Voorheen had ik altijd een weersbestendige kaart van Amsterdam bij me, en ik kan zeer goed kaartlezen maar zeer slecht onthouden. Ik kwam toch altijd waar ik wezen wilde, en soms is een omweg juist fijn.
Tegenwoordig kijk ik op mijn telefoon die me gewoon op elk gewenst moment de juiste tramhalte en bijgehorend nummer geeft en vertragingen en afstanden en tijduren en ik vertrouw er blind op. En als ik dan even ergens zit te rusten en ik zie een standbeeld, dan zoek ik de informatie er even op.
In het Holocaust Namenmonument staat de tijd even stil, het staat er vol met namen. En vrijwel alles op alfabet, dus ik heb nog even gekeken naar wat familienamen, maar die zaten er niet tussen, dat had ik ook niet verwacht.
We mogen niet vergeten dat miljoenen mensen dat inmiddels echt wensen, en nog eens miljoenen hebben daar helemaal geen problemen mee. Miljoenen mensen vinden dat de publieke omroep overbodig is.
Leuk nieuws en idioot nieuws. Het idiote is dat ze toch iemand hebben kunnen vinden die premier wil worden van de extreem rechtse regering en hij heet Dick, is bejaard en hij draagt een stropdas.
De documentaire waar ik dit jaar, tot nu toe, het meest van onder de indruk ben is deze:
Ze woonden allebei al jaren in Groningen, hemelsbreed slechts dertig kilometer uit elkaar. Totdat hun levens op hun zeventiende per ongeluk met elkaar verstrengeld raken. Nu, 56 jaar later, zijn Peter en Erik vastbesloten om de waarheid achter hun mysterieuze scheiding te vinden. Waarom werden ze gescheiden en wie had de macht om hen uit elkaar te halen?
De broers duiken samen met onderzoeksjournalist Myrthe Buitenhuis in de ondoorgrondelijke wereld van plaatsingscommissies, psychoanalytische theorieën, dossiers, archieven en moeilijk benaderbare officiële instanties. De scheiding van Peter en Erik blijkt geen incident, maar voort te vloeien uit een mysterieus wetenschappelijk onderzoek in de Verenigde Staten waarvoor tweelingen bij de geboorte werden gescheiden. Waren zij zelf ook onderdeel van een dergelijk experiment?
Via deskundigen horen de broers over de wetenschappelijke tendens in de jaren zestig, debatten over nature-nurture en over het effect dat psychoanalytische theorieën en instanties kunnen hebben op een mensenleven. Met elke ontdekking komen Peter en Erik een stapje dichter bij het waarom en het gedachtegoed achter de scheiding, voordat de antwoorden voorgoed verloren gaan.
Ik wilde eerst niet kijken, maar toen het begon besloot ik toch om de tv aan te zetten en ik werd meteen door het verhaal gegrepen. Nou ja, het verhaal kende ik al wel, maar nu gingen ze op onderzoek uit. Een dag later heb ik ook deel 2 bekeken.
En dat is mooi, dat er nog tijd en ruimte en geld is om dit verhaal te vertellen. Het staat natuurlijk nooit in verhouding met het leed dat het Journaal dagelijks laat zien, maar het geeft wel zin aan het leven door op onderzoek te gaan. Het merkwaardigst vind ik nog de moeder die er na 25 jaar nog niet aan toe was, maar na nog eens 25 jaar wel.
We mogen toch hopen dat er tegenwoordig beter voor mensen gezorgd wordt, ook geestelijk.
Het was prachtig weer en het zou de hele middag droog blijven op De Dag van het Park in het Stadspark in Winschoten.
Ik fietste naar de plak van het voormalige zwembad, en vanaf daar bewandelde ik de hele route. Maar dan 70 kraampjes met hobby en gezondheid en veiligheid en sporten. En de kinderboerderij was open en er was een band en ontzettend veel vertier voor kinderen.
Dansers en danseressen, rolschaatsen, asielzoekers, politiek en heel veel eten. Het Stadspark staat er prachtig bij, alles in volle bloei.
Elk jaar weer een muziekale dag en er was ook nog ergens een draaiorgel.
Vroeger waren er ook podiums voor de Winschoter Toren en vooraan in de Moushorn, dat ontbrak dit keer.
Ik heb eerst even de regenbuien afgewacht en ben toen mijn rondjes gaan lopen. Op het Isrealplein kon ik zelfs even zitten.
Ik moest nog een nieuw batterijtje in mijn horloge. Vroeger ging ik daarvoor altijd naar de Kijkshop, later naar de juwelier, toen op de markt, maar ik had gehoord van een goedkoper winkeltje. Toen ik dat goedkope winkeltje binnenkwam werd er gelijk gevraagd wat ik wilde, en ik gaf mijn horloge en hij probeerde hem open te peuteren. Dat lukte niet, dus ik werd doorverwezen naar de markt.
Op de markt lukte het wel, vijf euro.
Daarna liep ik nog even naar het optreden voor de katolieke kerk en daarna naar die voor het stadhuis. Daar hadden ze het terras dusdanig uitgebreidt dat er een wandelpad voor de ober vrij moest blijven, dus daar kon ik niet veel anders dan doorlopen.
Vervolgens nog een rondje en morgen is het de dag van het park.
U hoort Merels Rimbim van Merel Vos en u ziet Quandy.
Dit is het laatste Ronflonflonliedje, ik ben er doorheen. Hoeveel weet ik niet, ik heb vast ook wel een paar gemist. Wie alles gehoord heeft heeft alle instrumenten gehoord die er maar zijn, want in elk lied werd weer wat anders gebruikt, nooit was het hetzelfde.
