NedeRland
Ben Ali Libi
Op een lijst van artiesten, in de oorlog vermoord,
staat een naam waarvan ik nog nooit had gehoord,
dus keek ik er met verwondering naar:
Ben Ali Libi. Goochelaar.
Met een lach en een smoes en een goocheldoos
en een alibi dat-ie zorgvuldig koos,
scharrelde hij de kost bij elkaar:
Ben Ali Libi, de goochelaar.
Toen vonden de vrienden van de Weduwe Rost
dat Nederland nodig moest worden verlost
van het wereldwijd joods-bolsjewistisch gevaar.
Ze bedoelden natuurlijk die goochelaar.
Wie zo dikwijls een duif of een bloem had verstopt,
kon zichzelf niet verstoppen, toen er hard werd geklopt.
Er stond al een overvalwagen klaar
voor Ben Ali Libi, de goochelaar.
In 't concentratiekamp heeft hij misschien
zijn aardigste trucs nog wel eens laten zien
met een lach en een smoes, een misleidend gebaar,
Ben Ali Libi, de goochelaar.
En altijd als ik een schreeuwer zie
met een alternatief voor de democratie,
denk ik: jouw paradijs, hoeveel ruimte is daar
voor Ben Ali Libi, de goochelaar.
Voor Ben Ali Libi, de kleine schlemiel,
hij ruste in vrede, God hebbe zijn ziel.
Bovenstaand gedicht is geschreven door Willem Wilmink en in dat filmpje dat ik niet zelf gemaakt heb draagt Joost Prinsen het voor, en hij breekt op het eind.
Hij is gestorven, net na de verkiezingen, hij heeft nog mee kunnen krijgen dat de PVV verslagen is.
Waakzaam zijn, waakzaam blijven, en toch voltrekt alles zich weer steeds opnieuw.
Joost Prinsen herinner ik me nog met zijn rol als Erik Engerd in de Stratemaker op zee show. Heel lang geleden. Toen keken we nog naar de Nederlandse televisie via antenne.
Mooi gedicht draagt hij voor.