Treeplank, een dromerig liedje gezongen door Jacqueline van Benthem.
Er klopt niks aan dit liedje, te lange zinnen, te korte zinnen, niet rijmend, geen verhaal, al lijkt het daar eerst wel op, en dan het einde is dan het refrein een paar keer achter elkaar.
En er klopt ook niks aan het filmpje, het zijn namelijk vogeltjes, en die vliegen en die fladderen, de hele dag maar door.
Pinksterzondag in het Stadspark in Winschoten.
En pinkstermaandag aan Havenkade-Oost te Winschoten:
>
En daar tussen nog de Sterren op het Marktplein.
Druk genoeg en allemaal leuk.
Al reeds op de vrijdag begonnen ze met wat dingen neerzetten op het Marktplein, zoals het podium en de sanitaire voorzieningen. In de loop van de zaterdag kwamen er nog vlaggetjes bij en hekken en tafels en bierbarren en hoe alles ook heet.
Zondagmiddag ben ik naar het stadspark geweest, aldaar werd de jaarlijkse Dag van het Park gehouden.
Een looproute komt langs ruim 30 punten alwaar vereningen zich presenteren.
Het leukste was om te kijken en te luisteren naar muziek en dans.
Anderen genoten weer van de diverse sporten of de vele eetgelegenheden.
Een ritje in een kar met paard, een klimpartijtje of spelen met op afstand bedienbare auto`s.
Heerlijke wandeling, heerlijk weer, heerlijk stadspark.
Om half acht zou het feest Sterren op het Marktplein beginnen, dus ik zat klaar op mijn balkon.
Wat een rij mensen, helemaal tot de HEMA aan toe.
Ieders telefoon, of uitgeprinte kaartje werd gezien, en vrijwel alle mannen werden gefouilleerd.
Het duurde een uur voor de rij verdwenen was, maar er bleven wel aldoor nieuwe mensen binnenkomen.
En druk dat het tussen de hekken werd, mensen moesten in de rij staan om muntjes te bemachtigen.
Maar de sfeer was natuurlijk prima en gezellig, en na een uur plaatjes en een DJ werd het tijd voor de artiesten.
Niet geheel mijn smaak, maar ik mopper niet, ik neem alles zoals het komt en zo maak ik dit ook eens mee.
Om half acht zag ik nog een leeg veld, om half negen was die vol, hoeveel kaartjes er verkocht zijn weet ik niet, ik weet wel dat het uitverkocht was.
En dat veel mensen ook weer van het terrein af gingen en er weer in, de doorgang was op zich vrij nauw dus mensen moesten wachten, en als ze buiten waren en moesten pissen deden ze dat tegen de kerk aan.
De sanitaire voorzieningen bevonden zich in zijn geheel op het terrein zelf.
Maar verder verliep volgens mij alles wel prima, na middernacht deed ik een poging tot slapen dat lukte prima.
De enorme rotzooi werd een dag later opgeruimd en in de loop van pinksteren vrijwel de rest.
De vlaggetjes zijn ook weg, er staan alleen nog wat dranghekken.
Op tweede pinkterdag was er weer de pinkstermarkt bij de haven en industrieterrein.
Dit keer met een automeeting en vrachtwagen trekken en veel lawaai en gezelligheid.
Werderom een fijne wandeling met fijn weer.
De Uitzetting
Van de Molukkers die 70 jaar geleden in Nederland arriveerden, woonden enkele honderden lange tijd in de Carel Coenraadpolder. Vanaf 1 september 1953 tot 1961 woonden tachtig voormalige Molukse KNIL-militairen en hun families in Kamp CC-polder aan de rand van de Carel Coenraadpolder-polder. Een informatiebord bij het huidige Ambonezenbosje herinnert nog aan het toenmalige barakkenkamp.
De militairen kregen bij aankomst in Nederland ontslag en werden ondergebracht in eenvoudige barakkenkampen. Terug naar de Molukken was op dat moment geen optie en blijven in Nederland was tijdelijk. Maar in de loop van de jaren blijkt dat tijdelijk ook heel lang kan duren. Een hele generatie groeit op in een barakkenkamp. Hoeveel invloed hadden die ervaringen op je leven. In deze documentaire blikken Rudy, Coosje, Wim, Anitha, Josje en Djebe terug op hun tijd in het woonoord en de uitzetting die in 1961 volgde.
RUMAH TUA
Voorafgaand aan De Uitzetting wordt de documentaire ‘Rumah Tua’ van Lizette Mataheru uit 2010 vertoond.
In ‘Rumah Tua’ (ouderlijk huis) staat Oma Au centraal. Zij wil nog één keer terug naar haar vaderland. Eén keer, voordat het niet meer kan. Haar grootste wens is om dat met haar kleindochter Lizette Mataheru te doen. Lizette gaat met haar mee. Eindelijk kan zij het land zien waar oma Au altijd over heeft verteld, kan haar laten zien waar ze vandaan komt. Maar hoe bereidt zij zich daarop voor met in haar achterhoofd de gedachte dat ze oud is en wetende dat het de laatste keer zal zijn? We zien de mentale voorbereiding van oma Au die duidelijk wordt in gesprekken met haar kleindochter. In een familie die gekenmerkt wordt door het 'Indisch zwijgen' doorbreekt Lizette de stilte, ze stelt vragen die niemand ooit aan oma Au heeft gevraagd en leert haar oma en haar geschiedenis beter kennen. Een leven dat exemplarisch is voor de Molukse geschiedenis.
Na afloop gaat Els Buseman in gesprek met enkele hoofdpersonen uit ‘De Uitzetting’. Ook zal muzikant Selwyn Matrutty met zijn Selwyn Sessions te horen zijn.
Deze bijzondere filmavond wordt georganiseerd door Filmcollectief Groningen in nauwe samenwerking met Cultuurhuis De Klinker, Filmliga Winschoten en het Cultuurhistorisch Centrum Oldambt.
En daar ben ik afgelopen donderdagavond met mijn vader naar toe geweest.
Het stond eerder aangekondigd in het Streekblad, mijn pa liet mij dat lezen en we besloten om samen te gaan.
Het was helemaal uitverkocht, toch zag ik nog voldoende lege plekken.
Maar ze hebben in elk geval al een tweede vertoning in de agenda staan.
Een film over mensen die als kind op de plek van dat Ambonezenbosje gewoond hebben, toen nog een barakkenkamp, helemaal ten noorden van Winschoten, Hongerige Wolf voorbij, pal tegen de laatste zeedijk aan, verder weg kon niet.
De documentaire werd eerst door een mevrouw aangekondigd, en we kregen ze achter elkaar te zien, zonder pauze. Er zaten best een hoop Molukkers in de zaal, ik zag ook de burgemeester en nog wel meer bekenden.
Er werd gelachen, vooral tijdens de eerste film, de tweede was wat confronterender, een zin die me is bijgebleven: De Nederlandse regering is niet te vertrouwen!
En zo is dat.
Na de films was er nog een gesprek met de regiseur en de deelnemers, dit vond plaats in de luidruchtige foyer, die gewoon overloopt in de luidruchtige theatercafe.
Natuurlijk begrijp ik dat er geschonken moet worden, maar dat gebabbel had ook wel gewoon in de grote zaal gekund, nu heb ik er zo weinig van verstaan dat ik vroegtijdig vertrokken ben.
De eerste echte editie van Sterren op het Marktplein in Winschoten, stampvol uitverkocht, met optredende artiesten tot 02 uur, en daarna de kroegen in voor het nafeest.
Ik kreeg keurig vroegtijdig een brief van de organisatie van Sterren op het Marktplein.
Als aanwonende aan het Marktplein worden we op de hoogte gehouden en ze hopen dat we er van meegenieten en mocht dat niet zo zijn, ze doen hun best om de mogelijke overlast tot een minumum te beperken.
En er staat een telefoonnummer bij, altijd goed.
Ik lees in de brief dat het de hele nacht doorgaat, ik zal er thuis en op mijn balkon wel van gaan genieten.
En overdag even een kijkje nemen op de Dag van het Park in het Stadspark in Winschoten.
Lars Koehoorn op Borrel met de buren in het Maintebos te Winschoten.
Heb ik het over milieuzaken en uitstoot, dan komt vanzelf iemand met het argument dat er nog veel te behalen valt in Ter Apel.
En dat snap ik dan niet zo.
Ik snap dus wel dat Nederland, en de rest van menslievend Europa, overspoeld wordt door te grote aantallen asielzoekers, met alle nare gevolgen van dien.
Maar dat staat buiten het milieu en uitstootvraagstuk.
Of A, we sluiten de grens en laten de mensen het zelf maar en vooral elders uitzoeken, dan nog lost dat de milieu en uitstootproblemen niet op.
Of B, we doen wat we kunnen, helpen zo veel en zo goed mogelijk mensen, en blijven werken aan het oplossen van de mileu en uitstootproblemen.
Dat er een ander probleem is wil dat dus nog niet zeggen dat we niks aan het andere hoeven doen.
En minder mensen in Nederland houdt niet automatisch in dat er minder vervuiling is.
Ik bekijk nu de live webcam: Rijksweg A7 / E22 in Winschoten via @WebcamsinNL http://t.co/WkSYzmBQg2
— ReneSmurf (@ReneSmurf) 4 januari 2014