Aan de NCRV
ACHTER DE VOORDEUR.
De NCRV gaat in een buurt, ergens in Nederland, een beetje rondaanbellen met een foto van een buurtbewoner.
Ze vragen of ze weten wie het is, of dat ze kunnen gissen hoe of wat, en een enkeling wordt aangeboden eens in de woning van de gefotografeerde te koekeloeren.
Twee buurtgenoten gaan dus in een woning kijken, en de bewoner kijkt vanuit een NCRV busje mee.
De buurtgenoten denken hardop en babbelen over alles wat ze zien, ondertussen zien en horen we de reactie van de bewoner en dat verklaard altijd een hoop.
Op een gegeven moment gaan de koekeloerende buurtgenoten een DVD bekijken van de bewoner.
Wij zien dat filmpje ook.
Human interest.
Na het aanzien van zijn levensverhaal komt hij de huiskamer binnen.
Men schudt handen, men lacht en de aftiteling gaat lopen.
IN THERAPIE.
Dit programma betreft overigens een herhaling, maar voor mij is het nieuw.
En reuze interesant.
Ik ervaar het als een hoorspel.
Iemand komt bij de paatmeneer, en vertelt zijn of haar verhaal.
En de praatmeneer stelt de geniale vragen.
Diepgang, en inlevend, want men kan meegaan in de verhalen die verteld worden.
Daarom lijkt het me zo een hoorspel, weinig acteurs, maar wel hele goede!
Ja, knap hoor, het komt levensecht over, maar wel op een kloppende manier.
En het mooste vind ik nog dat de hoofdrolspeler, de aanhoor en praatmeneer, die dus eigenlijk nooit de hoofdrol speelt, praat op zijn beurt weer met een praatmevrouw, over de afgelopen gesprekken.
In Nepal, ver van hun vertrouwde omgeving, daagt hij ze uit om het roer om te gooien. Alleen door keihard te werken kunnen Anouk, Jacky, Mariska en Rik de regie over hun leven terugkrijgen.
Maar Kas gaat niet alleen met de jongeren aan de slag; ook hun ouders komen naar Nepal. Ook zij moeten leren om zich te bevrijden uit hun schijnbaar machteloze positie.
En moet dat nou?
Want de jongeren zijn tuig, die jatten en overvallen en list en bedrog en doe toch normaal man.
Maar toch ben ik wel geintereseerd in de psyche van de mens, want niks is voor niks.
Ik heb niet zin om alhier winkeldieven of overvallers te verdedigen.
Ik vind wel dat dieven en overvallers ook mensen zijn, en dat het niet normaal is wat ze doen.
En ondanks dat het zeer fout is wat ze gedaan hebben is dat toch met een reden.
En zij moeten ook verder met hun leven, en graag op het juiste pad.
En als het helpt op deze manier...
Het is toch een zeer heftig programma, met zeer uiteenlopende jongeren en dito problemen.
En zelfs een enkele godverdomme is er geeneens uitgeknipt.
Het is verdrietig hoe sommige communicatie met ouders telens weer spaak loopt, en goed als er een opening onstaat.
En verder is het gewoon amusement natuurlijk.
De NCRV heeft gemeend het programma niet NCRV showroom te noemen maar gaf de voorkeur aan de naam van Joris.
Hoe zou dat met de rechten zitten?
Zou Joris zijn naam mogen gebruiken als hij over zou stappen naar de RTL?
Zo mocht Rob Stenders nooit zijn VARA programmanaamtitel meenemen als die weer eens naar een commercieel ging.
Maar evengoed, in Showroom ontmoeten we bijzondere mensen.
Mensen die leven op geheel eigen wijze, en ze zijn daar zeer content mee.
Voel je goed televisie waar ik een goed gevoel van krijg, zo bijzonder ben ik gelukkig dan ook weer niet, klein beetje maar.
zes reacties
Achter de Voordeur is een mooi programma, met mooie verhalen… maar ook wel Hollands… nieuwsgierig als we zijn
Sorry Renesmurf, ik heb al deze programma’s nog nooit bekeken. Maar het ligt ook aan mij, want vaak heb ik totaal geen zin in TV. Ik handwerk wat en draai muziek. Is ook erg prettig of manlief kijkt voetbal; mag ook van mij. Televisiemoeheid is het misschien?
Real live programma’s , zoals achter de voordeur en vele anderen , kijk ik niet , ik heb geen zin om mensen in hun prive leven te beloeren , zelfs als ze er zelf toestemming voor gegeven hebben.
In therapie is nagespeeld en zó hoort het . Ik heb er niet álle afleveringen van gezien maar wát ik gezien heb was goed!
Van de straat ken ik gelukkig ook niet , slecht voor m’n bloeddruk, terwijl mijn kleinkinderen zich te pletter werken voor een bescheiden salaris mag “het tuig” op onze kosten verre reizen maken .
Ja, op de buis is de komkommertijd al aangebroken, de ene herhaling na de andere.