Winschoten had allure, maar benadrukt nu vooral de helaasheid der dingen.
Het Groningse stadje Winschoten viert tweehonderd jaar stadsrechten, maar door de vernieuwingsdrang is er weinig dat herinnert aan toen. ‘Winschoten is in een generatie zijn geheugen kwijtgeraakt.’
Aldus een artikel in Trouw, wat verder onleesbaar is omdat het achter een betaalmuur staat. En deze zinnen sporen me niet aan tot betalen.
Wat ik wel weet is dat ze in de vorige eeuw teveel gesloopt hebben om ruim baan te maken voor vernieuwing, wat inmiddels alweer zo gedateerd was dat het opnieuw vernieuwd is. Maar vergeet niet, er zijn in Winschoten nog altijd bijna 50 rijksmonumenten en veel beeldbepalende panden.
De Langestraat is een slingerende winkelstraat omdat het gebouwd is langs ooit een riviertje De Rensel, en die straat is gewoon goed bewaard gebleven, en de Torenstraat net zo.
En ooit stonden er tientallen molens, nu nog drie. Het is geen Bourtange, waarin je echt terug in de tijd gaat, maar het is toch ook niet zo negatief als de Trouw doet vermoeden. Het mag dan wel niet meer zo mooi zijn als het was, en als het dus zou kunnen zijn, maar mooi is toch ook een kwestie van smaak, we maken er van wat we kunnen en we zijn nog steeds de mooiste stad ter wereld, anders was ik wel ergens anders gaan wonen.
Bovendien is Winschoten heel bijzonder, dat is elke stad natuurlijk, maar hier zijn veel dingen onlogisch, wat het wel verrassend maakt, zo is de overgang van centrum naar buitenwijk niet zo strak als elders.
In het kader van elke dag om zes uur een nog niet eerder vertoond filmpje ben ik nu bij 12 juli 2025, toen opgeladen en nu ingesloten.
En ik zeg opladen omdat ik uploaden zo Engels vind klinken. Het filmpje betreft een optreden tijdens de Nacht van Winschoten, en net toen ik één minuut gefilmd had was er een vuurwerk en lichteffect zodat ik nog een minuutje doorging.
Tijdens mijn kerstvakantie heb ik mooi even de tijd om de nieuwe kunstwerken in het Stadspark van Winschoten te bewonderen.
Toen het er niet stond miste niemand het, en nu staat het er en gaat het nooit meer weg, het heeft wel iets van een geboorte.
Het monument van beeldhouwer Natasja Bennink bestaat uit twee krachtige bronzen figuren op een grondplaat met handgeschreven woorden van Groningers. De beelden verbeelden de pijn en kwetsbaarheid die slachtoffers kunnen ervaren, de leegte die misbruik achterlaat en de kracht van heling, troost en erkenning.
De keuze voor Winschoten is bewust gemaakt. Het Rosarium is een plek die beschutting en ruimte biedt: een locatie waar mensen kunnen herdenken, stilstaan, vieren en zich veilig voelen. Die combinatie van rust, openheid en zichtbaarheid maakte deze plek bijzonder geschikt voor het monument. Fetzen de Groot, projectleider Gronings Offensief: ,,Seksueel geweld is overal. Daarom moeten we blijven spreken, blijven zien en blijven steunen. Het Rosarium biedt precies wat nodig is: ruimte voor stilte én ruimte voor verbinding.”
Ik zie het als een vorm van beschaving. Seksueel geweld is er altijd geweest en zal er altijd blijven en dan helpt een kunstwerk niks. Maar dit nu is een kunstwerk niet voor iets waar we trots op zouden kunnen zijn, maar we kunnen ons er ook niet voor schamen. We kunnen het wel bespreekbaar maken en houden, en zichtbaar.
En nu is er een plek. In het rosarium tussen twintigduizend rozen en ruim driehonderd soorten, en andere kunstwerken, in het Stadspark van Winschoten.
Binnen drie minuten ontdekten ze de Marktpleinkerk alsmede een molen en daarna gaan ze door Blauwestad. En ze hebben ook veel aandacht voor hun sponsers.
Aangezien ik alweer een heel etmaal geen enkele kerstboomfoto meer heb binnengekregen plaats ik maar weer een zelfgemaakte, deze kwam ik tegen in een supermarkt in Winschoten.
Doet allen mee, maak en mail uw kerstboomfoto, of andere meuk, of doe het mij toekomen middels de instagram, dan zet ik hem op mijn weblog en daarna in het grote kerstbomenfotoverzamelbos.
Ik kijk elke dag even in mijn mail of er nog een kerstboomfoto binnengekomen is, en ik zag ineens een bekende naam staan in het spam mapje, Bart van der Vlugt.
Ik weet het natuurlijk niet meer zeker, maar volgens mij kreeg ik hem ook eens via de instagram, en ooit had ik natuurlijk een echte uploader, maar dat tooltje is stuk gegeaan net als mijn hulpje van toen.
Evengoed, volgens mij krijg ik hem elk jaar trouw van Bart, zo ook dit jaar:
Doet allen mee, maak en mail uw kerstboomfoto, of andere meuk, of doe het mij toekomen middels de instagram, dan zet ik hem op mijn weblog en daarna in het grote kerstbomenfotoverzamelbos.
Deze kerstboom staat in mijn ouderlijk huis en is opgestuurd door moeder.
Doet allen mee, maak en mail uw kerstboomfoto, of andere meuk, of doe het mij toekomen middels de instagram, dan zet ik hem op mijn weblog en daarna in het grote kerstbomenfotoverzamelbos.
Vandaag weer een filmpje van dertien jaar geleden. Toen bezocht ik namelijk twee hunebedden, en wel D3 en D4 in Drenthe, vlakbij de in Groningen gelegen hunebed G1.
En wie de hunebed van Groningen bezoekt loopt ook even door naar deze twee in Drente. Tenminste, ik wel, en ik had Quandy bij me.
Dit is de vaste bijgewekte tekst:
Quandy leefde van 12 september 2007 tot 20 september 2019. Hij kwam bij ons op 9 november 2007 en vanaf toen ben ik hem wekelijks gaan filmen, later maandelijks. In april 2012was hij dus vier jaar, en dit is dus alweer het zoveelste filmpje in de Quandy Binge Wachting Lijst, waar ze dus uiteindelijk allemaal in gaan komen
