Ik was eens in Trondheim, en in Winschoten heet een winkelcentrum TRond, en u ziet mijn teen. Dan heeft u meteen een idee hoe ik ze allemaal op de foto heb gezet. Op de vloer neerleggen, beetje strak houden met de voeten en dan van bovenaf klikken!
Gedurende de zomertijd draag ik mijn t-shirts, en gedurende de wintertijd truien. En dan zorg ik er voor dat ik ze allemaal gedragen heb, voor ik weer aan de eerste begin.
Die truien zet ik wellicht ooit ook allemaal eens op de foto, als ik door mijn t-shirts heen ben.
Uit Ronflonflon kwam een theaterprogramma voort, Tataboulou, en daarin zongen Jan Vos en Etna Vesuvia het Ronflonflon lied Het is niks:
Het is niks en het wordt nooit wat, zoveel wielen zoveel spaken. Maar je kan het nooit meer overdoen dus je probeert er steeds maar weer wat van te maken. Je krabbelt steeds weer overeind maar eens lig je voorgoed. O, ik begrijp niet goed waar je al die moeite voor doet.
Elke keer als ik even denk het gaat nog niet zo gek. Loop ik met mijn hoofd in de wolken, ga ik plat op mijn bek. En heb ik eens wat leuks bedacht dan is een ander mij weer voor. Ik de vuile was doen en zij er met de poen er van door.
Al die mooie plannen, wat komt er van terecht? Waarom niet meteen, het bijltje er bij neergelegd?
Het is niks en het wordt nooit wat, zoveel wielen zoveel spaken. Maar je kan het nooit meer overdoen dus je probeert er steeds weer wat van te maken. Je krabbelt steeds weer overeind maar eens lig je voorgoed. O, ik begrijp niet goed waar je al die moeite voor doet.
Ik zal het wel nooit maken, ik word nooit kampioen. Maar ik blijf er steeds naar haken, wat moet je anders doen?
Altijd wordt er roet in mijn eten gegooit. Toch schep ik steeds mijn bord weer vol, want je weet maar nooit. En ik blijf mooie plannen maken ook al komt er nooit iets van terecht. Ik weet wel dat het lullig klinkt maar ik wou het toch maar hebben gezegt.
Het is niks en het wordt nooit wat, zoveel wielen zoveel spaken. Maar je kan het nooit meer overdoen, dus je probeert er steeds maar weer wat van te maken. Krabbelt steeds weer overeind ook al lig je eens voorgoed.
Zolang je lekker bezig bent weet je waar je het voor doet. Het is niks en het wordt nooit wat.
Marktplein Winschoten, met prachtige sporen die het verkeer achterlaat.
Op een avond schitterden ijspegels schitterend, helaas op de foto niet zo fraai overkomend. Maar ik besloot toch om het te laten zien, want best mooi.
Het bord staat een tikkeltje scheef en ik hou de camera het nog erger makend dan krijg je dit:
Ik blijf het een rare benaming vinden, alsof het een boerderij met kinderen betreft, maar die zult u daar vast ook aantreffen, toch gaat het om de dieren.
Ik begrijp nooit goed waarom een in Nederland gestigde sportclub een Engelstalige naam behoeft. Zoiets werkt op mij sowieso al afstootgevend.
Er hangt allemaal kunst in de voormalige bibliotheek tegenover het stadhuis.
Kijk, die kant op, want hier naar binnen zitten andere mensen.
Kijk maar rustig rond.
Dat is iets nieuws, zelf bepalen wat te betalen, na afloop. Ik doe overigens niet mee.
Als je tijdens de voorstelling geen foto mag maken, dan mag het vast wel tijdens de pauze.
En deze nog even omdat anders de titel van dit logje niet meer klopt. Niet dat dat moet kloppen overigens, want niks moet.
Sterrebos in Winschoten, ongeveer een jaar of 200 oud.
En toen hield Achterwerk er zomaar mee op. Nou ja, zomaar... Na 40 jaar, want zo lang bestond het, is de koek op.
Achterwerk was de achterkant van de VPRO Gids. Daarop stonden altijd allemaal ingezonden brieven. En vaak waren dat reactie`s op eerdere brieven, en zo ontstonden er hele discussie`s.
En het was niet zoals in de Donald Duck en de Tina, dat de brieven door de redactie beantwoord werden. Nee, op achterwerk alleen de brieven, niets ingekort of gecencureerd.
Maar er kwam internet, en er kwamen minder brieven. Men kon ook mailen, maar nu achterkant raakte niet eens meer vol.
Daarom geen achterwerk meer.
Tegenwoordig loopt de voorpagina van de VPRO gids naadloos over op de achterpagina, in plaats van altijd en eeuwig brieven...
Ze hadden de laatste tijd al één oude brief geplaatst, met daarbij hoe de brievenschrijver van destijds er tegenwoordig op terugkijkt, en de laatste kanidate was iemand uit Finsterwolde, een dorpje ten noorden van Winschoten.
En Villa Achterwerk bestaat ook al niet meer als duidelijk herkenbare verzamelnaam. De programma`s blijven wel.
WINSCHOTEN – De gemeente Oldambt gaat onderzoeken of medewerkers van werkvoorzieningsschap Synergon aan de slag kunnen met nanotechnologie coatings; schilderwerk met een langdurige bescherming. De onderhoudskosten van onder andere gemeentegebouwen kunnen mogelijk zo omlaag gebracht worden. Dit wil de gemeente samen doen met het bedrijf Bionic Technology, gevestigd in Winschoten en gespecialiseerd in nanotechnologie coatings.
Na onderzoek moet blijken of Bionic Technology schilders van Synergon kan opleiden, zodat zij niet alleen kunnen schilderen, maar ook een pand kunnen bewerken met nanotechnologie. Op termijn is het mogelijk dat ook sw-medewerkers van andere werkvoorzieningsschappen ingezet worden voor het gebruik van nanotechnologie.
Ja, of ik hier nou blij mee moet zijn of niet, ik weet het niet, en het maakt ook niks uit. De vooruitgang hou je niet tegen.
Ik heb er nooit mee gewerkt, ik werk ook niet bij Synergon dus zal er ook voorlopig nog niet mee gaan werken. En dat kostenbesparende, ik vrees dat dat juist ook arbeidsurenloonkosten zijn die bespaard worden. Het kost dus werkgelegenheid, een foute bezuiniging.
Maar goed, de vooruitgang hou je niet tegen en waarom zou de toekomst niet in Winschoten beginnen. En goed van de gemeente om de lokale bedrijven te steunen, het hoeft niet altijd van ver te komen.
Ik voelde me vandaag net een loodgieter, en ik kan u zeggen dat dat niks voor mij is. Ik mag graag in bad zitten, en de warme kraan deed het nu helemaal niet meer.
Merkwaardig, de koude kraan deed het wel, alle andere kranen in huis deden het ook, zelfs de warme werden loeiheet. Maar uitgerekend degene die mijn badkuip moest vullen deed het niet!
Eventjes internetten leerde me dat de kraan waarschijnlijk volgekalkt zit en nodig een schoonmaakbeurt moet. Of, dat leek me een nog beter idee, hij is aan vervanging toe.
Ik ging eerst even kijken of ik de kraan los kon krijgen, en met de waterpomptang lukte dat. Ik moest wel even naar de kelder om de watertoevoer dicht te draaien.
Ik heb ontdekt dat er wel warm water uit de muur kwam, dus het was puur de kraan die defect was. Toen ik de boel los had gehad en weer vastgezet deed hij het weer, maar niet voor lang.
Ik nam aan dat alle badkamerkranen op de hele wereld overal dezelfde maten hebben en dat de afstand tussen de warm en koud watergat overal exact hetzelfde is, dus zeker degene die ik me zou gaan aanschaffen. Zo denken scheelt opmeten en rekenen en zo.
Ik keek even op de website van Praxis, want die is het dichtsbij. En het is dan best verleidelijk om meteen online te bestellen, dat scheelt me toch een paar honderd meter en dat ik er heen moet. Maar ik besloot om toch even heen te gaan. Zelf even bekijken, hoe werkt het en klopt het nummer op het doosje.
Nou, hop naar huis. Eerst in de kelder de kraan dichtdraaien. Dan met de waterpomptang de moeren los en de kraan loshalen. De doucheslang krijg ik niet goed los, daar moet een andere tang aan te pas komen. Want die vervang ik niet, doe doet het nog prima.
Oke, de nieuwe kraan past. Ik hoef de muurknoppen niet los te maken, de kraan kan er zo op, even aandraaien, en op naar de kelder om het water weer toe te laten. Als ik draai zie ik aan de teller dat er water stroomt. Maar boven hoor ik al dat het de wc is die zijn reservoir weer laat vullen, is ook zo.
Maar in de badkamer gaat het ook niet helemaal goed, water spuit alle kanten op, niet veel, wel nat. De kranen draaien helpt niks, want het spuit langs de bouten.
Die losser of vaster draaien helpt een ietsje, niet voldoende. Ik moet weer naar de kelder om het water even te stoppen.
Daarna draai ik de nieuwe kraan weer los en bekijk nog eens wat er allemaal in de verpakking zit. Misschien moeten er toch nieuwe muurdoppen op, en voorzichtig wrik ik de oude los, waarbij eentje helaas beschadigd raakt, slap spul.
O, wacht even, rubbertjes, er moeten rubbertjes in, daar ligt eentje, waar is de ander. Ah, snel gevonden, en ik duw de rubbertjes er tussen en dat past.
Mwa, ik vind de oude muurdoppen leuker, want groter, dus ik besluit om er eentje van te behouden. En de beschadigde is vervangen, dus ik heb nu ongelijke muurdoppen!
De boel goed vastgedraaid, de kraan weer geopend, en het bad lekker gevuld! Het is wel een goedkope kraan, 50 euro, en ik besloot dat de volgende een hele dure gaat worden. Over een jaar of wat, als deze niet meer voldoet, want erg stevig is het ook allemaal niet.
En als ik dan inzoom, vanaf mijn balkon, kan ik dit vastleggen. Want in het kader van de open dag van de sportschool in de voormalige bioscoop was daar een springkussen en een balonnenboog. Niet veel later lieten ze een hondje de balonnen stuk knallen.
Kijk, het begin van de Marktstraat, waar ze bezig zijn de bodem te saneren.
Als ik de camera iets naar links hou levert het een heel ander plaatje op dan wanneer iets naar rechts.
Zoek de verschillen, of overeenkomsten, of beiden.
Ik ben ook wel eens in Oudeschans, en bij het zien van dit bordje vroeg ik me af waarom zoiets niet wandelpad heet. Fietsen is een bezigheid, maar ook een apparaat, dus bij fietspad denk ik dat ze de combinatie bedoelen. Maar voetpad, men loopt toch op schoeisel.
En in Oudeschans deze brug.
Terug naar Winschoten, en wel de voormalige biblitheek, tegenover het stadhuis, hangt momenteel veel kunst. Gratis te bezichtigen, aankomende weekeinde ook nog.
Ik had een voorstelling bijgewoond in De Klinker en liep door de Langestraat weer naar huis en deze etalage viel me op.
Men spreek een jaargetijde internationaal aan als ware het een persoon. En toch leuk, dan mag het wel.
Het Winschoter Stadsjournaal bestaat liefst vijftig jaar. Die mijlpaal moet feestelijk worden gevierd! Dat gebeurt tijdens twee voorstellingen in de theaterzaal. Het gouden jubileum spettert af van het witte doek. Onvergetelijke beelden uit het rijke verleden van het Stadsjournaal gecombineerd met recent materiaal.
Die mix van oud en nieuw illustreert andermaal de uiterst succesvolle wijze waarop het filmteam zich opnieuw manifesteert. De belangstelling van het trouwe publiek is in de voorbije jaren onverminderd groot gebleken. Historische beelden 'plakken' aan nieuwe ontwikkelingen in de stad Winschoten blijft boeien. Ook na een halve eeuw.
Opnieuw put het Winschoter Stadsjournaal dankbaar uit het uitpuilende archief om het verleden te koppelen aan de actualiteit. ardoor ontstaan weer nieuwe filmische juweeltjes. Overbodig te melden dat de voorstelling een nieuw hoogtepunt in de toch al zo imposante historie van het Winschoter Stadsjournaal zal blijken. Het gouden jubileum bijwonen is 'een must'.
Gold en goud!
Nou, daar was ik dus bij aanwezig hedenavond. Vorig jaar viste ik achter het net en scoorde ik geen kaartje, dit jaar echter wel! Mooier kan de lente niet beginnen.
De voorstelling begon met een praatje van de presentator. Daarna kwamen twee heren aan het woord, waarvan de één nog de laatst levende van de oprichters van het Winschoter Stadsjournaal. En hij wilde de stuk of zeven medewerkers op het podium hebben en ze kregen een bloemetje.
Het Winschoter Stadsjournaal filmt al 50 jaar Winschoten. Begonnen als een jaaroverzicht, tot de regionale en later zelfs lokale omroepen kwamen, toen werden het meer documentaires.
Vanwege dit jubileum werd er teruggeblikt en wat uitleg gegeven over hun werkwijze. Dit allemaal geprojecteerd op een groot scherm.
We zagen de geschiedenis van de oude Klinker, hoe zijn voorganger Dommering afbrandde, waar de resten van de steenfabriek werden verwijderd voor De Klinker, hoe die werd opgebouwd in de jaren 70, afgebroken begin deze eeuw en de felle brand als laatste voorstelling. En de bouw van de nieuwe Klinker.
Maar ook de sloop en nieuwbouw en wederom sloop en wederom nieuwbouw rond en op het Isealplein. In de pauze aan gratis kopje koffie en een chocolaadje.
Daarna Winschoten van Boven, gefilmd met een drone, en een overzicht van 80 jaar Adrillen. De jaarmarkt Adrillen bestaat al ruim 200 jaar, maar zo lang kunnen ze nog niet filmen.
Ze hebben met allerlei technieken gefilmd, en zijn momenteel bezig om alles te digitaliseren. En we zagen nog waar het opgeslagen ligt, op het stadhuis, en als het allemaal gedigitaliseerd is komt het geheel in Groningen te liggen.
Ik zag mezelf ook nog in beeld.
En een klein puntje van kritiek, de muziekkeus. Er is vast wel geschikte Winschoter muziek bij te vinden.
Wat ik op zaterdag 19 maart 2016 allemaal beleefd heb heb ik u reeds verteld. Ik vertelde tevens dat ik wat gefilmd had, en het resultaat toon ik u nu.
Vijf hemelse, zingende en dansende zusters in een goddelijke show! Vijf zingende en dansende topcomédiennes brengen met ‘Nonsens’ een heerlijke avond puur amusement, die begint met een pannetje vissoep. Het brouwsel van Zuster Julia bleek niet meer helemaal vers te zijn, waardoor per ongeluk tweeënvijftig zusters worden vergiftigd. Vijf nonnen overleven.
Moeder Overste en voormalig circusartieste Regina (Marjolijn Touw), haar rechterhand annex controlfreak zuster Huberta (Mariska van Kolck), de wereldwijze zuster Roberta (Wieneke Remmers), de aan geheugenverlies lijdende zuster Amnesia (Brigitte Heitzer) en de wat onbehouwen novice Leonora (Renée van Wegberg). Ze organiseren een benefietvoorstelling om het geld voor de begrafenissen bij elkaar te krijgen. Het wordt een hilarische avond vol swingende songs, dansnummers, een poppen-act en zelfs een quiz. Onversneden ‘Nonsens’ dus allemaal.
Bent u er klaar voor?
Aldus de woorden op de website van De Klinker, het theater waar ik hedenavond was. Maar voor ik daar over vertel neem ik eerst even met u mijn dag door.
Ik heb besloten om de open dag van het ziekenhuis aan mij voorbij te laten gaan, ik ben vorig jaar immers al geweest en ik vind het doodzonde dat ze binnenkort het gebouw en daarmee de stad verlaten.
Na Spijkers met Koppen bezocht ik de open dag van Ultimate Gym, de sportschool in de voormalige bioscoop op het Marktplein in Winschoten, en ik filmde ook nog wat.
Nadat ik het welletjes vond besloot ik door te gaan naar de voormalige bibliotheek. Dat hangt momenteel vol met schilderijen, deels voor een veilig en deels van de Tweekarspelenkunstroute. Dat liet ik verder ook aan mij voorbij gaan, vorig jaar heb ik er even aan geroken door twee deelnemende kunstenaars te bezoeken en nu liet ik het bij deze tentoonstelling.
Voor het stadhuis was nog een muziekant aan het spelen en via de markt liep ik weer naar huis.
Toen de voorstelling. Tegen acht uur liep ik door de Langestraat naar De Klinker, hing mijn jas op, en kon gelijk de zaal in. Dit keer was die bomvol, en enkele nonnen mengden zich al reeds in het publiek en knoopte praatjes aan. Tot één non ten tonele ze bij elkaar riep en de voorstelling kon beginnen.
Winschoten heeft iets met nonnen, het ziekenhuis alhier is ooit gesticht door de katolieken. De nonnen die er in den beginnen verpleegden zijn inmiddels verdwenen, en het ziekenhuis zal volgen.
De voorstelling was wervelend, luid, zeer humorvol met seks en drugs en wellicht ook nog rock en roll. In de pauze nam ik mijn gratis kopje koffie, want bij de prijs inbegrepen.
Ik zat tussen veel lachende mensen, en dat is altijd leuk. En na afloop weer naar huis, daar waar ik ook altijd vertrek.
Update: Volgens Marjolijn valt er niks te klagen want zij weet niet dat een nieuw ziekenhuis zeven kilometer verderop juist moeilijker bereikbaar is. Geeft niks, dat leg ik bij deze dan nog maar een keer uit.
Uitzicht op cafetaria Monkie op het Marktplein te Winschoten.
Eens was ik in Nieuwe Statenzijl, de uiterste uithoek van ons land.
Waar de Nederlandse Duitse grens begint, ergens in zee en dan het land op en zo door naar het drielandenpunt. En het begint allemaal hier, waar de wind vrij spel heeft.
Terug in Winschoten.
En wie op een boot aan komt varen vanaf Duitsland kan hier zijn eerste keus maken.
Nu heeft de gemeente een nieuw bordje laten plaatsen, laten ze oude daarboven gewoon nog steeds de foute kant op wijzen. De VVV zit niet meer onder in de Winschoter Toren, ze zijn verhuisd naar de Klinker, precies de andere kant op.
Op het Marktplein in Winschoten heb ik nergens een straatnaambordje kunnen vinden, hoe weet men dan dat men op het Marktplein is, zo vroeg ik me af, het antwoord las ik op de kerk.
Ik begin me af te vragen wanneer dat binnenkort precies is, of ongeveer.
Gele borden zijn altijd tijdelijke borden.
Dit zou De Klinker ook wat meer moeten doen, promoten! Niks mis mee.
Iets absurds te Winschoten. In de jaren 80 werd besloten om de Langestraat en de Torenstraat met alle zijstegen te verklaren tot voetgangersgebied. De stoepranden werden weggehaald, ruim baan voor winkelend publiek, en geen auto`s en fietsen meer! En ineens hangen er op bepaalde plekken zulke bordjes.
En hoe weet je dan wanneer het koopzondag is, want de supermartken, bouwmarkten en andere winkelketens zijn altijd open, net als een slager.
Missie Aarde, 2063, de hele wereld is dan overstroomd met water en alleen Nederland bestaat nog dankzij de dijken. Zeven astronauten zijn er op uit gestuurd op zoek naar een nieuwe planeet. Evengoed:
Merkwaardig filmpje. Dat komt, het is met 36o graden en dan moet je een VPRO bril op en dan ervaar je het anders.
Maar ik vind het prima zo, lekker vreemd op mijn weblog, het geeft me een hoorspelgevoel. Fijn dat de VPRO altijd zo vernieuwend is, maar als het aan mij lag was zwart wit ook altijd nog prima.
Ik heb besloten om geen radio meer mee te nemen naar mijn werk. En dan ga ik nu fijn vertellen waarom.
Voorheen luisterde ik altijd naar radio 3 tijdens mijn werk. In de jaren 80 was het leukst, elke dag een andere omroep, elke dag een andere kleur, en echt voor elk wat wils. In de jaren 90 werd de boel gestroomlijnd maar nog prima te doen met elke ochtend Arbeidsvitaminen.
Na het jaar 2000 werd het allemaal wat Amerikaanser, er waren commerciele stations die deden de publieke na en de publieke deden de commercielen na en de radio werd een slappe hap met hits per strekkende meter en een schreeuwende dj er bij.
Ach ja, de laatste tijd deed ik mijn radio altijd acht minuten per uur uit. Zodra de ster begon voor het nieuws, tijdens het nieuws en de verkeersinformatie en nog de reclameblok na het nieuws maakte het acht minuten later.
Toen kwam de dag dat de zendmast omviel en weg was 3FM.
Ik zette mijn radio op de middengolf, 747AM, alwaar radio 5 uitzond. Ik had in de jaren er voor ook zeer vaak op die zender afgestemd voor het hoorspel Radio Bergeijk, maar dit terzijde. En daar waren de Arbeidsvitaminen weer. En ik hoorde weer eens Didi Sharp, Beatles en Elvis en wat er allemaal nog meer verbannen is van 3FM.
Hoezo wil de jeugd geen oude muziek? Welke idioot verzint zoiets?
Ik wil dat een disc jockey zelf zijn plaatjes uitkiest en laat horen wat hij interessant vindt. Nooit gaan draaien wat men horen wil, daar zijn immers die Arbeidsvitaminen voor.
Ik geloof dat ik een beetje afdwaal. Evengoed, al die oude muziek via de middengolf beviel me wel, Hoewel, op den duur is dat ook weer erg veel van hetzelfde. Maar er was geen reclame en dat beviel me zeer.
En toen bezuinigden ze de middengolf weg.
Ja, en dan kan 3FM wel weer, maar nee, elke dag Red Hot Chillie Peppers en elke dag Robby Wiliams. Elke dag is te vaak. Het is te veel hetzelfde en te weinig iets anders en het is allemaal zo oppervlakkig en inhoudsloos.
Dat komt omdat de verkeerde mensen aan de macht zijn in Hilversum. Niks aan te doen.
Een DAB radio kopen begin ik niet aan, en de FM zit vol met commerciele meuk, en dat hoef ik al helemaal niet. Vooral hier in Winschoten is de ontvangst van 3FM nog steeds bijzonder slecht.
Radio moet zijn voor de pret, niet om je aan te ergeren.
Ik heb er nog niks over gelogt, want je weet nooit of ze meelezen van de instanties. Maar de afgelopen maanden was ik dus werkloos.
Eventjes een paar maandjes vrij, en ik kan u zeggen, dat is heerlijk. In de ochtend fijn uitslapen. Dan zet ik wel mijn wekker, maar die kan uit en ik kan nog weer even omdraaien. En dan fijn rustig opstaan en Wekker Wakker en Arbeidsvitaminen luisteren, onder het genot van lekker computeren en koffie drinken.
Zo tegen de middag ging ik naar mijn ouders, daar even wat broodjes eten en smiddags met Quandy aan de wandel. Hij achterin de auto en dan op weg naar een natuurgebied, die lekker verkennen.
En ik kon fijn smiddags boodschapjes doen en fijn door de stad slenteren. Goh, wat lopen er overal toch mensen op de doordeweekse werkdagen, en overal wordt gezeten en gegeten en gedronken.
Je komt echt even tot rust, een paar maanden niet werken.
Maar er is er nog de uitkerende instantie. En daar heb ik tot op heden nog nul problemen mee gehad.
Alles gaat digitaal tegenwoordig. Het Arbeidsburo in Winschoten is dicht, en staat leeg, en onlangs is Veendam ook gesloten, zodat het kantoor nu alleen nog in de stad Groningen zelf is. Veel werkloosheid in Oost Groningen, dus kunnen de Arbeidsburo`s wel dicht, merkwaardig beleid.
Maar ik hoefde gelukkig niet langs te komen op kantoor. Ja, voor afgelopen week stond er een afspraak, maar daar ben ik niet heen gegaan omdat ik nu weer werk heb.
En een tijdje geleden moest ik verschijnen op een speetdate of zo. Gewoon niet op gereageerd, niet op komen dagen, niks over gehoord verder, prima zo. En elke week soliciteren, dat is ook online invullen en zo.
Maar goed, de winter is bijna voorbij, en ik mag weer aan het werk. En ik mag me wel zeer gelukkig prijzen dat ik in eigen woonplaats mag beginnen.
Toch wel merkwaardig, toen ik nog bij de woningstichting werkte moesten we in de winter door, en nu ze het schilderwerk uitbesteden aan een extern bedrijf, waar ik ook ondergebracht ben, willen ze dat niet hebben.
Maar zoals ik al zei, ik vind het prima, paar maanden vrij. Maar werken is op zich ook wel prima, en dat ga ik vanaf heden dus weer doen.
Pfoe, wel even wennen, ik pakte mijn broodtrommel weer van de kast waar ik hem maanden geleden neer gezet had, en moest weer brood smeren. Nu begint de machine weer.
Koffie klaarzetten, wekker klaarzetten, tas klaar, kleding klaar. Zie titel.
Ik begin wederom op het Marktplein in Winschoten, en dat blijft voorlopig ook nog even zo.
Dan neem ik u nu even mee naar Hongerige Wolf.
Alwaar ik dit kunstwerkje tegenkwam.
En dit is dan minder mooi. Sneu.
Hongerige Wolf is erg klein, en het nabijgelegen dorpje Ganzedijk ook. Dus hebben ze een gezamelijke buurthuis in Hongerige Wolf.
Ook een hele mooie plaatsnaam.
En in Ganzedijk trof ik ook zo`n sociale sofa aan.
En terug in Winschoten, met de laatste foto die ik gemaakt heb van de duikplank van het voormalige diepe van het parkbad, een openluchtzwembad dat gesloten is met dit als herinnering.
Dus u mag hier niet fietsen, tenzij u de route volgt, dan mag het wel, zeer merkwaardig.
Het is zo balen dat alles zich altijd maar herhaald.
Weer gaat het goed met bepaalde dieren, volgens mij dit keer ergens damherten, dat het er teveel zijn en ze gaan afknallen. Bah, ik word er naar van.
Ga die diertjes toch verdoven en sterreliseren, dat is geboortebeperking en een stuk menselijker. We hebben hier in Nederland geen echt wild, dat zijn allemaal huisdieren.
Of ga meteen alles maar afknallen opdat we dan een land krijgen zonder dieren. Want dat geknal vind ik erg vervelend.
Nou ja, en er was ook weer zo`n graaier, ditmaal te Zeeland, en die krijgt dan ook nog even tonnen mee. En het gaat maar door en houdt maar niet op.
Dat is het leven. Ondertussen gaat men in Winschoten een gloednieuwe casino bouwen. Acht jaar geleden wilden ze dat al, en nu gaat het dan toch eindelijk door.
En nu nog even afwachten of en wanneer ze starten met de wereldbazaar en of dat outlet ook doorgaat, want nieuwbouw zal er wezen, terwijl er nog steeds leegstand bestaat.
Mooi he, als ik dit nou op rijm had gezet was het bijna een gedicht, misschien een idee.
Vandaag stond er een interview in de krant met een kerel die voorstander is van kernenergie. Die man is 70! Natuurlijk moet de krant zelf weten wie ze een podium bieden. Maar een oude man van 70 met waanideen? Moet dat echt?
Gelukkig stonden er ook stukken in de krant over Fukushima, wat duidelijk maakt dat kernenergie de verkeerde weg is.
En dit is op het Israelplein, en zie de mooie weerspiegeling van de toren.
De Lidl daarachter is inmiddels klaar, en ik zag dat er afgelopen zondag wel 20 mensen voor de deur stonden te wachten tot ze er in konden, terwijl het kerkje er tegenover te kampen heeft met te weinig leden.
Liefkenshoek.
Alles links en rechts afgebroken, en dit staat er nog te staan.
Ik kom ook wel eens buiten de stad, en daar tref ik onder andere dit dorpje aan.
Deze voormalige duikplank kent u inmiddels, en anders bij deze.
Ik vind het mooie woorden.
Mocht het ooit eens nodig zijn, dan wordt dat gat gedicht en kan dit hele natuurgebied miljoenen liters water opvangen.
Hierboven is vlak aan de Duitse grens, hier benden zo ongeveer een kleine 15 kilometer er vandaan.
Tot zover mijn gesmurf, nu bent u aan het woord, ga uw gang:
“Gespierde grappen, rake typeringen, relativeringen en mopperige terzijdes.” (NRC Handelsblad)
Met zijn vorige voorstelling ‘Schettino!’ wonnen Erik van Muiswinkel en zijn band de Poelifinario 2014, de cabaretprijs voor het meest indrukwekkende programma van het seizoen.
Prachtig natuurlijk, maar nu staat hij er alleen voor. Hij heeft gelukkig zichzelf nog! Het theater is immers al dertig jaar de werkkamer van deze kleine zelfstandige en zonder daverende lach is zijn zaal niet gevuld. Stil mag het er ook zijn, maar wel met zijn allen.
‘De Olieworstelaar’ is cabaret van een theatrale mannetjesputter over de niet te vatten moderne mens M/V. Met “veel gespierde grappen, rake typeringen, relativeringen en mopperige terzijdes” (NRC Handelsblad).
NRC Handelsblad *** over zijn vorige voorstelling ‘Schettino!’: “In conferences, imitaties en concies geschreven liedjes behandelt Van Muiswinkel hun deconfitures, met gespierde grappen, rake typeringen, relativeringen en mopperige terzijdes waarbij enig welgemeend moralisme heel goed past. (…) Het intelligente soort cabaret waarin Van Muiswinkel uitblinkt.”
De Telegraaf ***½ over zijn vorige voorstelling ‘Schettino!’: “Hier staat een ervaren gastheer op het toneel die weet hoe hij zijn publiek moet vermaken met een goed bedacht, kloppend verhaal.”
Juryrapport Poelifinario 2014: “In ‘Schettino!’ komen al Van Muiswinkels talenten bijeen en laat hij zien dat hij zich heeft ontwikkeld tot een van de beste conferenciers van ons land.”
Dat boven de streep stond op de site van De Klinker bij theatervoorstelling De Olieworstelaar van en met Erik van Muiswinkel.
Ik vind het een slappe tekst, want wat interesseert mij het nou wat journalisten er van vinden, en vonden van voorgaande voorstellingen. De voorstelling daarintegen was weergaloos.
Misschien lag het ook wel daaraan dat ze zaal meer leeg dan vol was. Ik merkte het al meteen bij binnenkomst, weinig volk. Terwijl op mijn kaartje stond, INGANG LINKS, werden we doorverwezen naar de ingang rechts. Zo weinig volk, dat kon allemaal wel door één deur.
Meteen na opkomst maakte Erik van Muiswinkel er wat grapjes over, en ook over zijn leeftijd. En hij vertelde dat hij vroeger ook al opgetreden heeft in de oude Klinker.
Hij vertelde over Zwarte Piet, over druktemakers, doping, topsport, de vluchtelingen en wereldbranden, de welvaart en natuurlijk Olieworstelen.
Mja, ik ben niet zo goed in recencies schrijven.
Zijn mening is zijn mening en zijn humor zijn humor, en ik kom naar hem toe omdat hij me bevalt. Als ik ergens geen snars aan vind ga ik niet.
Ik ben het toch niet met Erik eens dat het klimaatprobleem niet bestaat. Dat is dan ook geen mening, maar een feit. Maar goed, hij is dan ook van de grappen maken. Ik ook hoor trouwens.
Maar goed, hij is een vakman, kan goed vertellen en zo vloog de avond voorbij. Nadien nam ik nog een flesje cola, want bij de prijs inbegrepen, en ik wandelde weer naar huis.
En we zullen zien of die nog eens komt, en of ik nog eens ga, je weet maar nooit.
Nagekomen ingeving: Dat bloemetje op het eind begrijp ik niet. Vanavond speelt hij in Stadskanaal en dan wellicht weer een bloemetje. Waarom is dat?
Ik had mijn fototoestel iets hoger moeten richten, maar aan de andere kant, ik moet natuurlijk niks. Kijk maar naar de bovenste helft en geniet, of andersinds.
Kijk, als het nou ging om toelaten tot de EU of zo, maar daar gaat het niet om. Ik heb nog nooit een stem overgeslagen. Zelfs bij de waterschapsverkiezingen koos ik, een stadsgenoot. Toen wist ik ook niet echt wat ik deed.
Ik ben best voorstander van een referendum, maar doe dat meerdere onderwerpen, maak een lijst en leg dat aan de mensen voor.
1: Hoeveel burgerslachtoffers mogen er vallen van Nederlandse bommen, hoeveel is toelaatbaar? 2: Hoeveel doden willen we graag halen per jaar in het verkeer, aangezien we steeds sneller mogen. 3: Hoeveel mensen mogen stikken van de slechte luchtkwaliteit? 4: Wat mag de boot der voormalige vorstin ons kosten? 5: Moet dat, met die koets? Omsmelten gaarne. 6: Schaf alle managers af, overal, weg er mee. 7: Rare omroepen als powned, WNL, maar ook websites als Geen Stijl en kranten als De Telegraaf verbieden. 8: Geen reclame meer, verbieden die zooi. 9: Afval in de prullenbak. 10: Basisinkomen eens regelen en weg met de voedsel en kledingbanken. 11: De Smurfen elke dag op de buis, en Sesamstraat ook, op fatsoenlijke tijdstippen. 12: Arbeidsvitaminen terug naar 3FM en daar geen regels meer. 13: Geloof voortaan alleen in de kerk, geen god meer op onze euro`s. 14: Groene auto`s altijd voorrang geven. 15: De jacht verbieden, Dolfenarium sluiten, dierentuinen net zo. 16: Alleen nog bejaarde dieren slachten, nadat ze een goed leven gehad hebben. 17: Bont verbieden. 18: Winkels dicht op zondag. 19: Elke maandagmiddag om 12 uur luchtallarm en laten duren tot 13 uur. 20: VPRO eigen avond zendtijd geven, en gefuseerde omroepen opruimen.
Toen de Lidl hun tijdelijk onderkomen weer heeft verlaten lieten ze dit bericht achter. Overigens, in het al jaren leegstaande supermarkt dat ze tijdelijk bewoonden komt binnenkort een oosterse winkel!
Ziet u de datum staan? Toen ik vernam dat Klaas meedeed aan Wie is de Mol verdacht ik hem. Want Klaas zat bij de EO, en u weet, zulke mensen kunnen goed mollen.
En ik doe elk jaar zomaar een gok, en dat pakt altijd verkeerd uit. Meestal kies ik na het afvallen van mijn mol een nieuwe mol en soms zit ik best goed.
Maar nu is mijn voorspelling eens uitgekomen, whoehoe.
Sommige steden hebben een Grote Markt, Winschoten heeft een Marktplein.
De Zusterflat staat er nog steeds.
Zomaar.
Liefkenshoek en daar achter de voormalige LTS die nu omgebouwd wordt tot zorgcentrum.
Liefkenshoek, dat kerkje mag blijven staan, deze huizenblok gaat er af, dan ziet men de Lidl beter.
Ik kom ook wel eens buiten Winschoten, en tijdens één van mijn wandelingen kwam ik langs een Hamsterweg.
Dit is dan wel weer in Winschoten.
Herinrichting is een ander woord voor de boel slopen en tochtig maken.
Midden in Hongerige Wolf een plaatsnaambordje, voor de duidelijkheid.
Midden in Winschoten, ook voor de duidelijkheid, heel belangrijk om Zentrum met een Z te schrijven, en Folgen met een F, anders rijden de Duitsers nog verkeerd en komen ze niet meer weg.
Nou, dat zijn tien foto`s, kijk en oordeel en laat het me weten.
Ik heb besloten dat er meer gesmurfd moet worden, en wel met ingang van heden.
Dat is het leuke van een weblog, lekker doen wat je maar wilt.
Smurfen dus. Want, het leven is smurf. Smurf is fijn.
Zo dacht ik, ik zal eens op youtube gaan kijken, en ik kom zowaar het officiele Nederlandse Smurfen kanaal tegen! En ik heb me meteen geaboneerd, en daarna eens wat filmpjes bekeken en deze kies ik voor nu.
In het kort het verhaal van de smurfen. Dat het eens begon als figuranten in een stripverhaal en toen een blijvertje gebleven. Ik mis in dit verhaal Vader Abraham, maar dat zal zijn reden hebben.
Eén van de fraaiste Ronflonflonsongs aller tijden zal ik maar zeggen, en ik ben het er volmondig mee eens. Wilhelmina Kuttje jr, Jan Vos en Jacques Plafond met Het is niks:
Het is niks en het wordt nooit wat, zoveel wielen zoveel spaken. Maar je kan het nooit meer overdoen dus je probeert er steeds maar weer wat van te maken. Je krabbelt steeds weer overeind maar eens lig je voorgoed. O, ik begrijp niet goed waar je al die moeite voor doet.
Elke keer als ik even denk het gaat nog niet zo gek. Loop ik met mijn hoofd in de wolken, ga ik plat op mijn bek. Heb ik eens wat leuks bedacht dan is een ander mij weer voor. Ik de vuile was doen en de ander met de poen er van door. Al die mooie plannen, wat komt er van terecht? Waarom niet meteen, het bijltje er bij neergelegd?
Het is niks en het wordt nooit wat, zoveel wielen zoveel spaken. Maar je kan het nooit meer overdoen dus je probeert er steeds weer wat van te maken. Je krabbelt steeds weer overeind maar eens lig je voorgoed. O, ik begrijp niet goed waar je al die moeite voor doet.
Ik zal het wel nooit maken, ik word nooit kampioen. Maar ik blijf er steeds naar haken, wat moet je anders doen? Steeds weer wordt er roet in mijn eten gegooit. Toch schep ik steeds mijn bord weer vol, want je weet maar nooit. En ik blijf mooie plannen maken ook al komt er nooit iets van terecht. Ik weet wel dat het lullig klinkt maar ik wou het toch maar even hebben gezegt.
Het is niks en het wordt nooit wat, zoveel wielen zoveel spaken. Maar je kan het nooit meer overdoen, dus je probeert er steeds maar weer wat van te maken. Krabbelt steeds weer overeind ook al lig je eens voorgoed. Zolang je lekker bezig bent weet je waar je het voor doet. Zolang je lekker bezig bent weet je waar je het voor doet.
