Janken
De dag waarvan je weet dat die eens zal komen breekt helaas nu aan...
Quandy woont niet bij mij, Quandy woont bij mijn ouders.
Hij is de vierde Duitse herder op een rij.
En weer is de voorkant nog goed, hij kijkt me aan alsof hij het ook niet begrijpt, het is die verdomde achterkant.
Nou ja, hij heeft al jaren last van zwakke heupen en het is een wonder dat hij zo stokoud is geworden: 12!
Zijn prostaat zijn we de baas gebleven, zijn knobbels zijn onschuldig gebleven, zijn oren hielden we goed in de smeer, zijn teken werden verwijderd.
En hij werd geborsteld en waar nodig ingesmeerd en hij kreeg druppels voor zijn botten.
En wat hebben we veel gewandeld, en wat hield hij toch van zwemmen.
De afgelopen zomervakantie`s namen we hem mee, we gingen langs alle waddeneianden die mogelijk waren.
Dit jaar gingen we helemaal niet op vakantie, we hoopten dat Quandy de zomer nog mee zou maken.
En dat heeft hij gedaan.
In de auto wilde hij al een hele tijd niet meer, met zachte dwang lukte het me nog een paar keer, maar toen hij echt niet meer wilde legde ik me daar ook maar bij neer.
Wetende dat dat het begin van het einde zou zijn, gelukkig heeft het nog best lang geduurd voor het daadwerkelijke einde toch onverbiddelijk daar is.
En hij werd een beetje doof, en hij werd strammer en strammer, maar aldoor ging het maar weer door.
Met soms even een dipje die hij altijd weer te boven kwam.
Hij kreeg al een keer medicijnen tegen de pijn, en als er verbetering was zou die pijn hebben gehad, er kwam helaas geen verbetering, maar gelukkig had hij dus ook geen pijn.
Zijn sterke voorpoten troken hem vooruit, en de achterkant waggelde er achteraan, steeds strammer en strammer.
Zijn achternageltjes zijn al helemaal vesleten, laatst zelfs tot bloedens toe.
Soms wilde hij niet naar het Sterrebos, dan bleef bij als een koppig ezeltje staan en gingen we zijn keuze doen en dat was dan maar naar de Liefkenshoek en terug, maar dat wilde hij nu ook niet meer.
Of tja, hij wilde wel, hij kon niet meer, vanwege die slenterende achterkant, die nu wel heel erg zwak en zwiebelig werd.
Maandag kon hij nog een blokje om, maar dat haalde hij vandaag ook niet meer.
Terwijl ik hoopte dat we zo nog weken door konden gaan, maar helaas.
Het moet nog gaan gebeuren, ik zie er als een berg tegenop, maar het moet, de afspraak is gemaakt, bij hem thuis.
— RenéSmurf (@Renesmurf) September 19, 2019
negen reacties
Ookal weet je dat het er aan zit te komen, dat het beter is, het blijft pijn doen. Sterkte René. Hij zal gemist worden.
Love As Always
Di Mario
Heel veel sterkte nu je je maatje, dat zoveel voor je betekende, moet missen.
Het was inderdaad wel te zien dat hij op was . Je hebt de belangen van je grote vriend altijd voorop gesteld en dat siert je. Quandy heeft het goed bij je gehad.
Ja en nu zit ik hier ook te janken natuurlijk, vreselijk. Zijn hele leven meegeleefd met wat jullie deden en nu ook het laatste stukje leef ik mee hoor. Je weet dat het komt en het is zo moeilijk een zwaar, maar wat heeft hij een mooi leven gehad bij jullie. Wandelen, fietsen, erop uit! Heel veel sterkte!
Ot. Heb Ramses Shaffy – Zing,Vecht,Huil,Bid,Lach,Werk En Bewonder, voor je gedraaid.
Het programma is beluisteren op de pagina “Bank’s Radio”
De zwakke heupen is een Herders kwaal, mijn vorige Cavalier had artrose.
Het is een heel moeilijke en zware beslissing, heb het twee keer meegemaakt.
Maar voor Quandy is het beter, wens je veel sterkte. Hans