Dienstweigeraar
Dinsdag 3 maart 1993, Kromhoutkazerne Utrecht, 07:00 uur:
We werden gewekt met een irritant luide zoemgeluid, opstaan geblazen!
Om kwart voor acht appel, en voor die tijd douchen en zo.
Appel is netjes in de houding staan en afwachten wat voor geblaf er volgt.
Wat we die dag allemaal verder gedaan hebben was zo interesant dat ik er niks meer van weet.
Toen we op de tipisch Nederlandse etenstijd (18:00 uur) ons melden in de kantnine kregen we niks meer.
Soldaten werken hun avondeten `smiddags om half vijf al naar binnen.
Zonder eten naar bed dus, en zo werd het woensdag.
We waren bezig met iets idioots toen mijn begeleider (generaal ,sergant of weet ik veel hoe zo`n blaffer heet) een briefje overhandigd kreeg.
Het betrof een mededeling voor mij, of ik me wel even wilde melden in gebouw 6, bij de heer kweetnietmeer.
Toen ik me melde bij de desbetreffende meneer werd mij de vraag gesteld of ik wilde blijven of naar huis gaan.
Op het ministerie zijn mijn brieven kennelijk toch aangekomen, en nu ik eenmaal in dienst zat dachten ze dat het misschien wel mee zou vallen.
Ik had de mogelijkheid om beroep te doen op de wet Gewetensbezwaren.
Ik kreeg bedenktijd, maar dat was niet echt nodig.
Met een geleende telefoonkaart belde ik even met huis om te melden dat ik er aan kwam.
Ik had zelf niet zo`n ding gekocht want ik bel niet zo graag.
Ik kon al mijn spullen weer inleveren en snelde me naar het station.
Omdat een treinkaartje niet te betalen was reed ik zwart.
Ik liet de conducteur mijn heenreis kaartje zien en hij trapte er in.
Ik was weer thuis!
Mijn werkgever was de volgende dag wel verbaast dat ie me zag, ik kon niet gelijk weer beginnen maar dat deerde niet.
Ik moest later nog voor een heuse commissie verschijnen om uit te leggen wat mijn bezwaren waren.
Ik vertelde de drie heren dat ik vooral tegen wapens was, dat was mijn sterkste argument.
Na een paar weken kwam de brief dat mijn "gewetensbezwaren" goedgekeurd waren, dus ik kon aan de vervangende dienstplicht.
Als je niet in dienst kon moest je wel een tijdje vervangend werk doen voor de overheid.
Daarvoor moest ik een aantal keer naar een ministerie in Den Haag.
In de provincie Groningen hadden ze niks voor me, en elders in het land wilde ik niet.
Binnen een jaar moest ik iets gevonden hebben anders moest ik de bak in.
Ik heb twee solicitatiegesprekken gehad.
Eentje om brandcardier te worden in het ziekenhuis in Grioningen waar ik niet geschikt voor bleek.
En eentje op het arbeidburo in Emmen om telefoniste te worden, ook daar wilden ze me niet.
Omdat mijn inzet om werk te vinden er wel was, maar geen geschikt werk werd gevonden kreeg ik VRIJSTELLING!
Dus al met al een hoop gedoe en gelul, en een paar jaar later werd het afgeschaft. (opgeschort)
Nu hebben we een leger met gemotiveerde personen en dat is een stuk beter!
38 reacties
Ik denk dat t goed is dat t uiteindelijk zo gelopen is zoals je het vertelde, t leger zou weinig aan jou hebben gehad en jij nog minder aan t leger, dus eind goed al goed! 
Het wordt steeds spannender,dit verhaal.Tot nu toe bevalt het me.Dienst weigeren en geen kaartjes voor de trein kopen omdat je zo snel mogelijk weer naar huis wilt.Klasse.
er is niks mis met dienst weigeren….. ik kan het me levendig voorstellen…. het is mijn wereld ook niet…..in ieder geval kiezen de mensen die er nu inzitten bewust voor…vind ik een stuk aannemelijker…. precies wat je zegt
Je hebt groot gelijk! Dat het je gelukt is……bravo!!! Mijn kameraad heeft het ietjes sneller aangepakt. Hij had zo’n heimwee…….na twee dagen huilen hebben ze hem naar huis gestuurd. hahaha!
Ik vind het ook beter dat de mensen die echt in dienst willen dat nu kunnen. Van mijn schoolklas wilden een paar jongens heel erg graag en die bleken uitgeloot.
Kom kom….militairedienst was niet zo erg hoor.
Wel als je verlatingsangst en een slecht eigenbeeld had en “te” beschermd was opgegroeid.
Je had ook een slechte tijd als je dingen niet kon relativeren en je niet in nieuwe onbekende situaties kon handhaven en aanpassen.
Dat legergroene stond je ook vast niet zo mooi…3 maart 1993 was mijn 13de verjaardag, maar ik heb toen nooit bij dit feit stil gestaan
het leger help wel heel erg voor je conditie elke dag die baan rennen krijg je wel een conditie van en je valt er ook nog behoorlijk van af goeie reden voor mensen die af willen vallen en er niet al te veel geld aan willen uit geven en zo ook nog geld kunnen verdiennen
Leger en conditie? Ik heb al die maanden geen stombaan gezien. Het was wel een qws van organiseren. Ik vak term drukken.
Zo kom je wel aan een aantal logjes….. als je alles in 26 delen verteld. Moet ik ook eens gaan doen.
Omdat een treinkaartje niet te betalen was reed ik zwart.
Een kaartje is nu nog steeds niet te betalen.
Wow aardig verhaal gelukkig werden je bezwaren geaccepteerd etc. Ik was in ieder geval blij dat het bij ons niet meer verplicht was ;)
Als ik in dienst zou moeten, zou ik gewoon ook resulut alles weigeren, :)