VerstRooidheid
In het streekblad zag ik onlangs de aankondinging staan van een open dag van het crematorium in Winschoten.
Ik had het er over met mijn ouders, en mijn vader wilde wel met mij aldaar een kijkje nemen.
Dus vandaag fietste ik tegen de middag naar mijn ouders, at een broodje mee en daarna fietsten mijn pa en ik naar het crematorium.
Een paar jaar geleden was er ook een open dag, en die bezochten we toen ook al samen.
Alleen waren we toen wat aan de late kant.
Op zich hou ik helemaal niet van het crematorium, en als het even kan doe ik een uitvaart af met een kaartje.
Ik vind de dood wel zo iets naars, daar valt eigenlijk niet mee te leven.
Heel je leven hangt de dood als een zwaard van damocles boven je hoofd, en voor je zelf sterft moet je allemaal nog anderen wegbrengen en gaan missen.
Bah.
Evengoed, we namen toch een kijkje, en als je daar bent zonder dat nare gevoel in de buik is het heel anders.
Het crematorim ligt mooi verscholen aan de rand van de bomenbuurt in Winschoten.
Eerst een mooi asvaltlaan over, langs het kerkhof en achteraan staat het gebouw, bij de strooi en urnveldjes.
Het was redelijk druk, maar nog parkeerplek genoeg, ook voor de fietsen.
Bij binnenkomst was er meteen al een rondleiding begonnen en we sloten aan.
De oven is het interesantst.
Bij de vorige open dag waren er nog twee ovens, nu kunnen ze het met eentje af.
Dit blijkt al de derde generatie oven te zijn aldaar, sinds 1985.
Vorige keer dacht ik dat ovens voor altijd meegingen en dat ik zag waar ik zal eindigen.
Maar nu keek ik dus in een oven, waarvan ik nu dus hoop dat geen enkele dierbare in dit exemplaar terecht zal komen.
De familiekamer vond ik het naarst, ik heb niet goed gekeken en liep er snel weer uit.
Wetende dat ik eens in die kamer zal zitten...
Daarna gingen pa en ik nog even het kerkhof over, hij liet me zien waar de familieleden allemaal liggen.
En ik zag nog wat graven van bekenden liggen.
Mja.
Zeer interesant.
Indrukwekkend.
En wie gaat er nou voor zijn lol naar het crematorium?
Maar ach, beter zo dan dat het moet.
twintig reacties
De dood en het eindige zijn een rode draad in ons leven.
Voor je zelf gaat breng je er al heel wat weg in je leven. Hans
Ja, het hoort bij de kringloop van het leven, daar kunnen we niet omheen.
Hopelijk heb je nu nog alle tijd om rustig na te denken over hoe het allemaal moet gaan als het zover is.
Ik zou er niet zo snel naartoe gaan op een open dag, maar ik snap wel dat anderen dat wel doen, en interessant zal het zeker zijn. Het hoort bij het leven. Zelf wil ik gecremeerd worden, maar hoef niet per se weten hoe ze dat doen daar.
Al mijn gestorven dierbaren werden gecremeerd, dus ik ken het daar ondertussen wel een beetje. Zelf wil ik ook op die manier heengaan maar nu even niet hihi. Jij had dus wel een interessante dag hé René?
Ik denk niet dat ik naar een open dag voor een crematorium hoef, ik kom er al vaak genoeg vind ik. Hier houden de kassen en boerderijen open dag, vind ik toch leuker!
Nee, veel leuks is er niet aan, maar het maakt het zo wel bespreekbaar. Ik ken mensen die er nooit over willen praten, dat is ook niet goed.
Ik ben nog nooit vrijwillig naar zo’n plek gegaan. Maar ik weet wel dat ik gecremeerd wil worden. Dat lijkt me het beste.
Deze dag was dus meer een soort “Open Oven”. Best interessant, maar of ik zou gaan . . . ik weet het niet.
Onze (schoon)moeder is 94 en we weten al precies in welk crematorium ze gecremeerd gaat worden wanneer ze overlijdt. Voor ons zelf weten we het ook al. Hebben al veel zaken vast gelegd. Dat zal jij op jouw leeftijd nog niet nodig vinden. Komt later wel, maar voor je ouders misschien handig om vast te leggen.
Grtz Mara
Ik kom er ook niet graag. Maar om toch af en toe eens bij de steen van je dierbare te zijn, waar ze begraven worden, dat vind ik toch wel prettig, even dichtbij ze zijn.
Love As Always
Di Mario
Ik vind dat ook altijd zo’n eigenaardig gebeuren, zo’n open dag van een crematorium. Maar … ik zou er ook nooit naar toe gaan. Als het zover is, dan moet het maar. Ik kom niet van te voren de oven keuren, hoor. Dapper van jou Renesmurf. Ik denk dat je het voor je vader deed.
Bijzonder een open dag van een crematorium. Ik ben nog nooit naar zo’n open dag geweest en ben het ook niet van plan. Wel weet ik dat het crematorium hier erg mooi is.
Naar een begraafplaats wil ik nog wel eens naar toegaan om te kijken en te overdenken.
Maar een crematorium dat is mij toch te bar, er is daar echt niets meer te vinden.
Nee voor “het plezier “gaat niemand maar ik ben er al heel vaak gewesst om de nabestaande van een dierbare overledenen het gevoel te kunnen geven “er niet alleen voor te staan“op zo’n verschrikkelijke dag.
De meeste mensen leren er ,bij het ouder worden, beter mee om gaan.
Wat er t.z.t met mijn overblijfselen gebeurd mogen mijn nabestaande zelf beslissen en regelen op een manier waar zij zich het beste bij voelen.
Dat lijkt me beter dan de nabestaanden op te zadelen met zaken waar zij zich misschien helemaal niet prettig bij voelen, zij moeten door immers en ik merk er toch niets meer van.
En…….. Al besloten wat het gaat worden? Cremeren of begraven? Nu kun je zelf nog een keur maken anders doen anderen het voor je en dan gebeurt er misschien wel iets met je wat je niet wilt. Misschien is in zee storten ook nog een interessante optie….