Eén van mijn favoriete tv programma`s is Hollandse Zaken.
Omdat Cees Grimbergen het presenteert en omdat het rechtsreeks is.
En het gaat altijd ergens over.
Er wordt een half uur gepraat over één onderwerp, en iedereen komt aan het woord.
Niet alleen deskundigen, maar ook mensen uit de praktijk, en de mensen daar weer omheen.
Het lost niks op, ze zetten me wel aan het denken.
Soms word ik er een beetje somber van, maar dan besef ik weer dat het juist goed is dat de tv meer kan bieden dan alleen de keiharde waarheid en het vermaak.
Deze week ging het over mensen met schulden, en hoe de banken daar mee om dienen te gaan.
Dan toon ik nu elf foto`s die ik ooit eens gemaakt heb in Winschoten.
En dan ga ik er niet allemaal bij vertellen dat dat witte pandje links bijvoorbeeld is afgebrand.
Of waar de visboeren zich bevinden, nee, ik toon gewoon wat gebouwen.
Zodat u een klein indrukje krijgt van wat hier zoal staat.
Sommige dingen heeft u al eerder kunnen zien.
Maar dat geeft niks.
Dit is toch wel bizar.
In tegenstelling tot dit, dit is niet bizar.
Men is altijd overal bezig, zo blijft er werk in de wereld.
Over elk detail is nagedacht, dat vind ik altijd mooi om te beseffen.
Wie goed kijkt kan sneeuw ontdekken, en wie niet goed kijkt niet.
Maar u kijkt wel goed natuurlijk, daarvoor bent u hier.
'Karel' heeft de volgende reactie geplaatst:
ha die Rene mooi filmpje , ja ik herken dit van de kudde hier op de hei al is dan niet een herder de hond die ze bij elkaar houd kwam je tegen bij Rob , en dat er een vrije dag door de neus is geboord , door de koning nog wel , hoe zie jij dat dan , ik en velen werken 24/7 dus de kans dat ik vrij ben op zo'n dag is 1 in 3 weken dus het zal wel wat meevallen , toch
Ehm.
Ja, mensen, zulke reactie`s krijg ik ook binnen.
Ik begrijp er geen snars van.
Een vraag zonder vraagteken en het woordje "toch" op het eind ergert me.
Met het woordje "toch" zegt men dan men gelijk heeft en wil dat bevestigd zien.
En dat staat me tegen.
Evengoed.
Toen de koningin Beatrix nog koningin was kreeg ik vrij op 30 april.
En dit jaar niet!
Nu krijg ik voortaan vrij op 27 april, en dat was dit jaar godverdomme op een zondag!
Als die lul nou even gewacht had met het bestijgen der troon was ik dus woensdag vrij.
Vandaar dat ik erg boos ben op de koning omdat hij me een vrije dag door de neus boort.
En een beetje drie dochters maken in deze dure tijden en op deze overbevolkte wereld vind ik ook een rotsreek.
Kan hij wel iets goed doen?
Nee.
Ja, aftreden.
En dan de schapen, die hebben een eigen website: http://www.stadskudde-oldambt.nl/
Momenteel is die website in verbouwing, en over een klein jaartje zal dat af zijn.
Jacqueline van Benthem.
Ik voel me vandaag zo blij.
Ik ken een jongen waar ik op glij.
En daarom is ie er vanavond bij.
Maar voor dat ik lekker met hem vrij
moet ie dansen, dansen, de langzame rimbim met mij.
Doe de lanzame rimbim met mij.
Dansen om de hete brij.
Broeierig schuifelen langs elkaar heen.
Zo nu en dan een botsing met het bovenbeen.
Dansen als een dweil man.
Daar word je lekker geil van.
Heb je nou gehoord wat ik tegen je zei.
Kom op, doe doe doe doe doe de langzame rimbim met mij.
Merk je al hoe goed het gaat.
Dansen op zo`n slome plaat
Krijg je `t al een beetje te kwaad.
Zin in het stellen van een daad.
Maar je moet dansen, dansen, de langzame rimbim met mij
Doe de lanzame rimbim met mij.
Dansen om de hete brij.
Broeierig schuifelen langs elkaar heen.
Zo nu en dan een botsing met het bovenbeen.
Dansen als een dweil man.
Daar word je lekker geil van.
Heb je nou gehoord wat ik tegen je zei.
Kom op, doe doe doe doe doe de langzame rimbim met mij.
Ik was zomaar even met Quandy aan de wandel, kwamen we daar opeens een hele kudde schapen tegen.
Leuk, even gefilmd:
Mijn dinsdag 6 augustus begon en eindigde in Potsdam, en onderweg naar en van Berlijn namen we onder andere de tram.
En als er geen mensen in beeld staan dat vind ik het leukst.
Het is erg groen, tja, wat moet ik toch allemaal zeggen he.
De tunnel tussen het tramstation en de taxibus van de camping.
En dit at ik.
En dit moet haast wel Oost Berlijn zijn, gezien de Oosterse bouwstijl.
Zonder haast eigenlijk, want dat is gewoon zo.
Als de trein even stilstond genoot ik van het metselwerk.
Wat smurfig is wil ik altijd gaarne even besmurfen.
En dit is Winschoten, zomaar een straat in het centrum.
Tot zover dan mijn woorden, nu ruim baan voor de uwe.
Kentekenbewijs inleveren, zei de verzekeringsmeneer door de telefoon.
Maar omdat ik naar kantoor moest, om zeer belangrijke handtekeningen te zetten en een gebakje te eten met twee directeuren, omdat ik van werkgever ruil, vroeg ik mijn vader of hij dat even naar de garage wilde brengen en mijn persoonlijke spullen mede te nemen.
Toen kon ik niet weten dat moeder juist de hele dag hun auto meenam zodat mijn vader zich een breuk gesjouwd heeft.
Wat veel zooi sleepte ik nog mee, er kon een boel in de container.
En dan bleek ook nog dat ze een keuringsrapport willen hebben, dat snorde ik savonds even op en fietste even langs de brievenbus van de garage.
En toen zag ik hem daar staan.
Precies op de dag dat ik hem 15 jaar had werd die total loss verklaard.
En ik werk ook nog eens 15 jaar bij mijn huidige werkgever.
Dat is toch wel hoogst merkwaardig te noemen.
Deel 1:
Total loss, dagwaarde 2300 euro, persoonlijke spullen er uit halen, kentekenbewijs inleveren en dat was het dan.
Snif.
Deel 2: Mimi Kok overleden.
Onlangs zei ze op tv nog dat ze verwachte 92 jaar te worden, maar ze bleef steken bij 80.
Ze speelde vooral in tv serie`s van Wim T. Schippers, al reeds in de jaren 70 en in de jaren 90 dook ze ook weer op in We zijn weer thuis.
En tussendoor heeft ze op de radio wel eens meegedaan met Ronflonflon.
En in de serie Madelief deed ze eens de deur open.
Leuk mens, schitterende stem.
En deel 3 is dan de stelling van de EO televisie van vanavond:
IS HET GOED DAT ER MEER WINDMOLENS KOMEN?
En dan zeg ik: Jazeker.
Zolang de vogels er maar geen last van hebben vind ik het best.
We hebben energie nodig, en hoe duurzamer des te beter.
Natuurlijk niet alles overal maar volplempen, maar op bepaalde plekken moet dat zeker kunnen.
Alles beter dan een kolencentrale of kernafval.
Vandaag weer wat foto`s uit de oude doos.
Deze foto nam ik toen om de viskraam te tonen, die inmiddels in geen velden of wegen meer te bekenen is, en in de Marskramer zit nu een kledingzaak en het bankgebouw naast de HEMA heeft plaats gemaakt voor parkeerplaatsen.
En dit hotel is inmiddels geen hotel meer, daar zit nu een drogisterij in.
En het topje van de toren steekt er bovenuit, maar dat ziet u zelf ook wel.
Ook een stukje Winschoten dat er nooit meer hetzelfde uit zal zien.
Dit was toen pasen op 1 april viel, en dat was niet dit jaar.
Maar het gaat niet om deze tussenzinnetjes, het gaat om de foto`s.
Poco Loco gaat sluiten, zo gaan die dingen.
In Winschoten is een Eekhoornhof met deze stoepkunstverfraaiing.
En tenslotte deze schitterende bloemenpracht.
Deze paasmaandag sliep ik lekker uit en zorgde er voor dat ik tegen de middag bij mijn ouders was om aldaar een broodje mee te eten.
Daarna nam ik Quandy mee naar het Sterrebos.
Onderweg, en zelfs daar, hoorde ik het geronkt van motoren en op het eind hoorde ik het getoeter van vrachtwagens.
Vrachtwagens zouden geestelijk gehandycapten meenemen op een tripje, en daar zou ik verder niks van mee gaan krijgen deze dag, op het getoeter na.
De paasfestiviteiten zouden plaatsvinden in de haven en op het industriterein in Winschoten.
Dus na het Sterrebos gingen ik samen met ouders en Quandy naar de haven en daar zag ik mijn prachtig gesminkte nichtjes nog, en nog wat meer familie.
Quandy en Doodles begroeten elkaar.
De burgemeester en de stadsomroeper heb ik ook nog gespot, en na wat racerondjes van de Stichting Rijdend Motorsport Museum wandelden we nog even over de markt.
Met live muziek en er stonden allemaal oldtimers en het was een gezellige sfeer.
Bij de Kop van Jut stond helemaal geen wachtrij, en niemand maakte ook maar aanstalte om een keer te slaan.
Gek toch, voor slechts 2 euro mocht je slaan en je kreeg altijd prijs, vast iets goedkoops uit die bak met plastic rommel.
Beetje jammer van de regen af en toe.
Na het thuisbrengen van Quandy en wat koppen koffie weer naar eigen woning gegaan.
Lekker gebadderd, gegeten en tv gekeken.
Met als absoluut hoogtepunt Toren C.
Even weer uitleggen:
De Avondvierdaagse in Winschoten is de grootste van het noorden.
Er wandelen dan elke avond zo`n 5000 personen vijf of tien kilometer.
De maandagavond is voor de mensen die op een andere avond niet kunnen, en op de vrijdagavond is er een optocht, begeleidt door een stuk of 20 muziekkorpsen, waarbij iedereen feestelijk beloond wordt door familie en vrienden.
Men krijgt dan een bloemetje of snoep, en van de organisatie een medaille of een nummertje.
Heel leuk allemaal.
Overigens, op tweede paasdag bezoekt de Stichting Rijdend Motorsport Museum Winschoten, en wat ik daarvan ga filmen ziet u dan weer binnenkort op dit weblog.
Het voordeel van een eigen weblog hebben is dat ik zelf alles kan bepalen.
En zo bepaal ik nu dat ik deze foto laat zien van de Torenstraat in Winschoten.
Om u vervolgens mee te nemen naar Berlijn, waar ik onder andere op zaterdag 3 augustus 2013 was.
We volgden toen de route waar De Muur gestaan heeft, dat staat vrijwel overal goed aangegeven.
En op bepaalde plekken liggen nog oude stukken muur.
Soms staat het nog zo als het toen stond, en soms ligt het op een bultje, en dat is ook erg mooi.
Toch indrukwekkend, dat er een muur heeft gestaan toendertijd, bizar dat de mensheid zo ver is gekomen.
En goed dat die gevallen is, want anders zouden fietsers hier niet langs kunnen.
En als je dan aandrang krijgt en deze dixi tegenkomt en dat je er dan nog op kan ook is wel heel bijzonder.
Er staan gelukkig ook nog oude gebouwen.
En er zijn plekken waar gespuis woont, en die willen niet dat ik daar foto`s van maak.
En nu mag u zeggen wat u maar wilt, ik kan alles hebben, komt u maar!
Ik had ooit een rubriekje waarin ik elke keer weer iets van mijn interieur toonde, en die rubriek bestaat nog steeds want dit is de nieuwe aflevering.
En dit betreft een zitzak.
Toen ik nog slechts op één kamer woonde had ik er de ruimte niet voor, alhier wonend heb ik deze vrijwel meteen aangeschaft.
Niet om op te zitten, maar gewoon om te hebben.
Staat tegenwoordig in de slaapkamer.
Ik zit nog helemaal te sjeeken en te beven.
Dinsdag heb ik vrij genomen en woensdag ben ik weer gewoon aan het werk gegaan.
Even wat anders aan mijn kop, gewoon doorgaan, nait soezen, deurbroezen!
Maar het verwarde gevoel is vervelend, dat mag wel stoppen.
Dinsdag de auto naar de autochadeherstel gebracht.
En smiddags een nieuwe thermoskan en broodtrommel gekocht, wat me zelfs nog een lot opleverde.
Moest ik vanmorgen ook nog helemaal naar Groningen, kon gelukkig de auto van ouders lenen, en het verliep volgens mij allemaal prima.
En hedenmiddag de aanrijdingsformulieren gekregen.
Die moet ik dus invullen en opsturen, maar het kan ook online, en daar is dan weer een heel andere formulier.
Dus het duurt allemaal even, maar dat is niet anders.
Beetje vreemd ook allemaal, en achmea is weer een onderdeel van interpolis, of anderom.
Weinig gedoe, want zij schijnen onderling al het werk te gaan doen.
Evengoed, vanvond toch zeer genoten van The Passion.
UPDATE: Ik zeg nergens dat die nog hersteld kan worden.
IS DE EUTHANASIEPRAKTIJK DOORGESCHOTEN?
Nee, dat is het niet.
Wie niet meer door wil leven, om wat voor reden dan ook, daar hebben u en ik en niemand ook maar iets mee te maken.
Natuurlijk is het goed dat er wetten zijn en daar moet men zich aan houden.
En zoals met alles is dit ook mensenwerk en moeten we er menselijk mee omgaan.
En als een zieke niet meer wil, en de familie en de dokter staan er achter, dan moet de wet niet in de weg gaan staan.
En wie wel ondragelijk wil lijden, ook dat moeten we respecteren.
Vandaag weer een aantal foto`s uit de oude doos, en ik zeg er bij wat er op staat.
Auto.
Station.
Koe.
Kerk.
Bouwval.
taarnpaal.
Ander land, buurland.
Kip met kuiken en voederbak.
Molen.
Straatbeeld.
Het waaide heel erg, en ik moest naar Veendam, en toen ik een autoweg opdraaide werd ik gegrepen door de wind, verloor de macht over het stuur en swiebelde heen en weder gelijk mijn ruitenwissers en zag asfalt voor me en gras en toen stond ik stil in de middenberm.
De schrik sloeg me om het hart.
Maar tijd voor bij te komen was er niet, want het ergste moest nog komen.
Terwijl ik een knal hoorde en gekraak en knisperend glas schoot ik met auto en al naar voren, en weer draaide alles in het rond, en ik zag de vrachtwagen voorbij schieten die me van achteren goed geraakt had.
Godverdomme zeg.
Heftig, zeer heftig.
Ik stap uit, constateer dat ik niks mankeer en dat de vrachtwagenchauffeur geen Gronings verstaat.
Gelukkig wel Nederlands, en hij belt de politie, daarna leen ik even zijn mobieltje om mijn werkgever te melden dat ik de afspraak niet na ga komen.
De vrachtwagenchauffeur zegt dat hij moest uitwijken voor een caravan die een rare manoevre maakte door mijn capriolen.
Maar die reed door.
Net als de rest van het verkeer overigens, in de middenberm staan we niemand in de weg.
De politie komt, noteert het één en ander en geeft me toestemming om naar huis te rijden.
Thuis bel ik met de verzekering en bla bla gedoe.
Niks gebroken, qua botten dan, maar wel flink gehusseld en geschrokken.
En mijn werktas is een beetje in elkaar gefrommeld en mijn thermoskan en broodtrommel zijn helemaal aan de gruzelementen.
En ik ben zelf niet helemaal lekker.
En stram.
En ik besef, het kan altijd erger, en dat ik dit wel erg genoeg vind zo.
Toen mijn nichtjes voorbij waren sneed ik de pas af en ging staan op een andere plek.
Na een dag werken kom ik aanfietsen en zie dat de stokoude schuinbenedenbuurvrouw bezig is de toegangsdeur te openen.
Ze is ver in de 90, zit in een scootmobiel en ik besluit om even te gaan helpen.
Want het gaat allemaal zeer moeizaam, maar ze kan zich nog redden, beweert ze.
Als ze in de lift zit kijk ik even in mijn postvakje en loop met niks naar buiten, naar mijn fiets.
Een andere buurvrouw, van in de 60, komt aangelopen en moppert dat er fietsen staan in de fietsenrekken waar duidelijk een bordje bij staat ALLEEN VOOR BEWONERS.
Ik zeg dat de eigenaren daar dan vast allemaal wel zullen wonen, hoewel ik wel beter weet, maar het deert me eigenlijk niet zo.
Mijn fiets staat dan maar midden op de stoep, zo dat ik snel even in de postvak kan kijken en de toegansdeur naar de kelder openzetten.
Want ik zet mijn fiets toch altijd in mijn kelderbox.
Daarna gebruik ik de lift om naar boven te gaan, naar beneden trap ik altijd.
Boven aangekomen staat mijn buurvrouw mobiel te bellen en ze is net aan het afronden.
We maken even een babbeltje.
Ze is een keer zo oud als ik en zo vaak treffen we elkaar niet, meestal `sochtends vroeg of in de namiddag als ik net weg moet, maar nu had ik de tijd.
Toen ik eenmaal in mijn woning was, driehoogachter, en dat is echt zo, bedacht ik dat het toch wel toevallig was, zo vaak kom je helemaal nooit iemand tegen en nu drie achter elkaar.
Voor diegene die ze voor het eerst ziet zijn het nieuwe foto`s.
Ik start met een steegje te Winschoten.
En dit is 19 kilometer vanaf Winschoten, in een heel ander land.
We waren toen onderweg naar thuis, waar Quandy de boel bewaakte.
En savonds in mijn eigen thuis zag ik de konijnen op de camping.
Heel veel mislukten, maar hier is er toch echt eentje te zien.
(in het midden)
Kunst op de camping, te Duitsland overigens.
Een pootje van mijn caravan.
Mijn auto en caravan.
Dat u dat maar even weet.
En dat ook.
De wachttoren die blijft staan als herinnering, langs de snelweg waar Oost en West elkaar raken.
Ik was even op mijn balkon en zag wat mensen lopen op het plein.
Achter de kerk namen ze rustig de tijd om de kerk te bekijken en er foto`s van te maken.
En ik zag dat ze elkaars foto`s bekeken op elkaars toestellen door die onder elkaars neus te drukken.
En ik mijmerde, waarom zijn die mensen hier, en waarom per se nu?
En wie zijn het en wat vinden ze er toch allemaal van.
Ik ga dat natuurlijk niet vragen, daar is het tenslotte mijmeren voor.
Het is een prachtige kerk waar ik fijn urenlang tegenaan kan kijken.
Horend bij de trotse toren.
En toen ging ik weer naar binnen en genoot van de 3FM Awards.
En daar had ik ook een logje over kunnen schrijven.
IS HET ETEN VAN VLEES UIT DE SUPERMARKT VEILIG?
Dat is een stelling in een tv programma en dan mag iedereen overal zijn mening geven en ik doe dat hier.
Dit keer is de stelling een vraag.
En wel een hele merkwaardige vraag.
Natuurlijk is het veilig.
Al ons voedsel is veilig.
Alles wordt gekeurd en moet aan eisen voldoen, en de normen worden waar nodig wel eens bijgesteld.
Helaas komen er wel eens schandalen voor, en in die zin zou je niet kunnen garanderen dat het allemaal even veilig is.
Mja, en plofkippen en antibioticakoeien en massaproductie en dierenwelzijn en wat voor gedoe er allemaal nog meer is.
Nee, de twijfel slaat toch toe.
Vooralsnog durf ik alles wel te eten, en mocht ik daar ziek van worden dan zal ik mijn mening bijstellen.
Als het te laat is.
En dan nu foto`s uit de oude doos.
En deze is dan zo oud dat ik er geen enkel idee meer over heb, maar wat is die toch mooi!
Een geveltje te Winschoten.
Zusterflat, staat er nog steeds.
Dit bordje kwam ik tegen telkens als ik er langskwam, bij het verlaten van camping Zeeburg te Amsterdam.
Wederom zomaar ergens in Winschoten op zomaar een dag.
Ook zomaar egens in Winschoten, met fijne tegenlicht.
En ook in het verleden kwam ik wel eens buiten de gemeentegrens.
En ook wel de landgrens.
Wederom zomaar ergens in Winschoten, op wederom zomaar een dag.
En de laatste heb ik afgelopen hedenochtend gesmurft, met op de achtergrond de bouwstop van De Klinker nog immer bezig.
Tot zover, want anders kwam er nog wel eentje.
Er draaien momenteel allemaal televisieprogramma`s over de geschiedenis van Nederland.
En dat is heel interesant en frist het geheugen aardig op.
Zo vernam ik dat Keizer Wilhelm II van Duitsland asiel kreeg in Nederland.
Kijk, ik heb niks tegen asielzoekers, ze moeten zeker opgevangen worden.
Maar waarom woonde deze in Huis Doorn, en werd die niet net zo behandeld als alle andere asielzoekers?
Bah, ik word er nog naar van.
Die ongelijke behandelingen altijd.
Toen al, en nog steeds.
En omdat er honderd jaar geleden nog geen weblogs waren waar het volk zijn verontwaardiging kon uiten, doe ik dat nu maar eens.
Dan spreek ik tevens mijn verontwaardiging uit over die pennen van 240 euro per stuk die de 58 nucleaire wereldtoppers kado hebben gekregen.
Ook dat lijkt nergens naar.
Snoep uitdelen aan twee wandelende nichtjes en dat tegelijkertijd vastleggen is niet te doen.
Maar de opluchting is groot als het gelukt is, tussen 5000 andere wandelaars.
En dit was dan het filmpje waar het toen om te doen was.
Als bijzaak natuurlijk.
In het streekblad zag ik onlangs de aankondinging staan van een open dag van het crematorium in Winschoten.
Ik had het er over met mijn ouders, en mijn vader wilde wel met mij aldaar een kijkje nemen.
Dus vandaag fietste ik tegen de middag naar mijn ouders, at een broodje mee en daarna fietsten mijn pa en ik naar het crematorium.
Een paar jaar geleden was er ook een open dag, en die bezochten we toen ook al samen.
Alleen waren we toen wat aan de late kant.
Op zich hou ik helemaal niet van het crematorium, en als het even kan doe ik een uitvaart af met een kaartje.
Ik vind de dood wel zo iets naars, daar valt eigenlijk niet mee te leven.
Heel je leven hangt de dood als een zwaard van damocles boven je hoofd, en voor je zelf sterft moet je allemaal nog anderen wegbrengen en gaan missen.
Bah.
Evengoed, we namen toch een kijkje, en als je daar bent zonder dat nare gevoel in de buik is het heel anders.
Het crematorim ligt mooi verscholen aan de rand van de bomenbuurt in Winschoten.
Eerst een mooi asvaltlaan over, langs het kerkhof en achteraan staat het gebouw, bij de strooi en urnveldjes.
Het was redelijk druk, maar nog parkeerplek genoeg, ook voor de fietsen.
Bij binnenkomst was er meteen al een rondleiding begonnen en we sloten aan.
De oven is het interesantst.
Bij de vorige open dag waren er nog twee ovens, nu kunnen ze het met eentje af.
Dit blijkt al de derde generatie oven te zijn aldaar, sinds 1985.
Vorige keer dacht ik dat ovens voor altijd meegingen en dat ik zag waar ik zal eindigen.
Maar nu keek ik dus in een oven, waarvan ik nu dus hoop dat geen enkele dierbare in dit exemplaar terecht zal komen.
De familiekamer vond ik het naarst, ik heb niet goed gekeken en liep er snel weer uit.
Wetende dat ik eens in die kamer zal zitten...
Daarna gingen pa en ik nog even het kerkhof over, hij liet me zien waar de familieleden allemaal liggen.
En ik zag nog wat graven van bekenden liggen.
Mja.
Zeer interesant.
Indrukwekkend.
En wie gaat er nou voor zijn lol naar het crematorium?
Maar ach, beter zo dan dat het moet.
Dit bordje geeft aan dat de bebouwde kom begint, denk ik, te Polen.
En wat doe ik als ik zit te wachten op het eten?
Dit was mijn avondmaal op zondag 28 juli 2013.
En daar mijn vakantiespul vanaf de achterkant.
Tijdens het pauzeren langs de snelweg had ik contakt met deze koe.
De meeste koeien in Polen zitten vast met een ketting.
Ik vind het een prachtig dier, en dit was een prachtig moment.
Jammer van die lelijke flappen in de oren.
En ik sluit af met een plaatje te Winschoten.
En daar staat
chineeswinschoten.nl
Vandaag neem ik u nogmaals mee naar het Wiebe Hayespark te Winschoten.
Dit omdat ik er een flink aantal niet gelogte foto`s van had en heb liggen.
En dan kan ik er wel bij vertellen dat de bankjes zijn ontworpen door scholieren en gemaakt als werkverschaffing.
Of vertellen
wie Wiebe was en waar de Zeeheldenbuurt zich bevindt en dat dit parkje eigenlijk meer een plantsoen is ter opvulling van een lege plek die achtergelaten is door de sloopgeilheid van de woningcorporatie.
En dat dit Quandy is.
Maar het gaat natuurlijk om de foto`s, want dit is een fotorubriek.
Waarbij de tussenliggende zinnetjes dienen ter begeleiding van het geheel.
Ten slotte nog even wat mooie details.
En nog ten slotteder de Venneflat te Winschoten, aan de Venne.
MOGEN WINKELIERS ZICH MET VUURWAPENS VERDEDIGEN?
Ik vind van niet.
Ik vind dat alle wapens de wereld uit moeten, dus hoe minder er mogen hoe liever ik het heb.
Als winkeliers wapens hebben vind ik dat eng.
Ik denk dat waar wapens zijn meer geschoten wordt dan waar ze verboden zijn.
Maar hou dat nou maar gewoon bij de schietclubs, dan is het zichtbaar en onder controle, en sta het niet toe in het openbaar.
Ik ga verhuizen.
Ik heb er schoon genoeg van hierzo, bovendien ga ik samenwonen.
Ik ga intrekken bij haar en ze woont in Linschoten.
Ik mocht eigenlijk van haar niks nergens over zeggen, maar nu het zover is komt ze er meteen achter dat ik me niks laat zeggen.
Toch verder geen details bekend maken, temeer daar ons huwelijk aanstaande is omdat ze zwanger is.
Het is niet helemaal zeker dat ik de vader ben, maar dat maakt niks uit, ze heeft nog twee kinderen en ook hun vaders zijn onbekend.
Ik ga ook heel ander werk doen, dat geschilder komt me mijn neus uit.
En ik ga nooit meer naar de radio luisteren, radio is stom.
En ik doe mijn smurfenverzameling weg.
Ik smijt het niet in de container, maar ik ga het op martkplaats zetten dan verkopen voor zoveel mogelijk.
Mijn auto is ook aan vervanging toe en van het camperen heb ik genoeg, de caravan gaat ook weg.
En Quandy heeft nu zovaak gewandeld, die kan het nu wel alleen af.
|
|
