KeReltje
Quandy is dood.
Toen ik bij hem kwam was hij, zoals altijd, blij om me te zien, hij wilde opstaan om me te begroeten maar bleef toch zitten, en ik aaide hem en knuffelde hem, zoals altijd, en gaf hem zijn laatste koekje.
Ik informeerde even bij mijn ouders en hij had hedenmorgen wel willen wandelen, maar kwam niet verder dan twee meter voorbij het hek. Terwijl hij maandag nog een heel blokje om kon doen.
Hij had in de ochtend in de huiskamer gelegen en de hele middag op zijn gazon.
Gelukkig was het een aangenaam zonnige dag.
En nu was het wachten op de dierenarts.
Ze kwam, stelde zich voor en we gingen naar Quandy toe, ik waarschuwde, zoals altijd, dat hij niet van vreemden houdt, en hij blafte eventjes, tot ik naast hem neerknielde hem toesprak en hem aaide.
Hij had wel vaker een inenting gekregen, dan hield ik ook zijn kop vast en deed de dierenarts aan de achterkant haar werk.
Hij kreeg eerst een prikje om te gaan slapen, en daar kreeg en nam hij ook alle tijd voor, de dierenarts ging op een tuinstoel zitten om het vergif klaar te maken, en ik aaide mijn lieve vriend tot hij sliep.
Toen kwam de dierenarts weer, ging naast me zitten en met een scheerapparaatje haalde ze wat haar van de voorpoot om een ader te vinden om daar vervolgens de naald in te zetten en het mengsel er in te spuiten.
We bespraken dat het voor haar ook geen leuk werk is om zoiets te moeten doen.
En dat het een voorrecht is voor dieren dat ze ingeslapen kunnen worden, bij mensen gaat dat een stuk lastiger allemaal, en ze wilde weten wat Quandy allemaal leuk vond: zwemmen.
Ze wilde overigens geen koffie.
We bleven nog best wel lang zitten tot zijn hart niet meer klopte, en ze vertok weer.
We hebben besloten om hem te begraven onder de plek waar die graag lag.
En omdat hij de laatste van vier Duitse Herdersonden is die hier geleefd hebben mag hij blijven liggen.
Toen ik twee jaar oud was kwam Barretta in mijn leven, de liefste Duitse Herdershond die je maar voor kon stellen, maar wel een vechtersbaas, hij was de sterkste hond van Winschoten en werd 13,5 jaar!
Karzan was zijn opvolger, ook de allerliefte Duitse Herdershond, in elk geval voor mij, en na 11 jaar stierf hij, daarna kwam Kiras, die werd slechts zes jaar en stierf aan de gevolgen van een spierziekte, en nu dus Quandy, na hem zal er geen opvolger komen, vanaf heden ben ik hondloos...
Op 2 oktober 2007 ontmoette ik voor het eerst Quandy, in Drenthe.
Op 9 november 2007 mocht ik hem eindelijk halen, uitzinnig.
En vanaf 10 november 2007 maakte ik filmpjes, vooruit.
Ik herhaal hierbij het eerste filmpje van Quandy, gemaakt op de plek waar die nu begraven ligt.
twaalf reacties
Sterkte René, helaas is Quandy er niet meer, maar denk twrug aan de leuke dingen, de wandelingen, de vakanties en de andere uitjes.
Mooi afscheid voor Quandy. Groot gelijk om hem in de tuin te begraven. Sterkte met het gemis
Love As always
Di mario
Ja van Kiras weet ik zelfs ook nog dat die plotseling dood was.
Het zal wennen zijn René. Gewoon toch af en toe maar eens een rondje doen wat jullie samen deden. Veel sterkte! Dag Quandy… je hebt een mooi leven gehad.
Ware dierenliefde, Ook het besluit om geen hond meer te nemen wordt uit liefde genomen denk ik, je ouders worden te oud om nog met zekerheid te kunnen zeggen dat zij nog “een hondenlevenlang” kunnen zorgen, en in jouw flat kun je geen hond houden. Dat zal echt een groot gemis zijn omdat Quandy toch voor een groot deel de invulling van jouw vrije tijd was.
Heel veel sterkte ik hoop dat er dicht in de buurt een asiel is waar men blij zou zijn als je, over een tijdje, er honden uit komt laten.
Wat hebben jullie van elkaar genoten, René! En wij in blogland mochten van jullie wandelingen meegenieten. Dankjewel, Quandy! Veel sterkte met de verwerking van dit verlies, René. x
Ach, wat jammer je maatje Quandy is niet meer.
Gelukkig heeft hij een goed leven bij je gehad.
Wat een schatje als pup, prachtige terugblik.
Weet zeker dat je hem niet snel zal vergeten, sterkte. Hans
Veel sterkte Rene. Het is altijd een hele moeilijke en verdrietige beslissing, je lieve beest in te laten slapen. Maar het is wel heel mooi en rustig gebeurd. Nogmaals veel sterkte.
Veel sterkte René. Ik weet gewoon nog (van je weblog) dat je Quandy net had…..