Goh, nu is het precies een week geleden dat ik vanaf mijn balkon het eerste optreden zag. Een prachtmoment, en precies een week later ga ik een filmpje loggen die ik goedgekeurd heb om te loggen. Van een heel ander optreden overigens.
En ook dit filmpje heeft mijn weblog niet gehaald. Het duurt allemaal veel te lang en ik moest tot het verst inzoomen, en ik keek geeneens dat ik filmde. Nee, hier kan ik internet niet mee vervuilen, laat staan mijn weblog:
Het gebouw daar achter is een al jaren leegstaande bioscoop.
Nu worden er wel films vertoond in Winschoten, zo nu en dan hangen ze een scherm op in theater De Tramwerkplaats, en ook in het in aanbouw zijnde cultuurhuis De Klinker komt een filmzaal.
Evengoed is meestal op deze hoek van het Marktplein geen klap te doen. Op af en toe een scater na, of een marktkraampje als er een rommelmarkt is. En afgelopen vrijdagavond dus het volgende, voor een totaal gevulde marktplein, gezien vanaf mijn balkon:
Winschoten, afgelopen vrijdagmiddag, zicht vanaf mijn balkon. Achter de oude kerk vond een voorstelling plaats, en achter is al een circel zand te zien voor de vuurshow van vanavond, en links achter het grote podium en rechtsonder de klaarstaande biertent.
En deze foto nam ik van de andere kant, toen alle vrijdagfestiviteiten achter de rug waren. Men was her en der aan het naar huis gaan, of men bleef nog wat ik koegjes zitten, en ik maakte een kleine nachtwandeling.
En deze foto maakte ik er tussenin, toen Waterbei op zijn hoogtepunt was.
De Winschoter Toren, al eeuwen.
Ik nam deze hedenavond, onderweg van Quandy naar thuis, en dit is echt. Winschoten.
En waar het dan om te doen is, de in aanbouw zijnde Cultuurhuis De Klinker te Winschoten.
Momentopnames allemaal.
En dit aanzicht heeft zo zijn langste tijd ook gehad.
En aan de achterkant zijn ze dus met de weg bezig, fietsers mogen hier over het voetpad.
Ja, nee, er is dus helemaal niks te zien, en er valt helemaal niks te ontdekken. Maar hé, dit vanaf mijn balkon op een zwoele zomeravond, en ik keek niet eens wat ik filmde, ik was zelf te druk met genieten van de sfeer, waarvan ik hoop dat die wel overkomt. En dat mijn ogen beter zijn dan de camera zint me ook wel.
Speciaal voor u, en ook voor mezelf natuurlijk, filmde ik zo nu en dan wat sfeerbeelden van Waterbei in Winschoten afgelopen weekeinde.
Verreweg de meeste filmpjes, want monteren doe ik niet aan, kunnen de kwaliteitseisen van dit weblog niet aan en verdwijnen. Maar deze vind ik op zich wel prima te doen:
In werkelijkheid was het allemaal stukken beter te zien. Waarom het beeld zo donker is geworden weet ik ook niet precies, en gepruts op youtube maakte het geheel alleen maar waziger. Daarom maar zo.
Toonaangevende vuurshow van de Franse groep La Salamandre. Naam en Faam heeft de groep te danken aan de kunst met vuur te kunnen spelen. La Salamandre heeft een mix gevonden tussen jongleren met vuur, vuurspuwen en poëzie en schoonheid uit te drukken in een sfeervol spektakelstuk.
Muziek speelt een belangrijke rol in de voorstelling, van tribal tot klassiek, spiritueel en een beetje modern. De combinatie van vuur en muziek hebben samen iets bezwerends. La Salamandre bewijst dat vuur niet iets is om bang voor te zijn, maar verleidelijk is en zelfs magisch. De act starte op het Israëlplein en ging als walkact naar het Marktplein.
Later dit jaar nog te zien in Grenoble en Lyon. En afgelopen vrijdagavond dus in het nuchtere en onlangs door branden geteisterde Winschoten.
Deze wilde ik u niet, maar zelf wel onthouden. Voor mij een onvergetelijke ervaring.
Indrukwekkende en spectaculaire groepsacrobatiek op trampoline en cyrwiel (enkel rad). De Belgische groep noemt de stijl van de shows die ze brengt: crossover circus. De shows zijn een unieke mix van jongleren en acrobatiek met dans, clownerie en improvisatie. Jongleerduo's tekenen voor een prachtige visuele vertoning inclusief rook, laser, vuur- en lichtkegels. Tegen een decor van mobiele projectieschermen toont Cirq'ulation wervelende luchtacrobatiek tot op tien meter hoogte. Met de show oogstte de Belgische groep tal van prijzen op diverse straattheaterfestivals in Europa.
En dit alles vond plaats op een voor de leegstaande bioscoop te Winschoten ergens tussen half elf en elf uur. Het in het echt zien is zeer spektakulair, en een beter zicht dan vanaf mijn balkon kon ik me niet wensen.
Dit filmpje is slechts ter vastlegging der herinnering.
Het inmiddels voor de vierde keer georganiseerde gratis toegankelijke straattheaterfestival Waterbei vindt dit weekeinde plaats.
Dit is ooit in het leven geroepen toen we tijdelijk zonder theater zaten vanwege afbraak en nieuwbouw. Het begon kleinschalig en is uitgegroeit tot wat het nu is. En wie weet wat het nog gaat worden ooit...
Hoe dan ook, twee jaar geleden zag ik de Titanic zinken op het Marktplein, en vorig jaar waren er reusachtige buitenaards aandoende wezens die een beetje door het publiek heen liepen te steltlopen.
En dit jaar was er niet echt een hoofdact. Toch zeer breed en goed georganiseerd, er is over nagedacht. Overdag veel voor het hele gezin, met humor en acrobatiek en sprookjesachtig. En savonds ietwat pikanter en gedurfder en zelfs een podium met een band!
En toen het donker werd bleef de straatverlichting uit. Er kwam een groep mensen aan die onderweg al met vuur speelden, dwars door het centrum van Winschoten. Beginnend op het Israelplein, en dan via de Vissersdijk zo naar het Marktplein, alhier een rondje om de kerk, en een afsluitende spektakel op het daarvoor aangelegde zand.
En ik had een schitterend uitzicht, ik zat eerste rang! Genieten, van al die mensen, en dit eigenzinnige kunstspektakel!
Later kwam er nog een Belgische groep trampoline springen en de band mocht afsluiten tot ver na middernacht. Heel gaaf georganiseerd, en het weer zat prima mee en de zaterdag is vast en zeker ook goed verlopen.
De Franse groep Les Goulus imponeert met de voorstelling Les Horsemen, waarbij eens goed gelachen wordt met het wereldje van de paardendressuur. De drie -zichzelf slim noemende- Franse ruiters zijn ervan overtuigd dat ze zich met hun geliefde paarden zullen selecteren voor de volgende Olympische Spelen en bereiden zich alvast voor op dat sportieve evenement. Ze zijn bereid in Winschoten een openbare demonstratie van hun niet geringe kunnen te tonen, waarbij de uiteenlopende karakters van de ruiters een voorname rol spelen.
Maar Blauwe Stad, is dat niet dat mislukte project dat nog maar voor 25% is volgebouwd?
ja, nee. Er valt veel over Blauwestad te lezen, en het is in beginsel inderdaad een mislukt project. Men geeft nu de crisis de schuld, maar de tegenstanders vinden dat ze dit al voorspeld hadden.
Hoe dan ook, het plan is bijgesteld, en montjesmaat zal het nog groeien, en voor de rest wordt er van gemaakt wat er van te maken valt.
Blauwestad, de plaats, is heel erg ingewikkeld. Blauwestad is een dorp, bestaande uit een viertal wijken: De Wei, Het Park, Het Riet en Het Wold. Allemaal een eigen ligging en een eigen karakter, en vast ook allen een eigen prijs.
Die wijken liggen best ver uit elkaar en vormen niet samen een geheel. Die wijken liggen wel allemaal rond het Oldambtmeer, dat door velen Blauwestad genoemd wordt.
"Nee," zeg ik dan, "dat water heet Oldambtmeer, Blauwestad is een dorp!"
En Blauwestad ligt dan ten Noorden van het Winschoterdiep, en omvat behalve dat meer en een strand en jachthavens en weet ik veel, ook een schitterend natuurgebied waarbinnen dan een natuurbegraafplaats.
Winschoten wordt omringt door natuurgebieden, en ik vind dat wel wat hebben. Liever ruimte voor een bijzonder vlinder in de gemeente dan een achtbaan met zoveel duizend bezoekers. Hoewel duizenden mensen meer geld in het laatje brengen, moet er ook ruimte zijn voor de vlinders! En vogels.
Het is toch leuk van RTVNoord dat ze dinsdag nog een reportage maakten over de regen van maandagmiddag:
Op verschillende plaatsen in de provincie Groningen is maandagmiddag veel wateroverlast door enorme hoosbuien. Vooral Winschoten kreeg er flink van langs. Een dak van de Albert Heijn stortte zelfs in en op de Venne stond op sommige plekken 1,5 meter water.
Winschoten maakt dinsdag de balans op na het noodweer van maandag. Nu de boel is opgedroogd, kunnen de inwoners pas echt zien wat de gevolgen zijn.
Het nieuwsfeit is dus dat dit al de derde keer is dit jaar. Niks vergeleken met de echte rampen op aarde, toch vervelend van de schade. Ik wilde het u niet en ik wil het zelf juist wel onthouden, vandaar!
Een dinsdag, op woensdag, met tegenlicht dit keer. En toen ik hem al keurend bekeek, met in gedachten, weggooien of loggen, besloot ik het laatste. Plus dat het de echte winterzon was die zo mooi scheen op die Winschoter winterboom, en ik laat me niet zeggen wat ik al dan niet moet of mag natuurlijk.
Waarmee we nu aangekomen zijn op een zomerse blik in de vijver van mijn vader, wat is die prachtig mooi!
Mja, dit festival is al even geleden, toen ik deze foto maakte zelfs nog langer, maar ik attandeer u even op die roos, gaaf he!
De communisten zijn tegen het bouwen van winkeltjes in het stadspark. Dat wil niet meteen zeggen dat de andere partijen daar meteen voorstander van zijn, maar de VCP is tenminste zeer luid en duidelijk!
Het verschil tussen radio en televisie is te vergelijken met het verschil tussen foto`s en filmpjes. Bij filmpjes weet je niet of de brug bezig is open te gaan of juist druk doende aan het zakken is, en al zeg ik het er bij, dan nog kan u uw eigen invulling er aan geven.
Deze schapen grazen op alle gemeentelijke grasvelden in Winschoten, en momenteel bevinden ze zich in het Stadspark, ik heb ze ook al in Plan Noord en Plan Zuid gezien.
Het eerste wat men zo`n beetje ziet als men via de noordelijkste grensovergang ons land binnenkomt is die walgelijke gele M van Winschoten. En sinds mijn terugkeer van mijn vakantie zijn de reclameborden afwezig, en dat is al meer dan een week.
Waterbei is gratis en wat gratis is daar ben ik bij! De afgelopen jaren ook van genoten, en aanstaande weekend vast en zeker weer, vlak hier onder mijn raam zal het spektakel plaats gaan vinden.
Oja, en waar het hem om te doen is, zo stond de bouwput van het in aanbouw zijnde nieuwe cultuurhuis De Klinker er hedenmiddag bij.
En dit is dan een blik vanaf de rotondezijde.
En de twee supermarkten schijnen te openen eind deze maand. Beetje merkwaardig, ik weet zo al twee leegstaande ruimtes waar eens supermarkten waren.
Het is al de vierde keer dit jaar dat Winschoten overspoeld werd door een langdurige wolkbreuk. Eerder was het al een unikum dat het in de namiddag plaatsvond en de volgende ochtend weer! En tijdens mijn vakantie kreeg ik ook een Winschoter wolkbreukbericht mee, en gistermiddag zat ik te schuilen toen ondertussen dit allemaal gebeurde:
Het dak van de Albert Heijn aan Beertsterweg in Winschoten is maandagmiddag, tijdens het noodweer dat over het Noorden trok, deels ingestort.
Amateurbeelden van Alinda die vastlegde hoe het noodweer in Winschoten winkelcentrum t Rond liet overstromen.
Dit betreft overigens een andere groentezaak dan die waar ik boven woon. Dat maakt het niet minder erg of nat.
Dan neem ik u nu even weer mee naar mijn interieur, waar u nu dus dingen ziet die ik dagelijks zie.
Sinds een jaar of 20 valt er elke week een VPRO gids op de deurmat, nou ja, tot ik hier ging wonen, vanaf toen haalde ik hem uit mijn brievenbus. Sommige exemplaren van de VPRO gids heb ik bewaard, en van deze alleen de cover.
In de huiskamer.
En mijn boekenkast en vitrinekast, waarvan de laatste speciaal is aangeschaft voor alhier, de boekenkast had ik echter al in het ouderlijk huis staan.
Vandaag een zeer opgewekt hoopvol lied. Ooit uitgezonden op een woensdagmiddag, maar nu dus gelogt op den zondag. En de reageerdoos onderaan is om u de mogelijkheid te geven uw ongezouten mening te verkondigen, met daaraan vastgekoppelt mijn aanbeveling daar van gebruik te maken.
Onze wereld staat bol van de grote problemen die niet één, twee, drie op te lossen zijn. Maar dat wil nog niet zeggen dat je alles moet nemen, begin dicht bij huis, begin in het klein. Neem ze te pakken, die kleine ongemakken, laat de moed niet zakken, maar neem het heft in handen en zing dit refrein.
O,o,o, wat een karwei, kom je te kort dan spijker je wat bij. En wordt het je teveel dan zaag je d`r wat af. Moet je kijken wat je kan, je staat gewoonweg paf. Het is weer fraai in een handomdraai, het is weer fraai in een handomdraai.
Je hoeft in het leven niet alles te nemen, zoals het zich voordoet, zoals het gaat. Doe d`r wat aan, los op die problemen, verzin eens wat leuks, stel eens een daad. Ga d`r maar in boren, blaas van de toren, schijdt het kaf van het koren en denk niet meteen dat het toch nergens op slaat.
Joe luistert naar een gezongen gratis advies van Jan Vos, elke week ben ik in het radioprogramma Ronflonflon met Jacques Plafond, met een handigheidje, een foefje of een tip, uit eigen ervaring, of van horen zeggen. Je moet het groot zien, zeggen ze wel eens, alles goed en wel, maar ga daarbij het kleine niet uit de weg. Gooi maar op de grote hoop, zeggen ze wel eens, daarom heet mijn rubriek De Grote Hoop, want hoop doet leven, waar of niet?
O, o, o, wat een karwei, kom je te kort dan spijker je wat bij. En wordt het je teveel dan zaag je d`r wat af. Moet je kijken wat je kan, je staat gewoonweg paf! Het is weer fraai in een handomdraai, het is weer fraai in een handomdraai.
Onlangs vertokken er oldtimers vanaf het Marktplein, en daar waren ook wat oude brandweerwagens te bewonderen, waarbij ik deze vastlegde toen die vertrok.
Wij organiseren een jaarlijks terugkerend toernooi op het marktplein in Winschoten. In het 3e weekend van augustus gaat er voetvolley, beachhandbal en beachvolleybal gespeeld worden. Het marktplein wordt omgetoverd tot een sportstrand met palmbomen, partytenten, spandoeken en terrassen. Kom dus gezellig kijken of meedoen met dit sportieve spektakel!
Bovenstaande las ik op de daar weer onder maar alhier weer bovenstaande zeer enthausiaste website. Ik bekeek de foto`s eens van vorig jaar, en dat ziet er wel gezellig uit.
Ik heb toen niet gekeken en dit is wat ik afgelopen avond zag. Ik hoorde wel de hele avond gezellige muziek.
Wellicht neem ik aankomende dagen even een kijkje aan de andere kant van de kerk, maar dan moet het wat aangenamer weer zijn.
DE reden dat ik nooit of te nummer lid ga worden van de VARA is omdat ze Carola Hamer ooit eens ontslagen hebben. Oke, dat moeten ze zelf weten, zoals ze haar ook eens aangenomen hebben, en ze is bovendien al vele malen langer geleden vertokken dan ze ooit binnenkwam.
Maar toch, toen al besloot ik om dat te onthouden.
Een omroep mag een dj aannemen, en ontslaan, en er moet zeker eens vernieuwing zijn en soms is er eenvoudigweg geen plaats meer.
Maar Carola was goed! Carola was een vrouw die de popmuziek begreep. Carola was iemand die, op de radio, helemaal leefde voor de muziek, met een zeer eigenwijze smaak en met beide benen op de grond. En bovenal iemand die de muziek voor liet gaan en zichzelf wat meer op de tweede plaats zette.
Carola zat al op de VARA radio toen de verrukkelijke dinsdag nog bestond, en ze ontwaakte Nederland altijd tussen zeven en negen. Toen radio 3 in 1992 horizontaal geprogrameerd werd kreeg ze elke werkdag het uur van twee tot drie.
En ineens moest ze weg. Van de VARA zelf. De VARA had iemand anders gevonden voor dat uurtje, en dat was een meneer en diens programma kwam maar nooit echt van de grond.
Een achteruitgang dus. Een minder sprankelende dj en lopende band meneer die we heden ten dage al helemaal vergeten zijn.
En dat de VARA liever met BNN samengaat dan met de VPRO is ook een misstap. Maar welke stap ze ooit ook nog zouden gaan zetten, ik wordt nooit lid van die club door die ene fout die in mijn geheugen zit gesmurfd.
En dan rommel ik nu even wat rubriekjes door elkaar in het kader van wat er door jassen omdat het anders niet opschiet. En tempo maken en diepgang.
Anders blijven sommige foto`s die zo lang blijven liggen zo liggen bovenop foto`s die al heel erg lang liggen. Nou ja, behalve onderstaande dan, die is meer omdat ik wil dat dat moet!
Dit is de VOOR foto, de NA foto is nog altijd niet gemaakt:
Ik vermoed dat ik deze foto gemaakt heb toen de beste man 50 werd.
Dit spreekt wel voor zich:
Een blik in de vijver van mijn vader:
En inzoomeren natuurlijk!
Oja, de KAASRUBRIEK!
Onderaan getagged als kaas en aldaar ook voorgaande afleveringen te lezen. Komende afleveringen volgen nog, nu eerst dus deze:
Op het papier, dat ik kreeg omdat ik er om vroeg, van het kaaspakhuis beneden, met de lijst van meer dan 40 soorten kaas die ik allemaal wil proeven, stonden onder het kopje bijzonderheden het woordje CALORA, diverse soorten kaas, die ze niet allemaal hadden, maar wel de NAGELversie, bestelde ik deze.
Het is dus calora nagelkaas, en nagels zijn vies, de kaas er om heen prima te doen. En calora schijnt te staan voor zeer vetarm. 6.
Dat was hierboven dus, hieronder in rap tempo door met de rubriek in het kader van de wekelijkse dinsdagse foto van de bouw van het nieuwe cultuurhuis De Klinker te Winschoten.
Men ziet gewoon aan alles dat het hartje zomer augustus is! Tenminste, ik wel.
En de twee naastgebouwde supermarkten zijjn bijna gereed.
Er rijden dan allemaal oldtimers van Winschoten naar elders, en vertrekpunt is het Marktplein. Leuk, om zo even van bovenaf te zien, en de mensen die er op af komen. En later zag ik nog wat foto`s op twitter.
En ik ga weer verder met elke week een Ronflonflonliedje, omdat dat de mooiste liedjes aller tijden zijn: Wat mij betreft dan, en het betreft mij, want dit is mijn weblog.
Dreinende deunen, dreunen door en door. Zeurende zever, zweert bij zwijgend gezang. Vliegende vlagen vervangen vuile vragen.
Prettige pracht, denkende doordacht. Slijmige slakken, slepen slurpend voort, waarvan wanhoop, waarvan wanhoop, blijvend toch bekoord.
Als we nou een beetje bukken, kunnen we de vruchten plukken, van een zo oud verhaal. Niet zo zeer met het lijf maar verbaal.
Gierende geuren, grijpgrage geeuw, we bevinden ons, we bevinden ons in de twintigste eeuw.
Als we nou een beetje bukken, kunnen we de vruchten plukken, van een zo oud verhaal, niet zo zeer met het lijf maar verbaal.
Eerst wilde ik bovenstaande foto loggen en dan subtiel vermelden dat ik jarig ben! En voor wie dan weten wil wat mijn nieuwe leeftijd is kan het op het plaatje vinden.
Toen ik onderstaande foto maakte zag mijn vader dat en vroeg me waarom ik daar een foto van maakte. Mja, ik zat er de hele vakantie al op te letten, maar ik kwam het getal niet tegen, of ik miste het net. Dat is toch mijn poging van orgineel willen zijn!
Hieronder dus mijn nieuwe leeftijd, en daaronder gaarne feliciteren!
En mijn wens voor dit jaar is 39 reactie`s, precies, niet eentje meer en niet eentje minder. Eens kijken of dat lukt.
Vandaag hebben we een echte DDR gevangenis bezocht, waar ex-gedetineerden rondleidingen geven.
Iedereen die toenmalig tegenstander was van het regime werd daar opgesloten en gemarteld. En dat werd ons in geuren en kleuren verteld door onze rondleider.
We waren er even voor twee uur en konden vrijwel meteen aansluiten bij de Duitstalige. We konden ook een half uur later de Engelse nemen.
Eerst naar buiten, op het pleintje, en daar begon meneer te vertellen. En te vertellen, en te vertellen, mijne gute, hij hield niet meer op!
Na een half uur lullen gingen we pas naar binnen, en daar lulde hij dat het een lieve lust was.
Oke, het was erg interesant, zeer indringend en indrukwekkend, maar man, wat langdradig. We bekeken de celletjes, hoorden hoe de mensen geleden hebben, en dat de beulen er allemaal zonder straf vanaf gekomen zijn, want zo zijn de Duitse wetten. Toenmalig is toenmalig en wie toen voor het regime werkten waren allemaal chauffeur en zo.
Hoe dan ook, onze rondleider is er toen knettergek van geworden en kan nu niet meer stoppen met praten en lullen en leuteren.
Maar evengoed, respect, want dat hoort, en het is allemaal ook wel zeer ernstig. En dit lag best ver uit het centrum, echt geheel Oost Duits hier.
Ook niet goed aangegeven, en sommige Duitsers hielden dit liever nog steeds geheim en wegmoffelen. Nou ja, na twee uur platgelult te zijn maar weer naar de camping.
Wat me tegenstaat aan Duitse treinen zijn de schermen met informatie. Even rustig lezen kan prima, maar dan floept het scherm opeens over, met showbisboulevardrommel! Gatverdamme, ik hoef niets te weten over de showbiz en dit wordt de mensheid gewoon door de strot geduwd op deze manier!
En dan de stem die verteld welke station we naderen, oke, dat is prima, maar dan ook tekens vertellen of men rechts of links uit moet stappen is op den duur zeer ergerlijk.
Alsof je ergens uit stapt waar de rails ligt, alsof die deuren open kunnen gaan! Nee, een treinreiziger wordt behandeld als debiel, bah en dubbel bah!
Maar evengoed, wel weer een pluspunt dat er met regelmaat geconroleerd wordt. En ik kan best goed kaartlezen en zo, dus dat is dan wel makkelijk, niet dat de treinen altijd op tijd rijden, maar och, ik heb geen haast.
Verder kan ik zeggen dat Berlijn over het algemeen spuuglelijk is, en op zeer veel plekken een ontzettende smerige teringbende. Oke, elke stad heeft wel wat minpuntjes, maar Berlijn slaat werkelijk alles. En staal en beton en omhoog en doods, ik hou daar niet van.
Het was een prachtige dag met prachtig weer, en savonds lekker gegeten op de camping. En toen we rustig zaten na te genieten voor de voortent, onder het genot van een kopje koffie begon het een beetje te flitsen en te sputteren. Dat veranderde al snel in stortbuien en rukwinden en donder en bliksen en storm en wildheid. Alles hield het, tenminste, alles wat van mij is.
Vooraleerst echter deel ik even mede dat vakantie voor mij een avontuur is. Ik zie dingen, ervaar dingen, ben altijd even kritisch, maar geniet met volle teugen, hoewel ik besef dat het niet altijd zo overkomt.
Dat gezegt hebbende, nu met een dag vertraging mijn dagboek van afgelopen maandag. Ik bevind me in Duitsland, het is de eerste maandag van de maand en alhier loeien geen sirenes. Men test hier eenvoudigweg niet. Ik weet niet waarom, maar het spookt dan toch even door mijn hoofd.
Vandaag was het druk, het gratis busje dat ons van de camping naar de tramhalte brengt kan acht personen vervoeren (en met de chaufeur er bij negen) en er stonden zoveel mensen te wachten dat we pas de derde rit meekonden. En aan het eind van de dag was dat overigens weer zo.
We gingen naar de welbekende east site gelatie, dat is een stuk van de Berlijnse muur van een ruime kilomter dat er nog altijd staat te staan, en waar ze toch telkens weer gedeeltes van neerhalen om er spuuglelijke kolossen neer te plempen.
Toegegeven, de Muur is ontzettend lelijk, maar ook weer heel erg mooi en historisch. Wat mij betreft had de hele muur overal blijven staan, zonder betekenis en met overal vrije doorgangen.
Na het aanschouwen van dit openbare kunstwerk wandelden we verder door de stad, we volgden de route van de muur. Waar mogelijk is dat aangegeven middels klinkers in de weg, en op vele andere plekken is er nieuwbouw gepleegd.
We liepen ook nog een end verkeerd doordat we een bordje misten en togen met de bus naar een metro, waar we niet in gingen omdat we het juiste bordje gevonden hadden.
Onderweg kwamen we op een aantal plekken nog krotten tegen, waar mensen wonen die het niet zo nauw nemen, zal ik maar zeggen. Even bizar als triest eigenlijk toch wel.
Af en toe ergens even zitten, wat eten, wat drinken, en weer door. Het werd alweer behoorlijk heet, en ook later en vermoeider en toen maar weer richting camping.
Potsdam verkennen, dat is mooi dichtbij. Potsdam lag, net als Berlijn, op de grens tussen Oost en West. En waar men in het oosten alles liet verpieteren en vervallen, sloopte en nieuwbouwde het westen dat het een lieve lust was.
Zo is heden ten dage het westelijke gedeelte, op een paar pareltjes na, niet om aan te zien, en is het oosten een historisch genot, op de zeer hoge en in flinke aantallen aanwezige saaie doch vrolijk gekleurde torenflats na.
Hoe dan ook, geen treinreis vandaag, enkel de tram!
We stapten uit op het hauptstation van Potsdam, togen door het gebouw heen, even langs de toeristische informatiebalie voor wat folders, en aan de voorkant er weer uit. En daar stonden maar liefst vier verschillende toeristenbussen klaar om iedereen Potsdam te laten zien.
We kozen en gingen zitten, eerst onderin, want bovenop was nokvol. En er was een kerel aan het vertellen, snoeihard en nog saaier dan Gerard Arninkhof, Duits en Engels en alsof hij het al voor de miljoenste keer uitkraamt. Nee, een levende spreker kan me niet bekoren, zelf naar een bandje luisteren ligt me meer.
Het was een hop on hop of bus, dus bij een beroemde grensbrug hopten we of. Om vervolgens de brug en de omgeving wat te verkennen en eens naar een slot te gaan.
Een slot waar ooit koningen leefden, waar de Duitsers gelukkig van verlost zijn! En wij nog steeds niet jammer genoeg.
Welk een rijkdom, niet normaal! In de DDR tijd was dit alles wat vervallen geraakt, maar begin jaren 90 goed opgeknapt en toegankelijk gemaakt voor drommen toeristen, waar ik dus deze dag eentje van was.
We kwamen nog langs zwemmende en zonnende mensen en aldaar waren een boel blote pikken en kutten en billen te zien, naaktrecreatie, op een merkwaardige plek.
Het werd warmer en warmer en heter en heter en we dronken wat en we aten wat en we pisten wat en we wandelden wat.
We waren net te laat bij een halte om weer on de bus te hoppen, maar een half uur later kwam de volgende alweer. Daar was wel plek boven in de lucht en de takken vlogen ons om de oren.
Potsdam kent veel en veel meer paleizen waar de allerrijksten vroeger flink van genoten hebben, de schoften.
Toen mijn oren toeterden van het geleuter van die uitlegkerel waren we wel toe aan uitstappen en na een ijsje ondernamen we de terugreis naar de camping. Daar aten we wat en wasten we af en ging ik nog een eind vouwfietsen door de omgeving.
Al met al best wel een prima dagje, tot zover Potdam, nu voort met het verkennen van Berlijn.
De dag eindigde overigens zoals het begon, met regen. En dan doet internet het niet, maar nu dus wel weer.
In Berlijn zijn meer bruggen dan in Amsterdam, Venetie en Stockholm bij elkaar. Dat vertelde de stem op het bandje op de rondvaartboot tenminste.
De rondvaartboot dat voer over de Spree, zoals de rivier heet die door Berlijn stroomt. En dan vaar je een kwartier de ene kant op, dan een half uur terug en dan weer naar het beginpunt, rond kan ik dat dus niet noemen, het is dan meer een heenenwedervaarboot. Waarop men een pet kan kopen voor 2,50 en moet betalen als men wil pissen.
Maar goed, leuk tochtje verder wel, met de nodige informatie, en met deze zomerse temperaturen wel aangenaam. We kwamen er ook wel gemakkelijk, middels mijn Marco Polo reisgids en de treinverbindingen alhier.
Ik ben geen treinliefhebber en zal dat ook nooit worden, druk gedoe, niks voor mij. Na het varen gingen we wandelen, naar Checkpoint Charly en dan de andere kant op dan vorig jaar, het volgen van de markering van waar eens de muur liep. Ik kwam langs plekken waar men gewoon afval dumpt!
We kwamen overigens ook nog langs een gratis toegankelijke tentoonstelling over de muur, waar iemand in een pakje me zei dat ik mijn tasje even in een kluisje moest doen, waarop ik zei dat ik wel weer naar buiten ging. Het Duitse gedoe gaat me steeds meer tegenstaan.
Na een paar uur muurmarkeringwandelen waren we toch nabij een treinstation, en na een reis van twee uur waren we weer op de camping. Morgen maar eens wat dichterbij blijven en Potsdam eens verkennen.
Berlijn is een kutstad, dat vond ik vorig jaar ook al, en het is er niet beter op geworden. Ik ben toen twee dagen wezen kijken, en nu plak ik daar een paar dagen aan vast, om toch een goede indruk te krijgen. Qua verkeersdrukte hebben ze het wel beter voor elkaar dan in Warschau, dat viel meteen al op.
De camping in Potsdam is best ver van het cenrtum van Berlijn. Eerst met een gratis campingbusje naar de tramhalte, met als nadeel dat al om 11 uur `sochtends het busje zijn laatste ritje doet.
Opschieten dus, en dat nog wel in de vakantie. Na een behoorlijke tramrit zijn we op het hauptstation van Potsdam en daar moeten we verder per trein naar het hauptstation Berlin.
Wat een gruwelijk spuuglelijk glazen gedrocht is dat zeg. En wat was het een snikhete dag, zo`n 34 graden, dat is zeer bah, maar altijd nog beter dan regen.
We waren van plan om de glazen koepel van het regeringsgebouw eens van de binnenkant te bekijken, dat is geheel gratis, maar aanmelden is wel vereist. En het wachten in de aanmeldrij duurt een uurtje en dan moeten ze paspoort zien en noteren en er wordt een tijd afgesproken wanneer men er in mag.
De twee uren daar tussen overbrugden we door een korte wandeling en her en der wat drinken op een terrasje. En we bekeken nog een Rusisch monument, met veel grasveld er om heen waarvan ik dacht dat het wel een goed idee zou zijn om op die plek een camping te beginnen.
Dan de reikstag, of bundestag, of hoe het parlementsgebouw ook heet.
Bij de ingang wederom het paspoort laten zien, en het aanmeldformulier. We moesten ook nog door poortjes heen, alsmede de tassen en fouileren zijn ze ook niet vies van. Ik denk dat het mijn schoenen waren dat het poortje deden piepen.
We werden naar binnen begeleid en moesten met een lift omhoog. Aldaar kregen we een audioapparaat mee dat volautomatisch begon te spreken als we in de ronde koepel omhoog liepen, in het Nederlands. Het ding stond wel erg zachtjes, maar was toch zeer informatief.
Het volk loopt boven de regering, dat doen de Duitsers goed. Zij gaan niet, zoals wij, gebukt onder zoiets stompzinnigs, belachelijks en duurs als een koningshuis!
We namen nog een waterijsje en gingen toen langzaam maar zeker weer richting camping waar we nog lekker gegeten en gedouched hebben. En dan dat internet alhier, traag als poep, en elke dag moet je een nieuwe inlogcode opvragen, gratis, dat wel.
Moi, hierbij een hartelijke groet vanuit Berlijn, Duitsland. Nou ja, het is meer Potsdam, maar evengoed nog wel Duitsland. Wat een cultuurschok, wat een overgang.
Van een "camping" met welgeteld drie caravans, waaronder die van mij, en een stel uit Noord Holland, en een stel uit Noord Brabant, naar een camping met minstens 100 caravans, als het er geen 200 zijn!
Van de rust van een Pools meertje naar de drukte rondom een Duits meertje, dat ze hier overigens see noemen. Evengoed, nu genieten van de Duitse degelijkheid en perfectionisme. Zelfs wasmachines op de camping, whoehoe, en internet!
Op de laatste camping in Polen moest ik daarvoor even nabij het hotel iets uit de lucht plukken, en dat is toch anders.
Vooralseerst echter moesten we op de snelweg zien te komen, temeer daar mijn onlangs geupdate navigatieding die nog niet herkent, en het gelukte. Na het betalen der tol, op de splinternieuwe Poolse snelweg, de grensrivier over Duitsland in, en vlakbij Berlijn werden we zelfs genavigeert ove een heuse veerpont! Ha, voor een paar euro werden we naar de overkant gevaren, best leuk.
De camping, loeidruk, we moesten even wachten en kregen een mooie ruime plek, en daar zit ik dan nu. De omgeving is best bosrijk, en er huppen konijntjes op de camping, heel schattig.
Houdt dit weblog in de gaten en ik hou u op de hoogte van al mijn bevindingen en avonturen!
