Nadenkend
Heftig programma op de KRO zeg, over doden.
Ik keek er naar met mijn moeder, zoals ik heel veel, voornamelijk VPRO dingen, bekijk met mijn moeder.
Na afloop vraag ik moeder oprecht:
Wat vind je er van dat ik hier weg ga?
Het zal wel wennen zijn, zei ze, ook voor jou....
Maar het is wel normaal....
Nou ja, het is normaler om het al veel eerder te doen.
Maar nu ben je er aan toe.
Mwa, dat weet ik niet zo.
Waarom doe je het dan?
Waarom niet?
Ja, een laf antwoord, dat waarom niet?
Want ik weet het echt niet.
Ik word verwend tot en met, ben prima gelukkig, en toch zet ik deze stap.
Waarom?
Voor wie?
Voor mezelf, omdat ik dat wel eens een keertje wil.
Sowieso is voor mijn 40ste wel jong nog, en ik ben al lekker een eind op dreef, en het is een prima plekje daar waar ik wel oud wil worden en sterven, uiteindelijk.
(er zit een lift in)
Mijn pa zit in de keuken, naar zijn tv prgramma`s te kijken.
Ik kom binnen en vraag: wat vind jij er eigenlijk van dat ik weg ga?
Ja, dit huis is veel te groot voor jou alleen, en een tuin is ook niks voor je.
Ja, maar jullie zijn er toch?
Ja, maar als we dood zijn..
Nou, zover is het nog lang niet hopelijk.
Pa verheugt zich op het opknappen van de woning.
En ik verheug me er op als ik daadwerkelijk daar woon.
Toch wel.
Hoewel ik de noodzaak ook weer niet echt zie.
Ik doe maar wat, maar weloverwogen en een beetje twijfel hoort er bij.
De vraag van vandaag, hoe oud was u toen u het huis uit ging en waarom?
negen reacties
Ik was ook een laatbloeier: 27 jaar. Woonde heel prettig bij mijn Moederlief en kwam ook niets tekort. Maar ik had me al jaren ingeschreven bij de woningbouwvereniging. Ineens was daar mijn droomwoning, de tweede die ik ging bezichtigen, en ging het héél snel eigenlijk. Precies op 5 Dec. trok ik erin. Die avond zat ik huilend boven een bord warm eten. Mijn jeugd was voor mijn gevoel voorbij.
Ik had ook geen reden om op mezelf te gaan wonen, René, maar het hoort erbij.
Succes met het verbouwen en schilderen! En maak er wat moois van. Ga je wel een fotoreportage maken van de vorderingen?
Ik was 19 en ging trouwen. Veel te jong. Mooi zoals je er met je ouders over praat, je moeder kookt vast nog weleens een potje voor je. Het komt wel goed met jou en je huis.
Ik was 18 (bijna 19) en deed een studie in een andere stad. Het eerste jaar bleef ik thuis en reisde met de trein heen en weer. Het tweede jaar kon ik samen met een vriendin een flat overnemen van twee andere studentes die stage gingen lopen. Ik wilde dat gewoon heel graag en het was ook erg leuk. Het jaar daarop had ik zelf stages in Groningen en ging daar meteen maar samenwonen met mijn vriend (die nu mijn man is).
De uitzending over Indo Rocker Andy Tielman heb ik bekeken via ‘uitzending gemist’ en was als Indo onder de indruk van wat er allemaal vertoond werd. Zal jij als muziekliefhebber ook leuk vinden René.
Ik was 22 toen ik samen ging wonen met Mara op één kamer boven een kroeg in het centrum van Harderwijk.
De kroeg beschouwden wij als onze huiskamer. Hebben daar ruim een jaar gewoond.
Groeten
Albert
Ik zou als moeder wel blij zijn dat mijn zoon ,die er ruim de leeftijd voor heeft , zelfstandig ging wonen .
Het zal bést wennen zijn voor je om alles alleen te doen ,en alleen te zijn ‘s avonds . Ik zou het , als je moeder , fijn vinden dat ik je dan nog kon helpen met dingen die nog niet goed gaan en zodra alles wél goed gaat zou ik weten dat je het ging redden als ik er niet meer was ,dat is een rustig idee voor moeders !
Ik ben zélf heel jong getrouwd met Henk ,ik was 18 en Henk 24 jaar , nooit spijt van gehad !
Was 17, vond het geweldig. Was blij om vrij te zijn maar dit is voor iedereen anders uiteraard.