Een foto om even naar te kijken, en dan door naar de volgende.
Als ware het een stripverhaal, maar dan met foto, en zonder verhaal.
Soms is het zomaar en toch ontzettend mooi.
Soms is het een casino in aanbouw, in een stad met tientallen lege panden, waar je ook wel een roulettetafel en wat gokkasten neer zou kunnen zetten, maar nieuwbouw is natuurlijk wel weer goed voor de werkgelegenheid.
Dit betreft extra concerten, op het klokkespel.
Soms wel met een verhaal.
Ik heb nu weer een stuk kaas met Italiaanse kruiden, mmm.
En dan deel ik mede dat dit huisje gesloopt gaat worden en dan vraagt iemand mij waarom.... Mja.
Iets heel anders, ook te Winschoten, en dat vind ik nou leuk, achterzijde van een pand.
Scheer en Foppen falliet, dus nog maar even op de foto gezet.
Het leuke hieraan vind ik de lichtreclame voor Pepsie en dat er een atomaat staat vol met Coca Cola.
Laatste foto van het huisje dat gesloopt gaat worden, nu met zonder bomen, en ingezoomd van een aftstand zodat de rand van de zandbak van bijgelegen schoolplein er ook op staat.
Een oldtimer, niet ingezoond want de omgeving is ook interessant.
En ik eindig met twee reclameborden, dat Parking Sale heb ik bezocht, dat was toch niet echt wat voor mij. Er stond een podium op een parkeerplaats bij de winkels aldaar, met niet mijn smaak muziek en bierdrinkende jeugd en veilinggedoe en zo blief ik sowieso al niet. Beetje merkwaardig dat de winkels dan open zijn tot middernacht, of leuk of wat dan ook.
Het waterweekend Blauwestad, in de havens rond het Oldambtmeer, heb ik aan mij voorbij laten gaan, uitgezonderd de drakenbootrace te Winschoten.
En dan nu nog wat plaatjes van het huisje dat gesloopt gaat worden.
Het staat ergens in Winschoten.
Achterzijde.
Knus en kneuterig.
Dit is dan weer heel iets anders, zomaar een pandje dat men kan zien als men in het Sterrebos loopt.
Toen de stadsplattegronden fout waren liet ik dat zien, nu ze hersteld zijn ook! De kaarten kloppen weer, ze hebben een stukje goede kaart over de fout geplakt.
En wat is bakker Scholtens toch prachtig mooi vastgebouwd aan de Winschoter Toren.
En ik sluit af met nogmaals het huisje, nu al gedeeltelijk boomvrij.
Het VPRO tv programma Zondag met Lubach won onlangs DeZilveren Nipkowschijf. Met daarbij een beetje een rare omschrijving:
Keek op de week anno 2016. De latenightsatire van Lubach, uitgezonden door de VPRO, is onmisbaar geworden voor de moderne nieuwsjunkie. Er gaat geen aflevering voorbij zonder dat DWDD een optienbarend item van ZML laat zien in De TV draait door. Bovendien: zelfs als het niet grappig is is het razend interessant. Zondag met Lubach kreeg overigens in 2015 al een eervolle vermelding van de jury van de Zilveren Nipkowschijf.
Keek op de Week anno 2016 ben ik het mee eens. Maar latenight, dat vind ik half tien toch niet. En een tv programma moet dus eerst aandacht krijgen van DWDD, anders wordt het waarschijnlijk niet eens opgemerkt, hoogst merkwaardig.
Ach ja, wat heb je aan die prijs, en wat heb je aan een eervolle vermeling? Niks, lijkt mij. Beter is het als je zulke goede fragmenten toevertrouwd aan youtube dat ze worden opgemerkt en ingesloten op Renesmurf.nl.
Toneelvereniging Vita Nova organiseert voor de vierde keer het ‘Locatietheater’. Het evenement vindt plaats op zondag 26 juni, aanvang 15.00 uur. Het begin- en eindpunt is café Carambole in Winschoten. Bezoekers hebben de mogelijkheid om drie eenakters, toneelstukken van een half uur, te zien op drie locaties in Winschoten. Het publiek wordt in drie groepen verdeeld en onder begeleiding van een gids worden drie verschillende stukken op drie verschillende locaties bezocht. Het thema is: 'De tijd duurt één mens lang' en is te zien in de vorm van een thriller, komedie en drama.
Vorig jaar was het erg leuk, ondanks de regen, dus ik besloot om dit jaar weer te gaan kijken. En mijn moeder dacht er hetzelfde over dus die ging ook weer mee.
We kwamen lekker op tijd aan in Carambole. Ik leverde de kaartjes in en werd ingedeeld in de blauwe groep. We werden welkom geheten door een schrijver die onlangs nog zijn boek zat te signeren in de plaatselijke boekenwinkel. Helaas haperde de mic, maar desondanks toch prima te volgen en daarna toog men op pad.
Ik hoefde niet te togen, onze groep mocht achterin het cafe plaatsnemen om aldaar naar de de eerste voorstelling te kijken.
Na het klappen konden we naar buiten en we liepen naar de volgende lokatie. We gingen naar het voormalige Grieks restaurant, wat nu weer een restaurant is en nu waren de tafels allemaal aan de kant geschoven en konden we fatsoenlijk kijken.
Ik heb hier ooit wel eens gegeten en best leuk om er weer eens te zijn. Daarna wandelden we naar de laatste lokatie, dit betrof een huiskamer in een schitterend pand.
Ik was wederom zeer onder de indruk van wat amateurs toch kunnen. Mooie dialogen, inhoudelijke verhalen en goed neergezet.
De meet en greet na afloop sloegen we over, we gingen naar huis.
Dan laat ik u nu twee video`s zien gemaakt door de lokale omroep RTVLogo.
De eerste betreft een filmpje over het festival Over de Vloed waar ik ook een kijkje genomen heb, nu kan u eens zien hoe mooi het hier is vanuit de lucht.
En de tweede laat ik zien omdat ik zelf door het beeld heen wandel, met Quandy, na 1 minuut en acht seconden.
Ik was net te laat om de onthulling van dit spiksplinternieuwe bordje mede te maken, maar dit deel van mijn balkonuitzicht vanaf heden voor de rest der tijden kan ik u wel laten zien.
Ik had al eens rondgekeken, en nergens vond ik het straatnaambordje van het Marktplein. Merkwaardig, maar op de Marktpleinkerk staat wel Marktpleinkerk dus dat dit het Marktplein is moge duidelijk zijn. En nu dus ook middels dit bordje, men wordt maar liefst zelfs welkom geheten, en men maakt even duidelijk wat er allemaal niet mag.
Ik hoop niet dat men gaat denken dat wat er allemaal achter dan bordje niet mag, dat dat voor het bordje wel mag.
Als kind kwam ik daar vaak op de woensdagmiddag, vrij van school en dan lekker knutselen of andere dingen doen bij de mensen van "Ons Honk"
Toen wist ik nog niet dat er een Joods verleden aan het gebouw zat, daar naast de voormalige Synagoge. En het heeft lang leeg gestaan, en er heeft nog een kunstenaar in gezeten.
En wat de toekomstplannen precies zijn weet ik niet, dat zoek ik nog uit. Het ziet er in elk geval interessant uit, kijk maar.
Er was van alles te doen en te beleven tijdens het WaterWeekendBlauwestad, in de vijf havens rondom het Oldambtmeer. Ik liet alles heerlijk aan mij voorbij gaan en koos er voor op zondag de Drakenbootrace in de haven van Winschoten eens aan te doen en er eens wat te filmen:
Het zijn Duitsers die hebben gewonnen, waarmee van harte.
Op zaterdag 11 juni 2016 was het open toren dag en de Winschoter Toren was ook open. En er was een beiaardier om op het carillon te spelen.
Ik neem elk jaar wel even een kijkje, en ditmaal samen met mijn vader. En ik heb wat gefilmd met mijn fototoestel en wat gemonteerd en dit is het resultaat.
Bij binnenkomst kreeg ik vijf vellen papier met een nietje er door met de hele geschiedenis over deze toren. En hieronder heb ik even geplakt wat wikipedia er over zegt:
De losse kerktoren staat op 23 meter afstand van het kerkgebouw, aan de ernaar vernoemde Torenstraat. Het onderste gedeelte is vermoedelijk ook uit de 13e eeuw, maar de toren is in fasen verhoogd tot 41 meter en dateert in zijn huidige omvang uit de 16e eeuw. Aan de witte bepleistering die de toren had van 1856 tot 1931 is de bijnaam "d'Olle Witte" ontleend naar analogie van "d'Olle Grieze", de Martinitoren in de stad Groningen.
Er zijn twee luidklokken uit 1773 en 1826. Bij de restauratie van de toren in 1930-1931 werd de bouwvallige spits vervangen door een achtkantige lantaarn met koepeldak, ontworpen door de gemeentearchitect Derk Bolhuis. Ook kreeg de toren toen een beiaard met 25 klokken van de Engelse klokkengieterij Gillett & Johnston te Croydon, die echter werden gevorderd en omgesmolten door de Duitse bezetters.
In 1947 werd een nieuwe beiaard geplaatst van klokkengieterij Van Bergen te Heiligerlee. Deze telt 35 klokken, die door gemeentelijke bezuinigingen sinds 2013 niet meer met regelmaat te horen zijn. De positie van stadsbeiaardier is opgeheven.
Dan wil ik er zelf nog even bij vermelden dat de achtkantige lantaarn met koepeldak ook wit gekleurd is. Dus `d Olle Witte doet nog steeds zijn naam eer aan, hoewel die naam ouder is dan die lantaarn, want toen was het onderste deel wit.
En de luidklokken zijn ook meegenomen door de Duitsers, maar na de oorlog is de oudste teruggevonden en herplaatst.
Het merkwaardige van internet is dat je je nauwelijks kan voorstellen dat men geleefd heeft zonder.
In de jaren 80 heb ik het vast wel eens op tv gezien, hoe je moest tekenen. Maar dan moest je maar net op dat moment tv kijken, en als je echt wilde leren was het nog beter om het programma op video op te nemen.
En tegenwoordig, even zoeken en gevonden en oefenen maar. Iedereen kan tekenen wat die maar wil!
De afbeelding heeft niets met het geluid te maken. Of het zou moeten zijn dat ik het zelf bij elkaar gesmurd heb.
U ziet een Schotse Hooglander te Winschoten en u hoort een Engelstalig lied van Ronflonflon.
Schroom niet om uw mening te geven, ik verzamel meningen.
En nu het toch allemaal niets met elkaar van doen heeft blik ik ondertussen even terug op het heugdelijke feit dat mijn zusje alweer tien jaar getrouwd is met haar man.
Eens komt de dag, en vandaag is die dag gekomen. Dat wil zeggen, ik voelde het al wel aankomen.
Ooit was de VPRO de allerbeste omroep, want alles mocht en alles kon en van meelopen was geen sprake. Toen kreeg de VPRO minder en minder te zeggen en het is nu nog maar de vraag wat er van over is.
Nu is het NPO en moet u eens kijken wat de VPRO jock van heden ten dage op de twitter zet:
Names#3fm ben ik deze EK voor Duitsland. Reken maar dat ik zit te nagelbijten tijdens de show vanavond! #dreifurzwelfrundfunk#duipol
Ik kan hieruit dus opmaken dat ze geloot hebben en dat elke dj voor een bepaalde voetbalteam moet zijn omdat dat kutvoetbal ons door de strot geduwd moet en zal worden, zelfs via de meelopers van de VPRO.
Men moet niet tv gaan kijken tijdens een radiouitzending, maar een fijn radioprogramma gaan maken, voor de luisteraars. De luisteraars die luisteren, want als ze voetval willen volgen doen ze dat wel via radio 1 of via de tv.
En over de VPRO op radio2 ben ik ook niet echt te spreken. Het gaat niet goed.
En dan kan u wel zeggen, luister dan niet, maar dat vind ik te gemakkelijk, de ogen sluiten voor de ondergang en doen alsof die niet bestaat. Nee, bovendien hou ik u graag op de hoogte.
En dan nu een herinnering die ik graag met u wil delen, met eerst een inleiding en daarna een afsluiter.
Eerst de inleiding:
Tussen 1984 en 1991 was ik tussen de 10 en 17 jaar oud en vanaf de ontdekking luisterde ik elke woensdagmiddag van 5 tot 6 naar de VPRO op radio 3 met Ronflonflon.
Twee medewerkers van dat programma, Jan Vos en Etna Vesuvia gingen het theater in en met het programma Tataboulou het land door. En juist toen ze in Winschoten waren, op een witte donderdagmiddag, moest ik gewoon naar school, en dat deed ik dan ook.
Tataboulou heb ik dus nooit gezien, maar ik had nog een kans want hun twee theaterprogramma heette Vos en Vesuvia in Volle Vaart. En op een dag las ik in de krant dat ze een optreden gaven op een festival in de stad Groningen, precies in het weekeinde.
Dus ik die zaterdag met de trein naar Groningen, en aldaar wandelend naar het Noorderplantsoen.
Tot zover de inleiding, dan nu de herinnering:
Ik liep af op een zebrapad, aan de overkant moest ik zijn. Het licht stond op rood. Er kwam een auto aanrijden, ze moesten ook wachten voor rood. En in die auto herkende ik Jan Vos achter het stuur en Etna Vesuvia er naast, de artiesten waar ik voor kwam!
En net toen ik dacht dat het grappig zou zijn als ze moesten wachten voor mijn oversteken sprong hun licht op groen en trokken ze op.
Tot zover de herinnering, dan nu de afsluitende zin:
De voorstelling was prachtig, het overtrof al mijn verwachtingen en ik ben blij dat ik dat mee heb mogen maken.
Omdat ik het zo leuk vind vandaag weer tien foto`s, te beginnen met Winschoten.
Een schuddende Quandy.
En dan toon ik nu de foto`s die ik maakte van Festival Over De Vloed ten bate van het fietspad Kiek Over Diek, georganiseerd door Festival Hongerige Wolf nabij het Ambonezenbosje.
Ooit stonden daar barakken, daar huisden ooit slikwerkers in, daarna kwam het in handen van de Duiters, om Emden te verdedigen, en verwoest tijdens de bevrijding van Delfzijl, daarna stopten ze er NSBers in, en nog weer later Ambonezen, tot ze het moesten verlaten en toen werd alles gesloopt en is er een bosje geplant.
Het was een mooie zaterdag en het was een mooi festival.
Omdat er meerdere festivals waren, over een lengte van 90 kilometer, was het niet heel druk.
Maar wel heel gezellig.
En een keer van Winschoten naar de zee fietsen, en weer terug, met een leuk doel...
We konden het bosje niet in, dat hoeft ook niet, er is maar één pad en het eind zie je al aan het begin.
Ik verbaas me, en vermaak me, over het lettertype en zo.
En hopelijk vermaak ik u hier net zo mee als ik mezelf hiermee doe.
In de Winschoter Toren d`Olle Witte bevindt zich een carillon die elk kwartier een melodietje speelt, en zeer regelmatig speelt er ook een beiaardier, zo ook afgelopen zaterdag, en dat klinkt zo:
Update, snachts speelt die geen melodietjes, dat doet hij in de ochtend weer.
Het gaat nergens om, of nergens over, maar het kan wel dus gebeurt het ook.
Ik zag dat mijn batterijen bijna leeg waren op de dichtersbijeenkomst, dus ik was zeer spaarzaam met vastleggen op film, wellicht maar goed ook, want het duurde ruim vijf kwartier.
Toen de avondvierdaagse begon kon ik weer naar hartelust filmen want ik had er verse batterijen in gedaan. Dit duurde ook ruim vijf kwartier.
Ik besloot alle langskomende muziek vast te leggen, de overhandiging van zakken spekjes aan mijn nichtjes...
...en daarna vanaf mijn balkon nog een paar korpsen van boven vast te leggen om daarna weer naar beneden te gaan, waar ook familie stond.
Ik vind het pure kunst, en daar gaat het maar om. En wat vindt u, zeg het maar.
Tijdsbesparende tip: klik filmpjes gelijktijdig aan en scrol wat heen en weder. Uw ervaringen gaarne delen bij de daarvoor bestemde reactie`s.
Ik had al nette kleding meegenomen naar mijn werk, zodat ik me snel kon omkleden om kwart voor vier, en niet eerst langs huis hoefde om me te ontdoen van mijn overal en wat ik daar onder draag. Want toevallig is mijn werk momenteel pal aan het pand naast De Klinker, en om 16 uur hedenmiddag was aldaar een gratis toegankelijke dichtersfestijn. Ik liet mijn tas in de keet staan en fietste toch naar De Klinker en ging naar binnen. Eerst liep ik naar de bibliotheek en zag dat het druk was in het theatercafe. Wellicht moest ik daar wezen en dat was ook zo.
Zo, best druk zeg, maar toch nog een stoel vrij zag ik. En er was gratis koffie, dus dat schonk ik mezelf eerst in. Toen zag ik dat mijn geplande stoel reeds bezet was, maar voor was nog wat vrij. Ik daar informeren of deze plekken vrij waren, dat bleek niet het geval, maar daar bij het raam nog wel, zag ik. Daar nam ik plaats. Ik groette de mensen en het was gezellig en toen begon het.
Ik zag dat de stoelen voor nu gevuld waren door de aanstonds optredende dichters.
We hoorden gedichten van de stadsdichters en genodigden en natuurlijk Jean Pierre Rawie. Als laatste was er een dichteres die ook nog gitaar stemde en speelde en zong, en na vijf kwartier mochten we weer naar huis, dat deed ik dan maar.
Maar ik haalde natuurlijk eerst nog even mijn tassen op. Op het Oldambplein zag ik bloemenkraampjes staan. Natuurlijk, vanavond is de intocht van de avondvierdaagse en dan worden er weer veel bloemen gegeven aan de wandelaars.
Het is al voor de zeventigste keer dit jaar, en er wandelen meer dan 4000 mensen mee. En er komt allemaal familie langs de kant staan kijken. Ik was er dus om naar mijn nichtjes te kijken!
En na afloop moet iedere deelmer zijn medaille halen en net als iedere toeschouwer moeten ze allemaal weer naar huis. Verkeerschaos altijd, en een drukte. Daar heb ik geen last van, de optocht was nagenoeg thuis.
Het gaat naar omstandigheden uitstekend met Quandy, zoals u kunt zien, en die omstandigheden zijn dat hij wat ouder wordt. Als ik hem wat lekkers geef laat hij overigens wel los.
Die laatste was dan geen Winschoten, maar Ambonezenbosje, Hongerige Wolf, en daarover zowel vroeger als later meer, want nu bent u eerst aan het woord.
Ik was aan het werk aan de achterkant van een huis in ik hoorde een loeiende sirene wel heel dichtbij komen. Die moest zijn bij het huisje helemaal aan het eind van de straat. En er was ook politie. En later waren ze opeens weer weg.
En nog weer later kwam er een lijkwagen, die bleef uren staan en voerden toen iemand af.
Het bleek om een stokoude alleenstaande man te gaan, hoorde ik later van zijn zoon die daar was om de zaken te regelen.
Dit was voor het weekeinde. Na het weekeinde sprak ik die zoon weer. Wat bleek:
Er was in het weekeinde ingebroken, glas kapot, spullen weg...
Dat is toch te tiest voor woorden.
Oke, bedacht ik later, die dode man heeft er toch niks meer aan, dus als je toch gaat inbreken... Maar op het moment dat ik hoorde dat ze daar ingebroken hadden, waarschijnlijk wetende dat de man dood was, werd ik er haast misselijk van.
Maar inbreken sowieso, gatverdamme.
En wat ik ook heel stom vind is dat die Joint Strike Fighter Winschoten niet heeft aangedaan. Zijn wij soms niet belangrijk of zo? Wel van Groningen naar note bene Bourtange, en dan niet even via hier. Schandalig.
Ik ben heel erg slecht in het onthouden van gezichten.
Dat heeft zijn voor en nadelen. De voordelen zijn dat ik vrijwel nooit ergens een bekende tegenkom en dus niemand hoef te spreken. Want daar hou ik niet van, mensen spreken. Als het moet dan moet het en is het ook geen probleem, maar voor de leuk mensen spreken, nee.
Het liefst even groeten en dan weer door, of even een kort sociaal babbeltje.
Komen nu tot het nadeel van slecht onthouden van gezichten, waarmee ik dus bedoel dat ik mensen niet zo snel herken. Nadeel is dus dat ik veel mensen wel ken, maar niet herken in een andere situatie en die dan straal voorbij loop.
Ik hoor ook vaak dat mensen me tegen zijn gekomen in het verkeer en dat ik ze helemaal niet zag. En dat gebeurt mij dus ook als ik ergens naar toe ga, in de winkelstraat of op een festival of het theater. Ik zie het niet.
Dat komt misschien ook omdat ik er niet op let. Maar het is dus niet expres dat ik mensen moeilijk herken. Er zijn wel voordelen, ook nadelen, maar het is dus geen keus.
En als iemand groet groet ik gewoon terug, ook al heb ik geen idee wie het is.
En daar staat dan de hele geschiedenis, indatzelfde populaire toontje als boven de streep. Met allemaal fragmenten, en dat is best interesant en leuk.
Vieren doen ze bij de VPRO nooit, ze maken programma`s, daar zijn ze voor, niet om te vieren. Op die website besluiten ze met de terugblikprogramma`s van vorige jubilea. Zoals een vijfdelige radiodocumentaireserie uit 1986, die ik al jaren op cassette in bezit heb.
Er is een fietspad geopend van Lauwersoog tot aan Nieuw Statenzijl, kiek over diek. Dus van daar waar Friesland grenst tot daar waar Duitsland grenst. En dat is zo`n 90 kilometer. En over die hele linie is dit weekeinde een festival gaande.
Met als absolute hoogtepunten en publiekstrekker daarzo, te Lauwersoog.
En wat er verder ook allemaal waar was, ik vind het allemaal prima. Ik ging een kijkje nemen binnen mijn eigen gemeente en dat betrof het festival bij het Ambonezenbosje.
En ik ging op de fiets, via Beerta, natuurgebied de Tjamme, Finsterwolde, Modderland, Ganzedijk, Hongerige Wolf en dan nog een stukje en daar was het dan.
Het was nog niet heel druk, maar de uren dat ik er vertoefde liep het toch wel steeds een beetje voller.
Als eerste maar de fiets parkeren, dan de dijk op. Daar even van het uitzicht genoten, de zee. En daar stonden allemaal stoelen en er zaten mensen met koptelefoons op. Ik er ook naar toe, vroeg de dame aan mij een gatal te noemen, 41, en gaf mijn draadloze koptelefoon en ik mocht gaan zitten.
Uitkijkend over het einder hoorde ik muziek. En ineens een mannenstem die rusten verhalen vertelde, en ineens kwam verhaal 41, leuk.
De man zat achter ons en sprak rechtsreeks tot ons via de draadloze koptelefoons.
Toen zag ik een koe in de sloot, en mensen die er mee bezig waren om het er uit te halen, en dat gelukte.
Er was een podium en er waren optredens.
En er was een boerenkar achter een trekker, maar die was al snel vol en naar de horizon verdwenen voor ik er erg in had.
Er waren allerlei kraampjes en de boel was zeer goed georganiseerd.
Men kon ook nog met een spiegel onder de neus allemaal bolletjes volgen, dat liet ik aan me voorbij gaan.
Er was een audiotocht, en de dame legde uit waar ik heen moest lopen en dat deed ik dan maar. Ik hoorde ondertussen de geschiedenis van het Ambonezenbosje.
Maar het glas drinken dat voor klaarstond heb ik gemist, ik loop ook veel te snel natuurlijk. Op de terugweg zag ik waar ik had moeten wezen, ha.
Er zijn daar bij het Ambonezenbosje onlangs wat trekkershutten geplaatst, want toerisme krijg hier nu echt een kans, met nieuwe ruiterpaden en fietsroetes.
En in één trekkershut was een bioscoop ingericht waar men speciale films kon kijken, en dat heb ik ook even gedaan.
Nog meer optredens. De kar vertrok ook weer, dit keer naar een vertekpunt voor een wandeling met een gids, dat sloeg ik over.
Ik fietste door het prachtige landschap weer naar huis. Ik had nog wel uren kunnen blijven, of later terug gaan, maar op mijn balkon is het ook erg fijn.
Het was een beetje rare, maar wel een gratis festival. Eentje over een lengte van 90 kilometer, je verzint het niet!
En toen ik Winschoten weer binnenfietste werd het allemaal weer levendig, de bewoonde wereld, ook hier was markt, elke zaterdag, en er klonk ook een muziekcorps.
En later op de avond dacht ik, wat een gek festival, dat hadden ze net zo goed op het Marktplein kunnen houden. Maar ja, het gaat om dat fietspad en dat ligt nou eenmaal aan zee.
En morgen is er ook weer wat, en dat laat ik verder allemaal maar aan mij voorbijgaan. Ik heb er even aan geroken en dat is prima zo.
De fijnste plek op aarde is mijn balkon. Tenminste, ik vind het het allerfijnst als ik lekker zit op mijn balkon. Want dan ben ik vrij en is het lekker weer.
In de winter is het een plek waar ik soms weken niet kom, en als dat wel zo is is het vooral om even te denken aan de fijne zomerdagen dat ik hier mocht zitten, en hopelijk nog mag zitten.
En ik zit daar vrijwel altijd met een kopje koffie, en draai zachtjes mijn verzameling casettebandjes af en dan loer ik wat over het Marktplein of ik teken wat ik mijn schetsboek.
En op een gegeven moment zat er ineens een duif op de rand. Hij leek te schrikken dat hij me zag maar maakte geen aanstalten om te vertrekken. Hij stond, en hij keek.
Nu weet ik dat hier wel vaker vogels komen omdat ze poep achterlaten. En ik zie natuurlijk van alles rondvliegen en zitten op de diverse daken. Veel komen er toch niet op mijn balkon, want aan de winterbolletjes komen ze niet, wellicht omdat mijn balkon deels inpandig is.
En nu zat daar een duif op de rand en we keken elkaar aan. En ik bekeek hem eens grondig. Mooie kleuren, mooie veren, leuke kop, goed doorvoed.
Ik wist dat mijn fototoestel pakken geen optie was, want ik wist dat duif toch niet lang zou blijven. En ook al bleef ik zeer rustig zitten, de duif vloog weg.
En toch besloot ik dit moment vast te leggen, niet met beelden, maar met woorden.
Ik begin juni met mijn mooiste foto van de maand, en misschien wel het hele jaar. Maar ik maak er geen westrijd van, ik laat gewoon wat zien.
De busremise in Winschoten is niet meer, vanaf binnenkort een open busstation, waar wind en regen vrij spel hebben, en de brandende zon natuurlijk ook.
Nog een laatste afstandsfoto.
Onlangs op het Marktplein, beachsporten op echt zand, van korfbal tot voetbal en handbal en weet ik veel. Erg gezellig en sfeervol.
En dit is ook Winschoten, jaren 40 huisjes.
De busmerise vanaf Winschoten Zuid.
De ingang is nog te lezen.
Het geraamte is ook reeds gevallen.
En het treinstation staat er weer alleen voor.
En dit vind ik ook wel leuk, Marktplein Winschoten.
En nu mag u zeggen wat u leuk vindt, of juist niet.
