‘Kunst & Kitsch’ van Peter Shaffer, onder meer bekend van het Oscar-winnende ‘Amadeus’, werd door Jon van Eerd bewerkt voor topactrices Liz Snoijink en Raymonde de Kuyper. Het stuk biedt alle ruimte voor een fenomenaal staaltje comedy-acteren. De spannende samenstelling van de cast, met aan het roer de onbetwiste koning van de lach, maakt deze uitdagende komedie met haar puntige teksten, onverwachte wendingen en dolkomische situaties tot een voorstelling die bij velen hoog op de wishlist zal komen.

Snoijink speelt de tourgids van een oersaai landhuis. Zij wordt echter op staande voet ontslagen omdat zij met haar ongebreidelde fantasie de rondleiding met allerlei spannende zelfverzonnen extra’s bijkleurt. Haar chef (De Kuyper) krijgt echter last van haar geweten en gaat bij haar langs om hulp te bieden. De wonderlijke en potsierlijke vriendschap die hieruit ontstaat, is een vrijbrief voor fantastische dialogen, fascinerende humor en een onbetaalbare climax.





Het was vrijdagavond en het regende zachtjes.
De winkelweek van Winschoten was begonnen, het was koopavond, maar weinig volk op de been.
Er was een Nederlandstalige zanger ingehuurd, hij zong uit volle borst.
Ik kon hem thuis horen (balkondeur altijd op een kier) en nam ook nog even een kijkje.
Daarna snel voort naar Cultuurhuis De Klinker voor bovenstaande voorstelling.

Binnengekomen werd ik welkom geheten door een dame die me tevens mededeelde dat alleen de rechteringang open zou gaan.
Oke.

Ik hing mijn jas op aan de kapstok en zag dat de linker wc ook gesloten was, plassen moest dus ook rechts.
Eenmaal in de zaal bleek het niet erg druk, er is plek voor 640 personen en ik hoorde dat er slechts 70 kaartjes waren verkocht.

We mochten ook ergens anders gaan zitten als we wilden, maar dat wilde ik niet.
Als de zaallichten uit zijn merk je er toch niks van dat er zo weinig volk is.

De voorstelling begon.
Mwa.
Het moest even op gang komen, maar eenmaal op gang zat de gang er ook in.
Toen was het pauze.

Ik zag dat een aantal mensen nu al naar huis gingen.
Ik heb nog wel het tweede deel gezien.

De bulderende lacht ontbrak, ik hoorde wel af en toe de technicus lachen, die met zijn apparatuur altijd midden in de zaal zit, toch merkwaardig, want hij hoort bij het gezelschap en kent de grappen.

Ik blijk toch niet echt een toneelstukkenliefhebber, maar ben blij dat ik het toch gezien heb, dan weet ik dat ook weer.