Vandaag ging ik weer eens flink tegen mijn principe in, en om eens aan te tonen dat ik totaal niet consequent ben ging ik mee naar de Efteling.
Het was een leuke gezelllige dag en ik durf en ga overal in. De watershow aan het einde is ongeveer wel hetzelfde als wat ik ook al eens in Polen had gezien, water en vuur en muziek en dan is het afgelopen.
Ik heb ernstige bezwaren tegen de Efteling omdat mij ter ore is gekomen dat sommige mensen er gratis in mogen, terwijl anderen er voor moeten betalen. (zogenaamde influencers, dat woord is al om te kotsen) Maar ik ben ook de flauwste niet, bovendien werd dit mij aangeboden (door familie) dus maakte ik er maar weer het beste van.
Er komen daar tientallen miljoenen per jaar binnen, en nog is het niet genoeg. Gelukkig vielen de wachtrijen mee vandaag.
Nooit meer ga ik in een vakantiehuisje, ik ben daar gewoon niet geschikt voor. Nooit meer ga ik naar Delft, beseffende dat ik altijd overal op terug mag komen.
De toren van de Nieuwe Kerk mocht ik niet op, er stond teveel wind. Nou ja zeg. Binnen heb ik de boel ook even bekeken, buiten is natuurlijk het allermooist, het beeld van het Melkmeisje.
Ik heb ook nog een Delfs broodje gegeten, voor de helft want het is zo ranzig niet weg te krijgen, gatverredamme, een aanslag op mijn gemoedstoestand.
Ik ben ook nog even naar een tentoonstelling geweest Royal Delft, waar ik middels een audiotoer de hele theatervoorstelling van Henk Schifmacher gehoord heb, door hem zelf ingesproken.
Ik ben min of meer per ongeluk in een vakantiehuisje in Reeuwijk belandt. Nou ja, dat klinkt wat onaardig en ik ben hier toch echt uit vrije wil.
Mijn ouders (opa en oma) gaan elk jaar met de kleinkinderen (mijn nichtjes) op voorjaarsvakantie en ik bleef altijd in Winschoten om op Quandy te passen. En nu hij dood is hebben ze me aangeboden dat ik ook mee mag.
Soms is mijn broer ook mee, soms mijn zus, en nu wij allemaal, gezellig hoor.
Dit is niet echt een Ronflonflon liedje, maar dit betreft de eerste compositie van Plafond, en werd reeds in 1972 in een Nederlandse versie gezongen in de Fred Hache Show, na 50 minuten. En in de jaren 90 in We zijn weer thuis, na 17 minuten.
En op de cd Schippers in Plafondvaart uit 1992 waarbij dit nummer toen nog speciaal opnieuw ingezongen is.
Het uitzicht dat u ziet betreft een klein gedeelte van het Marktplein in Winschoten.
Elke keer in de aanloop naar Valentijnsdag denk ik er weer aan, Ischa Meijer. Die man ging dood op zijn 52ste verjaardag, hartaanval, 14 februari 1995.
En hij zou die avond juist beginnen aan zijn nieuwe radiopraatprogramma voor het eerst vanuit de toen gloednieuwe radiostudio tussen het Rembrandtplein en de Amstel in Amsterdam. (inmiddels ook alweer jaren geleden weer afgestoten, ik ben er overigens ook een paar keer geweest) Ik heb Ischa zelf nooit gezien, wel veel gehoord.
Eerst ontdekte ik Ischa op de radio, op de dinsdagmiddag bij de VPRO, rechstreeks vanuit een cafe in Amsterdam, met muziek van een combo en gasten, daar werd op meesterlijke wijze mee gesproken door Ischa. Hij was zelf zijn regiseur en bepaalde, en droeg daarmee de hele uitzending, het was zijn eigen show. Hij wist alles beter, vond veel dingen oninteressant en zei dat ook gewoon, maar was nooit echt onbeschoft. En het was altijd lachen.
Gelukkig verhuisde de uitzending later naar de zondagmiddag, en vanaf toen miste ik geen minuut meer. Helaas lonkte de televisie, altijd die verdomde televisie. Hij was er wel eens op geweest, volgens mij net name de RVU, bij de VPRO televisie wilden ze er niet echt aan. Dus werd het Joop en RTL en trok hij een net pak aan.
Ik geef eerlijk toe dat ik het wel eens het gekeken, en het kon niet tippen aan zijn radioshow. Hoe het precies gegaan is weet ik niet, maar hij keerde terug bij de VPRO radio!
Ditmaal niet de zondagmiddag ( dat had de VPRO helaas niet meer) maar de dinsdagavond om 22 uur op radio5. En juist op die dindag stief hij.
Telkens als er in Winschoten een herdenking is waarbij verteld wordt over de Joodse schrijver Jaap Meijer, zeggen ze er bij dat hij de vader is van Ischa, en dat Ischa bekend is van tv... En dan denk ik altijd, welnee, op de radio brak hij door, dat was zijn meesterlijke werk.
En ik schrok er zelf ook wel eens beetje van, dat hij stierf is al 25 jaar geleden! En ik weet nog dat Jeroen van Inkel er iets over zei in Rinkeldekinkel op radio 3, en volgens mij had Frits Spits het er met geen woord over, en die avond luisterde en keek ik dus naar allerlei herdenkingsprogramma`s in plaats van te genieten van zijn nieuwe show, wat ook nooit voortgezet is.
Ook knap dat iemand 25 jaar na zijn dood nog voorop de VPRO gids komt te staan, waar dat zelden voorkomt. En hier de podcast Een dik uur Ischa op de radio.
