Aangrijpende musical, naar het oer-Hollandse toneelstuk van Heijermans.
De oer-Hollandse musical ‘Op Hoop van Zegen’ is gebaseerd op het onverwoestbare stuk van Herman Heijermans. Sinds de première in 1900 is deze klassieker het meest gespeelde Nederlandse toneelstuk ter wereld. Het wel en wee van de vissersweduwe Kniertje en de andere vrouwen die hun geliefden aan de zee verloren, laat dan ook niemand onberoerd. Zeker wanneer Knier voor het gruwelijke dilemma komt te staan of ze haar jongste zoon Barendje ook naar zee zal sturen. Hun gevecht om te overleven, gebukt onder sociale misstanden, leidt tot één conclusie: de vis wordt duur betaald. Deze musicalversie uit 2008 laat zien dat het vissersdrama nog niets aan zeggingskracht heeft verloren. In een zorgvuldige en nieuwe bewerking ontstaat indrukwekkend, aangrijpend en eerlijk theater. Precies zoals Heijermans het bedoelde.
Dit wilde ik wel eens meemaken, en ik zat weer op mijn vaste plek. Ik vind het altijd een fijn idee dat ze zoveel voorbereiding treffen en dat ik dan het eindresultaat mag zien. Tijdstip en plek staan vast en dan is het moment dat het gaat gebeuren en alles is voor elkaar, zoals ze dat elders ook nog vaak gaan doen. De zaal was redelijk gevuld maar bij lange na nog niet uitverkocht. Voor mij is 33 euro wel te doen, voor tien spelende mensen op het toneel.
Op Hoop van Zegen is ook een prachtig verhaal natuurlijk, vol met mensen die elkaar iets opdringen en overhalen en altijd achteraf gelijk of ongelijk krijgen, of het is eigenlijk beide van dat, en over het absurde klasseverschil, en de hoop die men heeft totdat het vervlogen is.
Ik zat naast een mevrouw die verkouden was, hopelijk heeft ze mij niet aangestoken, en achter me zaten mensen die elkaar de namen van de acteurs toefluisterden, zodat ik ook wist naar wie ik nou precies zat te kijken.
Prachtig om de meesterlijke stemmen eens echt te horen in deze mooie zaal. Er werd tussendoor gelukkig niet geklapt zodat het verhaal lekker door kon gaan.
Net toen ik dacht dat er waarschijnlijk geen pauze in zat werd het pauze, en in de pauze zag ik dat het geheel zou duren tot half elf. Ook een leuk besef is dat dit gezelschap dit vrijwel elke avond rond en in het weekeinde doet. Net als vele andere gezelschappen door het hele land.
En ik ging tevreden weer naar huis, nog geen kilometer verderop.
U hoort Merel Vos zingen:,,Mijn Leven" al gaat het niet over haar leven, maar over het leven van iemand anders, en u ziet Quandy aan de wandel.
Eenzaam lig ik in bed, ik heb het koud , ik overdenk mijn leven. Is er ergens nog iemand die van mij houdt, of misschien alleen maar een heel klein beetje om mij wil geven. Luister allemaal, dit is mijn verhaal.
Mijn vader was een dronkenlap en hij sloeg mijn moeder. Beloofde altijd beterschap maar noemde haar een loeder. Ik was zijn kleine lieveling en ook van mij bleef hij niet af. Maar zijn liefdevolle bejegening vond ik erger dan zijn straf. Als ik iemand iets zou vertellen dan stak ie ons huis brand. Toen is mijn moeder de politie gaan bellen en zo kwamen we in de krant.
Tot dusver was mijn leven voor mij bepaald geen feest. Maar ik probeer het toch nog even anders is alles voor niks geweest. Ik denk heel vaak ik hoef niet meer waar doe ik het nog voor. Maar niks is ook maar niks, dus ga ik er nog maar mee door.
Mijn vader werd gearresteerd maar zo`n vaart zou het niet lopen. Hij is hem doodgewoon gesmeerd en heeft zich doodgezopen. Maar mijn moeder had intussen nog een kind van hem gekregen. Ik had gehoopt op een paar zussen en geen broertje als het aan mij had gelegen. Ik staarde naar zijn pikkie, mijn moeder zei:,,Doe niet zo raar, vergeten af te knippen verdikkie!" Dus toen nam ik de heggeschaar.
Zonder naar mij om te kijken rende mijn moeder met mijn broertje over straat. Het ziekenhuis zouden ze nooit bereiken want die vrachtauto remde te laat. In het weeshuis waren ze heel zorgzaam, wat waren ze begaan met mijn lot. Ik was twaalf en had mijn eerste miskraam, op mijn vijftiende was ik al kapot. Ik ging drinken, spuiten, snuiven om te vergeten wat me allemaal was aangedaan. Het was toch zeker tegen beter weten te hopen dat het ooit nog goed zou gaan.
Het tweede bevrijdingsfestival van Winschoten vond wederom plaats in het Winschoter Maintebos, aan de Garst.
Het was zondagochtend tien uur en ik was er naar toe gefietst en had plaatsgenomen in de tent. Na wat openingsgeleuter was het tijd voor muziek, een heus blaasorkest, ik filmde één minuut. Daarna werd er een leuk tapdansje gedaan door leuke meisjes in leuke jurkjes met luide schoenen aan. Vervolgens de Stadsdichter en de Jeugdstadsdichter, dit ook allemaal één minuut. Vier zingende dames en een breedsprakige meneer.
Toen genoot ik van mijn vrijheid door een wandelingetje te gaan maken met Quandy in het Sterrebos, dus ik moest een gedeelte van de programering laten schieten.
Er bevond zich ook een tentoonstelling over het communistisch verzet, wat jaren doodgezwegen is. Na de middag speelden er bandjes, en tussendoor werd er op het veld ook nog een dansoptreden gegeven.
Vandaag toog ik naar de Open Joodse Huizen - Huizen van Verzet in Winschoten.
Ik begon in de voormalige rabbinaatswoning, daar was ik wel vaker geweest en het blijft een schittend gebouw. Het werd goed bezocht, er moesten nog allemaal stoelen bijgezet worden.
Daarna snel naar de volgende lokatie. Dat betrof een schittend huis, met reuze aardige vriendelijke eigenaren die ons zomaar toelieten in hun huiskamer om te luisteren naar het verhaal van een Joodse vrouw.
Vervolgens naar de Vredeskerk voor het volgende verhaal over de volgende Jood in Winschoten. In die kerk ben ik ook al eens eerder geweest.
Ik had besloten om de herdenking om 20 uur eens bij te gaan wonen in Nieuw Beerta. Ik ging er op de fiets naar toe. Het werd nog best druk, en ineens begon de stllle tocht. Gevolgd door de kransleggingen bij het monument, slechts één trompetter, en na de twee minuten stilte lazen kinderen gedichten voor, prachtig mooi!
Daarna het kerkje van Nieuw Beerta in voor een kopje koffie. En toen fietsend terug naar huis.
