Ontzettend
De Uitzetting
Van de Molukkers die 70 jaar geleden in Nederland arriveerden, woonden enkele honderden lange tijd in de Carel Coenraadpolder. Vanaf 1 september 1953 tot 1961 woonden tachtig voormalige Molukse KNIL-militairen en hun families in Kamp CC-polder aan de rand van de Carel Coenraadpolder-polder. Een informatiebord bij het huidige Ambonezenbosje herinnert nog aan het toenmalige barakkenkamp.
De militairen kregen bij aankomst in Nederland ontslag en werden ondergebracht in eenvoudige barakkenkampen. Terug naar de Molukken was op dat moment geen optie en blijven in Nederland was tijdelijk. Maar in de loop van de jaren blijkt dat tijdelijk ook heel lang kan duren. Een hele generatie groeit op in een barakkenkamp. Hoeveel invloed hadden die ervaringen op je leven. In deze documentaire blikken Rudy, Coosje, Wim, Anitha, Josje en Djebe terug op hun tijd in het woonoord en de uitzetting die in 1961 volgde.
RUMAH TUA
Voorafgaand aan De Uitzetting wordt de documentaire ‘Rumah Tua’ van Lizette Mataheru uit 2010 vertoond.
In ‘Rumah Tua’ (ouderlijk huis) staat Oma Au centraal. Zij wil nog één keer terug naar haar vaderland. Eén keer, voordat het niet meer kan. Haar grootste wens is om dat met haar kleindochter Lizette Mataheru te doen. Lizette gaat met haar mee. Eindelijk kan zij het land zien waar oma Au altijd over heeft verteld, kan haar laten zien waar ze vandaan komt. Maar hoe bereidt zij zich daarop voor met in haar achterhoofd de gedachte dat ze oud is en wetende dat het de laatste keer zal zijn? We zien de mentale voorbereiding van oma Au die duidelijk wordt in gesprekken met haar kleindochter. In een familie die gekenmerkt wordt door het 'Indisch zwijgen' doorbreekt Lizette de stilte, ze stelt vragen die niemand ooit aan oma Au heeft gevraagd en leert haar oma en haar geschiedenis beter kennen. Een leven dat exemplarisch is voor de Molukse geschiedenis.
Na afloop gaat Els Buseman in gesprek met enkele hoofdpersonen uit ‘De Uitzetting’. Ook zal muzikant Selwyn Matrutty met zijn Selwyn Sessions te horen zijn.
Deze bijzondere filmavond wordt georganiseerd door Filmcollectief Groningen in nauwe samenwerking met Cultuurhuis De Klinker, Filmliga Winschoten en het Cultuurhistorisch Centrum Oldambt.
En daar ben ik afgelopen donderdagavond met mijn vader naar toe geweest.
Het stond eerder aangekondigd in het Streekblad, mijn pa liet mij dat lezen en we besloten om samen te gaan.
Het was helemaal uitverkocht, toch zag ik nog voldoende lege plekken.
Maar ze hebben in elk geval al een tweede vertoning in de agenda staan.
Een film over mensen die als kind op de plek van dat Ambonezenbosje gewoond hebben, toen nog een barakkenkamp, helemaal ten noorden van Winschoten, Hongerige Wolf voorbij, pal tegen de laatste zeedijk aan, verder weg kon niet.
De documentaire werd eerst door een mevrouw aangekondigd, en we kregen ze achter elkaar te zien, zonder pauze. Er zaten best een hoop Molukkers in de zaal, ik zag ook de burgemeester en nog wel meer bekenden.
Er werd gelachen, vooral tijdens de eerste film, de tweede was wat confronterender, een zin die me is bijgebleven: De Nederlandse regering is niet te vertrouwen!
En zo is dat.
Na de films was er nog een gesprek met de regiseur en de deelnemers, dit vond plaats in de luidruchtige foyer, die gewoon overloopt in de luidruchtige theatercafe.
Natuurlijk begrijp ik dat er geschonken moet worden, maar dat gebabbel had ook wel gewoon in de grote zaal gekund, nu heb ik er zo weinig van verstaan dat ik vroegtijdig vertrokken ben.
Indrukwekkende film dus. Ik kan ook niet goed meer tegen dat gekakel van een hoop mensen bij elkaar. Dan is het niet meer te verstaan. Ik snap dat je weg bent gegaan. Wel leuk dat je samen met je vader bent gegaan.
Love As always
Dimario