ZateRdag
Het was mei 2014 toen ik naar een open dag van een gevangenis ben geweest.
En toen al nam ik me voor om ook eens naar een open dag van de TBS kliniek te gaan.
Maar ja.
Aanmelden kan in april en de open dag is in mei.
En elke keer als ik er aan dacht om even op de website te kijken was ik te vroeg om me aan te melden, of te laat.
Jaren versteken en dit jaar had ik mazzel.
Ik was op precies het juiste moment op de website om me nog aan te kunnen melden voor de open dag op 17 mei.
Ik ga samen met mijn vader.
Het was fantastisch en zeer indrukwekkend.
Ik volgde precies de navigatie van mijn telefoon en zodoende stond ik voor de grote toegangspoort van de Mesdagkliniek in Groningen.
Toch druk ik op de bel, want hier weten ze vast wel waar ik wel moet zijn.
Een zeer vriendelijke dame sprak door de praatpaal en had mij ook duidelijk in beeld.
Ik had een afslag te vroeg genomen, de parkeerplaats is net even verder.
Er was nog plek, we hadden nog ruim tijd om aan te melden in de tent, en we vroegen een sleutel voor een kluisje. Daar ging de telefoon in en andere spullen, en met alleen de paspoort ging ik me melden.
Ze vroegen alleen mijn voornaam en zochten daarop op de lijst.
Ik kreeg een oranje papieren polsbandje om met het tijdstip dat ik naar binnen mocht.
Daarna was er een meneer die me ging scannen met een ding, en nadat ik me omgedraaid had nog een keer.
Ik mocht door, mijn vader ook.
Op het plein wachten, in de zon is dat niet erg, en er kwamen nog best wel veel mensen bij.
Toen met de groep mee naar binnen, om een filmpje te zien die korter was dan de aankondiging.
TBS is voor na een gevangenisstraf met als doel een terugkeer in de maatschappij, dat dat even duidelijk is.
Als eerste gingen we naar een kerk dat een stilteruimte is, daar waren een pastoor en een humanist en soms is er ook een dominee en er is ook een ruimte voor moslims.
Mooi, netjes en sober, niet uitbundig maar wel een vriendelijke uitstraling.
Deze ruimte staat los van de rest van de gebouwen, zoals ook de behandeling los staat van de geestelijke gezondheid.
Daarna mocht ieder zijn eigen pad vervolgen, de pijlen en de deuren waarop stond dat die open zijn.
Het is een heel groot complex en overal waren medewerkers die je wat kon vragen, en als je niks wilde vragen dan gingen ze je wel wat vertellen.
Heerlijk buiten in het zonnetje kregen we ook nog een demonstratie te zien hoe ze iemand die niet mee wil werken toch ingepakt en wel meekrijgen in een andere cel.
Ondertussen kregen veel mensen een lekker gebakje, waaronder ik.
Mijn vader en ik liepen zo traag dat we ingehaald werden door de volgende groep.
Dat geeft niks, dat is juist leuk, lekker de tijd nemen.
Toen anderen alweer naar de demonstratie gingen kijken werd het pad voor ons rustiger.
In de gymzaal kan gegymd worden, met klimmuur en wel een heel enthausiaste trainer, maar je zo niks met een bal kunnen daarvoor is het te klein.
Er zijn ook handenarbeidlokalen en er zijn zelf dingen te koop die de patienten gemaakt hebben.
Het is ook altijd wel leuk om mee te luisteren wat anderen vragen en wat de antwoorden zijn.
Ik had er van te voren niet echt een voorstelling van, want ik weet dat het niet echt een gevangenis is.
Ik vind het wel een groot complex, en de cellen die we mochten bekijken zijn zoals cellen zijn, klein.
Na een gratis kopje koffie moest je ook nog weer met het paspoort afmelden, alsof ik binnen zou willen blijven, en na leeghalen van het kluisje alsmede het inleveren van de sleutel in de auto een ervaring rijker weer naar huis.
Interessant zeg. Ik geef je groot gelijk om rustig aan te doen. Waarschijnlijk kom je er nooit meer, want nog een rondleiding gebeurd bijna nooit en omdat je een misdaad hebt gedaan hoop ik niet voor je.
Love as Always
Dimario