Heftig programma op de KRO zeg, over doden. Ik keek er naar met mijn moeder, zoals ik heel veel, voornamelijk VPRO dingen, bekijk met mijn moeder.
Na afloop vraag ik moeder oprecht:
Wat vind je er van dat ik hier weg ga?
Het zal wel wennen zijn, zei ze, ook voor jou.... Maar het is wel normaal....
Nou ja, het is normaler om het al veel eerder te doen.
Maar nu ben je er aan toe.
Mwa, dat weet ik niet zo.
Waarom doe je het dan?
Waarom niet?
Ja, een laf antwoord, dat waarom niet? Want ik weet het echt niet. Ik word verwend tot en met, ben prima gelukkig, en toch zet ik deze stap. Waarom? Voor wie?
Voor mezelf, omdat ik dat wel eens een keertje wil. Sowieso is voor mijn 40ste wel jong nog, en ik ben al lekker een eind op dreef, en het is een prima plekje daar waar ik wel oud wil worden en sterven, uiteindelijk. (er zit een lift in)
Mijn pa zit in de keuken, naar zijn tv prgramma`s te kijken. Ik kom binnen en vraag: wat vind jij er eigenlijk van dat ik weg ga?
Ja, dit huis is veel te groot voor jou alleen, en een tuin is ook niks voor je.
Ja, maar jullie zijn er toch?
Ja, maar als we dood zijn..
Nou, zover is het nog lang niet hopelijk.
Pa verheugt zich op het opknappen van de woning. En ik verheug me er op als ik daadwerkelijk daar woon. Toch wel. Hoewel ik de noodzaak ook weer niet echt zie. Ik doe maar wat, maar weloverwogen en een beetje twijfel hoort er bij.
De vraag van vandaag, hoe oud was u toen u het huis uit ging en waarom?
Ik wist dat ik naar de bank zou gaan na mijn werkdag, en de hele dag repeteerde ik al in mijn hoofd wat ik wilde zeggen.
Dus toen het zover was zette ik mijn fiets bij de plaatselijke rabobank neer en stapte naar binnen.
"moi"
"Goedemiddag", zeiden de twee balidames. En hoewel ik van nature voor links kies zag ik dat de rechterdame voorover boog om mij te woord te staan. Daar kwam mijn openingszin:
"Ik wil graag een appartement kopen en heb hier de rekening en dat wilde ik graag even betalen"
En ik zag OGEN ZO GROOT ALS SCHOTELTJES>< schitterend.
"ehm," zei ze, "hebt u de rekening bij u?"
"Jup," zei ik, en ik gaf het formulier van de notaris.
"Paspoort?"
"Jup."
"Bankpasje?"
"Jup" , en ik overhandigde alles.
"Heeft u al overgemaakt op de betaalrekening? Anders gaat het niet."
"ja," zei ik: "dat moest in twee keer, want het kan maar 50.000 per keer!"
Toen ging ze mijn paspoort inscannen en een papier uitprinten, en daarmee wandelde ik weer naar buiten. Ik had een leuke middag, wel een beetje duur, maar dat was het waard.
Tijdens de zomertijd gaan mijn nichtjes Tessa en Vivian wel eens mee met een fijne Sterrebosavondwandeling. En ik besloot onderweg om eens wat te filmen.
Ondertussen zijn ze allemaal voorzien van een foto onder vrije licentie. In de rest van Nederland zijn nog wel wat monumenten die gedaan mogen worden. Winschoten is volledig!
Deze reactie kreeg ik vandaag binnen op een oude post op dit weblog. En dat vind ik toch leuk, dat er mensen mee bezig zijn om Wikipedia te volmaken, zeker ten opzichte van Winschoten, en nog leuker dat men mij op de hoogte houdt.
Ik was alhier al gereed met alle monumenten op een rijtje te zetten.
En het zou heel fijn zijn als u hieronder even de wikipedia of een andere site, over de rijksmonumenten in uw woonplaats neerzet, ik ben namelijk zeer geintereseerd en verzot op subsitieverslindende rijksmonumenten.
Er werd vier uur lang op me ingepraat, op het eind kreeg ik een toets met tien vragen waarvan ik er zes goed had en ik kreeg zowaar een certifikaat.
Asbest kan levensgevaarlijk zijn, door hele kleine deeltjes die je in kan ademen en in je longen blijven zitten. Als de deeltjes groter zijn komen ze niet ver, als ze kleiner zijn adem je ze zo weer uit. En juist met asbest is het gevaarlijk.
Asbest komt veelvuldig voor. Alleen in west Europa en in de Verenigde staten van Amerika is het verboden, sinds 1994. (of 1993)
Als asbest ergens zit kan het geen kwaad, lekker laten zitten. Als het ernstig beschadigd is wordt het gevaarlijk.
Als ik ergens binnenkom en ik zie iets waarvan ik denk dat het asbest kan zijn, en het is beschadigd, moet ik weggaan en bellen. Iedereen mag een monster nemen. Men moet dan een overal aan, mondkapje voor, plastic zakken om de schoenen en het asbest nat maken. Dan een klein deel in een zakje stoppen, daarna mondkapje nat maken en wegstoppen in een plastic zak, net als de overal en de zakken om de schoenen.
Er zijn verschilende soorten asbest. En we zijn er nog lang niet van af.
En elk gebouw ouder dan 1994 moet voor elke verbouwing of afbraak gekeurd worden, steeds weer opnieuw.
Nou, dit is wat ik zo`n beetje onhouden heb. Er zullen nog wel flarden rondhangen in mijn hersenpan, maar dit is waar ik nu allemaal op kom.
Ik herken asbest nog steeds niet (het kan net zo goed het ongevaarlijke trespa zijn) maar ik ben wel een certifikaat rijker.
Hartelijk dank voor uw medeleven met mij. Dat had niet gehoeven. Sterker nog, ik ben er fel op tegen.
Dhr Friso kan er ook niks aan doen dat die als prins geboren is. En ik kan er evenmin iets aan doen dat ik gebukt ga onder zoiets als een koningshuis.
Ik heb liever medelijden met het uitgezogen worden door hun dan dat we verlost zijn van één van hun. Nu had een felicitatie ook weer niet gehoeven, dat zou zelfs zeer ongepast zijn.
Met andere woorden, ik kijk er nooit meer naar, deed ik toch al niet.
Een winterse foto van de kiekkaaste bij Nieuwe Statenzijl door fotograaf Bert Schuthof uit Winschoten is een van de winnaars van de National Geographic fotowedstrijd 2012. Schuthof won de eerste prijs in de extra categorie ‘Kijk op Oost-Groningen’. Die was dit jaar speciaal aan de fotowedstrijd toegevoegd in verband met de samenwerking tussen National Geographic en de regio Oost-Groningen. Het magazine krijgt daarvoor betaald door een aantal sponsors. Ook is er geld voor beschikbaar uit een Europese subsidiepot om deze regio internationaal aan te prijzen. Er deden 450 inzendingen mee in deze categorie.
Ik heb niet meegedaan met de fotowedstrijd van National Geographic, en deze stadsgenoot wel, en hij won. Waarmee van harte gefeliciteerd.
Het levert tevens een mooi filmpje op over het mooiste landschap ter wereld, in het meest noordoostelijke deel van Nederland. Daar waar het voor mij hier is.
