Een busrit langs de diamanten.
Nieuw in Amsterdam is de toeristenbus.
Ik ging eens wat informatie winnen toen ik een bord zag staan voor zo`n toeristenpost.
De dame achter de balie ging meteen bellen of er nog een rit was, dat bleek niet het geval.
Dat bleek ook in de folder te staan, kennelijk belde de dame graag.
Ik kon nu meteen een kaartje kopen, maar dat kon ook wel in de bus.
Tja, dan doen we dat wel in de bus.
We konden nog wel met een rondvaart mee, vertelde de dame, maar ja, wanneer en of ik dat doe bepaal ik zelf natuurlijk wel.
Maar goed, de folder was binnen en we wisten waar we in moesten stappen.
Die zaterdag zou een bus vertrekken aan het Rokin.
Dus we gingen de bus in, maar konden geen kaartje kopen, daarvoor moesten we aan de overkant zijn!
Daar sloten we aan in de rij, maar we kregen voorrang, de bus had even gebeld.
De busrit was wel leuk, het dak was open en we kregen allemaal oordopjes en luisterden naar datgene wat ons verteld werd.
De oordopjes mochten we houden, dat is dan mijn souvenier van dit jaar.
Op een gegeven moment stopte de bus bij een diamantfabriek, daar moesten we uitstappen.
We kregen een rondleiding in het engels, wat slecht verstaanbaar was (en ook niet bijster interesant)
Een aziatische kakmadam liet ons diamantjes zien en ze tekende op een papier allemaal berekeningen en zagen zelf eens diamant van 100.000 euro!
Alsof ik onder de indruk moet zijn van de waarde van zo`n steentje, het is maar wat een gek er voor geeft.
Het duurde me te lang en ik ging naar buiten, in een ander gebouwtje was gratis koffie!
Daarna mochten we weer de bus in, en de tocht zette zich voort.
Amsterdam is een mooie stad, en deze busrit was ook erg mooi.
Daarna liep het tegen 16 uur en stapten we op de tram, naar de plantage, daarover later meer.
Hier dan het uitzicht dat ik had, op een bepaald moment.
Dankzij de uitleg in de bus weet ik nu pas dat dat het overblijfsel is van een verdedinginspoort.
Mensen aan het werk mogen zien, dat is altijd interesant natuurlijk.
Toen het diamantensjowen saai werd nam ik maar een kiekje uit en van het raam.
Dit is de zaal.
En de schitterend hangende lampen aan het plafond.
Links, die rooie, dat is hem!
Wachtend voor het stoplicht zag ik de spiegeling!
En ook dit is een stukje Amsterdam.
Ik nam een softijsje, maar kon het niet laten even een foto te nemen van de vele soorten schepijs.
22 reacties
Weer bekende lokaties, al heb ik de diamantfabriek nooit van binnen gezien, mooi ook de weerspeiegeling bij het stoplicht! (En de informatie van de baliedame klopte dus niet… Slordig van de toeristenpost..)
Dat die glinsternde stukjes glas zo duur zijn ja…
Ben Cohen Shawarma..ik dacht toch dat ze dat anders schrijven…Hmmmm….Je voelt je wel een echte toerist in eigen land…
de diamanten vond je niks, maar de diamantslijperij was dus wel interessant.Mijn overgrootvader was diamantslijper. Weet je dat de socialistische diamantwerkersbond voor de orlog van het verzamelde slijpstof een fonds heeft gevormd om in het Gooi het sanatorium Zonnegloren te bouwen? Dat was nog eens solidariteit.
vergissing: Zonnegloren was een sanatorium in de Soesterduinen, het sanatorium van de Diamantslijpersbond stond in Loosdrecht en heette Zonnestraal.
En met die foto’s van Sarphatipark en Muiderpoort heb je mij twee speelplekken uit mijn kindertijd in herinnering gebracht.Amsterdam was toen voor kinderen een geweldige stad.
Jammie, dat ijs ziet er heerlijk uit 
Wat leuk dat je zo’n tocht hebt gemaakt, zo zie je dingen die je anders niet zou zien…en wij ook want het zijn weer leuke foto’s.
Ik had toch liever dure koffie en gratis diamanten. Hoe zag die Aziatische kakmadam er verder uit?
(En wat is haar telefoonnummer?)