Muzikale ode aan alle volken die onze planeet zo rijk maken.
De Nederlandse slagwerkgroep Slagerij van Kampen is uitgegroeid tot een act van wereldformaat. De overweldigende oerdrift van de drums, de hartverwarmende energie van de bandleden en de indrukwekkende set-ups staan garant voor een fantastische live-ervaring.
Slagerij van Kampen begon ooit met een ontdekkingsreis van wat de wereld op het gebied van muziek zoal te bieden heeft en wat het met ons doet. De nieuwe show heeft als titel Toccata Da Fuga, ‘aangeraakt door vlucht’. Als we alleen al kijken naar wat de muziek, de ritmes, uit die andere werelden bijgedragen hebben aan onze Hollandse traditionele muziek dan zien we weer dat de wereld eigenlijk grenzeloos zou moeten zijn, dat we open moeten staan voor al het moois dat de planeet ons biedt.
Deze show is een indrukwekkende muzikale ode aan alle volken die onze planeet zo rijk maken. Soms groots en meeslepend, dan weer ragfijn en verstillend. Lang leve de verscheidenheid!
In de pers Slagwerkkrant: ,,De slagwerkers krijgen alle vier de ruimte voor solospots, spelen duetten, en zijn als team misschien wel de beste formatie ooit. Alles wordt bloedstrak gespeeld.”
Hedenavond in De Klinker te Winschoten en ik ben er bij.
Heel mijn leven heb ik dieren gehad, voor zolang ik me herinner. Honden, kippen, konijnen en zelfs een eend.
Ook nog gekooide vogeltjes, maar daar had ik nooit een band mee.
Op dierendag besef ik me altijd dat het einde van het jaar begint. De temeratuur zakt al gestaag, de dagen worden korter en donkerder en natter en bah. Vanaf nu volgen de dagen elkaar in rap tempo op. Sint Martinus en Sint Nicolaas komen er weer aan en nog veel meer natuurlijk.
En zo slaan we ons er wel weer doorheen, net als het hele leven.
Nou ja, goed, ik stond dus klaar voor de Fun RUN, na vierhonderd kinderen mochten de volwassenen die er zin in hadden. En ze vertrokken en ik heb ze daarna nooit meer gezien, ze renden een heel andere kant op, zo de winkekstraat in, ik stond compleet verkeerd. Thuis zag ik in de avond nog steeds mensen over het parcours rennen, waaronder mensen in lichtjespakken.
De zaterdag er op nam ik een kijkje bij de echte RUN van Winschoten. Ik filmde alleen even in de mooist versierde straat van vorig jaar en de mooist versierde straat van dit jaar.
En omdat ik het einde van Quandy al voelde naderen filmde ik ook al fietsend door het Sterrebos nog even een gedeelde, en de muziek komt van toeschouwes van de RUN langs het parcours.
En daarna heb ik een hele tijd naar muziek van The Beatles geluisterd, dat werd rechtsreeks gespeeld op het klokkespel van de Winschoter Toren. En daarvan knipte ik een stukje hier achteraan zodat het een mooi geheel wordt van binnen de tien minuten.
U hoort : ,,Naadje van de kous" de carnavalskraker van Ronflonflon, en u ziet mij fietsend Winschoten verlaten en dan ziet u dus voornamelijk het fietspad.
Waar is het naadje van de kous. Dat willen wij nou wel eens weten. Daar is het dekseltje van de pindasaus. heb je t ooit zo zout gegeten. Zoete broodjes gaan er in als koek. Zure bommen loeren om de hoek. Maar we bewaren toch nog even ons applaus. Want waar is naadke, waar is het naadje, waar s het naadje van de kous.
Laatst zat ik weer een keer op de fiets, d`r werd gelachen maar dat deed me niets. Is ze bij de bakker even afgestapt, bleek ze finaal uit d`r jurk geknapt. En waarom zit je aan een brood een kost en waarom je velletje aan de worst.
Ik zag vandaag een hele leuke gast, ik wou hem pakken maar toen zat die op de kast. En mijn favoriete floppy is gevlogen net nu ik hem lekker af wou drogen. Er is niks dat ik niet kan gebruiken, ik zal je eens een poepie laten ruiken.
De soep die heb me wel gesmaakt maar met de pudding heb ik de kachel aangemaakt. Wie wil er een koekje van mijn deeg, wie wil uit mijn pannetje een veeg Waar komen we vandaan, waar gaan we naar toe, we willen wel eens weten wat en hoe.
In november 2007 kwam Quandy in mijn leven en deze maand verdween hij weer.
Toen Quandy kwam wilde ik ook een nieuw fototoestel en dan eentje waarmee ik ook filmpjes kon maken en op youtube zetten. Dat deed ik toen elke week, en zijn eerste filmpje heb ik vorige week bij zijn overlijden al in de herhaling gedaan. En nu zijn tweede, want ik word hier wel vrolijk van. Het begint op de plek waar die nu begraven ligt, met zijn kop naar het hek toe.
Hij was tijdens deze opname negen weken jong en werd uiteindelijk twaalf jaar en een week.
Toen ik vorige week na het begraven van Quandy thuis kwam wilde ik eens terugkijken naar zijn oudste filmpjes en foto`s in mijn archief, en tot mijn spijt bleken de filmpjes het helemaal niet te doen. Op mijn weblog niet, maar op youtube gelukkig nog wel.
De filmpjes zijn prima in orde en goed afspeelbaar, maar het insluiten heeft last gekregen van de tand des tijds. Toentertijd had ik rond mijn filmpjes een kleurig balkje, maar die code werkt niet meer en daarmee het hele insluiten van de video niet meer, dat heb ik geprobeerd te herstellen en dat is gelukt!
Ingewikkeld verhaal misschien, maar het komt er op neer dat ik ontdekt heb dat er iets fout zat, dat heb ik verwijderd en nu is het weer goed.
Want deze filmpjes moeten natuurlijk eeuwig beschikbaar blijven.
