Cultuur
Dertig jaar geleden gingen ze langdurig in staking, omdat ze minder verdienden dan hun mannelijke collega's: de vrouwen van Optilon, een ritssluitingenfabriek in Winschoten.
Ze hielden vol, en ze wonnen er de Libelle Emancipatieprijs mee. Daarop kijken ze tevreden terug, in Andere Tijden, dinsdag om vijf voor negen, op Nederland 3.
Vanavond op tv, morgen online, klik daarvoor hier
Ik hou zelf niet zo van staken.
Ik heb nog nooit gestaakt.
Natuurlijk ben ik wel solidair, mocht dat nodig zijn.
Maar als ik ontevreden zou zijn zou ik gewoon vertrekken.
30 reacties
zo makkelijk ligt het volgens mij niet Smurf…. ik heb altijd met meervoudig gehandicapte mensen gewerkt en die zitten namelijk op een mooi plekje in mijn hart…. ik ben zo vaak verdrietig geweest dat ik niet meer voor hen kon doen dan basiszorg leveren omdat er geen zorg was!!! Het zou soms geweldig zijn om op welke manier dan ook eens een statement te kunnen maken… staken is bijna nooit een optie omdat je dus met mensen werkt die afhankelijk van je zijn…..en je loopt jezelf gewoon voorbij om tóch meer te doen in de tijd die je hebt…. als je een band met mensen hebt is het naar mijn idee niet zomaar een kwestie van opstappen dus….
pee esje….vrouwen behoren natuurlijk hetzelfde te verdienen in dezelfde functie als mannen…. duh 
ik heb in mijn loopbaan meerdere malen gestaakt en ben er trots op .en ik heb eerlijk gezegt geen fijn gevoel bij mensen die niet lid zijn van een vakbond,zij die geen lid zijn mogen dus ook niet klagen over hun werkomstandigheden ..
Precies, maar dan nog. Tussen staken en vertrekken zitten nog wel wat alternatieven 
En wat die ritssluitingen betreft: die zaten gewoon ‘verkeerd dichtgeritst’.
Ooit was ik bijna aan het staken. Ik kwam op ‘s morgens op mijn werk en hoorde dat mijn collega (tevens nog vriend en ex ) een ongeluk had gehad. Hij had het niet overleefd. Ik had 3 uur voor het ongeluk nog met hem gepraat. Of ik niet mee ging naar een discotheek in Belgie. Ik kom dus op mijn werk, kreeg het te horen en kon direkt met werken beginnen. De zaak sluiten lag te gevoelig, zeiden ze. Bullsh*t, het lag te financieel. De dood en het gelieg hebben me toen bijna laten staken. Een paar weken later was ik er weg. Ik hou ervan om als mens behandeld te worden.
Andere tijden volg ik best vaak.
Staken zou ik ook niet snel doen. Of werken of opstappen.
Staken is voor ….
Staken is oke! Zo zijn wel de traditionele machtsverhoudingen milder geworden, dus het heeft wel nut gehad.
Ik wil het ook wel meemaken, maar dan wel als ik al een andere baan heb…
zoals mijn ouders zeggen: “Geen oude schoenen weggooien voor je nieuwe hebt” (smurfen dragen geen schoenen maar dat terzijde).
Wat ik bedoel is, neem geen ontslag voor je ander werk gevonden hebt… WW is ook niet alles…
Ik vind gewoon vertrekken ook geen optie. Het enige wat je volgens mij kan doen is aan de bel trekken, hard en luid. Laten horen wat er volgens jou niet kan. Polsen bij je collega’s om te weten hoe zij erover denken. Aan de andere kant vind ik ook dat men niet altijd meteen moet gaan staken. Soms heb ik de indruk dat mensen denken dat ze alleen maar rechten hebben en geen plichten. Ik zie dit vaak bij mensen die bij ons komen werken. Ze willen wel in de tuinaanleg, maar het werk mag niet te zwaar zijn, of ze zo. Tja, dan schiet het ook niet erg op.
Ik zou ook vertrekken, maar dan alleen als ik niet in een bedrijfscultuur of op een afdeling pas. Als alles klopt, je hebt het naar je zin en er wordt van bovenaf besloten dat één belangrijk element (salaris, takenpakket, etc) negatief wordt aangetast, dan is opstand noodzakelijk.
Soms is er geen andere mogelijkheid, en dan moet er gestaakt worden. Door stakingen heeft iedereen in Nederland nu stemrecht, en niet alleen mensen boven een bepaald inkomen. Het is wel geschiedenis, maar toch.
een ristsluitingenfabriek in winschoten? Wij in Amersfoort hadden vroeger 300! brouwerijen, en niemand staakte