HeRdenking
Gisteravond was de Holocaustherdenking in Winschoten.
Meestal doen ze dat in oktober, als de kermis er nog is, en is het droog.
Dit jaar was het op 8 november, is de kermis al weg en regende het.
Ik fiets over het Israelplein en zie een menigte staan bij het Joods monument.
Ik stap af en ga kijken en luisteren.
Dit keer staan ze allemaal onder een afdak van een winkel.
Ik hoor de toespraak aan, ik weet niet of er muziek is, want als de burgemeester wordt gevraagd een krans te leggen fiets ik maar naar huis.
Soms is dat om mijn fiets even op te bergen en loop ik terug voor de rest van de toespraken, kransleggingen, voorstellingen en de stille tocht naar het station en terug.
Maar mijn hoofd staat er niet naar.
Het is heel erg wat al die mensen is overkomen is in de bange jaren 40, en dat moet voor altijd worden herdacht opdat wij niet vergeten.
En soms woon ik het bij en soms niet, dat ligt aan het weer en aan mijn stemming.
Ik ga niet tussen al die mensen onder een afdak staan.
En mijn hoofd staat er ook niet naar vanwege de steeds erger wordende toestand in de wereld.
Ze maken het ons wel erg moeilijk door hoe ze nu totaal verkeerd bezig zijn.
vier reacties
Het zijn eigenlijk ook de verkeerde mensen die bij zo’n bijeenkomst staan, dié weten heus wel hoe erg het was en vergeten dat echt niet. De mensen die er met de neus opgedrukt zouden moeten worden gedenken niet die staan te juichen om het huidige leed.
Het is nooit fijn om te herdenken, men kan wel zeggen nooit meer.
Maar helaas herhaalt de geschiedenis zich telkens weer. Hans
Je moet er zeker niet gaan staan als je stemming er niet naar is. Misschien kijk je er volgend jaar weer anders tegen aan.
Love As always
dimario