Kerstverhaal
Ieder jaar hetzelfde kerst, de eenzaamste tijd van het jaar. Het begint op Kerstavond, als ik mijn hond uitlaat zie je overal gezinnetjes gezellige dingetjes doen, spelletjes, film kijken. Gemaakte gezelligheid, dat weet ik zeker, zo van het gezicht van de huisvaders af te lezen. Nee het is niet gezellig, je doet alsof.Ik weet dat als geen ander, het is nu 3 jaar geleden. Mijn vrouw en onze zoon, gezellig een kerstavondje pim-pam-petten onder de kerstboom.Als er iets is dat geen hol aan is, is het pim-pam-pet en zeker op een kerstavond. Toen het voorbij was, hup zoon naar bed, vrouw naar bed. Nu was het huis voor mij. Ik drukte de televisie aan, en als vanzelf kwam er een zender in beeld. Een man zat met een vrouw te praten; “Je moet ook geen dingen doen waar je geen zin in hebt” zei de vrouw. “Maar het gaat er toch om dat jij het naar je zin hebt?” antwoordde de man. Ik liet de woorden even op me inwerken en luisterde verder, “van mij hoef je niets tegen je zin in te doen”. Het antwoord bleef uit, ik drukte de televisie uit. Pakte mijn jas, de autosleutels, de hond en ik ging weg. Waarheen weet niemand. Tot op de dag van vandaag weet ik het zelf ook niet. In een opwelling verliet ik mijn vrouw, zonder bericht.
Ieder jaar hetzelfde kerst, de eenzaamste tijd van het jaar.Het begint op Kerstavond, als ik mijn hond uitlaat zie je overal gezinnetjes gezellige dingetjes doen, spelletjes, film kijken. Gemaakte gezelligheid, dat weet ik zeker, zo van het gezicht van de huisvaders af te lezen. Nee het is niet gezellig, je doet alsof.Ik weet dat als geen ander, het is nu 3 jaar geleden. Mijn vrouw en onze zoon, gezellig een kerstavondje pim-pam-petten onder de kerstboom.Als er iets is dat geen hol aan is, is het pim-pam-pet en zeker op een kerstavond. Toen het voorbij was, hup zoon naar bed, vrouw naar bed. Nu was het huis voor mij. Ik drukte de televisie aan, en als vanzelf kwam er een zender in beeld. Een man zat met een vrouw te praten; “Je moet ook geen dingen doen waar je geen zin in hebt” zei de vrouw. “Maar het gaat er toch om dat jij het naar je zin hebt?” antwoordde de man. Ik liet de woorden even op me inwerken en luisterde verder, “van mij hoef je niets tegen je zin in te doen”. Het antwoord bleef uit, ik drukte de televisie uit. Pakte mijn jas, de autosleutels, de hond en ik ging weg. Waarheen weet niemand. Tot op de dag van vandaag weet ik het zelf ook niet. In een opwelling verliet ik mijn vrouw, zonder bericht.
Ik haat kerst, ik haat gemaakte gezelligheid, ik hou van mijn leven.
Eerste kerstdag, mijn humeur daalt naar een dieptepunt, ik vermaak me wel hoor, maar ik kan het niet verdragen dat er op deze aarde nog duizenden mannen zijn die hetzelfde doormaken als ik 3 jaar geleden. Mannen die het niet durven voor zichzelf op te komen.Een stem in mijn hoofd spreekt; “One man can make a difference”.One man, one man, mompel ik. Tuurlijk kan ik dat, ik ben waarschijnlijk de enige man die het kan, die het durft. Vanavond ga ik op pad.
21 uur, perfecte tijd, de “gezelligheid” in de meeste huizen begint nu los te “barsten”, als het 23 uur zou zijn geweest was ik te laat dan had de gezelligheid zijn climax allang bereikt. 21 uur dus, ik ga wandelen maar neem mijn hond niet mee, ik neem wat gereedschap mee, ducktape en een flink stuk touw. Ik begin 3 wijken verderop, met mijn tocht der redding. Een goed begin is het halve werk en ik weet toevallig dat ze daar de straat hebben opengebroken. Ik loop langs de bult straat klinkers en stop mijn zakken vol. Waar zal ik eens beginnen? Mijn oog valt op een vrijstaand huis met een kerstboom goed in het zicht. Ik zie het gezinnetje gezellig aan de eettafel zitten. Ik pak de eerste klinker en haal uit, glasgerinkel is wat volgt. Ik stap door het open raam en neem de verwarde huisvader mee, zo even wat ducktape over de mond, handjes op z’n rug gebonden. Ik legde de man bij de bult klinkers neer. Gauw verder, voordat ik gestoord werd door de blauwe brigade. 5 huizen volgden nog in dezelfde wijk. Ik nam de mannen mee naar een openveld, daar sprak ik ze even toe. Ducktape van de monden en toen was het hun beurt. “Spreek!” riep ik. De trouwe huisvaders waren het niet met mijn toespraak eens, ze hadden het echt gezellig. “Slappelingen!” schreeuwde ik! Gelukkig had ik nog een stuk touw, naievelingen, het openveld was omringt door bomen, snel hing ik 5 stukjes van mijn touw in 5 bomen. Ik sommeerde de mannen in de bomen te klimmen en het touw om hun nek te doen, “1 2 3 spring!” De man die nog geen woord had uitgebracht sprong meteen, een vreemd geluid volgde, als van een tak die brak, maar de tak was het niet die brak. Het was een nek, bloed gutste uit zijn mondhoeken. Zo dat was er een. Drie anderen sprongen even later ook, de vijfde man bleef staan. Hij wilde niet, “Jou wil is niet meer van belang nu, je bent een slappeling, een loser”. Ik liep naar zijn boom toe, sprong op en pakte zijn enkels, met een ruk verloor hij zijn evenwicht. Ah weer dat mooie geluid van een brekende nek. Ik bleef nog even staan maar hoorde de blauwe brigade.
Tijd om te gaan, mijn kerst kon niet meer stuk!
Bumble.
te kort? mis nog wat tegengas om daarmee het overwicht van de man wat aannemelijker te maken.. verder 1000x beter dan je smurfen verhaal _
jammer dat ik geen hond heb.. ducktape en touw wel.. hmmm… nog twee nachtjes slapen _