Mijn weblog is een beetje een rommeltje door het leven heen. Zo om de dag een filmpje van nog geen jaar oud maar er nog niet aan toegekomen om er tussen te frummelen want toentertijd waren er ook al filmpjes van nog geen jaar oud, enzovoort. Tussendoor foto`s met bijschriften en zo af en toe een ongezouten mening, of andersinds iets wat ik online tegenkom en graag even deel.
Maar ik vind het wel altijd leuk om tussendoor dan ook eens superactueel te zijn, bijna rechtsreeks. En om de zesentwintig logjes kijk ik heel ver terug en sluit ik een filmpje in dat ik ooit al eens eerder ingesloten heb. Want ondanks dat een weblog almaar door gaat met steeds maar meer kan de weblogger zelf ook iets in de herhaling gooien, een oud filmpje in een nieuw logje.
Dit was Quandy, mijn herdershond, hij zal, net als zijn voorgangers, nooit worden vergeten.
Vaste bijgewekte tekst:
Quandy leefde van 12 september 2007 tot 20 september 2019. Hij kwam bij ons op 9 november 2007 en vanaf toen ben ik hem wekelijks gaan filmen, later maandelijks. In april2011 was hij dus drie jaar, en dit is dus alweer het zoveelste filmpje in de Quandy Binge Wachting Lijst, waar ze dus uiteindelijk allemaal in gaan komen.
Elke keer als ik in theater De Klinker ben bekijk ik De Tellerlikker, het heeft jarenlang buiten gestaan en staat nu al jaren binnen. Tellerlikkers is één van de bijnamen van Winschoters, ontstaan in een tijd dat men in Winschoten al van borden at, en de mensen uit dorpen in de omgeving vonden dat maar overdreven, die aten rechtsreeks uit de pot.
Het hondje was ooit eens gestolen, toen is er een nieuw hondje gemaakt, het oude hondje werd alsnog terug gevonden, en daarna niks.
Een gedicht in de stad waarvan de schrijver van dat gedicht de naam niet wenst te herinneren. Ik was onlangs in zijn huidige straat in zijn huidige stad aan het werk en heb hem meerdere keren zien lopen, of wat daar voor door moet gaan.
Het oude postkantoor is nu in gebruik voor de zorg en de oude LTS daarachter is nu ook in gebruik voor weer andere zorg.
Het voormalige ziekenhuis is er bijna niet meer.
Na honderd jaar wordt het opgeruimd.
Zie links de toren van de katolieke kerk, honderd jaar verbonden geweest met het katolieke ziekenhuis er achter. Ze willen de oudste delen van het ziekenhuis vooralsnog wel behouden, maar dat is niet het gedeelte op deze foto.
De officiele naam van het babybos is Winschoterbos, aan de rand van de stad.
Dit is een gedeelte van de binnenkant van de Marktpleinkerk.
En dit is de voorgevel.
En nabij de Tramwerkplaats, waar ze honderd jaar geleden de trams onderhielden die toen door de stad reden, is nu de vergaderzaal van de gemeente Oldambt.
Ik heb deze bevrijdingsdag vrij genomen. Bevrijdingsdag is geen officiele vrije dag, ook niet om de vijf jaar, dat ligt aan onze CAO en de regering. Religieuze dagen worden belangrijker gevonden dan dat we bevrijd zijn.
Nu doet mijn werkgever niet zo moeilijk, iemand die vrij wil kan gerust wat van zijn vrije uren spenderen, geen probleem.
Bevrijdingsdag werd in Winschoten nooit zo gevierd, tot een aantal jaar geleden een groep mensen met het idee kwam om alhier ook een bevrijdingsfestival te organiseren. De eerste jaren deden ze dat in het Maintebos, de laatste twee jaar in en rond de Tramwerkplaats. Ik zie het liefst gewoon een podium op het Marktplein, maar wat ik vind kan ik net zo goed onder mijn schoenzolen en op mijn weblog schrijven.
De ochtendprogramering van het bevrijdingsfestival in Winschoten heb ik niks meegekregen, ik ben lekker thuis gebleven om in vrijheid naar de Arbeidsvitaminen te luisteren. Na het middageten heb ik een kijkje genomen bij en in de Tramwerkplaats.
Het was een drukte van belang, vooral ontzettend veel kinderen. Er was een ouderwetse draaimolen en iets met schommelende bootjes. En er was veel eten en drinken en een podium met muziek. Binnen waren workshops bezig.
Het zou de hele middag en avond nog doorgaan, maar zonder mij, ik had het op den duur wel weer gezien.
De Marktpleinkerk ging om zes uur open en van kwart over zes tot kwart voor zeven was daar harpmuziek en werden er gedichten voorgedragen, en ook kaarsen aangestoken. Toen ik binnenkwam kreeg ik een folder in handen gedrukt, zo kon ik de gedichten meelezen en wist ik hoe de harpiste heet en de nummers die ze speelde. Er zaten al best veel mensen maar er was nog plek genoeg, en er kwamen nog meer mensen bij.
Daarna naar het monument op de Venne alwaar een dominee een toespraak hield en er werden kransen gelegd. Iemand uit het publiek werd een beetje onwel en iemand van de techniek haalde er snel iemand van de EHBO bij, daardoor kreeg ik de uitleg van de dominee niet geheel mee.
De route was iets anders dan anders, we kwamen nu langs de Joodse begraafplaats waar davidsterren verbrand werden.
Daarna via de voormalige Synagoge naar het Canadees monument aan het Zuiderveen, alwaar de vlag werd gehesen en daarna tot halfstok werd gezakt. En de taptoe en de twee minuten stilte en weer kransen en bloemstukken en de toespraak van de burgemeester en het Wilhelmus en gedichten door kinderen. Er viel nog een heel licht regenbuitje en er waren ook Duitse burgemeesters en daarna weer met de stoet terug naar de Marktpleinkerk waar ik nog een beker koffie kreeg.
Er hebben ooit 22 Canadezen begraven gelegen aan het Zuiderveen, later zijn ze opgegraven en elders herbegraven en op die plek is nu jaarlijks de herdenking. Dat deden ze toentertijd op hemelvaartsdag, later werd 4 mei pas bedacht.
Winschoten is ook bevrijd door Polen en Belgen, die hebben elders in de stad hun monumenten. Daar zijn in de middag al bloemen gelegd.
Ik vind herdenken wel belangrijk, beseffen dat we in vrijheid leven. En het is een fijn idee dat dit overal in Nederland tegelijkertijd is. Nou ja, in het kader van de zondagsrust hebben enkele zeer gelovige plaatsen het gisteren al gedaan, en dat is ook weer zo fijn aan Nederland, dat kan ook allemaal.
In de gemeente Oldambt wordt op vier mei om acht uur in de avond op tien plekken herdacht.
Vroeger keek ik het altijd op televisie, en zag de stoet altijd voor het ouderlijk huis langskomen. En met mooi weer beluisterde ik de twee minuten stilte op de radio.
Een enkele keer was ik op hondencurus en was het om acht uur net onze beurt en bleef ik twee minuten zwijgend stil staan. En een keer was ik naar Nieuw Beera omdat een nichtje daar een gedichtje mocht voordragen. En ook ben een keer op de Dam in Amsterdam geweest.
En alhier in Winschoten loop ik mee sinds ik op mezelf woon. Vroeger dacht ik dat meelopen meer voor de mensen die iets persoonlijks te herdenken hadden. En ik heb helemaal niks persoonlijks te herdenken.
Toch ben ik stil en herdenk ik, ik heb mijn eigen gedachten en dat hoort zo. En het komt natuurlijk heel goed uit dat het geheel naast thuis begint en weer stopt plus dat het een stille tocht is dus ik hoef met niemand te praten.
Tegenwoordig is er een heel mooi fietspad door het Stadspark van Winschoten. Bij de ingang staat dit bord met zoveel tekst dat je moet stilstaan om het te kunnen lezen.
Even verderop staat het nog eens wat korter en krachtiger en vooral duidelijker.
En wie door wil fietsen kan doorfietsen, maar ook weer terug natuurlijk.
En als de rozen is bloei staan is het nog veel mooier natuurlijk.
Afgelopen koningsnacht en dag was er een muziekpodium op het Marktplein, maar afgelopen november was er de kermis, en die werd afgebroken en gevoerd en daar mocht ik naar kijken.
Vijf minuten, want er was steeds iets anders te zien.
