Op camping Zeeburg in Amsterdam is altijd nog ruimte voor een dierenverblijf en dat vind ik prachtig.
Tijdens een wandeling door de stad neem ik zo nu en dan plaats op een bankje, en dan zie ik verderop een glimmende tegen en dan wil ik weten wat er op staat. Dus voor ik mijn tocht voortzet ga ik eerst even kijken, en ik leg het vast ook.
Ik kom heel veel Engels tegen in Amsterdam, maar er bestaat gelukkig ook nog Nederlands.
Ik zou wel een rubriek kunnen starten met bordje van de week, maar ik frommel ze er liever gewoon tussen. Hier wat kunst-
Tot zover Amsterdam, voor nu, want er volgt nog veel meer.
Zonder dat hij het zelf wist was dit het hoogtepunt in zijn leven.
Iedereen had verwacht, ik zeker, dat hij met glans de finale zou halen en die dan ook nog winnen. Maar toch, hier zien we hoe het verlopen is, de vrolijkheid spat er van af, hoewel het natuurlijk goed gemaakt is, en ze geven van begin tot eind alles. Na de vrolijkheid de emoties, dat doet ie goed.
Waar ik voor vreesde kwam gelukkig niet uit, er werd juist zeer goed gearticuleerd. Want er worden landen genoemd, diverse talen en gerechten komen voorbij, en er wordt verwezen naar een ander nummer van een andere artiest, en dat moet dus zeer goed uitgesproken worden anders blubbert het zo weg in de muziek.
Wat er zich nadien allemaal heeft afgespeeld zullen we wel nooit precies achterkomen. Wat wel eng is is dat Israel de meeste punten Nederland kreeg, en dat de extreem rechtse politici Wilders van Der Plas en Keijer hun volgers opriepen om op Isreal te stemmen. De politiek mag zich nooit bemoeien met de media, maar ze doen het wel.
Enge tijden, overal ellende, en dan zorgt Joost er toch maar mooi even voor dat we beseffen dat we toch vooral door moeten gaan met de leuke dingen. En dit lied zal de geschiedenis ingaan, hoog op de wereldranglijst, en dat nog wel als grotendeels Nederlandstalige, met een raar verhaal er bij, de winnaar die geen winnaar werd.
Ik moest even plassen, dus dan kijk ik al helemaal automatisch waar ik wezen moet. Hmm, ik moest even goed kijken of dit nou een man is of een vrouw? Hoe dan ook, waar het heen gaat is toch allemaal hetzelfde, ik ga naar binnen. Ik zie vrouwen lopen, dat is niet erg, de wc`s binnen bevinden zich achter deuren, net als de douches. En ik tref alhier een pisbak aan, dus ik sta goed!
Buiten kijk ik nog eens naar de afbeelding op de deur en dan zie ik het, de ene helft is man de andere vrouw. Amsterdam.
Donderdag besloot ik op en nabij de camping te blijven en inspecteerde de boel grondig.
Het is weer oud en vertrouwd, en toch modern en helemaal toegespitst op deze tijd.
Dit is nog een redelijk nieuw gebouw. Douchen gaat niet meer met muntjes en de gloeiend hete slappe straal is nu wel een fijne temperatuur instelbare sproeier.
Vroeger moest je hier nog je nummertje duidelijk in beeld zichtbaar aan tent of caravan bevestigen, tegenwoordig kan je na het afbreken zonder ook maar iemand te spreken de camping zo verlaten.
Ik ben weer terug uit Amsterdam.en heb me het afgelopen Hemelvaartweekeinde toch wel het meest verbaast over het Eurovisiesongfestival. Natuurlijk heb ik geen televisie mee en vind ik muziek geen wedstrijd en ben ik totaal niet nationalistisch, ik ben wel zo dat ik de Nederlandse deelneming toch wel even volg. Via mijn mobiele telefoon aanschouwde ik het optreden van Joost Klein, en de rest volgde ik wel via threads en de NOS.
Nederland gediskwalificeerd middels een als bedreigend overkomend gebaar? Wat de fuk, ik heb even vakantie en dan komen ze met zoveel onduidelijkheid, want eerst was het een incident en dan alleen niet optreden tijdens weet ik veel wat voor repetie en dan alsnog niet mee mogen doen. Iemand is toch pas schuldig als dat bewezen is? Godverdomme zeg.
Een gebaar, tja.
Het Songfestival is geen politiek, we houden politiek en nationaileiten strijden tegen elkaar gescheiden van politiek. Toch ben ik benieuwd wat onze politici er van vinden, Geert geilt op Israel, die moddervette BBB mevrouw ook, en overloopster Mona Keijer ook. Natuurlijk zijn er meer politici, maar dit is toch wel tekenend, dat de extreem rechtsen toch zo voor Isreal zijn. Die uiteindelijk gelukkig toch lekker niet gewonnen heeft.
Ik waarschuw: extreem rechts is uit op oorlog, doe het niet!
Vandaag fijn gewandeld door de tweede mooiste stad van Nederand: Amsterdam. Eerst met de tram vanaf Flevopark, vlakbij camping Zeeburg, naar een halte in het centrum, en vanaf daar naar het Holocaust Namen Monument, waar de namen staan van de vermoorde joden. Indrukwekkend en toch mooi, opdat we niet vergeten!
Daarna via het Waterlooplein naar de Nieuwmarkt en over de Ouderzijds Achterburgwal. Toen kwamen we uit bij een rondvaarboot dus daar gingen we even een uurtje op zitten. Ondanks dat de stemmen op het bandje in drie talen verzochten om toch vooral te zwijgen bleef het luidruchtige deel van de meevaarders er flink doorheen kwekken. Ach ja.
Vervolgens via de drijvende markt naar het Leidscheplein om aldaar wat te eten en inmiddels was het avond geworden dus tramden we weer naar de camping.
Er zijn geen internetcafe`s meer, maar nu wel een heleboel zaken waar ze plastic badeendjes te koop aanbieden.
Vandaag met de tram door Amsterdam geweest, eindigend bij de Westergasfabriek om aldaar me onder te dompelen in een uur durend kunstwerk. Vervolgens meteen maar even een kijkje genomen bij het festival van de Rollende Keukens, waar meer dan honderd geuren mijn neus binnendrongen. Daarna met de bus naar het Centraal Station, ook een leuk gebouw, en dan wandelend naar De Dam, ondertussen nog even gekeken naar de lange rij die voor de zaak van Tonyschocolonely Super Store. Mij net iets te lang om in te gaan staan wachten.
Op De Dam was net een pro Palestina demonstratie bezig, en toen via de Kalverstraat en wat zijstraten uitkomen op de Boekenmarkt op het Spui. En dan ben je ook zo op het Rembrandtplein en daar hebben we even gegeten en toen al trammend weer terug naar camping Zeeburg. De tramlijnen zijn weer allemaal veranderd, de voorouders hebben dat toch allemaal verkeerd gedaan vroeger, hopelijk is het nu wel goed.
En tussen deze opsomming door natuurlijk van alles gezien en gehoord, en geroken.
Ik bevind me weer eens op camping Zeeburg in Amsterdam. Internetverbinding is zeer slecht, dat kan aan mijn apparatuur liggen, maar ik krijg geen foto online. Dus de beelden houdt u nog te goed.
In het begin van deze eeuw deden ze niet aan reserveren, nu is dat verplicht. Ik kreeg maandag al mail met een toegangscode om door de poort te kunnen en van de week gaf ik ook mijn nummerbord door zodat de slagboom voor me open ging. En ik kreeg ook meteen een plek toegewezen. In hun mail zeggen ze dat ze zich verheugen op mijn komst, maar het geld hebben ze al en ik hoefde niemand te spreken. Morgen wel, dan moet ik tramkaartjes halen.
Ik ging weer eens een keertje met mijn auto door de zestig meter lange autowasstraat Bob.
Nieuw is volgens mij de slagboom, of was die er al? De auto voor me mag door, ik moet even wachten. Pas als de auto rechts van mij door mag zie ik dat er een automaat staat. Ik moet een keus maken welk wasprogramma ik wil, en er floept een bon uit en de slagboom gaat omhoog. Hola, ik moet nog betalen! Maar rij wel door want dat doe ik altijd als de slagboom omhoog is. (tenzij er een stoplicht is, maar dat was hier niet.)
Ik maak oogcontakt met een medewerkster en die zegt me dat ik achteraf bij de stofzuigers een betaalautomaat kan gebruiken. Oke, raampjes dicht, aanwijzingen van een meneer volgen die daarna meteen de boel vol zeep spuit. En dan door de hele tunnel, met allerlei dingen en geluiden en het wordt er in elk geval weer superschoon van.
Op de bon staat een QR code, en de volgende keer ga ik dat wel met mijn telefoon proberen te balen, nu koos ik voor dat apparaat. Na het stofzuigen ging ik met mijn bon naar de betaalautomaat. Ik mag kiezen of ik mijn bon wil laten scannen of mijn nummerbord invoeren. Zodra ik inscan zie ik mijn nummerbord in beeld. Ik kies er voor om met mijn bankpasje te betalen, die ik ergens voor langs haal en dan schijnt het klaar te zijn. Ik kreeg tot twee maal toe een bon, want ik wil er natuurlijk wel uitgelaten worden.
Toen ik langzaam naar de slagboom bij de uitgang reed floepte die al omhoog.
Er is een boek uitgekomen over Wim T Schippers en het heet Jammer, maar helaas. Ik was al een paar keer door de plaatselijke boekhandel gewandeld maar zag het nergens. En ineens was ik jarig en kreeg ik het kado.
Schrijver Ru de Groen schreef het maar het mocht geen biografie worden. En dat is het dan ook niet. Het is ingedeeld in rubrieken en niet in chronologische volgorde wat het geheel niet ten goede komt. Nu weet ik niet alles over Wim, maar van Ronflonflon weet ik toevallig wel zo goed als alles, en daarover staan er fouten in het boek.
Als je een boek maakt, doe het dan goed, of zeg het gewoon als het niet weet of niet zo interessant vindt, mar ga niet lopen liegen!
Eén fout is bijvoorbeeld dat Truus Dekker regelmatig te gast zou zijn geweest in Ronflonflon. Natuurlijk speelde ze de sterren van hemel in vrijwel al zijn tv meesterwerken, maar bij Ronflonflon kwam ze slechts één keer. Wel verpletterend, dat zeker, maar niet regelmatig.
Als dit al niet klopt, wat klopt er dan wel meer niet van al die andere zaken waar ik weinig vanaf weet.
Een andere fout in het boek, of een grafzerk in de laatste aflevering van Waldolala staat de naam van Wilhelmina Kuttje, dat klopt, en jaren later kwam ze weer tot leven in Ronflonflon, dat klopt niet. De Wilhelmina Kuttje in Ronflonflon was Wilhelmina Kuttje junior, en de kleindochter van de dichteres Wilhelmina Kuttje die leefde van 1901 tot 1967.
En de derde fout betreft het televisieprogramma Plafond over de vloer. In het boek wordt net gedaan alsof dat een uitvloeisel was van Ronflonflon, terwijl het juist een twintig minuten durende aansporingspot op de televisie was, van twintig voor drie tot drie, om vooral vervolgens van vijf tot zes verder te luisteren naar Ronflonflon op de radio.
Zolang als het nog mag duren zal ik pogen om elke keer als het de eerste maandag van de maand is om twaalf uur aan het begin van de middag het geluid en mijn omgeving voor één minuut vast te leggen.
Dat is ook het fijne van mijn beroep, ik heb wel een idee wat ik over een maand doe, maar ik heb nog geen idee waar.
Het Bevrijdingsfestival Oldambt in Winschoten werd dit jaar gehouden in de Tramwerkplaats. Ik had het liever gezien op het Marktplein.
Veel muziek binnen, en veel vertier buiten, vooral voor kinderen.
Draaimolen, schommel, ritjes met oude brandweerwagens, schminken, gamen, knutselen en weet ik wat. Eetkarren, drinken, zitplekken. En de muziek binnen werd afgewisseld met dans, lokaal talent.
Om kwart over zes was de Marktpleinkerk open, ik liep achter wat mensen aan naar binnen en kreeg aldaar een folder in handen gedrukt. Er weerklonk vanachter de kerk trompetmuziek en ik nam plaats op een stoel. Naast me kwam een man te zitten die het nodig vond om te vertellen dat hij de oorlog had meegemaakt, en ik niet. Daarna begonnen en eindigden de gedichten, die ik mee kon lezen in de folder, en tussendoor muziek. Prachtige gedichten, prachtige muziek, in een prachtige kerk.
Om zeven uur was het opgehouden met regenen en liepen we naar het Joods monument op de Venne. Daar sprak een dominee en legden mensen kransen.
Om twintig over zeven begon de stille tocht, onder klokgelui en een mars, onderweg naar het monument aan het Winschoter Zuiderveen. In de Bosstraat bij de voormalige synagose en rabinaatswoning is een optreden, dat ziet u alhier.
Daarna verder naar het Zuiderveen.
Ik zag allerlei bekenden meelopen, maar degene die me het meest opviel was een Tweede Kamerlid die voor de PVV alles stemt zoals Wilders het wil, dus tegen de wet die dieren beter zou behandelen, dus hij stemde voor het voortzetten van het onverdoofd afsnijden van varkensstaartjes, koeienhoorns, en eenden zien water pas als ze om zeep gebracht worden. En hij haat moslims, moslims zijn de schuld van alles zoals honderd jaar geleden de Joden de schuld waren van alles, en zo iemand liep dus mee met de stille tocht. Hij legde geen krans en haalde het eind, uiteindelijik weer terug in de Marktpleinkerk, vlakbij zijn voormalige werkgever, niet.
Hier de twee minuten stilte en de muziek er voor en er na.
En daarna weer naar de Marktpleinkerk voor een kopje koffie.
Op zaterdagavond vier mei zijn we om acht uur twee minuten stil in Nederland. Dan herdenken we de gevallenen sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Dus daarvoor mag je niet aan denken, er na wel.
Dus men mag denken aan de Joden die door Hamas vermoord werden. En men mag denken aan de Palestijnen die vermoord werden door Israel
Als men maar stil is. Oorverdovend stil. Met de gedachte NOOIT WEER! Daarom herdenken we.
En of het nou mag of niet, ik denk tevens aan honderd jaar geleden. Toen liep een groot gedeelte van het volk achter één man aan, een man die een bepaalde bevolkinsgsgroep overal de schuld van gaf. Met alle gevolgen van dien. En nu zijn we honderd jaar verder en nu is het weer. Weer lopen veel te veel mensen achter één man die een bepaalde bevolkingsgroep overal de schuld van geeft. Toen was het Adolf Hitler die Joden de schuld gaf, en nu is het Geert Wilders die moslims haat.
Op de Dam in Amsterdam zal de voorzitter van de Tweede Kamer een krans leggen. Ditmaal is dat de extreem rechtse antisemiet en racist Martin Bosma. Daarom is het dit keer ook niet meer vrij toegankelijk, men vreest verstoringen, die men zelf uitlokt.
Maar goed, Bosma zal zijn bek houden en dan is het goed. Ik ga niet kijken, ik loop misschien wel mee met de Stille Tocht alhier.
