In naam der wet
Onlangs werden in Opsporing Verzocht, het misdaad en klikprogramma van AVRO, een aantal foto`s vertoond.Met de oproep om te vertellen wie dat zijn.
Nou ja, zoals altijd worden sommige mensen dan verraden, en een enkeling geeft zichzelf aan omdat die zichzelf herkend.
Er worden alleen misdadigers gezocht, die de politie zelf niet kan vinden.
Ik vraag me toch af wat er nou zo leuk of interesant is aan is om daar naar te kijken.
Er keek ook een moeder, die haar eigen zoon herkende, en hem aangaf!
En dat verbaasde me ten zeerste.
Onlangs keek ik naar Vrouw en Paard, en daar hadden vijf dames het over dit onderwerp.
En alle vijf zouden, als ze kinderen hadden, en het konden opbrengen, toch hun eigen kind aangeven, of proberen hem over te halen dat zelf te doen.
Ik kan me dat klikken sowieso al niet voorstellen, maar je eigen familie aangeven gaat wel heel ver.
Ik heb even navraag gedaan aan mijn beide ouders, en zij zouden me nooit verlinken.
Ouders moeten toch wel de mensen zijn die je het allermeest kan vertrouwen, altijd, wat er ook gebeurt!
Ouders dienen hun eigen kinderen niet aan te geven, en kinderen hun ouders niet.
Kijkt u wel eens naar Opsporing Verzocht?
En zou u uw eigen kind of moeder aangeven?
22 reacties
Ik vind het juist heel goed. Er zijn hele ernstige dingen gebeurd in HVH, niet zomaatr een kattekwaadje
Er is een tijd (en een land waar…) geweest dat kinderen een zakmes kregen voor het aangeven van paps of mams. Er zijn mensen die het voor minder zouden doen. Opvallend vaak zijn dat Wilders-stemmers. Je weet wel: van die mensen van “Befehl ist Befehl”, “Ordnung muss sein” en “Arbeit macht frei” en “Ausweis bitte!”…‘t Is eigenlijk te triest voor woorden dat zelfs veel Nederlanders zich erg thuis zouden voelen in Hitler-Duitsland…(Ik stel het nu wel erg zwart/wit hoor, dat weet ik. Er zijn vast wel een paar mensen die op Wilders willen stemmen omdat-ie zo’n leuk kontje heeft. Zoals mensen om die reden indertijd op Wouter Bos stemden…
Iemand verraden die zijn tong uitgestoken heeft, dat noem ik klikken.
Als een vriend van je iemand vermoordt, dan mag je niet zwijgen.
Je vergeet dat mensen die gewelddadige overvallen plegen dit meestal vaker dan eens doen – elke keer is er weer kans dat er slachtoffers vallen – en dat het ook meestal mensen zijn die in een situatie terecht zijn gekomen waar ze nooit meer uitkomen als niet iemand de cirkel doorbreekt. Aangeven betekent zeker als ouders dit doen ook een wanhoopspoging om het kind weer op de rails te krijgen. Het zijn onvoorstelbare situaties voor mensen die er zelf niet in zitten, ik zou niet zo gauw durven zeggen wat ik zou doen.
Ik kijk regelmatig naar het programma. Eigenlijk al sinds ik me kan heugen. Of ik me familie zou aangeven. Mmmmm, ligt eraan waarmee. Ik denk zo wie zo dat ik ze dan zou aansporen om hetzelf te doen.
Love As Always
Di Mario
Ik kijk er nooit naar. Vind er niets aan en ik zie die criminelen die ze daar laten zien toch nooit in m’n buurt.
Zou ik mijn eigen kind aan kunnen geven? Geen idee.
Ik kijk niet naar opsporing verzocht en of ik iemand zou aangeven hangt af wat die gedaan heeft. Een moord is toch echt iets anders dan vandalisme.
Zelfs niet NSBers gaven de adressen van ondergedoken Joden door aan de bezetters. Het lijkt alsof dat “verraden” in de genen zit van heel veel landgenoten.
Nee, dat programma kijk ik niet.
Wat anderen er van vinden maakt me niet uit, maar ik zou zelf nooit mijn kinderen aangeven. Ik ben ook niet zo voor al dat klikken in onze maatschappij.
ik kijk daar nooit naar. Ik verklik niemand. Wat heb je daar nou aan ? Ook op het werk zwijg ik in alle talen als iemand iets mispeutert. Ik ga wel met de collega praten over wat ik er van vind, maar verklikken ? NOOIT !
Nee, ik kijk er ook nooit naar. Die moeder zal dat heus niet zonder reden doen. Wat ik zou doen hangt van de ernst van de situatie af, natuurlijk niet als het kattekwaad betreft.
Ik zou mijn kind aangeven. Hoe moeilijk ik het ook zou vinden. En dan hoop ik dat het voor een beetje onschuldig iets is. Als een kind stout is, verdient het straf. Ook als een volwassen kind stout (crimineel) is, verdient het straf. Straf is een genoegdoening voor de slachtogffers, maar tegelijk ook een poging om herhaling of erger te voorkomen.
Nee, ik kijk niet naar dat programma en nee, ik zou mijn kinderen niet aangeven. Ik heb werkelijk de pest aan de anonieme tiplijn, aan verklikkers, verraders. Ik ben zelf ooit ‘verraden’ door familie toen ik nog maar net een week mijn auto onverzekerd had. Wegens noodzaak (met diezelfde familieleden) moest ik van Delfzijl naar Assen rijden en onderweg stond de politie me op te wachten. Ca. 400 euro boete. Het geldbedrag vergeet je zo weer, maar het verraad niet.
Ik kijk weleens en zou pas aangifte doen als hij/zij na een goed en stevig gesprek laconiek is/blijft over wat hij/zij gedaan heeft.
Ik kijk weleens naar het programma, ik vind het wel moedig van de moeder, maar ik weet niet of ik het zelf zou doen. Ik denk dat ik het gesprek met hem aan zou gaan en zou bewegen om zichzelf aan te geven
Als je er na kijk en er is een dode gevallen die je lief is denk je er misschien anders over Er is een paar jaar geleden een dochter van een vriendin van ons vermoord gelukkig zit hij vast maar ik zou de verrader zijn.
Bij Opsporing verzorgt komen alleen de grootste misdaden terecht en als mijn kind een misdaad van dat caliber zou hebben begaan zou ik hem of haar zeker aangeven of hen overhalen zichzelf aan te geven. Wat voor een boodschap geef je je kind als je het gewoon laat gaan?!
Dat lijkt me een gewetensvraag. Stommiteiten zou ik nooit aangeven, iedereen kan en mag wel eens een fout maken. Maar doelbewust mensen vermoorden bijvoorbeeld zou ik nooit goed vinden, ook van mijn eigen kinderen niet. Ik zou me geen dag meer veilig voelen thuis.