Ronflonflon

U hoort Merel Vos zingen:,,Mijn Leven" al gaat het niet over haar leven, maar over het leven van iemand anders, en u ziet Quandy aan de wandel.

Eenzaam lig ik in bed, ik heb het koud , ik overdenk mijn leven.
Is er ergens nog iemand die van mij houdt, of misschien alleen maar een heel klein beetje om mij wil geven.
Luister allemaal, dit is mijn verhaal.

Mijn vader was een dronkenlap en hij sloeg mijn moeder.
Beloofde altijd beterschap maar noemde haar een loeder.
Ik was zijn kleine lieveling en ook van mij bleef hij niet af.
Maar zijn liefdevolle bejegening vond ik erger dan zijn straf.
Als ik iemand iets zou vertellen dan stak ie ons huis brand.
Toen is mijn moeder de politie gaan bellen en zo kwamen we in de krant.

Tot dusver was mijn leven voor mij bepaald geen feest.
Maar ik probeer het toch nog even anders is alles voor niks geweest.
Ik denk heel vaak ik hoef niet meer waar doe ik het nog voor.
Maar niks is ook maar niks, dus ga ik er nog maar mee door.

Mijn vader werd gearresteerd maar zo`n vaart zou het niet lopen.
Hij is hem doodgewoon gesmeerd en heeft zich doodgezopen.
Maar mijn moeder had intussen nog een kind van hem gekregen.
Ik had gehoopt op een paar zussen en geen broertje als het aan mij had gelegen.
Ik staarde naar zijn pikkie, mijn moeder zei:,,Doe niet zo raar, vergeten af te knippen verdikkie!"
Dus toen nam ik de heggeschaar.

Zonder naar mij om te kijken rende mijn moeder met mijn broertje over straat.
Het ziekenhuis zouden ze nooit bereiken want die vrachtauto remde te laat.
In het weeshuis waren ze heel zorgzaam, wat waren ze begaan met mijn lot.
Ik was twaalf en had mijn eerste miskraam, op mijn vijftiende was ik al kapot.
Ik ging drinken, spuiten, snuiven om te vergeten wat me allemaal was aangedaan.
Het was toch zeker tegen beter weten te hopen dat het ooit nog goed zou gaan.

Ik ga d`r maar mee door.