Vanaf de langste wandel en fietsbrug van Europa kan men kijken naar het stukje A7 vanaf waar je zo ongeveer 130 mag tot aan de Duitse grens, en men kan ook turen over Winschoterdiep.
Voor aanvang van de voorstelling verscheen er een diaserie op beeld. Met onder andere de mededeling dat je niks mag vastleggen, maar dit was voor aanvang, dan mag het nog.
Als ze oude panden slopen, en nog meer oude panden slopen, en dan nog meer oude panden slopen, dan ontstaat er een groot winderig plein.
Honderd jaar geleden al in gebruik. Waarom de Davidster, we kunnen het niemand vragen. Het is welbekend dat er in Winschoten veel Joden gewoond hebben, dus die hebben dit vast en zeker gemaakt. Maar waarom? Waarom niet?
Zo ongeveer vijftig clubs of verenigingen of andere organisaties presenteren zich in het Stadspark van Winschoten. Er loopt een mooie wandelroute langs en er is eten en drinken en vooral heel veel voor kinderen en ik zag ook nog een steltloper en nog een levend standbeeld.
De route was weer iets anders dan vorig jaar, dat zal vast zijn reden hebben. Het weer kon niet beter, en toen ik aankwam begonnen dansschool net met hun optreden en er was zelfs plek om te zitten. Daarna op mijn gemakje de route gevolgd en gekeken wat er zoal te zien is. Ik heb me nergens bij aangesloten, nog wel wat lekkers gehad bij de asielzoekers en de fietscrossers maar laten schieten.
Omdat Winschoten dit jaar al 200 jaar stedelijke rechten heeft is het dit hele jaar feest in de stad. Hedenmiddag speelden maar liefst drie orkesten samen, zo ongeveer 80 mensen, een concert in het hartje van Winschoten op het Israelplein in de buitenlucht.
Vandaag dus een filmpje van vandaag.
Onlangs waren er verspreid door de hele binnenstad allemaal levende standbeelden. Dat was ook erg prachtig om te zien en langs te wandelen of even blijven staan kijken, maar minder geschikt om te filmen, ze staan immers stil. En volgende week zal overal gedanst worden, dat vind ik ook leuk om te zien maar minder om te filmen.
Dit is midden in Winschoten. Het mag er dan niet uit zien als een begraafplaats, het is toch echt wel een begraafplaats die er uit ziet zoals die ooit is achtergelaten alhier te zien op een oude foto.
De Tramwerkplaats,
Na de tweede wereldoorlog zijn trams vervangen door bussen en auto's. De tramwerkplaats verloor zijn functie en werd ingelijfd door de familie Phaff om te gebruiken als opslagplaats voor hun naastgelegen vruchtenwijn- en likeurfabriek (vanaf 1948). Vanaf de jaren '70 was ook de Phaff-fabriek niet meer in gebruik en raakte de oude tramwerkplaats in verval. De tramwerkplaats stond al bijna dertig jaar leeg en in 2007 maakte de gemeente het plan om de gebouwen te slopen. Drie dagen voordat de sloopvergunning zou worden afgegeven werd het voorstel aangedragen om hier een tijdelijk theater te realiseren.
En tegenwoordig staat die fabriek altijd nog leeg, zit er een harbour jazz club in het theatergebouw en in een ander gebouw is de vergaderzaal van de gemeente, tot het nieuwe gemeentehuis af is.
Tijdens het bevrijdingsfestival in Winschoten liep ik een rondje en waar ik geen mensen zag fotografeerde ik.
Mijn weblog is een beetje een rommeltje door het leven heen. Zo om de dag een filmpje van nog geen jaar oud maar er nog niet aan toegekomen om er tussen te frummelen want toentertijd waren er ook al filmpjes van nog geen jaar oud, enzovoort. Tussendoor foto`s met bijschriften en zo af en toe een ongezouten mening, of andersinds iets wat ik online tegenkom en graag even deel.
Maar ik vind het wel altijd leuk om tussendoor dan ook eens superactueel te zijn, bijna rechtsreeks. En om de zesentwintig logjes kijk ik heel ver terug en sluit ik een filmpje in dat ik ooit al eens eerder ingesloten heb. Want ondanks dat een weblog almaar door gaat met steeds maar meer kan de weblogger zelf ook iets in de herhaling gooien, een oud filmpje in een nieuw logje.
Dit was Quandy, mijn herdershond, hij zal, net als zijn voorgangers, nooit worden vergeten.
Vaste bijgewekte tekst:
Quandy leefde van 12 september 2007 tot 20 september 2019. Hij kwam bij ons op 9 november 2007 en vanaf toen ben ik hem wekelijks gaan filmen, later maandelijks. In april2011 was hij dus drie jaar, en dit is dus alweer het zoveelste filmpje in de Quandy Binge Wachting Lijst, waar ze dus uiteindelijk allemaal in gaan komen.
Elke keer als ik in theater De Klinker ben bekijk ik De Tellerlikker, het heeft jarenlang buiten gestaan en staat nu al jaren binnen. Tellerlikkers is één van de bijnamen van Winschoters, ontstaan in een tijd dat men in Winschoten al van borden at, en de mensen uit dorpen in de omgeving vonden dat maar overdreven, die aten rechtsreeks uit de pot.
Het hondje was ooit eens gestolen, toen is er een nieuw hondje gemaakt, het oude hondje werd alsnog terug gevonden, en daarna niks.
Een gedicht in de stad waarvan de schrijver van dat gedicht de naam niet wenst te herinneren. Ik was onlangs in zijn huidige straat in zijn huidige stad aan het werk en heb hem meerdere keren zien lopen, of wat daar voor door moet gaan.
Het oude postkantoor is nu in gebruik voor de zorg en de oude LTS daarachter is nu ook in gebruik voor weer andere zorg.
Het voormalige ziekenhuis is er bijna niet meer.
Na honderd jaar wordt het opgeruimd.
Zie links de toren van de katolieke kerk, honderd jaar verbonden geweest met het katolieke ziekenhuis er achter. Ze willen de oudste delen van het ziekenhuis vooralsnog wel behouden, maar dat is niet het gedeelte op deze foto.
De officiele naam van het babybos is Winschoterbos, aan de rand van de stad.
Dit is een gedeelte van de binnenkant van de Marktpleinkerk.
En dit is de voorgevel.
En nabij de Tramwerkplaats, waar ze honderd jaar geleden de trams onderhielden die toen door de stad reden, is nu de vergaderzaal van de gemeente Oldambt.
Ik heb deze bevrijdingsdag vrij genomen. Bevrijdingsdag is geen officiele vrije dag, ook niet om de vijf jaar, dat ligt aan onze CAO en de regering. Religieuze dagen worden belangrijker gevonden dan dat we bevrijd zijn.
Nu doet mijn werkgever niet zo moeilijk, iemand die vrij wil kan gerust wat van zijn vrije uren spenderen, geen probleem.
Bevrijdingsdag werd in Winschoten nooit zo gevierd, tot een aantal jaar geleden een groep mensen met het idee kwam om alhier ook een bevrijdingsfestival te organiseren. De eerste jaren deden ze dat in het Maintebos, de laatste twee jaar in en rond de Tramwerkplaats. Ik zie het liefst gewoon een podium op het Marktplein, maar wat ik vind kan ik net zo goed onder mijn schoenzolen en op mijn weblog schrijven.
De ochtendprogramering van het bevrijdingsfestival in Winschoten heb ik niks meegekregen, ik ben lekker thuis gebleven om in vrijheid naar de Arbeidsvitaminen te luisteren. Na het middageten heb ik een kijkje genomen bij en in de Tramwerkplaats.
Het was een drukte van belang, vooral ontzettend veel kinderen. Er was een ouderwetse draaimolen en iets met schommelende bootjes. En er was veel eten en drinken en een podium met muziek. Binnen waren workshops bezig.
Het zou de hele middag en avond nog doorgaan, maar zonder mij, ik had het op den duur wel weer gezien.
