In november 2007 kwam Quandy in mijn leven en deze maand verdween hij weer.
Toen Quandy kwam wilde ik ook een nieuw fototoestel en dan eentje waarmee ik ook filmpjes kon maken en op youtube zetten. Dat deed ik toen elke week, en zijn eerste filmpje heb ik vorige week bij zijn overlijden al in de herhaling gedaan. En nu zijn tweede, want ik word hier wel vrolijk van. Het begint op de plek waar die nu begraven ligt, met zijn kop naar het hek toe.
Hij was tijdens deze opname negen weken jong en werd uiteindelijk twaalf jaar en een week.
Toen ik vorige week na het begraven van Quandy thuis kwam wilde ik eens terugkijken naar zijn oudste filmpjes en foto`s in mijn archief, en tot mijn spijt bleken de filmpjes het helemaal niet te doen. Op mijn weblog niet, maar op youtube gelukkig nog wel.
De filmpjes zijn prima in orde en goed afspeelbaar, maar het insluiten heeft last gekregen van de tand des tijds. Toentertijd had ik rond mijn filmpjes een kleurig balkje, maar die code werkt niet meer en daarmee het hele insluiten van de video niet meer, dat heb ik geprobeerd te herstellen en dat is gelukt!
Ingewikkeld verhaal misschien, maar het komt er op neer dat ik ontdekt heb dat er iets fout zat, dat heb ik verwijderd en nu is het weer goed.
Want deze filmpjes moeten natuurlijk eeuwig beschikbaar blijven.
De RUN is de oudste ultaloop van Nederland, ik weet niet anders dan dat het bestaat. Honderd kilometer hardlopen, of tien, over een ronde van tien kilometer door Winschoten en Heiligerlee. Het is altijd heel sfeervol en gezellig en straten zijn versierd en er is muziek. En het is ook allemaal zo geregeld dat de winkels in het centrum gewoon goed bereikbaar zijn, want dat moet natuurlijk ook allemaal doorgaan.
Ik heb zelf nooit meegerend, wel eens gekeken naar familieleden, en vrijwel altijd met een hond liep ik hele stukken langs het parcours, of ik ging er met de fiets bij langs.
Dit jaar hadden ze voor het eerst de Lutje RUN verplaatst van de vroege zaterdagochtend naar de vrijdagavond, en wel op een speciale nieuwe lokatie: Het Marktplein. Omdat er maar liefst vierhonderd kinderen meededen konden ze daar nu goed de tijd voor nemen. In allerlei catagorien renden ze vanaf het vertrekpunt op het Marktplein via de Kerktstraat de Torenstraat in, om er uiteinlijk vanuit de Marktstraat het Marktplein weer op te komen, en dan nog een rondje.
Lutje RUN en Fun RUN.
En ik ben later ook nog beneden wezen kijken, toen de volwassen de Fun RUN gingen doen. Maar ik stond net op een plek waar ze nu juist niet langs zouden komen. In plaats van dat ik ze van dichtbij kon zien met de kerk op de achtergrond renden ze zo de winkelstaat in.
De zomer is voorbij, Quandy is voorbij, ik ben erg verdrietig en het leven gaat door. Er is momenteel weinig wat mijn interesse heeft of waar ik mijn kop bij kan houden, het enige wat ik kan verdragen, en zelfs wel van genieten is muziek.
Toen ik optredens van Lars Koehoorn bijwoonde nam ik ook alle nummers op, en zette ze stuk voor stuk op youtube. De maker van de volgende video heeft maar liefst drie kwartier Lars Koehoorn achter elkaar gezet. De pratende tussenstukjes zijn er tussen uitgenknipt, dus enkel en alleen muziek!
Ik kan hier wel van genieten, hopelijk u ook. En als dat niet zo is moet u het nog maar een keer proberen, net zo lang tot het kwartje valt. Of niet natuurlijk, zie maar.
Toen ik bij hem kwam was hij, zoals altijd, blij om me te zien, hij wilde opstaan om me te begroeten maar bleef toch zitten, en ik aaide hem en knuffelde hem, zoals altijd, en gaf hem zijn laatste koekje. Ik informeerde even bij mijn ouders en hij had hedenmorgen wel willen wandelen, maar kwam niet verder dan twee meter voorbij het hek. Terwijl hij maandag nog een heel blokje om kon doen.
Hij had in de ochtend in de huiskamer gelegen en de hele middag op zijn gazon. Gelukkig was het een aangenaam zonnige dag.
En nu was het wachten op de dierenarts. Ze kwam, stelde zich voor en we gingen naar Quandy toe, ik waarschuwde, zoals altijd, dat hij niet van vreemden houdt, en hij blafte eventjes, tot ik naast hem neerknielde hem toesprak en hem aaide. Hij had wel vaker een inenting gekregen, dan hield ik ook zijn kop vast en deed de dierenarts aan de achterkant haar werk.
Hij kreeg eerst een prikje om te gaan slapen, en daar kreeg en nam hij ook alle tijd voor, de dierenarts ging op een tuinstoel zitten om het vergif klaar te maken, en ik aaide mijn lieve vriend tot hij sliep. Toen kwam de dierenarts weer, ging naast me zitten en met een scheerapparaatje haalde ze wat haar van de voorpoot om een ader te vinden om daar vervolgens de naald in te zetten en het mengsel er in te spuiten.
We bespraken dat het voor haar ook geen leuk werk is om zoiets te moeten doen. En dat het een voorrecht is voor dieren dat ze ingeslapen kunnen worden, bij mensen gaat dat een stuk lastiger allemaal, en ze wilde weten wat Quandy allemaal leuk vond: zwemmen. Ze wilde overigens geen koffie. We bleven nog best wel lang zitten tot zijn hart niet meer klopte, en ze vertok weer.
We hebben besloten om hem te begraven onder de plek waar die graag lag. En omdat hij de laatste van vier Duitse Herdersonden is die hier geleefd hebben mag hij blijven liggen.
Toen ik twee jaar oud was kwam Barretta in mijn leven, de liefste Duitse Herdershond die je maar voor kon stellen, maar wel een vechtersbaas, hij was de sterkste hond van Winschoten en werd 13,5 jaar! Karzan was zijn opvolger, ook de allerliefte Duitse Herdershond, in elk geval voor mij, en na 11 jaar stierf hij, daarna kwam Kiras, die werd slechts zes jaar en stierf aan de gevolgen van een spierziekte, en nu dus Quandy, na hem zal er geen opvolger komen, vanaf heden ben ik hondloos...
Op 2 oktober 2007 ontmoette ik voor het eerst Quandy, in Drenthe. Op 9 november 2007 mocht ik hem eindelijk halen, uitzinnig. En vanaf 10 november 2007 maakte ik filmpjes, vooruit.
De dag waarvan je weet dat die eens zal komen breekt helaas nu aan...
Quandy woont niet bij mij, Quandy woont bij mijn ouders. Hij is de vierde Duitse herder op een rij.
En weer is de voorkant nog goed, hij kijkt me aan alsof hij het ook niet begrijpt, het is die verdomde achterkant.
Nou ja, hij heeft al jaren last van zwakke heupen en het is een wonder dat hij zo stokoud is geworden: 12! Zijn prostaat zijn we de baas gebleven, zijn knobbels zijn onschuldig gebleven, zijn oren hielden we goed in de smeer, zijn teken werden verwijderd. En hij werd geborsteld en waar nodig ingesmeerd en hij kreeg druppels voor zijn botten. En wat hebben we veel gewandeld, en wat hield hij toch van zwemmen.
De afgelopen zomervakantie`s namen we hem mee, we gingen langs alle waddeneianden die mogelijk waren. Dit jaar gingen we helemaal niet op vakantie, we hoopten dat Quandy de zomer nog mee zou maken. En dat heeft hij gedaan.
In de auto wilde hij al een hele tijd niet meer, met zachte dwang lukte het me nog een paar keer, maar toen hij echt niet meer wilde legde ik me daar ook maar bij neer. Wetende dat dat het begin van het einde zou zijn, gelukkig heeft het nog best lang geduurd voor het daadwerkelijke einde toch onverbiddelijk daar is.
En hij werd een beetje doof, en hij werd strammer en strammer, maar aldoor ging het maar weer door. Met soms even een dipje die hij altijd weer te boven kwam. Hij kreeg al een keer medicijnen tegen de pijn, en als er verbetering was zou die pijn hebben gehad, er kwam helaas geen verbetering, maar gelukkig had hij dus ook geen pijn. Zijn sterke voorpoten troken hem vooruit, en de achterkant waggelde er achteraan, steeds strammer en strammer. Zijn achternageltjes zijn al helemaal vesleten, laatst zelfs tot bloedens toe.
Soms wilde hij niet naar het Sterrebos, dan bleef bij als een koppig ezeltje staan en gingen we zijn keuze doen en dat was dan maar naar de Liefkenshoek en terug, maar dat wilde hij nu ook niet meer. Of tja, hij wilde wel, hij kon niet meer, vanwege die slenterende achterkant, die nu wel heel erg zwak en zwiebelig werd.
Maandag kon hij nog een blokje om, maar dat haalde hij vandaag ook niet meer. Terwijl ik hoopte dat we zo nog weken door konden gaan, maar helaas.
Het moet nog gaan gebeuren, ik zie er als een berg tegenop, maar het moet, de afspraak is gemaakt, bij hem thuis.
