Het was volgens mij tijdens de RUN van Winschoten. Ik had even een kijkje genomen en her en der wat rondgewandeld en gefietst en vond het nu wel een lekker weertje voor op mijn balkon. Het was ook open monumentendag, en daarom misschien wel zat er iemand te spelen op het carillon van de Winschoter Toren `dOlle Witte.
Meestal draai ik zelf muziek en als het klokkengespeel begint loopt dat ook gewoon door, ik zet het niet harder maar ook niet af, ik kan al die geluiden door elkaar prima hebben. Maar als mijn muziek er mee ophoudt dan krijgt het carillon vrij spel, ik zit eerste rang en mijn hele woning fungeert als een klankkast, prachtig is dat!
Probeer de liederen maar eens te herkennen, want dat is mogelijk.
Door omstandigheden, die u niks aan gaan, was ik vanmiddag aan de wandel met Mellow, de labradoodle van mijn zusje.
Toen Mellow een aantal jaar geleden kwam had ze wel kennis gemaakt met Quandy, maar toen ze groter werd, en Quandy ouder, bleek het toch niet zo klikken en bleek het beter ze maar uit elkaar te houden. Ik zag haar wel eens op een verjaardag, dus we kenden elkaar al wel en kunnen het goed met elkaar vinden.
Ik wilde zondagmiddag doorbrengen bij mijn ouders, kom ik daar, word ik hartelijk begroet door Mellow. Dat was even een buitenkansje, ik mocht Mellow meenemen in de auto en dan ergens gaan wandelen zoals ik voorheen ook veel gedaan heb met Quandy.
Ik besloot te gaan naar het natuurgebied nabij Nieuweschans, daar heb ik heel veel lange wandelingen gemaakt met Quandy, en ooit zelfs met Kiras, en ook Quandy`s laatste autoritwandeling. En nu dus met een vrolijke lenige jonge Mellow, die had me toch een feest, en bij mij kwamen ook allerlei herinneringen weer naar boven. Het leek voor mij wel therapeutisch te werken.
Later die middag hoorde ik Wim T.Schippers nog op de radio, hij werd gebeld door Bart van Leeuwen in het Theater van het Sentiment op de NCRV-KRO radio 5 om te praten over Opzoek naar Yolanda uit 1984.
Muzikale ode aan alle volken die onze planeet zo rijk maken.
De Nederlandse slagwerkgroep Slagerij van Kampen is uitgegroeid tot een act van wereldformaat. De overweldigende oerdrift van de drums, de hartverwarmende energie van de bandleden en de indrukwekkende set-ups staan garant voor een fantastische live-ervaring.
Slagerij van Kampen begon ooit met een ontdekkingsreis van wat de wereld op het gebied van muziek zoal te bieden heeft en wat het met ons doet. De nieuwe show heeft als titel Toccata Da Fuga, ‘aangeraakt door vlucht’. Als we alleen al kijken naar wat de muziek, de ritmes, uit die andere werelden bijgedragen hebben aan onze Hollandse traditionele muziek dan zien we weer dat de wereld eigenlijk grenzeloos zou moeten zijn, dat we open moeten staan voor al het moois dat de planeet ons biedt.
Deze show is een indrukwekkende muzikale ode aan alle volken die onze planeet zo rijk maken. Soms groots en meeslepend, dan weer ragfijn en verstillend. Lang leve de verscheidenheid!
In de pers Slagwerkkrant: ,,De slagwerkers krijgen alle vier de ruimte voor solospots, spelen duetten, en zijn als team misschien wel de beste formatie ooit. Alles wordt bloedstrak gespeeld.”
Hedenavond in De Klinker te Winschoten en ik ben er bij.
Heel mijn leven heb ik dieren gehad, voor zolang ik me herinner. Honden, kippen, konijnen en zelfs een eend.
Ook nog gekooide vogeltjes, maar daar had ik nooit een band mee.
Op dierendag besef ik me altijd dat het einde van het jaar begint. De temeratuur zakt al gestaag, de dagen worden korter en donkerder en natter en bah. Vanaf nu volgen de dagen elkaar in rap tempo op. Sint Martinus en Sint Nicolaas komen er weer aan en nog veel meer natuurlijk.
En zo slaan we ons er wel weer doorheen, net als het hele leven.
Nou ja, goed, ik stond dus klaar voor de Fun RUN, na vierhonderd kinderen mochten de volwassenen die er zin in hadden. En ze vertrokken en ik heb ze daarna nooit meer gezien, ze renden een heel andere kant op, zo de winkekstraat in, ik stond compleet verkeerd. Thuis zag ik in de avond nog steeds mensen over het parcours rennen, waaronder mensen in lichtjespakken.
De zaterdag er op nam ik een kijkje bij de echte RUN van Winschoten. Ik filmde alleen even in de mooist versierde straat van vorig jaar en de mooist versierde straat van dit jaar.
En omdat ik het einde van Quandy al voelde naderen filmde ik ook al fietsend door het Sterrebos nog even een gedeelde, en de muziek komt van toeschouwes van de RUN langs het parcours.
En daarna heb ik een hele tijd naar muziek van The Beatles geluisterd, dat werd rechtsreeks gespeeld op het klokkespel van de Winschoter Toren. En daarvan knipte ik een stukje hier achteraan zodat het een mooi geheel wordt van binnen de tien minuten.
U hoort : ,,Naadje van de kous" de carnavalskraker van Ronflonflon, en u ziet mij fietsend Winschoten verlaten en dan ziet u dus voornamelijk het fietspad.
Waar is het naadje van de kous. Dat willen wij nou wel eens weten. Daar is het dekseltje van de pindasaus. heb je t ooit zo zout gegeten. Zoete broodjes gaan er in als koek. Zure bommen loeren om de hoek. Maar we bewaren toch nog even ons applaus. Want waar is naadke, waar is het naadje, waar s het naadje van de kous.
Laatst zat ik weer een keer op de fiets, d`r werd gelachen maar dat deed me niets. Is ze bij de bakker even afgestapt, bleek ze finaal uit d`r jurk geknapt. En waarom zit je aan een brood een kost en waarom je velletje aan de worst.
Ik zag vandaag een hele leuke gast, ik wou hem pakken maar toen zat die op de kast. En mijn favoriete floppy is gevlogen net nu ik hem lekker af wou drogen. Er is niks dat ik niet kan gebruiken, ik zal je eens een poepie laten ruiken.
De soep die heb me wel gesmaakt maar met de pudding heb ik de kachel aangemaakt. Wie wil er een koekje van mijn deeg, wie wil uit mijn pannetje een veeg Waar komen we vandaan, waar gaan we naar toe, we willen wel eens weten wat en hoe.
