Zo rond de eeuwwisseling was de eeuwwisseling heel bijzonder. Ik had besloten om de oudjaarsavond van 1999 door te brengen voor de vaderlandse buis, en liet de radio maar voor wat het was. Radio 2 had toen een uniek project, en toen nog alleen op de radio, de Top 2000, met het hoogtepunt op die oudjaarsavond. Maar daar lag niet mijn interesse, als ik al radio zou luisteren dan was het wel 3FM.
Zo rond kwart voor twaalf ging ik naar mijn gereedstaande radiocassetterecorder, zette zachtjes 3FM aan, en zette de opname aan. Snel ging ik weer naar de TV, ik knalde het jaar 2000 in, en voor ik naar bed ging zette ik mijn radiocasseterecorder weer uit. De volgende dag beluisterde ik het bandje, hoe 3FM overging van het ene naar het andere millennium.
De allerlaatste plaat op 3FM was deze, op oudjaarsavond, vlak voor middernacht:
Imagine there's no heaven It's easy if you try No hell below us Above us only sky Imagine all the people living for today
Imagine there's no countries It isn't hard to do Nothing to kill or die for And no religion too Imagine all the people living life in peace
You, you may say I'm a dreamer, but I'm not the only one I hope some day you'll join us And the world will be as one
Imagine no possessions I wonder if you can No need for greed or hunger A brotherhood of man Imagine all the people sharing all the world
You, you may say I'm a dreamer, but I'm not the only one I hope some day you'll join us And the world will live as one
( De eerste plaat van deze eeuw was overigens Dan Hartman " Relight my fire ")
Ik wandel elke dag met Quandy, en op zaterdag zelfs twee keer.
En eerder dit jaar was er een open dag in de oude LTS in Winschoten, en na zo`n wandeling bracht ik een bezoekje. En dit was een uitzicht, wat eens wel weer een invulling zal krijgen.
Als tiener bewandelde ik heel vaak deze trappen, en onlangs deed ik dat dus nog een keer.
Vivian was ook mee, en we zagen hoe de vloer van een lokaal nog altijd gebruikt kon worden als lesmateriaal. Toen men de school verlaten heeft is het achtergelaten zoals het altijd werd achtergelaten.
En na jaren leegstand zijn er mensen gaan wonen.
Hier heb ik vaak mijn handen gewassen.
Zelfs de schoolregels hingen er nog.
Een raam aan de achterzijde van het gebouw, of dit nou glas in lood is of gebrandschilderd, geen idee.
Uit het raam kijken en denken, daar heb ik volgens mij nooit rondgelopen.
En om af te sluiten even naar een plek elders in de stad, nog langer geleden dan voorgaande afbeeldingen.
Ook ik ben ooit eens klapvee geweest, dat had ik nog niet verteld geloof ik.
Ooit, lang geleden, presenteerde Wim T.Schippers het tv programma Flogiston, op de VPRO. Het betrof een wetenschappelijk praatprogramma met live muziek en andere gekkigheden.
Het programma werd op de maandagmiddag opgenomen en kwam dan diezelfde maandagavond laat nog op de buis. In de VPRO gids stond de oproep om eens bij een opname te komen kijken, en dan te klappen in het publiek. Ik besloot het te doen en op een dag nam ik mijn kaart mee en toog naar Amsterdam. Ik parkeerde mijn auto eerst in de straat van Hotel Arena en ging eens informeren waar de in de brief beloofde parkeerplek was. Ik zag een NOB vrachtwagen achteruit navigeren en een medewerkster stond er bij. Ik sprak de medewerkster aan, ze schudde me zelfs de hand, en ze legde uit dat de parkeerruimte er alleen voor de gasten waren, en dat het publiek de auto in de straat kon parkeren.
Binnen wisselde ik wat geld en gooide voldoende in de parkeermeter. Per voet ging ik Amsterdam even in, ik kende de weg, richting Tropenmuseum, richting Artis en zo door naar het Rembrandtplein. Hoewel, wat ik allemaal gedaan heb weet ik niet meer, ik zorgde in elk geval dat ik bijtijds weer in Hotel Arena was, in nam daarvoor zelfs nog de tram.
Binnen bij de bar wachte ik met het andere publiek en nam een cola. Ik zag Wim T. Schippers ook nog langslopen, druk in gesprek met een meneer. Toen werden we een zaal in gebracht en ik zag de hele zetting al staan. Wij moesten plaatsnemen op stoelen en er stonden gezellige tafeltjes tussen. Ik nam een plekje helemaal vooraan.
Er werd nog het een en ander uitgelegd over de opnames en toen begon het. Alles stond er in één teek op, en toen het afgelopen was kon iedereen naar huis.
Ik heb alle afleveringen van Flogiston op videoband, zo ook die ene waar in ik te zien ben in het publiek. Zo ben ik later ook ooit eens als publiek geweest bij het LAGERHUIS, en als ik dat niet verteld heb dan komt dat nog wel een keer.
Afgelopen dinsdag vergat ik mijn fototoestel mee te nemen naar mijn werk, dus na gedande arbeid fietste ik niet eerst even langs het in aanbouw zijnde cultuurhuis om een foto te maken, maar ging rechtsreeks naar huis. Ik had niet echt zin om nog mijn fototoestel te pakken en heen te fietsen, dat zou ik woensdag dan wel even doen. Een voordeel van eigen baas op eigen log zijn.
Afgelopen woensdag, na gedane arbeid, wilde ik langs het in aanbouw zijnde cultuurhuis fietsen om een foto te maken, maar toen ik langs een parkje kwam dat ik even op de foto wilde zetten bleken de batterijen leeg.
Donderdag, met fototoestel, voorzien van verse energie, haalde ik het in aanbouw zijnde cultuurhuis wel. Ik teste hem wel eerst even bij dat parkje.
Volgende dinsdag zal ik wederom geen foto maken, omdat mijn werkgever andere plannen heeft.
De webcam is nog steeds niet online, binnenkort wel, en dat is een heel ruim begrip.
>Fantastisch, ik neem me bij deze voor om elke dag één filmpje te gaan bekijken.
Beeld en Geluid beheert het archief met 700.000 uur radio, televisie, film en muziek. Hier vindt u korte filmpjes uit de collectie Polygoon Nieuws. De Polygooncollectie is eigendom van de Publieke Omroep en Beeld en Geluid.
Geüploade video's (1407), dus de eerstvolgende 1407 dagen ben ik daar wel een minuut of wat per dag zoet mee. En ondertussen wordt het almaar meer en meer.
Erwin Kroll stopt er mee. Nou ja, hij is een tijdje geleden al gestopt, wat rustiger aan doen, en dat bevalt hem wel.
Lees maar bij de NOS en aanschouw de filmpjes. De filmpjes die ik koos laten zien hoe Erwin reageerde als er iets mis ging. Dan pas zie je wat voor vakman het is.
Rechtsreekse televisie is het spannends, en het echtst. Natuurlijk zijn er meer weermannen, maar Erwin was toch de enige echte. En dat 26 jaar lang.
Eigenlijk intereseren weerberichten me nooit zo, maar ja, het hoort bij het Journaal als de gong. Hoe erg het nieuws ook is, er komt altijd weer achteraan. Want wat er ook gebeurt, weer is er altijd, morgen ook, en overmorgen en de rest van de week. Daarna wordt het gissen. Bovendien, dat zien we dan ook wel weer, maar niet meer met meneer Kroll.
