Gerben plaatste ooit eens een reactie op een filmpje van Quandy in het water nabij natuurgebied Tusschenwegen. Volgens mij was het twitter.
Ik bekeek zijn profiel en kwam er achter dat hij een radioprogramma had op de lokale omroep Dollard Radio. Ik maakte contakt met hem, hij ging op mijn weblog speuren en zag dat ik zijn huis op de foto had gezet.
Toen de Klinker in brand stond zag ik hem voor het eerst.
Later tijdens de Run van Winschoten kwam ik hem weer tegen, toen op de Stikkerlaan. Hij herkende me niet dus stelde ik me even voor. We gingen samen in de radiobus kijken van Simone FM, de dj die daar zat kende hij ook.
Ik luisterde elke week trouw naar zijn programma. Hij presenteerde ook Oldambtpop bij de start van Blauwestad in 2009. Toen ik pas in mijn eigen appartement woonde kwam hij een keer op visite, hij dronk thee. En we gingen ook, samen met nog een vriend van hem, een keer naar Pinkpop.
Een ooit reageerde hij zo uitgebreid dat ik daar weer apart een logje van gemaakt heb.
En toen ging Gerben verhuizen naar Zwolle. Hij ging daar ook weer bij de radio en zich daar vediepen in het studentenleven en verenigingsleven en burgerde goed in.
Hij zei mij eens dat mijn weblog in de toekomst nog wel eens van historisch belang zou kunnen zijn voor de geschiedenis van Winschoten. Ik betwijfel dat.
En zo af en toe google ik nog eens naar Gerben, nooit is er wat te vinden, en ineens blijkt hij al vier jaar dood. Hij werd slechts 29 jaar.
De linkjes verwerkt in de teksten slaan niet per se op het woord waar ze onder staan, dat doe ik nooit, dat merkt u vanzelf wel, ik zeg het er ook nooit bij, maar nu wel even.
Het wordt steeds gekker. Er lopen meer gekken buiten dan er binnen zitten.
Een man uit Beerta heeft voor de televisiecamera van de commerciele zender SBS6 gelogen dat zijn vriendin met de gezochte gebeld had.
Die man gaf heel Nederland hoop. Die man woont in Beerta. Beerta is een dorp. En in dat dorp kent iedereen elkaar.
Dan ga je toch niet op televisie zo`n leugen verkondingen!
Kijk, echte Groninger humor is met een stalen gezicht keihard een leugen verkondigen. Het is ook niet mijn favoriete humor, want ik kan er niet om lachen.
En men zegt wel, wat er ook mag gebeuren, altijd blijven lachen, maar ik vind dat in dit geval het wel gepast is om je bek te houden als je niks te zeggen hebt.
Evengoed, die man uit Beerta is dus al in mekaar geslagen. Dat keur ik natuurlijk niet goed, maar ik vind dat nog wel te begrijpen. Maar wat ik dan weer niet begrijp is dat familie van de dader nu worden bedreigd.
Even voor de duidelijkheid, ik ben niet betrokken en ik ken ook niemand van de betrokenen. Toch spookt er af en toe een gedachte door mijn hoofd om naar van te worden.
Een kilometer van mijn huis is een auto te water geraakt, op klaarlichte zaterdagmiddag. Halverwege zit het Posttil winkelcentrum, daar is het druk, maar daarachter zit een industriegebied. Het is bizar. Het is een doodstille plek daar, maar zo af en toe zal er toch wel iemand langskomen daar. Maar zaterdagmiddag dus niet.
De auto in het water, met een vader en zijn twee kinderen. Ze verdrinken.
Wat allemachtig gruwelijk. Ik kan er niet bij.
Ik zat de vlag halfstok hangen aan de Winschoter Toren. Ik ben nog niet wezen kijken bij de bloemen op de plek maar dat ga ik zeker even doen.
Ze zijn gevonden in het water van de Rensel in Winschoten. Gisteren nog op Opsporing Verzocht en onderweg zag ik ook veel mensen in gele hesjes zoeken. Eerst toen ik van mijn werk naar huis reed en later toen ik de caravan was halen ging ik ook door Beerta.
En vandaag werd ik wakker met dat nieuws, en toen moest de werkdag nog beginnen.
Wat is het leven soms toch zuur.
Nog geen kilometer van mijn huis. Het Journaal opende er in de avond zelfs mee. Het Jeugdjournaal ook:
Ondanks dat ik niemand van de slachtoffers of nabestaanden ken hakt het er toch stevig in. Gaza houdt me bezig, Oekraine houdt me bezig, maar dit is heel dichtbij en zo voelt dat ook.
Het is erg spijtig dat de mensen bekend waren bij de politie en dat het dan toch zo grondig mis is gegaan. Het is ook niet te vatten dat iemand zoiets doet.
Het nieuws haalde Duitsland en Belgie en de commercielen. Een persconferentie rechtsreeks vanuit Winschoten.
Hier zat altijd een Juwelier en die deed ook brillen, nu zitten ze een stukje verderop en doen ze alleen nog maar brillen en in dit pand gaat de chocolaterie zitten, want Chocovin gaat verhuizen.
Voor de chocolada maar ook theezaak daar zat bevond zich daar een Poco Loco winkel.
Toen ik hier kwam wonen keek ik uit op dat pand dat toen dus een Poco Loco winkel was, en de chocolazaak deed er toen ook nog ijs bij en werkten ze schuin onder mij naast de groenteboer en kaaspakhuis.
Dus als ik zeg dat sinds ik hier woon mijn uitzicht nooit hetzelfde blijft bedoel ik niet dat er af en toe een kermis is, maar dan bedoel ik dat panden voortdurend wisselen van eigenaar of huurder met telkens een andere uitstraling.
Dus als ik zeg dat sinds ik hier woon mijn uitzicht nooit hetzelfde blijft bedoel ik niet dat er af en toe een kermis is, maar dan bedoel ik dat panden voortdurend wisselen van eigenaar of huurder met telkens een andere uitstraling.
Dit raamkozijn op het Marktplein is jaren zo geweest en zal nooit meer zo worden.
Gisteren zag ik ineens de oproep tot uitkijken naar vermiste personen op mijn telefoon. Nu is dat wel vaker zo op de lokale app, en meestal lees ik later ook dat er uitsluitsel is, meestal met goede afloop en een enkele keer niet zo goed.
Maar gisteren kwam ik het bericht op meer apps tegen, en ook op radio en tv was er aandacht voor, het betreft een Amber Alert. Dit keer twee kinderen uit Beerta. En Beerta is een dorp ten noorden van Winschoten, vandaar dat ik niet meteen de ernst doorhad. En niet veel later verschijnt ook de naam en foto van de ontvoerende vader.
Vorige maand was het Jeugdjournaal nog in Winschoten vanwege ChatGTP, en nu zijn ze samen met meer media neergestreken in Beerta en komt mijn burgemeester ook nog even aan het woord.
Het idee dat ik zaterdag komend van de TBS open dag over dezelfde wegen gereden heb als deze gek, misschien zelfs wel tegengekomen.
Afgelopen zaterdag was ik met mjn vader naar de open dag van de TBS Mesdagkliniek in Groningen, maar ondertussen ging het feesten in Winschoten vanwege 200 jaar stadsrechten natuurlijk gewoon door.
Op het Isrealplein was een groot dansfestijn en er was Afrikaanse en Braziliaanse muziek, en elders in de stad was het Zuiderveenfestival gaande, maar dat heb ik dus allemaal laten schieten.
Wat ik wel nog meegekregen heb waren de Brandweerwedstrijden. Ik wist dat die vandaag gehouden werden, maar waar precies hielden ze geheim tot de dag zelf. Om half acht, op de oude brandweerkazerne werd de lokatie bekend gemaakt, maar toen wist ik het al, het Marktplein stond vol.
De brandweervaardigheidstoetsen vonden plaats in een hoekje die ik van boven net niet kan zien. Een stuk of achttien korpsen uit heel Nederland deden mee en tot de middag heb ik ze allemaal aan horen komen.
Het was mei 2014 toen ik naar een open dag van een gevangenis ben geweest. En toen al nam ik me voor om ook eens naar een open dag van de TBS kliniek te gaan. Maar ja. Aanmelden kan in april en de open dag is in mei. En elke keer als ik er aan dacht om even op de website te kijken was ik te vroeg om me aan te melden, of te laat. Jaren versteken en dit jaar had ik mazzel.
Ik was op precies het juiste moment op de website om me nog aan te kunnen melden voor de open dag op 17 mei. Ik ga samen met mijn vader.
Het was fantastisch en zeer indrukwekkend.
Ik volgde precies de navigatie van mijn telefoon en zodoende stond ik voor de grote toegangspoort van de Mesdagkliniek in Groningen. Toch druk ik op de bel, want hier weten ze vast wel waar ik wel moet zijn. Een zeer vriendelijke dame sprak door de praatpaal en had mij ook duidelijk in beeld. Ik had een afslag te vroeg genomen, de parkeerplaats is net even verder.
Er was nog plek, we hadden nog ruim tijd om aan te melden in de tent, en we vroegen een sleutel voor een kluisje. Daar ging de telefoon in en andere spullen, en met alleen de paspoort ging ik me melden. Ze vroegen alleen mijn voornaam en zochten daarop op de lijst. Ik kreeg een oranje papieren polsbandje om met het tijdstip dat ik naar binnen mocht. Daarna was er een meneer die me ging scannen met een ding, en nadat ik me omgedraaid had nog een keer. Ik mocht door, mijn vader ook.
Op het plein wachten, in de zon is dat niet erg, en er kwamen nog best wel veel mensen bij. Toen met de groep mee naar binnen, om een filmpje te zien die korter was dan de aankondiging.
TBS is voor na een gevangenisstraf met als doel een terugkeer in de maatschappij, dat dat even duidelijk is. Als eerste gingen we naar een kerk dat een stilteruimte is, daar waren een pastoor en een humanist en soms is er ook een dominee en er is ook een ruimte voor moslims.
Mooi, netjes en sober, niet uitbundig maar wel een vriendelijke uitstraling. Deze ruimte staat los van de rest van de gebouwen, zoals ook de behandeling los staat van de geestelijke gezondheid.
Daarna mocht ieder zijn eigen pad vervolgen, de pijlen en de deuren waarop stond dat die open zijn. Het is een heel groot complex en overal waren medewerkers die je wat kon vragen, en als je niks wilde vragen dan gingen ze je wel wat vertellen.
Heerlijk buiten in het zonnetje kregen we ook nog een demonstratie te zien hoe ze iemand die niet mee wil werken toch ingepakt en wel meekrijgen in een andere cel. Ondertussen kregen veel mensen een lekker gebakje, waaronder ik.
Mijn vader en ik liepen zo traag dat we ingehaald werden door de volgende groep. Dat geeft niks, dat is juist leuk, lekker de tijd nemen. Toen anderen alweer naar de demonstratie gingen kijken werd het pad voor ons rustiger.
In de gymzaal kan gegymd worden, met klimmuur en wel een heel enthausiaste trainer, maar je zo niks met een bal kunnen daarvoor is het te klein. Er zijn ook handenarbeidlokalen en er zijn zelf dingen te koop die de patienten gemaakt hebben.
Het is ook altijd wel leuk om mee te luisteren wat anderen vragen en wat de antwoorden zijn. Ik had er van te voren niet echt een voorstelling van, want ik weet dat het niet echt een gevangenis is. Ik vind het wel een groot complex, en de cellen die we mochten bekijken zijn zoals cellen zijn, klein.
Na een gratis kopje koffie moest je ook nog weer met het paspoort afmelden, alsof ik binnen zou willen blijven, en na leeghalen van het kluisje alsmede het inleveren van de sleutel in de auto een ervaring rijker weer naar huis.
