ZomeRvakantieavontuur
We hadden een fijn fietsdagje naar Sneek gehad en waren nog zo`n tien kilometer van de camping.
Lekke band.
Bandenplakspul is aanwezig, dus de band wordt geplakt.
We vinden al snel het gaatje, plakken het dicht, frummelen de band er weer in en voort maar weer.
Een kilometer verderop is diezelfde achterband weer plat!
Hmm. nog maar een keer plakken dan.
Weer een kilometer verderop is die weer plat, en nu lukt het oppompen ook niet meer.
Na meer dan honderd slagen is die nog zo plat als wat.
Naar de camping gaan lopen is geen optie, de boel aan gruzelementen rijden op een platte achterband is dat wel.
Al de hele dag ben ik zuinig met mijn telefoon, want ik maak gebruik van zijn navigatie en had er mee zo dicht terug bij de camping kunnen komen dat ik het vanaf daar wel uit mijn hoofd weet.
De batterij ging dus leeg.
Door die lekke band had ik zoveel vertraging dat mijn telefoon het begaf.
Het werd al donker, ik had op een gegeven moment niet echt een idee meer waar ik was, en ging op borden kijken.
Dat is erg bijzonder in Friesland, dat je op borden kijkt, want een meneer in de auto vraagt waar of we wezen moesten.
Omdat er meer verkeer aan komt parkeert meneer eerst even zijn auto.
Tja, de veerpont vaart op dit uur niet meer, u moet helemaal omrijden via Drachten om aan de overkant te geraken.
Oke, ik bedank hem vriendelijk en op naar Drachten dan maar.
Voor we daar zijn volgt er ook nog een valpartij, niks gebroken, en raken ondertussen ook de fietsaccu`s leeg.
In Drachten aangekomen is het inmiddels donker en op de borden vind ik de te volgen nummers, die in de donkere srtuiken niet meer zichtbaar zijn.
De ANWB paddestoelen ontbreken op meer plekken dan ze gewenst zijn, en soms zijn er zelfs helemaal geen borden.
Een man die ons wel erg laat nog op pad vindt, verwijst naar linksafslaan bij een rotonde, die nooit komt. Een mevrouw weer een heel andere kant op, een stel heeft onenigheid over welk dorpje we wel of niet door zouden moeten komen, dronkenlappen en Engelstaligen snappen niks en uiteindelijk na twee uur fietsen zijn we weer op precies hetzelfde punt als twee uur geleden.
Inmiddels is het bijna middernacht als twee dames uiteindelijk wel de juiste weg aanwijzen, alhoewel ik toen wel al op gevoel een hele eind in de goede richting was gegaan. (Had ik dat maar direct gedaan, ipv mensen vragen) Ik was ook niet degene die mensen vroeg, ik ben meer iemand van zelf uitzoeken.
Eindelijk waren we weer op bekend terrein en tegen twee uur waren we op de camping.
Een dag later lieten we de fiets reparen en de rest van de vakantie vieren.
owh, dat was wel even een avontuur zo. Niet zo leuk. Jammer dat niet iedereen altijd de goede kant op wijst, heel herkenbaar.
Love As Always
Dimario