De linkerpop weet ik niet meer zeker.
De rechterpop was ooit mijn allereerste smurf.
Verkregen bij het circus van Bassie en Adriaan, als ik het wel heb.
En dit is dan mijn wasmachinne, die woont hier al langer dan ik.
Deze smurf is gebreidt door een bejaarde en uiteindelijk gekocht door mijn moeder.
De armpjes zijn stompjes, de voeten horen wit, en deze smurf draagt een puntmuts.
Een slappe witte puntmuts, maar toch, en geen
frygische muts.
Maar toch, een unieke smurf, daar is er maar eentje van!
Die hierboven dan he, die hieronder komt van datzelfde circus en was eens van mijn broer.
Of de bovenste is van hem en deze onderste van mij, geen idee, en zolang dat niet beslist kan worden bewaar ik ze, dan staat er in elk geval eentje goed.
Bikkelharde barre biesjes
boterzachte tafelwijn
Oorverdovende valiesjes
dubbeldramen douchegordijn
Kachelende krentekakken
zwijfeldende wafeltakken
Zanikkende wijnazijn
stotterende stippellijn
Keffende doseerflaconnen
cyperende zwanenhals
Strenen stroven strokartonnen
bootjes dobberen bloemenwals
Scheuten scheven fietsenstang
gouden plinten in de gang
Nieuwe vrienden schone lakens
denk wel om het pretvoetdraal
Hier verzet men werk en bakens
met kwast en verve aan de haal
Snoepjes graaien goud of snee
poepjes draaien in de plee
Balderende kletsmajoren
zussende zusters aan het bed
Ootjes nemen ochtendgloren
ferme lik uit het potje vet
Zwembad vol tot aan de rand
bots op autobinnenband
Even twee minuten gefilmd vanuit de tram.
Ik begin even met wat Winschoter frisheid om daarna de grootste overgang te maken die maar denkbaar is.
Namelijk de sanitaire voorzieningen op een camping in Polen.
U ziet, zo ongeveer wel een halve eeuw oud, toch best wel schoon en fris.
En dit soort bordjes he, intrigrerend.
Het sanitairevoorzieningengebouwtje op de camping, waarvan de washokken gesloten waren.
De achterkant, als men aanneemt de men de andere kant, waar de toegang van de camping is, de voorkant noemt.
En als dat andersom is dan is dat andersom.
Dit zijn dus even wat details in zomaar een Pools stadje.
En zie deze teksten als begeleiding, het gaat om de foto`s.
Architectuur mensen, is meer dan een moeilijk woord.
En wat zag ik daar verscholen vanachter een bosje?
Inderdaad, een smerfy!
En op de dinsdag de 30ste juli 2013 logte ik vrij lastig, weet ik nog, maar het lukte!
Er stond tenminste iets.:
http://renesmurf.nl/archive/2013/07/30/h-3
Soms lees ik nieuwsberichtjes als een gedicht, en dit is daar een voorbeeld van.
Een heel mooi gedicht:
De schaapskudde die al één jaar het openbaar groen in Winschoten kort houdt, krijgt versterking.
De kudde bestaat uit 250 dieren en zij moeten drie keer per jaar een ronde door de stad maken.
"Maar daar slagen ze niet in, ze hebben te veel tijd nodig om alle plekken te begrazen", zegt wethouder Ricky van den Aker van de gemeente Oldambt.
Het bedrijf dat de schapen in eigendom heeft, heeft daarom nog eens twee kuddes gekocht, bestaande uit 280 schapen.
Die lopen nu ook door Winschoten.
De verkeersdrukte aldaar, door mezelf gesmurft.
Vandaag neem ik u mee in een reis door de tijd waarbij we beginnen in de afgelopen winter in Winschoten Zuid.
Om u vervolgens mee te nemen naar een blik op wat eens het schoolplein was van mijn lagere school.
En de voorzijgevel van mijn lagere school, met nieuwe dakgoten, de rest is onveranderd.
Een raam, waar ik vast aan de andere kant wel eens mijmerend voor heb gestaan.
Het ultieme maandagochtendgevoel.
Mijn vrijwel dagelijkse kookkunsten, en vooralsnog volstaat dat prima.
Ik ben nu wel even klaar met de calorakaas en nam de volgende op de lijst:
30 + jong belegen, het smaakt heerlijk en voortreffelijk, kan niet anders dan een tien.
En zo belanden we bij vandaag, en hoe ik langs de bouwput van De Klinker fietste.
En men werkt gestaag voort.
Zoals wij allen doen.
Waarna het tijd is voor vermaak, en dat is waar dit om te doen is.
Ik lees mijn weblog altijd even hardop voor, alvorens ik tot publiceren overga.
Mijn magnetron is minder interesant, en wellicht komt dat dan nog wel een keer, eerst toon ik even wat er soms zoal op ligt.
Ter linkerzijde mijn broodtrommel, waar elke werkdag één banaan meegaat onder het rekkertje.
Mijn oven is minder interesant, maar wellicht ziet u dat in de toekomst nog eens, ik toon nu even mijn afwas.
Mijn werktas, heel oud, en mijn prullenbak, nog steeds best wel spiksplinternieuw.
Tot zover dan een kleine blik in mijn keuken.
Wat stelt het nou voor dat neuwe jaar,
allemaal onzin, bekijk het maar.
We willen het nou wel
anders aan gaan pakken, maar het is weer oude koek waar mee we
aan komen kakken.
Wat stelt het nou voor dat neuwe jaar,
allemaal onzin, bekijk het maar.
We willen het nou wel
anders aan gaan pakken, maar het is weer oude koek waar mee we
aan komen kakken.
Zullen we zorgen voor iets nieuws onder de zon, als dat nou eens kon.
We pakken het dit jaar nou eens anders aan.
Om tenslotte weer te zeggen had ik dat maar niet gedaan.
We gooien het dit keer over een andere boeg.
Om ons twaalf maanden later af te vragen waar dat nou weer op sloeg.
We kijken vooruit, we kijken niet meer terug.
We bouwen zonder blikken over de volgende brug.
Het leven blijft toch een raadsel voor mij.
En voor dat je het weet is er weer een jaar voorbij.
Wat stelt het nou voor dat neuwe jaar,
allemaal onzin, bekijk het maar.
We willen het nou wel
anders aan gaan pakken, maar het is weer oude koek waar mee we
aan komen kakken.
Zullen we zorgen voor iets nieuws onder de zon, als dat nou eens kon.
Ik weet nooit goed hoe ik moet beginnen.
Wie zal ik dit jaar nu weer eens beminnen?
Je kan je nou wel zorgen maken maar wat schiet je daarmee op?
Ik vind het wel gezellig, van de regen in de drop.
Geen woorden maar daden, we gaan er tegen an.
Maar ik vraag me steeds maar af of het ergens op zal slaan.
Gelukkig hoef ik niet zo lang meer mee.
Dus zingen we nog een keer, en wie zingt er met ons mee?
Wat stelt het nou voor dat neuwe jaar,
allemaal onzin, bekijk het maar.
We willen het nou wel
anders aan gaan pakken, maar het is weer oude koek waar mee we
aan komen kakken.
Zullen we zorgen voor iets nieuws onder de zon, als dat nou eens kon.
Als dat nou eens kon.
als dat nou eens kon.
Met een toeristische bus meegaan die door de stad langs alle bezienswaardheden rijdt vind ik altijd wel genieten.
En op drukke punten, waar het een beetje vastloopt allemaal, vind ik het wel prima dat ik niet hoef te rijden en me gewoon kan verwonderen hoe het allemaal gaat.
De titel klopt maar ten dele, want ik begin dichterbij huis, maar verder in het verleden.
Namelijk, vorige winter te Winschoten Zuid.
Deze afbeelding maakte ik om de busnummers even vast te leggen op mijn fototoestel, dat zou nog eens van pas kunnen komen als we terug wilden naar de camping.
En ik maakte ook nog maar even een inzoomertje, voor de duidelijjkheid.
Veel reclameuitingen, veel grijze betonnen flats, maar wel fietspaden!
Ik woon zelf drie hoog, en voor Winschoter begrippen is dat hoog in de lucht.
Wie alhier drie hoog woont woont vlak aan de grond.
Tijdens een vouwfietstochtje viel dit olijke, onsierende, culturele reclameborden wir war me op.
Of wat denkt u nou van dit? |
Zomaar ergens bij een druk kruispunt en in en uitgang naar de ondergrondse.
Waarom zetten toeristen toch altijd de kerken op de foto?
Die staan er over 1000 jaar nog steeds, juist al het gedonder eromheen is vergankelijk.
Auto, fout parkeerd, tram, regenboog, oudbouw, nieuwbouw, paaltjes met gele knobbel en nog wat palen en zo.
Het is de bedoeling dat u deze foto`s aanschouwd en dan iets over een bepaalde foto in de reageerdoos neerzet.
Ik heb overigens besloten dat ik niet meer na ga denken of iets met een d of een t eindigd, bij voorkeur maak ik daar, vanaf heden, en dat is wel eens eerder voorgekomen in het verleden, een d van.
Ik heb vroeger bij een wandelvereniging gezeten.
En wel wandelingvereniging BATO, omdat we een BATO gezin waren.
BATO is een voetbalverening, voor de arbeiders. (1883)
En WVV is er eentje voor de elite. (1896)
Ja, Winschoten kent twee voetbalclubs.
En BATO had naast het voetballen nog een afdeling gymnastiek en een afdeling wandelen.
En Winschoten kent ook twee wandelverenigingen.
Te weten, wandelvereniging BovenBuren, en wandevereniging BATO.
En dat wandelen was wel leuk, zo kwam ik nog eens ergens.
Ik hoefde me niet in te spannen en het was reuze aangenaam en gezellig!
Heel de provincie`s Groningen en Drente door, en als aandenken elke week een medaille.
Maar ja, na een jaar of wat had ik dat gewandel wel gezien.
Dat wil zeggen, in verenigingsverband.
Ik wandel nog wel steeds met de hond.
Het verkeer in de Poolse hoofdstad Warschau is een ramp.
Men kent daar geen rondwegen, dus alles moet door de stad heen.
En weer terug.
Het stinkt daar echt naar uitlaatgassen en het is erg lawaaiig.
De ochtendspits gaat langzaam over in de avondspits.
In de nacht is het er wel rustig.
Niet stil.
Ik heb maar weinig filmpjes gemaakt tijdens mijn vakantie, maar hier was ik toch wel zo van onder de indruk dat ik het wel even het proberen waard vond.
En dan nu een foto die zo ongeveer precies drie weken plus drie seconden jonger is dan die van dus drie weken plus drie seconden geleden.
En dit fotografeer ik als ik in de mist sta te wachten voor het spoor.
Geveltjes en bordjes en vlaggetjes.
Winschoten kent diverse fietsroutes, en eentje gaat over een heus voetgangersgebied, aldaar afstappen dus!
OLDAMBT
Ik nam eens een kijkje op het schoolplein van mijn lagere school.
Tegenwoordig wordt het schoolplein als bewaakt fietsenstalling gebruikt, en zijn de klaslokalen omgevormd tot kantoren.
Het was de openbare.
En hopsakee, nu neem ik u mee naar de dag van vandaag, op een andere lokatie overigens, zelfde plaats, dat wel.
Hoe het er op het ogenblik voorstaat met de nieuwbouw van cultuurhuis De Klinker.
Vandaag alles te Winschoten overigens.
De 38e RUN van Winschoten is gewonnen door de Fransman Michael Boch.
De ultraloper liep de afstand van honderd kilometer in 6 uur, 46 minuten en 25 seconden.
Boch is de eerste die de RUN wint op een nieuw parcours.
Het regende zaterdag.
Dus ik zette mijn tv op Blauwe Stad en zag het rechtsreekse verslag van de RUN.
Later die middag nam ik nog even een kijkje.
Ha, en ondertussen het volgende:
De Verenigde Communistische Partij heeft zaterdag een groot rood lint aan het gemeentehuis van Oldambt in Winschoten gehangen.
De partij wil hiermee de komende herindeling aan de kaak stellen.
De gemeenteraad van Oldambt stemde onlangs voor herindeling.
De VCP was de enige partij die dat niet zag zitten.
Prachtig stadje, dat Winschoten.
Bovenop mijn keukenkast.
En dit ook, tenminste ten tijde van het maken van deze foto, inmiddels staat het stoeltje op een andere kast en is de waxinelichtstandaard wat dunbevolkter geworden.
Het kruidenrekje links bevond zich hier waarschijnlijk al jaren, het kruidenrekje rechts heb ik zelf ooit eens op de middelbare school gemaakt.
En ik ben niet zo van de kruiden, dus vandaar.
Liedjes bestaan uit tekst en muziek.
Zonder tekst is het geen lied, en zonder muziek is het een gedicht, of zelfs dat niet eens.
Vandaag een fijn voorbeeld van een zeer goede tekst (naar mijn smaak) en getoonzet op twee totaal verschillende manieren, en door dezelfde componist.
Eerst komt de Ronflonflon versie, gemaakt voor een éénmalige radiooptreden, met overigens wel een hele fijne spetterende solo.
Tussentijds de tekst, en daarna de versie zoals die gemaakt is voor in het theater.
Uit Vos en Vesuvia in Volla Vaart zingt Etna Vesuvia het lied Agenda.
Hoeveel plannen vallen in duigen, hoeveel boel draait er niet in de soep.
Meestal meer te treuren dan te juichen, tot je oren in de prut, tot je nek in de troep.
O, wat kan men soms toch toch snakken naar wat vreugde en geluk en weet ik veel.
Dus blijven we niet zitten bij de pakken, maar bouwen we vrolijk verder aan een volgend luchtkasteel.
Ik vond een oude agenda op zolder, wat een dadendrang en blijmoed las ik daar in.
Van dag tot dag onzin en kolder, onbesuisd gewvroed, van einde tot begin.
Mijn boekje van dit jaar kan nog veel hebben tussen onbeschreven blaadjes, soms een vrome wens.
Het eindigd ook weer tussen spinnewebben, onbezonnen praatjes, wezenloos gedrens.
Deze foto lijkt op die van de vorige week, toch is deze slechts één seconde later, en een paar meter verderop, gesmurfd, te Winschoten.
Dan neem ik u nu mee naar een stationnetje ergens in Berlijn.
We moesten nog even een klein eindje lopen, en kwamen onderweg deze dakgootwasmeneer tegen.
Er zijn dus mensen die Berlijn mooi vinden, ik ben het daar dus niet mee eens.
Evengoed, we bezochten even een gevangenis.
En ook dat ziet er eigenlijk niet uit.
Der binnenplatz:
En ten slotte nog even een wachttoren.
En dat klopt wel want dat is zo.
Kijk, dit is dan het verslag waar deze foto`s toebehoren:
http://renesmurf.nl/archive/2013/08/07/quandy-9
En dit is dan het laatste filmpje dat ik maakte.
De schemering was nu echt ingezet en de rest der avond zal verder te donker verlopen.
Ik vind uw reactie`s prachtig!
Film ik van de ene kant, lijkt het niet zo druk.
Film ik van de andere kant, vang ik veel wind.
En nu was ik weer op het beginpunt, maar is de avondschemring ingezet, wat de sfeer op die frisse zomeravond ten goede komt.
McDonald’s gebruikt gewoon vlees van vleeskuikens die maar zes weken leven, extreem hard groeien en nooit naar buiten mogen.
Plofkip dus.
En toch zeggen ze op hun website dat ze geen plofkip gebruiken.
Dat is liegen, en dat mag kennelijk.
Ik kan me er bijzonder over opwinden en kan er geen berusting in vinden.
En zo zijn er meer misselijkmakende leugens, en Wakker Dier strijdt er tegen middels verkiezingen en uitleg en zie hier: http://www.wakkerdier.nl/liegebeest
Ik vind eigenlijk dat liegen verboden moet worden en aangepakt.
En ik vind het jammer dat er morgen gewoon weer drommen mensen naar de MC gaan.
Het is toch wat de verantwoording altijd bij de argeloze aanschaffer gaat, dat vind ik niet goed.
De burger moet op zijn overheid kunnen vertrouwen en de overheid dient leugens te bestrijden.
Maar ja.
De overheid kiest men ook zelf, en ondertussen ploffen de kippen voort, en is er meer niet aan de haak.
Vandaag blijf ik lekker in Winschoten, maar begin niet al te actueel.
Deze lamp verlichte jarenlang mijn slaapkamer in het ouderlijk huis en doet dat nu alhier in mijn appartement.
Tijdens de verhuizing nam ik hem mee in de lift en dat was een buitenkansje om hem eens goed van de bovenkant te bekijken.
Quandy in het Sterrebos tijdens de steeds eerder invallende avonden.
De Winschoter Toren bij nacht.
Het lijkt soms wel of ze overal tegelijk met de wegen bezig zijn.
En wie er oog voor heeft ziet ook nog allerlei details.
Dit is de Winschoter Toren zoals ik hem zeer onlangs zag vanaf mijn balkon.
En dit zijn de schapen van Winschoten, zij dienen als grasmaaier.
En nog meer en meer en meer.
Dan kom ik nu toe aan de achterkant van de in aanbouw zijnde cultuurhuis De Klinker.
En de voorkant, gezien vanaf de overkant van de rotonde, dus bomen er voor.
Ik hoop dat u deze afbeelding rustig tot u genomen heeft en nu kan vertellen welke u het meest of minst aanspreekt en vooral waarom.
Wel zo leuk.
En nadat ik me wederom had verplaatst filmde ik weer een minuutje.
En wie het niet snapt zou even kunnen scrollen.
Hoewel men natuurlijk ook niet altijd alles maar hoeft te begrijpen om er toch wat over te kunnen zeggen.
Wellicht moet ik het één en ander even uitleggen.
Afgelopen zaterdag was ik naar Pura Vida.
Dat is een evenement waaarbij het Noord Nederlands Orkest, gratis en in de buitenlucht, en concert geeft.
Al voor de zoveelste jaar op een rij, en ik was er dit keer voor het eerst bij.
Ik wandelde wat in het rond, genoot, voor zover mogelijk, van de muziek, en maakte op strategische punten filmpjes van ongeveer een minuut.
Niet om het concert te vangen, maar wel de sfeer en hoe het er bij staat.
Natuurlijk kan dat ook met foto`s, maar die komen nog.
En al die filmpjes in één log stoppen, of de boel aanmekaar monteren, laat ik liever aan anderen over.
En zo smurfen wij voort.
Nu even terug naar de laatste zomeravond van augustus, aan het Oldambtmeer in BLauwe Stad, ten noorden van Winschoten.
En na dit wandelde ik weer naar een andere plek, en een half uurtje of zo later filmde ik weer even wat.
Dat log ik dan een andere keer.
Op de laatste avond van augustus liep ik wat rond tussen het publiek dat afgekomen was op Pure Vida.
En zo her en der en zo nu en dan filmde ik een minuutje, om te pogen iets van de sfeer en de drukte vast te leggen.
Ik stond hier kennelijk een beetje in de wind, want waaien kan het daar op de open vlakte.
En dan toon ik nu wat ik zie als ik aan het tv kijken ben en onderwijl naar links kijk.
Links van opa`s radiotoestel staat mijn buro met laptop en zo.
En achter het muurtje bevindt zich mijn keuken.
Inmiddels is de situatie iets gewijzigd, maar dat doet er niet toe.
Ik twijfel eigenlijk of ik het volgende lied wel moet introduceren of dat het wellicht beter is om gewoon maar te posten, zodat joe het geheel ongeinformeerd over joe heen kan laten komen.
Maar, zoals u ziet, toch maar een inleiding.
Ronflonflon was een rommelig radioprogramma, en bij vlagen soms zelfs chaotisch.
Ronflonflon bestond uit een grote hoeveelheid rubrieken, met evenzoveel jingles.
Zo was er de post rubriek, met de jingle, de post, de post, wat brengt vandaag de post?
Maar omdat presentator Plafond meer post kreeg dan hij wilde of kon behandelen werd er een tweede postrubriek geintroduceert.
Achterstallige post, bedoeld voor brieven die eigenlijk al achterhaald zijn maar toch nog behandeld worden.
Ook deze rubriek werd voorzien van een jingle.
Behalve jingles maken en afdraaien hield Ronflonflon er ook wel van om zelf liedjes te maken.
(waar ik de weblogzondagen in 2013 mee opsmurf)
Soms ontstond er vanuit een liedje een verkorte jingle.
En soms maakte men van een jingle een heel lied.
En dat laatste was dus bij het volgende lied het geval, begonnen als jingle, en nu met coupletten er bij een lied.
Luister en huiver en geniet.
Of erger en verafschuw of andersinds, en schroom vooral niet om in de reageerdoos uw commentaar te geven.
Achterstallige post, achterstallige post.
Ik worstel mij heen door achterstallige post.
Er heeft zich weer het een en ander opgestapeld er moet nodig weer eens wat opgerakeld.
Dus nu niet langer er omheen gedraait, maar snel wat brieven en kaarten er tussen uitgegraait.
Oja, ik stort mij op de achterstallige, ik stort mij op de achterstallige post.
Ter voorkoming van problemen in naam der koningin.
Hopende ten spoedigste van u te vernemen, nou dat heeft dus niet meer zoveel zin.
Willen wij uw aandacht vragen, genoodzaakt tot verhoging van tarief.
Een goed doel, of ik bij wil dragen, ah , maar dit is vast een leuke brief:
Liefste
Ik schrijf je in de hoop dat jij ook spijt hebt van onze ruzie.
Als ik nu niet meteen iets van je hoor moet ik aannemen dat het voorgoed uit is tussen ons, en ga ik, liftend, een zwerftocht maken om mijn geluk elders te beproeven.
Bel me op, op of schrijf me meteen terug, of anders, vaarwel...
Ja, dit was eens, en zal vast en zeker ook wel eens weer, te Winschoten.
Zo nu en dan wandel ik eens rond in Amsterdam, en dan maak ik af en toe een foto van iets wat ik op de foto wil zeggen.
Allemaal verschillende hoogtes, maar dat ziet u zelf ook wel.
Dat hebben ze toch maar mooi gebouwd vroeger.
Het zit niet echt lekker, zonder trappers.
Ehm, leuk he, al die verschillende bouwstijlen!
En wat raamverfraaiing.
Ik weet nog steeds niet of ik dit nou mooi of lelijk vind.
Dat weet ik wel van dit: mooi!
En dit valt dan in de catagorie: zomaar.
En dan nu aan u om mij te vertellen welke foto u het meest aanspreekt, of het minst, en waarom.
Ik was er nog nooit naar toe geweest, Pure Vida:
Er was altijd wel een reden om het te missen, maar één ding stond vast, dit wilde ik toch sowieso één keer meemaken.
Dus stapte ik afgelopen zaterdagavond op de fiets, en na ongeveer een kwartiertje bevond ik me midden in de wijdsheid van Blauwe Stad aan de oevers van het Oldambtmeer.
De exacte lokatie was niet moeilijk te vinden, ik fietste gewoon met de stroom fietsers mee.
En er waren ook best veel auto`s onderweg, en er reden grote bussen vanaf de Intratuin in Winschoten.
Ik had de hele dag in korte broek en t shirt op mijn balkon gezeten, maar had uit voorzorg toch een lange broek aangedaan, en mijn jas tuisgelaten.
En het was toch best nog wel frisjes daar waar de wind vrij spel had.
Ik besloot om geen zitplaats te nemen, en wat rond te wandelen en staand de muziek tot me te nemen.
Er was een VIP tribune, waar ik overigens wel een kaartje voor had, van de RABOBANK, maar ik heb iets tegen VIP.
En een gratis klapstoel, alleen voor RABOBANKleden wilde ik ook niet, want ik vind dat ook niet leden moeten kunnen zitten.
Dat kon ook wel, maar dan moest met 2,50 betalen, en ook dat vertik ik.
Dat de RABOBANK het geheel sponsort, oke, maar mensen die bij een andere bank zitten moeten niet benadeeld worden, op geen enkele manier.
Nou, de presentatie was prima, gewoon in het Gronings, en de muziek was ook wel oke.
Ik heb niet zoveel met klasiek, maar och, het was best te doen.|
En toen ik er genoeg van had fietste ik weer lekker naar huis.
Zaterdag 31 augustus 2013 vond in Blauwestad voor de 7e keer in successie het gratis openluchtconcert PURA VIDA plaats.
Het programma werd, ook dit jaar weer, uitgevoerd door het Noord Nederlands Orkest onder leiding van Hans Leenders.
Het programma opende met de stevige Feestouverture van Sjostakovitsj.
Verder kwam er veel filmmuziek aan bod uit Harry Potter, Pirates of the Caribbean en Starwars.
Deze filmmuziek werd afgewisseld door een speciale bewerking van Vivaldi’s De Vier Jaargetijden met als solist fluitist Erik Bosgraaf.
Het programma werd afgesloten met drie Groningse nummers van, en op onnavolgbare wijze vertolkt door, Erwin de Vries.
Dit was het eerste jaar dat het concert op de nieuwe locatie in Het Havenkwartier plaats vond.
Een goede keuze.
De verharde ondergrond van de parkeerplaats is comfortabel, de opstelling wat compacter en daardoor sfeervoller.
En het geluid was dit jaar perfect.
Op naar de 8e editie in 2014!
Ik begin vandaag met wat kunst op een pleintje waarvan de naam me totaal even ontschoten is.
Maar op zich maakt dat niks uit.
En hoe dit bloempje heet doet er ook niet toe!
Momenteel zal die vast en zeker nog zo staan te schitteren in deze fraaie zomer.
Kijk, dit zag ik in Belijn ook, hebben ze vast nagekeken van het Marktplein te Winschoten!
Filmpje volgt later.
Het is me niet gelukt deze homp kaas beter op de foto te zetten dan u hieronder ziet.
Ik maak er altijd een stuk of wat, en kies de beste.
Ik had onlangs mijn hompje calora 20 + nagelkaas op, en informeerde of ze nog wat anders colora hadden liggen.
En dit stuk calora heet 20 + jong belegen.
En calora staat dan voor dat het geschikt is voor mensen op dieet.
De smaak is overheerlijk, getagged en wel, en nu snel voort met de huidige stand van zaken rondom de nieuwbouw van cultuurhuis De Klinker te Winschoten.
De naastgelegen ALDI is reeds geopend, de JUMBO nog niet.
Elders in de stad is nog een ALDI en de ALDI op de Venne staat nu dus leeg.
En er staat hier al zoveel leeg, ik snap dat nieuwbouwgedoe niet altijd zo.
Maar evengoed, u kijkt nu dus naar het cultuurhuis, niet naar de supermarkten.
En dit bord staat in de oude nu dus leegstaande ALDI.
Wat dit is houd ik nog even geheim, wordt vervolgd!
En hier komt dan ook de bibliotheek in, alsmede een theater en filmzaal en de lokale omroep.
En nu is het woord weer aan u, gaat u gang!
Op de vrijdagavond en zaterdags overdag weerklinkt er wel eens muziek door de Winkelstraten van Winschoten.
En zo af en toe besluit men dan om een ommetje te maken over het Marktplein.
En wie muziek gaat maken onder mijn balkon die krijgt een minuut logzendtijd!
Toch wel leuk, zo`n serenade.
Ik had een beetje een vervelende dag vandaag want vergadering.
En ik reed terug naar huis, luisterend naar het 3FM geneuzel, toen ik op de Zwembadlaan in Winschoten schrok!
Ik keek recht in een loop!
In een flits dacht ik, dat was het dan.
De trekker wordt overgehaald en ik ga de knal geeneens horen, voor die tijd spatten mijn hersens al in het rond, zich vermengend met de puinzooi die ik niet meer mee zal maken.
Maar na die gedachtenflits zag ik dat het een agent was met lasergun.
Snel keek ik op mijn kilometerteller en zag dat ik me keurig aan de snelheid hield.
En ik zag dat een andere agent al met een aan de kant gezette automobilist bezig was.
Als alle mensen zich nou zouden houden aan de maximumme snelheden was controle daarop niet zo noodzakelijk en hoefde ik niet zo te schrikken.
De wieken van molen Edens in Winschoten hebben bijna 25 uur non-stop gedraaid.
Molenaars uit de hele provincie kwamen helpen om voor elk decennium dat de Edens bestaat een uur te laten draaien.
Dit jaar bestaat de molen tweehonderdvijftig jaar.
Zaterdagmiddag tegen half vier leek het nog te lukken, maar toen viel er een windbord van de wiek af.
Niemand raakte gewond, maar de molenaar zette de molen stil, om ongelukken te voorkomen.
Tijdens de duurpoging werden er ook oude ambachten gepresenteerd en er waren Groningse streekproducten te koop.
Er kwamen honderden mensen op af.
Ik ben niet wezen kijken, ik kon het vanaf mijn balkon wel zien, en ik heb die molen al eens vaker beklommen.
Prachtig ding, net als de twee andere molens overigens.
Het was donker.
Beetje donker uitgevallen filmpje, gelijk als de vorige.
Maar ik log het toch maar, al weet ik ook niet precies waarom.
Toen het daadwerkelijke waterbei (straattheaterfestival) voor de vrijdag was afgelopen speelde er nog een band op het Marktplein.
De overgrote meerderheid der bevolking keerde huiswaards, en ik besloot mijn balkon te vertalen voor een fijne nachtwandelingetje.
Ik ging mijn appartement uit en daalde af naar de begane grond, om aldaar naar buiten te gaan.
Vlak voor ik die deur opende begon ik met filmen, en dat deed ik een aantal minuten.
En dit noemt men dan een placemat, geen idee wat ze daarmee bedoelen, ik hang het dus maar aan de muur.
Toen ik hier kwam wonen kreeg ik onder andere deze kunstwerken van mijn nichtjes:
Ze hangen er nog steeds, zij het op een ietwat andere plek, vanwege dat ik er een leuk wandmeubel heb hangen nu, waar nog geen foto van gemaakt is.
En die metworst hing er toen alleen even voor de foto, en omdat ik die net gekocht had voor een goed doel.
|
|
