Your buren
Mijn werk bestaat voornamelijk uit het schilderen van rijtjeshuizen.
Momenteel werk ik in een huizenblok waarvan de eerste woning bewoond wordt door een computerexperd.
Daarnaast een stel waarvan de man nogal in de knoop zit met zichzelf, want hij doet een opleiding, en heeft een vrouw en kind thuis.
Daarnaast woont een zwijgzaam gezin.
Daar weer naast woont een groot gezin, vader werkt de hele dag, een stuk of vier zoons gaan naar school, en moeder is zit de hele dag thuis te blowen, en pa neemt eentje als die weer thuis is.
Daar weer naast woont een mevrouw die alleen woont, en thuis is omdat ze onlangs een autoongeluk heeft gehad.
Wat daar naast woont weet ik niet, daar is nooit iemand thuis.
Daar weer naast woont een gescheiden mevrouw, die al heel wat meegemaakt heeft in het verleden.
Van oorsprong komt ze uit brabant, maar ze spreekt wel Gronings, met een zachte g.
En aan het eind van dit blokje woont een bejaard, maar kwiek echtbaar.
Wat nu even grappig is als merkwaardig:
We kregen een kopje koffie bij de mevrouw met de zachte g.
En op een gegeven moment kwam het gesprek over haar problemen met de laptop.
Ik tipte: "Nou, vraag de buurman van de eerste woning of die er even naar wil kijken, die man is computerexperd"
Mevrouw met de zachte g: "Doet die wat met computers dan? fijn dat ik dat even weet"
Conclusie:
Mensen kennen niet de medebewoners van hun eigen straat.
En dat is in mijn straat niks anders.
Ik ken de meeste wel van gezicht, maar dat is niet echt kennen.
(Ik zou best eens in mijn eigen straat willen schilderen eigenlijk, dan leer ik die mensen ook eens kennen)
Kent u uw buurtgenoten?
40 reacties
Schilders zijn het bindmiddel van de maatschappij, dat blijkt maar weer.
Wij hebben niet zoveel contact met de buren, de ene vind ik niet leuk met de andere maak ik wel eens een praatje.
En tegenover woont een jongetje dat bij Luchiano in het voetbalteam zit, dus die spreek ik ook af en toe.
Maar ja, ik kan ook niet schilderen…
Heb regelmatig contact met diverse buurvrouwen en maakte vorige week nog kennis met drie nieuwe. Maar sinds ik er met vier (eigenlijk vijf) wat heb gehad waarvan er twee door mij “van kind zijn” heb ik besloten niet meer al te intiem met buurvrouwen om te gaan. Het is hier een gezellig buurtje, zo in hartje Amsterdam met buren uit Egypte, Nepal, Schotland en wat al niet meer. Allemaal lekkere hapjes op de buurtbarbecue!
ja
ik ken de meeste wel inmiddel,
ik woon hier nu bijna een jaar en maak vaak een pratje met deze of gene,
erg hé dat mensen erlkaar niet kennen..
zo ontstaat eenzaamheid.
Ja, ik ken bijna iedereen hier op het dorp, en zij kennen mij. Maar wat jij beschrijft komt veel voor volgens mij.
Wij wonen vanaf februari in deze wijk in Emmen en nee, ik ken nog niet iedereen. Maar de meeste mensen direct uit de omgeving leer ik al aardig kennen. We hebben een leuke spontane buurt, oud en jong. Mag niet klagen dus.
Maar dit begrijp ik niet:
Daarnaast een stel waarvan de man nogal in de knoop zit met zichzelf, want hij doet een opleiding, en heeft een vrouw en kind thuis.
Hoe weet je dat die man in de knoop zit met zichzelf? Je schrijft, want hij doet een opleiding.
Wat leuk dat jij ze zo bij elkaar brengt!
Ik ken mijn naaste buren wel [we wonen met 4 op een etage] en ook nog wel wat anderen in het gebouw. Ik geef katten eten als men met vakantie is, of help oude mensen sjouwen met dingen wanneer ze dat zelf niet kunnen. Maar ik werk ook de hele dag, dus zie niet iedereen.
Ik woon in een rijtje waar we elkaar redelijk kennen, ondanks dat we niet dagelijks over de vloer komen. Maar sociale cohesie is al lang niet meer aanwezig in onze maatschappij, menigeen weet niet eens hoe de buurman heet… jammer is dat…
Ik ken ook een groot deel van het dorp wel en zij mij, altijd een praatje en een groet, maar bij elkaar komen doen we niet en dat hoeft voor mij ook niet.
onzichtbare buren
Nu de lage mist de sprekende
morgen verlaat en de klimop
als een bejaarde man zijn
laatste haren kamt
glinsteren de knoppen van de
gesnoeide perenboom
als koeienogen in een slagerij
de buren zijn onzichtbaar
er druipt slechts wat condens
aan hun badkamerraam, misschien
hebben ze mij vanmorgen
al in mijn blootje zien staan
© elze schollema
wink, big smile
Die bij me in de buurt wonen ken ik allemaal wel redelijk goed, verderop in de straat is het gewoon even zwaaien en groeten, verder niet.
Misschien zit die man die een opleiding wel in de knoop omdat hij z’n baan is kwijtgeraakt en nu een opleiding volgt om straks weer aan het werk te geraken. Zou zo maar kunnen.
Ja, wij uit het Zuiden (met name Brabant) zijn hele vriendelijke, hartelijke, gezellige, sociale mensen en geven graag een kopje koffie aan de schilder of glazenwasser (daarom vraag ik me ook af of ik wel Brabander ben).
Vroeger kon je de hele straat, wist je welk kind bij wie hoorde en wie wat voor werk deed. Er was sociale controle en hielpen als het nodig was. Die tijd ligt ver achter ons.
En het antwoord op je vraag of ik mijn buurtgenoten ken: nee, die ken ik niet. Ik spreek de buurvrouw en nog een aantal flatbewoners in de lift of bij de postbussen maar meer ook niet.
Ik ken er wel een paar, en dan een hoop van gezicht, maar met een hebben wel wel regelmatig contact. En ik vind dat prima eigenlijk :)
Ja, dat valt mij mij reuze mee, moet ik zeggen. Maar wij wonen dan ook in een dorp, hebben af en toe tenstoonstellingen war wij wonen em open ateliers en samen ook wel bezwaar tegen bepaalde dingen. Dat scheelt allemaal.
Nou René, je hebt heel goed geluisterd en opgelet; mijn complimenten. Dat is echt een prachtige eigenschap van jou.
Mijn muzikale buren ken ik zelfs bij voornaam, Rene. Ik heb zowaar een biertje met mijn gitaarvirtuoos gedronken terwijl een peuk smeulde tussen onze vingers.
Maar de rest ken ik van gezicht.
Ik snap waar je heen wilt….Eigenlijk kennen we alleen onze familie en die zijn soms zelfs ondoorgrondelijk te peilen :D
Ik ken redelijk wat mensen in de straat. Een aantal ken ik niet, een paar wil ik niet kennen. Het kost me al moeite genoeg om voldoende tijd vrij te maken om vriendschappen te onderhouden.
Ik vind het op zich al knap dat je dit allemaal van mensen weet waravan je het huis schildert 
Ik ken mijn buren van gezicht, zeg ze gedag maar verder vind ik het zo wel prima
Ik ken wel heel wat mensen uit de buurt. Maak er af en toe een praatje mee, zegt elkaar gedag. Maar van de meeste mensen zou ik niet weten waar ze precies wonen. (Behalve mijn naaste buren natuurlijk.)
Ik ken een boel mensen van gezicht, een paar ook van naam maar verder eigenlijk niet. En eerlijk gezegd heb ik ook helemaal geen tijd (en zin) om ze te leren kennen.
Als schilder heb je een heel sociaal beroep en hoor je veel van mensen, misschien juist wel omdat er zo weinig contact is onderling in een buurt.
Ik ken mijn buren wel maar ook niet meer dan dat, met de buren verder op maak ik af en toe een praatje. Wel zijn er meer mensen in het appartement die ik beter ken dan mijn naaste buren.
Best grappig zo iets mee te maken met je werk. Ik ken mijn buren goed en nog een aantal mensen in de straat maar lang niet iedereen maar is ook een lange straat….
Leuk zo’n inkijkje in een straat. Ik ken onze straatbewoners wel, ook bij naam, maar we komen nooit bij elkaar over de vloer.
Ergens heel triest he dat we de buren niet meer kennen.
Hier in de straat is dat gelukkig nog anders, we overlopen elkaar niet maar als er iets is staat iedereen voor elkaar klaar.
Nou nou zo hoor je nog es wat..maar je leert ook de mensen kennen Rene.
Hier in de straat ken ik wel een aantal mensen goed..maar ik woon ook in een volksbuurt zoals ze dat noemen,ik weet wel ongeveer wat iedereen doet voor zijn brood..laat ik het dan zo zeggen.
wij kennen elkaar van haver tot gort, maar alleen mijn jolige buurman en zijn vrouw zijn echte vrienden.
poeh ik ben blij dat ik niet in een rijtje woon
en zo’n gluurder/schilder wil ik dus niet over de vloer, foei wat jij allemaal zo neerzet ik hoop dat het je fantasie is!
hi hi groetjes hoor
Het overgrote gedeelte van m,n buren ken ik wel. En meer nog , heel veel buurtgenoten ken ik ook al. En dat houd soms erg op met boodschappen doen.
In het blok waar ik woon doen we veel samen. En als het mooi weer is, dan spreken we elkaar dagelijks. Als een van de buren hulp nodig heeft, dan krijgt hij die. Eigenlijk te mooi om waar te zijn, maar ik heb het getroffen.
ik woon in een doodlopende straat met 16 huizen.
7 gezinnen ken ik heel goed, een paar van zien en een dan nog een 3-tal die ik nauwelijks ken van zien. Redelijk gemiddelde volgens mij.
Ik heb wel contact met de buren, maar dat bestaat vooral uit af en toe een praatje maken, soms elkaar even helpen Aan de ene kant woont een stel met twee jonge kinderen. Aan de andere kant een alleenstaande vrouw die bijna blind is.
Mijn straat, die behoorlijk lang is, ken ik aardig goed doordat dit al de 4e woning in dezelfde straat is. Ooit kregen we er als gezin een huurhuis toegewezen. Na een aantal jaren kochten we een huis iets verderop. Weer later gingen we naar het andere eind van de straat. Daar woonde ik maar een paar jaar want het huwelijk liep uit op een scheiding. Toen ik bijna 6 jaar in een stacaravan gewoond had kreeg ik weer een huurhuis toegewezen in dezelfde straat. Wel heel toevallig.
Niet echt, beetje.