Nadenken
Het is alweer (bijna) 11 september, wat vliegt de tijd!
En deze datum blijft altijd in onze geheugen gegrift.
Ik herinner me het nog als de dag van gisteren.
Sterker nog, 11 september van vorig jaar heeft niks in mijn geheugen achtergelaten.
Twee jaar geleden daarintegen des te meer.
Ik ging net als altijd gewoon naar mijn werk.
Om half vijf is het tijd om de auto in te stappen en naar huis te karren, met de radio op 3.
Ik hoorde op die dag een geschrokken Ruud de Wild en allerlei extra nieuwsuitzendingen.
Op dat moment wist nog niemand wat er gaande was.
Amerika werd geteisterd door een reeks aanslagen.
En de wolkenkrabber zakte ineen.
Gruwelijke beelden, rare dagen volgden.
Nu zijn we twee jaar verder maar Osama en Saddam lopen nog ergens rond.
De enige angst die ik kende was de angst van de reacties van de racisten in ons land.
Die roken hun kansen.
Ik ben er niet anders van gaan denken!
Wat zijn jullie herinneringen, en zijn jullie er door veranderd?
vijftien reacties
Ik werkte toen als kok… maar hadden tv, dus hoorde het daar eerst via radio toen meteen tv aangezet, en werk beetje half neergelegd.. gekeken wat er gebeurde e.d maar ik ben er niet anders van gaan denken.. tenminste in dat opzicht dat ik het vreselijk vind wat er is gebeurd.. maar ik vind dat wij onze handen net zo vuil maken.. Bush Blair schoothondje balkelende.. en zo kan ik wel even doorgaan..
:( Ik heb het tweede vliegtuig LIVE op tv in de tweede wokenkrabber zien vliegen om tien voor half vier al die middag.. manlief belde op met de vraag Suus zet de tv eens aan?? hij hoorde het op het werk op de radio… en belde mij thuis op of ik even wilde kijken of ik iets zag, ja dus.. eerste vliegtuig was net erin gevlogen en de tweede draaide er binnen tien minuten ook in :(
Ik zag het ‘s middags op de televisie. Heel raar. maar het was voor mij sowieso een rare tijd, toen. Relatie net op de klippen, midden in een verhuizing plus met mijn moeder ging het heel hard achteruit. Het leven is betrekkelijk, weet ik sindsdien pas echt.
Ik kwam thuis en zette de tv aan. Zie ik daar ineens een vliegtuig in dat gebouw crashen. Vol ongeloof dacht ik aan een ongeluk, maar die naieviteit was snel voorbij. Geen goed woord voor mensen die dmv aanslagen hun standpunt willen duidelijk maken. Of het nu een vliegtuig in een gebouw is of een zelfmoordenaar in een drukke stad. Wat nog onbegrijpelijker was, is dat er na zo’n aanslag mensen gaan vieren dat er zoveel slachtoffers waren gevallen. Ziekelijk!
Zoals je weet ben ik postbode. Ik liep in een straat achter mijn huis en had net post bezorgd bij een familie die ik vaag ken en waar slingers voor de ramen hingen omdat het zoontje jarig was. De deur vloog open toen ik er net voorbij was en het bewuste jongetje riep:“Postbode, postbode, kom eens even gauw!” Ik dacht nog vrolijk van “Ha, dat zal voor het eerst zijn in mijn carriere dat ik onderweg taart aangeboden krijg!” en liep nietsvermoedend achter hem aan de huiskamer in. De moeder kon niets anders stamelen dan : “Moet je toch es kijken wat ze nou toch hebben gedaan….” en toen zag ik de eerste beelden van de ramp, iets over 3 uur ‘s middags. Ik kreeg er kippenvel van. Vooral toen het jongetje zei : “Mijn papa is daar nou. Ik wil dat hij op mijn verjaardag komt!”
De papa is na een lange, afdschuwelijke dag wachten gelukkig ongedeerd gebleken. Pffff.
PS Ik post dit stukje op mijn eigen site….was dat al van plan, maar jij was eerst Rene. Daarom staat het ook eerst hier en niet bij mezelf 
Ik zat op mijn werk. Ik zie nog de verslagen gezichten van mijn collega’s die zich in de vergaderzaal bij de televisie hadden verzameld.
Ik kwam lekker vroeg van school thuis, plofte jammerend van wat een zware tas en wat een pokke dag de stoel in en toen zag ik het,
TV is in die 2 dagen niet uit geweest (bij wijze van;))
Ik was op mijn werk en dacht eerst dat het een mislukte grap was van m’n collega toen hij het nieuws bracht. Helaas is het waar gewesst en is de wereld er daarna, nog steeds geen druppel beter op geworden. Op de 1 of andere manier kunnen we elkaar doodwensen om de “niets zeggendste” dingen. Jammer, maar waar.
En toen zag ik dit pas…
Ik was op mijn werk, we stonden met bijna alle collega’s op de dealingroom toen het tweede vliegtuig live op CNN de toren in vloog. Ik zal het nooit vergeten. Het jaar ervoor was ik nog in New York geweest en had het WTC bezocht. Nu staat het er niet meer. In mijn woonkamer hangt een schilderij waarop ze er nog wel staan. Het is voor mij een herinnering dat niets maar dan ook helemaal niets in het leven zeker is; dat het zomaar kan ophouden.
Inderdaad. Ik vergeet die dag ook nooit meer. Wat een rampen allemaal toen…
Ik zag het op het internet, maar dacht dat het een ziek spelletje was totdat iemand mij belde en zei de tv moet je aanzetten.