Raar maar waar
Ik snap nooit zo waarom mensen, middels schoolbank en zo, op zoek gaan naar mensen uit hun verleden.
Als mensen elkaar uit het oog verloren hebben, om wat voor reden dan ook, dan is het toch goed zo.
Maar ik zal het u nog sterker vertellen.
Laatst was ik aan het schilderen op een flat, en een bejaarde bewoonster bood me een kopje koffie aan.
En ze informeerde waar ik precies woonde.
Ze herkende de straat en noemde aan aantal achternamen op, met de vraag of ik die mensen kende.
Nou, nee, ik weet wie mijn buren zijn, en sommige mensen in de straat, maar het merendeel ken ik niet.
Nu weet ik wel dat er een hele hoop mensen zijn die wel van mijn bestaan weten, ik val nogal op door dagelijks op klompen en met een herdershond naar het Sterrebos te gaan.
Maar ik ken al die mensen niet.
Het interseert me ook niet zo.
Zo vertelde ik de vrouw dat ik haar reuze aardig vond, en elke keer als ik haar voortaan tegenkom zullen we elkaar even begroeten, en als iemand dan vraagt wie u bent, ik zou u naam niet weten.
Ze noemde snel haar naam, maar dat was ik al net zo snel weer vergeten.
En wie er allemaal in mijn straat wonen en wat ze allemaal doen, ach ja.
En wat mijn ex klasgenoten allemaal uitegsookt hebben, mwa.
Oke, ik las wel eens in de krant dat er iemand verongelukt was, en hoor wel eens iets over trouwen en kindertjes, voor de rest intereseert het me weinig.
En toch, weblogs intereseren me mateloos.
Ik wil kennelijk meer weten over wildvreemden dan van mensen die deel uit gemaakt hebben van mijn bestaan.
Iedereen die naar me op zoek is kan een ontmoeting wel vergeten, maar als die gaat webloggeren zal ik het met interesse tot me nemen.
negentien reacties
Je bent een rare smurf, René ;)
Nee hoor, ik deel je mening, Ik heb heel veel interesse in mensen, zowel privé als zakelijk. Maar gaan zitten wroeten in mijn jeugd? Neh. Ik heb er een paar als vrienden op FB en dat is erg leuk. Maar ik heb nul de behoefte ze op te gaan zoeken. Zo alleen digitaal contact is prima.
Ik doe dat ook niet, ik kom heel af en toe wel eens iemand van vroeger tegen, maar dat is voorbij. Ik heb liever dagelijks contact via mijn weblog.
Ik zoek niet gericht, maar soms kom ik mensen tegen, en dan vind ik dat best wel leuk hoor… ook om die te ontmoeten en terug te kijken op je jeugd.
Ik heb mijn naam in het hebreeuws staan op FB, dus de vrienden van vroeger zullen dat zeker niet herkennen. Heerlijk die rust..
Love As Always
Di Mario
Ik doe niets met schoolbanken of andere sites om mensen uit mijn verleden te zoeken. ALs zij er uit verdwenen is dat met een reden.
Hier op het dorp zullen d emeeste mij wel kennen ja, en ook in de wijde omgeving, maar ook dat heeft zijn reden.
da’s wel een grappige ontwikkleing rene,
en als je die webloggers dan ontmoet hebt,
is je interesse dan ook weer over
Ik snap je, ook ik ben soms meer begaan met wildvreemden dan met de mensen uit mijn buurt. Nu ja, het zijn dan ook niet écht wildvreemden, je weet er soms meer van dan van mensen die je persoonlijk kent…
Er is inderdaad een sterk communitygevoel onder blogschrijvers en blogbezoekers. Die is in veel gevallen waarschijnlijk hoger dan een dergelijk gevoel in real life…..leuk item… ik zit niet te wachten op een uitnodiging via Schoolbank, daar heb ik geen behoefte aan…Agnès
Zo raar is dat niet, webloggen gebeurt op je eigen voorwaarden en in je eigen tijd, zonder verplichtingen. Toch leer je op die manier onbekenden best goed kennen. Dat is het leuke aan webloggen.
Maar evengoed vind ik het ook leuk om mensen van vroeger weer eens tegen te komen, al ga ik er niet bewust naar op zoek.
We denken er allebei zo over als jij René. Geen behoefte aan OUDE contacten die om wat voor reden dan ook verwaterd zijn of op hebben gehouden te bestaan. Blogger doe we samen en Albert zit op FB.
Fijn weekend, gut dat vergat ik, je houdt niet van zulke toevoegingen.
Grtz
Mara
Ik zoek weleens op namen van vroeger, gewoon om te kijken of ze ook iets hebben FB of een weblog, je weet het maar nooit. Net als jou ben ik niet zo van het irl opzoeken, dat zijn dan meestal weer onbekenden van het web.
Ergens hoop ik – maar ik ben dan ook een vreemde eend in de bijt – dat via Schoolbank ooit eens een uitnodiging volgt voor een reunie of iets dergelijks.
Voor de rest ben ik deels met je eens. Weblogs volgen is leuker. Wat mijn buren doen, is hun privé.