Op Terschelling hanteren ze wel een geheel eigen gedoogbeleid, eentje voor fietsers, lopen mag daar dus niet.
En er zijn overal afrasteringen, meestal van prikkeldraad, maar ook schrikdraad komt voor.
Hier moeten de draden nog komen, of zijn ze weggehaald, geen idee.
Tijdens onze verkennende wandeltochten nemen we af en toe even pauze.
Dit bandje was erg goed.
Een kaart van het eiland in het sanitairevoorzieningengebouw.
Mijn voortent en caravan op de camping.
Vriendelijke supermarkten zijn er ook.
Het is allemaal op de toerist ingesteld.
Honden kan je daar vastknopen en dan zelf aan de wandel gaan.
En wat nog allemaal meer kan, en meer van hetzelfde, morgen weer.
Elders worden fietsers toegestaan, of is het uitgezonderd fietsers, op Terschelling hanteren ze een geheel eigen gedoogbeleid.
En soms komen we hekken tegen waar we niet samen langsmogen.
Maar even verderop mag het ineens wel.
We wandelen over wegen en paden.
De ingang van de camping.
Quandy in de sloot.
Quandy uit de sloot.
Quandy op het zand.
Quandy bij prikkeldraad, want daar stikt het van hier, en ook schrikdraad is ruim aanwezig.
Dode beesten in een worst.
Op de wadden zijn meer zonuren dan op het vasteland, zegt men, maar neem van mij aan, als Nederland een regendagje heeft doet Terschelling ook braaf mee.
Er zijn een heleboel plekken op Terschelling waar ik niet mag komen, of beperkt mag komen.
Maar er zijn ook een heleboel plekken waar ik wel mag komen.
De vreemdste straatnaam die ik tegengekomen ben.
Omdat er vroeger veel lijken aanspoelden als er weer een schip vergaan was en dan werden ze hier langs vervoerd naar de begraafplaats.
Ik vind dat veel voedsel vers zou moeten zijn, maar voor patat maakt dat volgens mij niet zoveel uit.
En warm ijs bestaat niet.
Ik kwam ook nog kunstwerken tegen.
Toch mooi wat mensen allemaal kunnen maken.
Of niet natuurlijk.
Het bewijs dat de Waddenzee inderdaad zo nu en dan leeg loopt gezien het schip dat lijkt te zweven.
Quandy voor een verbodsbord en de prikkeldraad, wat ik hier werkelijk overal tegenkom.
Morgen meer prikkeldraad en nog veel meer fraais.
Quandy in zijn tentje.
Schapen achter afrasteringen.
Eendenkooien waar niemand mag komen.
Bijen kunnen steken, dus weg met bijen en eet nooit honing!
Quandy aan de wandel.
Stel je voor dat het bos groter groeit, dat mag natuurlijk niet, gegraast zal er worden.
Men mag vrij wandelen op het fietspad.
Ook dit natuurgebied is een bezoekje waard, net als het hele eiland overigens.
Het eind van de weg.
En natuurlijk, waar men ook kijkt, overal prikkeldraad, het eilandgevoel bestaat niet.
Het weer laat overigens wel te wensen over, helaas.
Quandy op Terschelling in de bossen en op de hei, allemaal aangeplant door de mens.
Toen het dorpsfeest in Hoorn voorbij was bekeek ik het geheel nog eens.
Prachtige taal achterop een aanhangwagen, met zonder lidwoorden en zo.
Quandy in zijn prive tentje.
Quandy aan het rusten.
Als de mens niet wroet in de natuur komt het niet goed met die natuur.
Afkoeling in een poeltje, en let ook eens op het hekwerk.
Ik koop nooit honing, ik heb liever iets anders.
Dit is bij zo`n eendenkooi, het eiland ligt er vol mee, maar die ik tegenkwam zijn allemaal alleen toegankelijk voor vogels.
En waar ik ook kijk op Terschelling: overal afrasteringen en prikkeldraad, de boekjes liegen!
Meer waarheden morgen, en overmorgen.
Het is druk op Terschelling, en dat valt ook niet te ontlopen, zelfs in de natuur komt men nog fietsers tegen, en zelfs paarden.
En wij lopen er ook, en andere mensen komen ons dan weer tegen.
Er is bos hier, maar ook heide.
Het klopt vast niet, maar het staat wel leuk.
En alles in het Nederlands, zoals het hoort, want Terschelling hoort nog altijd bij Nederland.
Wat ik wel raar vind is dat de Duitsers ten tijde van de bezetting dit eiland Fries hebben gemaakt, en dat het nog altijd zo is.
Dat blauwe dingetje rond de nek van Quandy bevat poepzakjes, die mag hij zelf dragen.
We zijn ook even wezen kijken op het dorpsfeest alvorens het bos in te gaan.
In spiegelschrift lezen, prima te doen.
En waar je ook kijkt, overal afrasteringen, is het geen prikkeldraad dan is het wel schrikdraad.
Tot zover, voorlopig.
We zijn op Terschelling, om te wandelen en te rusten.
En overal zie je die spuuglelijke Brandaris.
Nou ja, bijna overal.
Schitterende natuurschoon, allemaal aangelegd en onderhouden door de mensen, anders komt het vast niet goed.
Wat nou "ik" - "dat ding" zal men bedoelen.
Een kerkje in een dorpje op Terschelling.
Er staan een heleboel leuke gebouwtjes, en dit is er eentje van.
De meest inspiratieloze plaatsnaam van Nederland:
Verboden takken te storten, en er staat ook nog gras op het bordje, uw kern en andere afval kan dus wel.
Terschelling staat vol met afrasteringen en prikkeldraad, de boekjes waarin ze liegen dat het niet zo is kunnen verbrand worden.
Tot zover mijn bericht vanaf Terschelling, tot morgen, dan weer verder.
Wij bevinden ons momenteel op Terschelling, maar dat had net zo goed elk willekeurig ander waddeneiland kunnen zijn, want ze lijken allemaal ontzettend op elkaar.
Alhier in de haven een oud reddingsbotenhuisje.
Op een zonnige dag is het logo van de plaatselijke HEMA niet eens zichtbaar.
Dit is de Brandaris, zichtbaar over het hele eiland, toen ik aanklopte om naar boven te klimmen bleek deze gesloten.
Prachtige dorpjes met prachtige huisjes.
Nauwe steegjes.
Fraaie vergezichten.
En paddestoelen die de weg wijzen, voor fietsers, voor de auto zijn er weer hele andere wegen.
Geen prikkeldraad? Lieg niet, zelfs op het eiland Terschelling is prikkeldraad, want prikkeldraad is overal.
Men doet hier ook aan natuurbeheer, zonder menselijk ingrijpen is er kennelijk geen natuur mogelijk.
Het eilandgevoel bestaat niet, maar het is best aangenaam vertoeven hier.
|
Toon berichten 1-8 van 6437 |
Volgende Pagina »
