Ik heb Job Cohen nooit een lul gevonden. Hij deed ook maar zijn werk en had er vast beter aan gedaan hoofdstedelijke burgemeester te blijven.
En als partijleider van de PVDA, och, het is toch niet mijn partij en zal het nooit worden ook. Zich rood kleuren maar voor oranje zijn, zeggen dat men wil delen maar dat niet doen...
Maar nu Job een half jaar bezig is geweest met een rapport omtrent de rellen in Haren... Nutteloos rapport, dat had op de avond van de rellen zelf wel getikt kunnen worden.
Wat heeft die commissie en dat rapport allemaal gekost eigenlijk? Zuchten en woendend worden en dit is zo ontzettend slecht voor de democratie ook...
Inleiding kort houden, anders gaat men reageren op de inleiding en niet op het lied.
Men neme de beste zangeres van Nederland, en ook daar valt over te discusieren, en men geve haar de volledige vrijheid om een lied te maken, en daarmee gaat ze naar het songfestival.
Ik hou zelf meer van wat harder en meer tempo, maar als Anouk dit het beste vindt dan moet ze dit vooral doen. Want men presteert het best als men er helemaal achter staat, en dat zal ze zeker doen.
En vogels doen het altijd goed. Hiermee scoort ze vast wel meer dan 100 punten, en misschien wel het dubbele! Gaarne uwen mening.
Dit nummer staat op de allereerste cd die ik ooit aangeschaft heb. Omdat Ronflonflon vijf jaar bestond, in 1989, besloot de VPRO om een cd uit te brengen met een aantal eigen liedjes.
Ik had toen nog geen cd speler, en een neef copieerde het voor me op een cassettebandje. Die draaide ik grijs tot die knapte, en toen besloot ik om ook maar een cd speler aan te schaffen.
Hoe mooi een electrische gitaar kan klinken in een Nederlandstalig lied. Zomaar op een woensdagmiddag in de jaren 80.
Ruiken aan een plukje stee van nood is bij de deur. Maneschijn genoeg maar me eerste rozengeur. Stappen in de modder, roeren in de prei. Is er ook er ook een hoedje met een randje voor me bij? Is er ook er ook een hoedje met een randje voor me bij?
Duizend domme doelen schieten duizelig voorbij. Kakelende korenbloemen zoemend in de rij. Stuiterende stapels vallen om en er zijn. Treuzelende troniespinnen garen bij chagrijn. Treuzelende troniespinnen garen bij chagrijn.
Tralende tragonders gooien moed in het refrijn. Keffende kozijnen roepen razend om rozijn. Domper op de donderende donderdag meneer. Frisse morgen goedendag daar gaat ie nog een keer. Frisse morgen goedendag daar gaat ie nog een keer.
Mijn kapstok is er eentje die achtergebleven is in deze woning. Hij is er wel even af geweest toen de muren mooi aangestucadoord werden, en daarna vakkundig weer bevestigd.
Mijn winterjas heb ik ook alweer jaren, en voldoet nog steeds prima.
En dit zijn dan mijn schoenen. Werkschoenen voor naar mijn werk, en schone schoenen voor als ik ergens anders naar toe ga. Binnenhuis wandel ik altijd op sokken, en op hete zomerdagen zelfs blootvoets.
En dan laat ik u nu weer iets van mijn interieur zien, en we bevinden ons nog steeds in de welkomshal. Ook een werkje dat ik eens op de lagere school gemaakt heb, inmiddels al verkleurd en niet zo mooi aan de ketting dan het kerstwerkje. Maar met plakband en een duimspijker heeft dit glasplaatje zijn definitieve plek gekregen.
Het hangt vlak boven dit tafeltje, dat de vorige bewoonster achterliet. Hoe ik aan die gele lamp kom weet ik niet meer, en of dat ding het nog doet evenmin, ik vind hem hier prima staan, en dat mag zo blijven.
Toen ik wist dat ik op mezelf ging wonen bedacht ik me dat ik ook koffiekopjes en schoteltjes nodig had. Toen de bestelling binnen en uigepakt was bleken ze toch wel heel erg aan de kleine kant. Nee, daar durf ik niemand koffie in te schenken, één slokje en het kopje is leeg. Gelukkig heb ik ook een flink aantal mokken.
En deze kopjes en schoteltjes staan hier nu ter decoratie, en dat gaat ze prima af.
Oke, even een clifhanger, benieuwd naar mijn kapstok, jas en schoenen? Woei, stay tuned en vandaag nog toon ik het u!
Ik ben groot fan van de Scheap met de vijf pooten, of hoe ze het ook elk seizoen weer noemen. Ik had het er al vaker over, en elke keer weer overtreffen ze zichzelf en dan moet ik me onhouden om niet al hun clipjes te gaan loggen. En ondanks dat ik het dit seizoen al had gedaan nu nog maar een keer. Want dit overtreft wederom alles:
Dit beeld staat ergens in Winschoten, maar niet erg in het zicht en pal in het centrum.
Het staat voor de ingang van een gebouw wat daar ooit neergezet is, en jarenlang ook gebruikt is, als school.
En nu zullen er wel kunstenaars in huren of zo, weet ik ook niet allemaal precies.
In Winschoten staan een aantal etalages leeg. Dat is normaal, dat komt overal voor. Het staat leeg tot een nieuw bedrijf er in kruipt. En tot die tijd mag er dus kunst in staan, een project om leegstand minder pijnlijk te doen lijken.
Dit is eigenlijk een rotonde, maar draagt toch de naam plein.
Ja, ik keek er ook raar van op!
Ik neem aan dat de andere wieken er afgehaald zijn voor het onderhoud.
Geen idee wie die Jakob was en waarom dit een plein genoemd wordt. Feit is wel dat hier eens vijf flats stonden en nu nog drie, en op deze plek stond ook eens eentje.
Ik keek er zo raar van op, lopend door de winkelstraat met veelal kledingwinkels en dan ineens een subway, zomaar ergens in Winschoten.
Oke, klein beetje wazig, wellicht klein beetje bewogen wegens bibberkou, en ook al een klein beetje schemerig, en dan met die lichten aan binnen, dat gaf de doorslag tot het plaatsen.
jaja, welke foto is het nou waard om iets over te zeggen? En laat dat aub niet na.
U hoeft me niet te vertellen of u het kent of niet kent, ik wil gaarne uw mening weten.
Hollands Welvaren, een programma van Michiel van Erp, dus feelgood en mooi breed gefilmd.
Van Erp zag ik voor het eerst in beeld bij Villa Achterwerk, en verdween langzaam maar zeker naar achter de camera en dan meestal voor een VARA documentaire. En nu dit dus voor de VPRO.
Over de rijke welgestelde mensen in Nederland. Portretten van de diverse gepotreteerden, en dan gericht op hun persoonlijkheid en hun doen en laten. En niks over hoe ze zo rijk geworden en wat kopzorgen zijn of wat dan ook.
Het laat zien dat rijke mensen in hun eigen wereld leven, en daarin ook gewoon proberen om gelukkig te zijn.
