We hadden een fijn fietsdagje naar Sneek gehad en waren nog zo`n tien kilometer van de camping. Lekke band.
Bandenplakspul is aanwezig, dus de band wordt geplakt. We vinden al snel het gaatje, plakken het dicht, frummelen de band er weer in en voort maar weer.
Een kilometer verderop is diezelfde achterband weer plat! Hmm. nog maar een keer plakken dan.
Weer een kilometer verderop is die weer plat, en nu lukt het oppompen ook niet meer. Na meer dan honderd slagen is die nog zo plat als wat.
Naar de camping gaan lopen is geen optie, de boel aan gruzelementen rijden op een platte achterband is dat wel.
Al de hele dag ben ik zuinig met mijn telefoon, want ik maak gebruik van zijn navigatie en had er mee zo dicht terug bij de camping kunnen komen dat ik het vanaf daar wel uit mijn hoofd weet. De batterij ging dus leeg.
Door die lekke band had ik zoveel vertraging dat mijn telefoon het begaf. Het werd al donker, ik had op een gegeven moment niet echt een idee meer waar ik was, en ging op borden kijken.
Dat is erg bijzonder in Friesland, dat je op borden kijkt, want een meneer in de auto vraagt waar of we wezen moesten. Omdat er meer verkeer aan komt parkeert meneer eerst even zijn auto.
Tja, de veerpont vaart op dit uur niet meer, u moet helemaal omrijden via Drachten om aan de overkant te geraken. Oke, ik bedank hem vriendelijk en op naar Drachten dan maar. Voor we daar zijn volgt er ook nog een valpartij, niks gebroken, en raken ondertussen ook de fietsaccu`s leeg.
In Drachten aangekomen is het inmiddels donker en op de borden vind ik de te volgen nummers, die in de donkere srtuiken niet meer zichtbaar zijn. De ANWB paddestoelen ontbreken op meer plekken dan ze gewenst zijn, en soms zijn er zelfs helemaal geen borden. Een man die ons wel erg laat nog op pad vindt, verwijst naar linksafslaan bij een rotonde, die nooit komt. Een mevrouw weer een heel andere kant op, een stel heeft onenigheid over welk dorpje we wel of niet door zouden moeten komen, dronkenlappen en Engelstaligen snappen niks en uiteindelijk na twee uur fietsen zijn we weer op precies hetzelfde punt als twee uur geleden.
Inmiddels is het bijna middernacht als twee dames uiteindelijk wel de juiste weg aanwijzen, alhoewel ik toen wel al op gevoel een hele eind in de goede richting was gegaan. (Had ik dat maar direct gedaan, ipv mensen vragen) Ik was ook niet degene die mensen vroeg, ik ben meer iemand van zelf uitzoeken.
Eindelijk waren we weer op bekend terrein en tegen twee uur waren we op de camping. Een dag later lieten we de fiets reparen en de rest van de vakantie vieren.
Meestal ga ik van zondag tot zondag op vakantie, want op zondag is het wat rustiger op de weg, vooral in de stad. Maar deze camping wilde liever dat we van zaterdag op zaterdag kwamen, dus dat deden we, en op een zondag fietsten we naar Leeuwarden.
En aldaar gingen we naar de kassa van de rondvaartboot, maar er waren helaas nog maar twee plekjes beschikbaar, en wij zijn met drie. Dan maar wandelen. Langs de gracht.
Er blijkt nog een rondvaartbedrijf, dit heeft een Engelse naam, dat spreekt me niet zo aan, maar zij hadden nog wel plek. Dat heeft een scherm aan boord, waarop afbeeldingen te zien zijn van vroeger. En zo heeft de gids zijn verhaal te vertellen, en de Engelstaligen kunnen in een mapje meelezen. En omdat dit een korte versie van de rondvaart is kunnen ze een paar pagina`s overslaan.
Wat wel grappig is dat Whitney Houston Leeuwaren ergens in de jaren 80 bezocht heeft, en ze is op de foto gekomen op een brug waar we nu onderdoor vaarden, terwijl we die foto zagen. Whitney was altijd tegelijk met mij jarig.
En na de rondvaart zijn we nog naar de voormalige gevangenis geweest, want het treintje reed al niet meer die dag.
Het Planetarium Eise Eisinga is een wetenschapsmuseum in de stad Franeker in de Nederlandse provincie Friesland. Centraal staat een planetarium dat werd gebouwd door Eise Eisinga (1744-1828) tussen 1774 en 1781. Aangedreven door een slingeruurwerk geeft het astronomisch uurwerk sinds de voltooiing in 1781 de actuele positie van de planeten aan via de plafondwijzerplaat en is hiermee het oudste werkende planetarium ter wereld. Op 19 september 2023 werd het Eise Eisinga Planetarium als dertiende object van Nederland toegevoegd aan de Unesco werelderfgoedlijst.
En afgelopen vrijdag bracht ik een bezoekje. Men kan boven door glas de radarwerken zien, ze bewegen zo langzaam dat ik het niet zie bewegen. Omdat de buitenste planeten er een jaar of 28 over doen om rond de zon te geraken duurt het alhier ook precies net zo lang voor deze rond is.
De zon en de aarde komen tweemaal voor, boven in het klein, en onder in het groot. De rest van de toen ontdekte planeten bevinden zich alleen boven, en maken precies dezelfde beweging als in het echt.
Het kapstok met mijn sterrebeeld even vastgelegd.
Het planetarium bevindt zich in de huiskamer van dit eeuwenoude pand, de twee pamden er naast behoren tegenwoordig ook toe aan het museum.
Ik zet liever geen vreemde mensen op de foto, maar als je hier voor gaat zitten vraag je er wel een beetje om.
Franeker is prachtig, en meer dan alleen dit museum, maar dit is toch wel het hoogtepunt.
Op donderdag werden de fietsen weer opgehaald, dus gingen we op vrijdag met de auto naar Franeker. Ik keek een dag van tevoren op de website van het Planetarium en zag dat je alleen online een kaartje kon kopen. Mijn plan was om er naar toe te gaan en aldaar aan de kassa een kaartje te kopen.
En ik zag tevens hoeveel kaarten er nog beschikbaar waren, per half uur wordt er een beperkt aantal mensen toegelaten. Gelukkig maar, anders is het net als het Achterhuis, dat het mudvol is en je in polonaise er doorheen moet. En nu bleek het lekker rustig.
Franeker doet me een beetje denken aan Appingedam, een stadje zo groot als iets meer dan de helft van Winschoten, met een middeleeuws centrum met oude panden en nieuwe meuk, een aantal grachten en beschermde stadsgezichten, en daarbuiten de gewone woonwijken.
Het Nederlandse woord voor toegangsbewijs is kaartje, dat weten ze in Franeker niet, en het helaas vinden dat de boel uitverkocht is heb ik ook nooit eerder gezien.
Toen ik binnen was kon ik ook fijn naar buiten kijken, dit is al honderden jaren hetzelfde.
Hier werd een filmpje afgespeeld waarin twee heren zeer enthausiast vertelden over dit bijzondere object.
Vroeger waren de mensen kleiner.
Hier het radarwerk van de oudste nog werkende planetarium ter wereld.
Alles klopt, alles werkt, en in dit kamertje krijgt men uitleg van een mevrouw met een aanwijsstok.
Een werelderfgoed dat ik sowieso een keer wou bekijken, en dat is nu gelukt.
Na een reis van zo ongeveer honderd kilometer vanaf de camping tot het oude vertrouwde Winschoten ben ik er dus weer. Het is meteen al lawaai in de stad, er is een Middeleeuws Fantasie Festival gaande dit weekeinde in het Stadspark, en volgende weekeinde is er Pleinpop op het Marktplein. Maar dat allemaal voor later, nu eerst in bad en nog bezig aan mijjn verslag van de laatste dag van de vakantie.
In Friesland is veel meer water, en zijn er veel meer veerponten, en dat vind ik uitermate vervelend. Als ik wil fietsen fiets ik graag door, maar gelukkig zijn de pontjes wel te omzeilen.
Op de foto het gebouw met de sanitaire voorzieningen, brandschoon, alleen jammer van de kutmuziek binnen van een commerciele radiozender. Gelukkig weerklinkt in mijn voortent werkdagelijks de Arbeidsvitaminen, dat is tenminste echte muziek, uitgekozen door echte mensen. Echte radio. Jammer dat de Friezen van de camping niet van cultuur houden.
Ik ben op vakantie in Friesland, met de caravan op de camping en vanaf daar op de electrische fiets de provincie verkennend.
Af en toe een regendagje is niet zo heel erg, de meeste tijd is het droog.
Ik kom door schitterende dorpjes over prachtige fietspaden. Als ik in zo`n dorpje ben weet ik precies hoe het heet, in de avond op de camping weet ik het allemaal niet zo meer, en dat hoeft ook niet natuurlijk.
