Voorheen had ik altijd een weersbestendige kaart van Amsterdam bij me, en ik kan zeer goed kaartlezen maar zeer slecht onthouden. Ik kwam toch altijd waar ik wezen wilde, en soms is een omweg juist fijn.
Tegenwoordig kijk ik op mijn telefoon die me gewoon op elk gewenst moment de juiste tramhalte en bijgehorend nummer geeft en vertragingen en afstanden en tijduren en ik vertrouw er blind op. En als ik dan even ergens zit te rusten en ik zie een standbeeld, dan zoek ik de informatie er even op.
In het Holocaust Namenmonument staat de tijd even stil, het staat er vol met namen. En vrijwel alles op alfabet, dus ik heb nog even gekeken naar wat familienamen, maar die zaten er niet tussen, dat had ik ook niet verwacht.
We mogen niet vergeten dat miljoenen mensen dat inmiddels echt wensen, en nog eens miljoenen hebben daar helemaal geen problemen mee. Miljoenen mensen vinden dat de publieke omroep overbodig is.
Leuk nieuws en idioot nieuws. Het idiote is dat ze toch iemand hebben kunnen vinden die premier wil worden van de extreem rechtse regering en hij heet Dick, is bejaard en hij draagt een stropdas.
De documentaire waar ik dit jaar, tot nu toe, het meest van onder de indruk ben is deze:
Ze woonden allebei al jaren in Groningen, hemelsbreed slechts dertig kilometer uit elkaar. Totdat hun levens op hun zeventiende per ongeluk met elkaar verstrengeld raken. Nu, 56 jaar later, zijn Peter en Erik vastbesloten om de waarheid achter hun mysterieuze scheiding te vinden. Waarom werden ze gescheiden en wie had de macht om hen uit elkaar te halen?
De broers duiken samen met onderzoeksjournalist Myrthe Buitenhuis in de ondoorgrondelijke wereld van plaatsingscommissies, psychoanalytische theorieën, dossiers, archieven en moeilijk benaderbare officiële instanties. De scheiding van Peter en Erik blijkt geen incident, maar voort te vloeien uit een mysterieus wetenschappelijk onderzoek in de Verenigde Staten waarvoor tweelingen bij de geboorte werden gescheiden. Waren zij zelf ook onderdeel van een dergelijk experiment?
Via deskundigen horen de broers over de wetenschappelijke tendens in de jaren zestig, debatten over nature-nurture en over het effect dat psychoanalytische theorieën en instanties kunnen hebben op een mensenleven. Met elke ontdekking komen Peter en Erik een stapje dichter bij het waarom en het gedachtegoed achter de scheiding, voordat de antwoorden voorgoed verloren gaan.
Ik wilde eerst niet kijken, maar toen het begon besloot ik toch om de tv aan te zetten en ik werd meteen door het verhaal gegrepen. Nou ja, het verhaal kende ik al wel, maar nu gingen ze op onderzoek uit. Een dag later heb ik ook deel 2 bekeken.
En dat is mooi, dat er nog tijd en ruimte en geld is om dit verhaal te vertellen. Het staat natuurlijk nooit in verhouding met het leed dat het Journaal dagelijks laat zien, maar het geeft wel zin aan het leven door op onderzoek te gaan. Het merkwaardigst vind ik nog de moeder die er na 25 jaar nog niet aan toe was, maar na nog eens 25 jaar wel.
We mogen toch hopen dat er tegenwoordig beter voor mensen gezorgd wordt, ook geestelijk.
Het was prachtig weer en het zou de hele middag droog blijven op De Dag van het Park in het Stadspark in Winschoten.
Ik fietste naar de plak van het voormalige zwembad, en vanaf daar bewandelde ik de hele route. Maar dan 70 kraampjes met hobby en gezondheid en veiligheid en sporten. En de kinderboerderij was open en er was een band en ontzettend veel vertier voor kinderen.
Dansers en danseressen, rolschaatsen, asielzoekers, politiek en heel veel eten. Het Stadspark staat er prachtig bij, alles in volle bloei.
Elk jaar weer een muziekale dag en er was ook nog ergens een draaiorgel.
Vroeger waren er ook podiums voor de Winschoter Toren en vooraan in de Moushorn, dat ontbrak dit keer.
Ik heb eerst even de regenbuien afgewacht en ben toen mijn rondjes gaan lopen. Op het Isrealplein kon ik zelfs even zitten.
Ik moest nog een nieuw batterijtje in mijn horloge. Vroeger ging ik daarvoor altijd naar de Kijkshop, later naar de juwelier, toen op de markt, maar ik had gehoord van een goedkoper winkeltje. Toen ik dat goedkope winkeltje binnenkwam werd er gelijk gevraagd wat ik wilde, en ik gaf mijn horloge en hij probeerde hem open te peuteren. Dat lukte niet, dus ik werd doorverwezen naar de markt.
Op de markt lukte het wel, vijf euro.
Daarna liep ik nog even naar het optreden voor de katolieke kerk en daarna naar die voor het stadhuis. Daar hadden ze het terras dusdanig uitgebreidt dat er een wandelpad voor de ober vrij moest blijven, dus daar kon ik niet veel anders dan doorlopen.
Vervolgens nog een rondje en morgen is het de dag van het park.
U hoort Merels Rimbim van Merel Vos en u ziet Quandy.
Dit is het laatste Ronflonflonliedje, ik ben er doorheen. Hoeveel weet ik niet, ik heb vast ook wel een paar gemist. Wie alles gehoord heeft heeft alle instrumenten gehoord die er maar zijn, want in elk lied werd weer wat anders gebruikt, nooit was het hetzelfde.
Het leuke van een weblog is dat ik dan terug kan kijken opzoek naar filmpjes van Quandy, en dat ik dan ook ga bekijken wat ik verder allemaal tegenkom, en dan ben ik zo een uur verder. Nu doet mijn weblog het de laatste tijd niet altijd even goed, dus ik moet daar maar van genieten zolang het nog kan.
Quandy leefde van 12 september 2007 tot 20 september 2019. Hij kwam bij ons op 9 november 2007 en vanaf toen ben ik hem wekelijks gaan filmen, later maandelijks. In januari 2010was hij dus twee jaar, en dit is dus alweer het zoveelste filmpje in de Quandy Binge Wachting Lijst, waar ze dus uiteindelijk allemaal in gaan komen.
In het holst van de nacht zong de laatste Ster op het Marktplein zijn liederen, en het begon me toch te plenzen. En in plaats van dat het snel over zou waaien werd het almaar erger.
Ik heb een inpandig balkon, dus eentje met een plafond, dus ik sta lekker droog.
Hoe de zangers allemaal heten weet ik niet, ze doen het wel ontzettend goed, prima sfeer. Alhoewel ik er inmiddels schoon genoeg van heb, weet ik dat ik doormoet tot één uur. Dat red ik wel en moet ook maar, door de hele zure appel heen, dan voel ik het ook echt.
Sterren op het Marktplein die steeds een half uur optreden en dan komen er dj`s plaatjes draaien. Het loopt nu lekker door en de mensenklont vermaakt zich wel, wat ben ik blij dat ik daar niet tussen hoef te lopen. En wat zie ik veel.
Sterren op het Marktplein in Winschoten. Want er zijn natuurlijk ontzettend veel Marktpleinen in Nederland en Belgie.
Het heeft even flink geregend, het publiek spoelde ook weg, maar er bleef nog genoeg over om door te feesten. Inmiddels is de kassa gesloten en is de stroom in en uitlopers op gang gekomen, het fouilleren gaat wel door, niet meer zo secuur.
Allemaal blanke mannen aan het optreden vanavond, op het Marktplein in Winschoten. Omder mijn balkon is de ingang, dus ook daar waar ze fouilleren, en die er uit willen krijgen allemaal een stempeltje.
Op eerste pinksterdag zijn er Sterren op het Marktplein in Winschoten, nu al voor de tweede keer, dus men kan wel van een traditie spreken.
Vroeger stond pinksteren altijd in het teken van Pinkpop, vooral in de begintijd van het internet en met name de uitzendingen van de VPRO, toen andere omroepen mee gingen doen werd het minder en toen pinksteren werd losgelaten liet ik het ook maar los. Twee keer heb ik Pinkpop bezocht.
En nu dus deze nieuwe traditie.
Een uur geleden het vorige logje en over een uur de volgende.
Het Marktplein van Winschoten wordt op eerste pinksterdag omgevormd tot een grote openluchtkroeg. Dan vindt hier 'Sterren op het Marktplein' plaats. Op een groot podium treden Henk Wijngaard, Frank van Etten, Jaman, Helemaal Hollands, Dikdakkers en Martin Zemering op. Ook DJ Coertizo en DJ Nieck geven acte de présence. De eerste editie van het festijn was vorig jaar uitverkocht. De organisatoren hopen dat het festijn uitgroeit tot een jaarlijkse pinkstertraditie.
Ik werd van de week al gewaarschuwd middels een brief, het zal tot één uur in de nacht gaan duren. Het is niet mijn favoriete genre, Nederlandstalige meuk gezongen door alleen blanke mannen, maar een hekel heb ik er ook weer niet aan. Gelukkig zijn er nu wel veel meer wc`s, dat was vorig jaar best problematisch, al dat gepis tegen de kerk, dat hoeft nu niet meer.
Ik was onlangs een paar dagen in Amsterdam en dit vat de stad wel samen. Lelijk, mooi en poging tot mooi.
Ik wilde wel even kijken bij Tony maar toen ik de wachtrij zag niet meer zo.
Waar ik stond was het zo druk, dan sta ik gegarandeerd iedereen in de weg, en dat vind ik een fijn moment om geheel op mijn gemak een foto te maken, over de hoofden heen natuurlijk.
Hier was het ook heel erg druk, maar op dit moment net even niet, en er valt iets te lezen in het Nederlands.
Ik heb er nog niet goed over nagedacht of ik het hier wel mee eens ben.
Flapdrol Ronald Plasterk had een brief naar de krant geschreven en die had het geplaatst, en het was gericht aan Pieter Omtzigt, en daarna zouden ze nog met elkaar gaan praten en verder slijmeren. PVDAer Plasterk wil graag premier worden en bij de extreem rechtse PVV kunnen ze niemand vinden dus moet Omtzigt dat goedkeuren want de BBB en VVD turk dames zitten al in de kont van Wilders.
En ik las dat lullig briefje online en zag dat er ook ingezonden briefjes omheen stonden. Allemaal hele korte briefjes en totaal inhoudsloos.
Waarom sturen mensen brieven? Of misschien gaat het per mail, maar dan nog. Of zal de Telegraaf dat zelf allemaal gewoon verzinnen? En wie leest dat nou? En waarom?
Eén zo`n briefje is dan van iemand die het allemaal uitstekend vindt, spreidingswet weg, minder ontwikkelingsgeld, minder ambtenaren. En die figuur zegt niet eens waarom. Wat voor voordeel hebben wij daar nou van, helemaal niks, terwijl we juist wel voordelen hebben als dat onwikkelingsgeld bijvoorbeeld nou eens flink omhoog zou gaan, uiteindelijk.
Maar ja, dat staat er dus allemaal niet bij in de krant, daar worden alleen stukjes gepoept en de diepgang en oplossingen zijn sprookjes,
De extreem rechtse regering zit er nog niet, hun plannen liggen nu wel op tafel. Nederland voor de Nederlanders dus moet onderzocht worden wanneer de ambasade kan verhuizen van Tel Aviv naar Jeruzalem. Dat is beter voor Nederland? Beter voor de veiligheid in de wereld? Het zal.
De natuur staat er nogal belabberd voor, wat gaan ze daar aan doen?
Ze willen alles op alles zetten om Europese richtlijnen aan te passen. Er wordt ingezet op aanpassing van de Nitraatrichtlijn en 'herijking' van Natura 2000-gebieden. "Gericht op een hoofdstructuur van robuuste natuurgebieden, geen 'snippernatuur'." Godverdomme zeg.
Maar er is meer, ze gaan honderd miljoen Euro van het budget voor de publieke omroep afhalen, daar worden Nederlanders gelukkiger van? En de BTW op culturele goederen (theater, festivals) gaat flink omhoog. En dat vind ik net goed voor de lui die daar graag heen gaan en toch op dat rechtste schijtvolk gestemd hebben.
Ze zijn nog niet eens begonnen, en nu begint het jammeren al. Martin Bosma van de extreem rechtse PVV wil niet dat men die partij extreem rechts noemt. Ik vind dat je het beest best bij de naam mag noemen.
En we weten nu nog niet eens wie de nieuwe premier gaat worden.
Er wordt ook zomaar een wet overboord gegooid, de spreidingswet, geen asielzoekers nabij de villawijken, bescherm de rijken. Er zijn nu al gemeentes die geen asielzoekers meer willen en de overlast in Ter Apel neemt alleen maar toe, dat is bewust, mensen in de narigheid storten zodat dat op het Journaal komt zodat mensen echt gaan geloven dat die mensen een last zijn, in plaats van het beleid.
Hierbij neem ik mij plechtig voor dat ik nooit meer harder zal rijden dan honderd.
Op camping Zeeburg in Amsterdam is altijd nog ruimte voor een dierenverblijf en dat vind ik prachtig.
Tijdens een wandeling door de stad neem ik zo nu en dan plaats op een bankje, en dan zie ik verderop een glimmende tegen en dan wil ik weten wat er op staat. Dus voor ik mijn tocht voortzet ga ik eerst even kijken, en ik leg het vast ook.
Ik kom heel veel Engels tegen in Amsterdam, maar er bestaat gelukkig ook nog Nederlands.
Ik zou wel een rubriek kunnen starten met bordje van de week, maar ik frommel ze er liever gewoon tussen. Hier wat kunst-
Tot zover Amsterdam, voor nu, want er volgt nog veel meer.
Zonder dat hij het zelf wist was dit het hoogtepunt in zijn leven.
Iedereen had verwacht, ik zeker, dat hij met glans de finale zou halen en die dan ook nog winnen. Maar toch, hier zien we hoe het verlopen is, de vrolijkheid spat er van af, hoewel het natuurlijk goed gemaakt is, en ze geven van begin tot eind alles. Na de vrolijkheid de emoties, dat doet ie goed.
Waar ik voor vreesde kwam gelukkig niet uit, er werd juist zeer goed gearticuleerd. Want er worden landen genoemd, diverse talen en gerechten komen voorbij, en er wordt verwezen naar een ander nummer van een andere artiest, en dat moet dus zeer goed uitgesproken worden anders blubbert het zo weg in de muziek.
Wat er zich nadien allemaal heeft afgespeeld zullen we wel nooit precies achterkomen. Wat wel eng is is dat Israel de meeste punten Nederland kreeg, en dat de extreem rechtse politici Wilders van Der Plas en Keijer hun volgers opriepen om op Isreal te stemmen. De politiek mag zich nooit bemoeien met de media, maar ze doen het wel.
Enge tijden, overal ellende, en dan zorgt Joost er toch maar mooi even voor dat we beseffen dat we toch vooral door moeten gaan met de leuke dingen. En dit lied zal de geschiedenis ingaan, hoog op de wereldranglijst, en dat nog wel als grotendeels Nederlandstalige, met een raar verhaal er bij, de winnaar die geen winnaar werd.
Ik moest even plassen, dus dan kijk ik al helemaal automatisch waar ik wezen moet. Hmm, ik moest even goed kijken of dit nou een man is of een vrouw? Hoe dan ook, waar het heen gaat is toch allemaal hetzelfde, ik ga naar binnen. Ik zie vrouwen lopen, dat is niet erg, de wc`s binnen bevinden zich achter deuren, net als de douches. En ik tref alhier een pisbak aan, dus ik sta goed!
Buiten kijk ik nog eens naar de afbeelding op de deur en dan zie ik het, de ene helft is man de andere vrouw. Amsterdam.
Donderdag besloot ik op en nabij de camping te blijven en inspecteerde de boel grondig.
Het is weer oud en vertrouwd, en toch modern en helemaal toegespitst op deze tijd.
Dit is nog een redelijk nieuw gebouw. Douchen gaat niet meer met muntjes en de gloeiend hete slappe straal is nu wel een fijne temperatuur instelbare sproeier.
Vroeger moest je hier nog je nummertje duidelijk in beeld zichtbaar aan tent of caravan bevestigen, tegenwoordig kan je na het afbreken zonder ook maar iemand te spreken de camping zo verlaten.
Ik ben weer terug uit Amsterdam.en heb me het afgelopen Hemelvaartweekeinde toch wel het meest verbaast over het Eurovisiesongfestival. Natuurlijk heb ik geen televisie mee en vind ik muziek geen wedstrijd en ben ik totaal niet nationalistisch, ik ben wel zo dat ik de Nederlandse deelneming toch wel even volg. Via mijn mobiele telefoon aanschouwde ik het optreden van Joost Klein, en de rest volgde ik wel via threads en de NOS.
Nederland gediskwalificeerd middels een als bedreigend overkomend gebaar? Wat de fuk, ik heb even vakantie en dan komen ze met zoveel onduidelijkheid, want eerst was het een incident en dan alleen niet optreden tijdens weet ik veel wat voor repetie en dan alsnog niet mee mogen doen. Iemand is toch pas schuldig als dat bewezen is? Godverdomme zeg.
Een gebaar, tja.
Het Songfestival is geen politiek, we houden politiek en nationaileiten strijden tegen elkaar gescheiden van politiek. Toch ben ik benieuwd wat onze politici er van vinden, Geert geilt op Israel, die moddervette BBB mevrouw ook, en overloopster Mona Keijer ook. Natuurlijk zijn er meer politici, maar dit is toch wel tekenend, dat de extreem rechtsen toch zo voor Isreal zijn. Die uiteindelijk gelukkig toch lekker niet gewonnen heeft.
Ik waarschuw: extreem rechts is uit op oorlog, doe het niet!
Vandaag fijn gewandeld door de tweede mooiste stad van Nederand: Amsterdam. Eerst met de tram vanaf Flevopark, vlakbij camping Zeeburg, naar een halte in het centrum, en vanaf daar naar het Holocaust Namen Monument, waar de namen staan van de vermoorde joden. Indrukwekkend en toch mooi, opdat we niet vergeten!
Daarna via het Waterlooplein naar de Nieuwmarkt en over de Ouderzijds Achterburgwal. Toen kwamen we uit bij een rondvaarboot dus daar gingen we even een uurtje op zitten. Ondanks dat de stemmen op het bandje in drie talen verzochten om toch vooral te zwijgen bleef het luidruchtige deel van de meevaarders er flink doorheen kwekken. Ach ja.
Vervolgens via de drijvende markt naar het Leidscheplein om aldaar wat te eten en inmiddels was het avond geworden dus tramden we weer naar de camping.
Er zijn geen internetcafe`s meer, maar nu wel een heleboel zaken waar ze plastic badeendjes te koop aanbieden.
Vandaag met de tram door Amsterdam geweest, eindigend bij de Westergasfabriek om aldaar me onder te dompelen in een uur durend kunstwerk. Vervolgens meteen maar even een kijkje genomen bij het festival van de Rollende Keukens, waar meer dan honderd geuren mijn neus binnendrongen. Daarna met de bus naar het Centraal Station, ook een leuk gebouw, en dan wandelend naar De Dam, ondertussen nog even gekeken naar de lange rij die voor de zaak van Tonyschocolonely Super Store. Mij net iets te lang om in te gaan staan wachten.
Op De Dam was net een pro Palestina demonstratie bezig, en toen via de Kalverstraat en wat zijstraten uitkomen op de Boekenmarkt op het Spui. En dan ben je ook zo op het Rembrandtplein en daar hebben we even gegeten en toen al trammend weer terug naar camping Zeeburg. De tramlijnen zijn weer allemaal veranderd, de voorouders hebben dat toch allemaal verkeerd gedaan vroeger, hopelijk is het nu wel goed.
En tussen deze opsomming door natuurlijk van alles gezien en gehoord, en geroken.
Ik bevind me weer eens op camping Zeeburg in Amsterdam. Internetverbinding is zeer slecht, dat kan aan mijn apparatuur liggen, maar ik krijg geen foto online. Dus de beelden houdt u nog te goed.
In het begin van deze eeuw deden ze niet aan reserveren, nu is dat verplicht. Ik kreeg maandag al mail met een toegangscode om door de poort te kunnen en van de week gaf ik ook mijn nummerbord door zodat de slagboom voor me open ging. En ik kreeg ook meteen een plek toegewezen. In hun mail zeggen ze dat ze zich verheugen op mijn komst, maar het geld hebben ze al en ik hoefde niemand te spreken. Morgen wel, dan moet ik tramkaartjes halen.
Ik ging weer eens een keertje met mijn auto door de zestig meter lange autowasstraat Bob.
Nieuw is volgens mij de slagboom, of was die er al? De auto voor me mag door, ik moet even wachten. Pas als de auto rechts van mij door mag zie ik dat er een automaat staat. Ik moet een keus maken welk wasprogramma ik wil, en er floept een bon uit en de slagboom gaat omhoog. Hola, ik moet nog betalen! Maar rij wel door want dat doe ik altijd als de slagboom omhoog is. (tenzij er een stoplicht is, maar dat was hier niet.)
Ik maak oogcontakt met een medewerkster en die zegt me dat ik achteraf bij de stofzuigers een betaalautomaat kan gebruiken. Oke, raampjes dicht, aanwijzingen van een meneer volgen die daarna meteen de boel vol zeep spuit. En dan door de hele tunnel, met allerlei dingen en geluiden en het wordt er in elk geval weer superschoon van.
Op de bon staat een QR code, en de volgende keer ga ik dat wel met mijn telefoon proberen te balen, nu koos ik voor dat apparaat. Na het stofzuigen ging ik met mijn bon naar de betaalautomaat. Ik mag kiezen of ik mijn bon wil laten scannen of mijn nummerbord invoeren. Zodra ik inscan zie ik mijn nummerbord in beeld. Ik kies er voor om met mijn bankpasje te betalen, die ik ergens voor langs haal en dan schijnt het klaar te zijn. Ik kreeg tot twee maal toe een bon, want ik wil er natuurlijk wel uitgelaten worden.
Toen ik langzaam naar de slagboom bij de uitgang reed floepte die al omhoog.
Er is een boek uitgekomen over Wim T Schippers en het heet Jammer, maar helaas. Ik was al een paar keer door de plaatselijke boekhandel gewandeld maar zag het nergens. En ineens was ik jarig en kreeg ik het kado.
Schrijver Ru de Groen schreef het maar het mocht geen biografie worden. En dat is het dan ook niet. Het is ingedeeld in rubrieken en niet in chronologische volgorde wat het geheel niet ten goede komt. Nu weet ik niet alles over Wim, maar van Ronflonflon weet ik toevallig wel zo goed als alles, en daarover staan er fouten in het boek.
Als je een boek maakt, doe het dan goed, of zeg het gewoon als het niet weet of niet zo interessant vindt, mar ga niet lopen liegen!
Eén fout is bijvoorbeeld dat Truus Dekker regelmatig te gast zou zijn geweest in Ronflonflon. Natuurlijk speelde ze de sterren van hemel in vrijwel al zijn tv meesterwerken, maar bij Ronflonflon kwam ze slechts één keer. Wel verpletterend, dat zeker, maar niet regelmatig.
Als dit al niet klopt, wat klopt er dan wel meer niet van al die andere zaken waar ik weinig vanaf weet.
Een andere fout in het boek, of een grafzerk in de laatste aflevering van Waldolala staat de naam van Wilhelmina Kuttje, dat klopt, en jaren later kwam ze weer tot leven in Ronflonflon, dat klopt niet. De Wilhelmina Kuttje in Ronflonflon was Wilhelmina Kuttje junior, en de kleindochter van de dichteres Wilhelmina Kuttje die leefde van 1901 tot 1967.
En de derde fout betreft het televisieprogramma Plafond over de vloer. In het boek wordt net gedaan alsof dat een uitvloeisel was van Ronflonflon, terwijl het juist een twintig minuten durende aansporingspot op de televisie was, van twintig voor drie tot drie, om vooral vervolgens van vijf tot zes verder te luisteren naar Ronflonflon op de radio.
Zolang als het nog mag duren zal ik pogen om elke keer als het de eerste maandag van de maand is om twaalf uur aan het begin van de middag het geluid en mijn omgeving voor één minuut vast te leggen.
Dat is ook het fijne van mijn beroep, ik heb wel een idee wat ik over een maand doe, maar ik heb nog geen idee waar.
Het Bevrijdingsfestival Oldambt in Winschoten werd dit jaar gehouden in de Tramwerkplaats. Ik had het liever gezien op het Marktplein.
Veel muziek binnen, en veel vertier buiten, vooral voor kinderen.
Draaimolen, schommel, ritjes met oude brandweerwagens, schminken, gamen, knutselen en weet ik wat. Eetkarren, drinken, zitplekken. En de muziek binnen werd afgewisseld met dans, lokaal talent.
Om kwart over zes was de Marktpleinkerk open, ik liep achter wat mensen aan naar binnen en kreeg aldaar een folder in handen gedrukt. Er weerklonk vanachter de kerk trompetmuziek en ik nam plaats op een stoel. Naast me kwam een man te zitten die het nodig vond om te vertellen dat hij de oorlog had meegemaakt, en ik niet. Daarna begonnen en eindigden de gedichten, die ik mee kon lezen in de folder, en tussendoor muziek. Prachtige gedichten, prachtige muziek, in een prachtige kerk.
Om zeven uur was het opgehouden met regenen en liepen we naar het Joods monument op de Venne. Daar sprak een dominee en legden mensen kransen.
Om twintig over zeven begon de stille tocht, onder klokgelui en een mars, onderweg naar het monument aan het Winschoter Zuiderveen. In de Bosstraat bij de voormalige synagose en rabinaatswoning is een optreden, dat ziet u alhier.
Daarna verder naar het Zuiderveen.
Ik zag allerlei bekenden meelopen, maar degene die me het meest opviel was een Tweede Kamerlid die voor de PVV alles stemt zoals Wilders het wil, dus tegen de wet die dieren beter zou behandelen, dus hij stemde voor het voortzetten van het onverdoofd afsnijden van varkensstaartjes, koeienhoorns, en eenden zien water pas als ze om zeep gebracht worden. En hij haat moslims, moslims zijn de schuld van alles zoals honderd jaar geleden de Joden de schuld waren van alles, en zo iemand liep dus mee met de stille tocht. Hij legde geen krans en haalde het eind, uiteindelijik weer terug in de Marktpleinkerk, vlakbij zijn voormalige werkgever, niet.
Hier de twee minuten stilte en de muziek er voor en er na.
En daarna weer naar de Marktpleinkerk voor een kopje koffie.
Op zaterdagavond vier mei zijn we om acht uur twee minuten stil in Nederland. Dan herdenken we de gevallenen sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. Dus daarvoor mag je niet aan denken, er na wel.
Dus men mag denken aan de Joden die door Hamas vermoord werden. En men mag denken aan de Palestijnen die vermoord werden door Israel
Als men maar stil is. Oorverdovend stil. Met de gedachte NOOIT WEER! Daarom herdenken we.
En of het nou mag of niet, ik denk tevens aan honderd jaar geleden. Toen liep een groot gedeelte van het volk achter één man aan, een man die een bepaalde bevolkinsgsgroep overal de schuld van gaf. Met alle gevolgen van dien. En nu zijn we honderd jaar verder en nu is het weer. Weer lopen veel te veel mensen achter één man die een bepaalde bevolkingsgroep overal de schuld van geeft. Toen was het Adolf Hitler die Joden de schuld gaf, en nu is het Geert Wilders die moslims haat.
Op de Dam in Amsterdam zal de voorzitter van de Tweede Kamer een krans leggen. Ditmaal is dat de extreem rechtse antisemiet en racist Martin Bosma. Daarom is het dit keer ook niet meer vrij toegankelijk, men vreest verstoringen, die men zelf uitlokt.
Maar goed, Bosma zal zijn bek houden en dan is het goed. Ik ga niet kijken, ik loop misschien wel mee met de Stille Tocht alhier.
