Ik heb er een gewoonte van gemaakt om het even vast te leggen als de sirenes gaan. Elke eerste maandag van de maand. Vorige maand was ik binnen aan het werk in de stad Groningen en deed ik de fietskelderdeur eventjes open voor tien seconden. Vandaag was ik op een balkon in Assen en nam ik een minuut de tijd. Daarna snel doorwerken natuurlijk en op naar het volgende balkon.
Nu is er weer een minister die het af wil schaffen en daar is al protest tegen. Ik zeg altijd: wat goed is moet je goed laten. En ik weet: alles gaat veranderen en dat is meestal niet ten goede.
Eindelijk is er eens een songfestivallied die ik leuk genoeg vind om even vast te leggen.
Puur Nederlandse muziek, alhier ontstaan in de jaren 90 en de hele wereld over gegaan. Daarna heeft de muziek zich niet meer ontwikkeld. En het is eindelijk weer eens een keer Nederlandstalig en werkelijk over elk getail is nagedacht en op gelet. Kosten noch moeite gespaard, en dan kan het dus wel eens voorkomen dat je dan ook wel wat hebt.
Een ijzersterke tekst, welkom in Europa, blijf hier tot ik dood ga. Met een heel merkwaardige knik op het einde en na dat gehak hakt dat er in. En dan doe je het goed, als een lied wat doet.
Ik kwam De Klinker binnen en had mijn kaartje nog niet in mijn hand. Tijdens het zoeken in de zakken merkte ik op dat ik verwachte dat ik hem bij de ingang moest laten zien. Dit is de ingang, zei de controlemevrouw.
Tja, de ingang van de zaal bedoel ik, maar nu dus gelijk bij binnenkomst. De scanner werkte eerst niet mee maar ik werd na een aantal pogingen toch toegelaten.
Rij 8 is de beste rij, daar zitten de rolstoelen ook dus er een loopruimte en dat is fijn voor mijn benen.
Jeroen Woe en Niels van der Laan vertellen dat ze hier vorige week ook al stonden. In het theater in Stadskanaal waren er smiddags techische problemen geconstateerd dus waren ze met hun hele hebben en houden en hun publiek hier naar toe gekomen. Of het waar is weet je natuurlijk nooit, maar een leuk verhaal is het wel.
Het vorige programma dat ze in Winschoten speelden was alweer vier jaar geleden. Toen zat ik ook in de zaal. En omdat ik toen zo genoten heb heb ik besloten om voor deze schrikkeldag een kaartje te kopen.
Eigenlijk wilde ik helemaal nooit meer naar het theater. Dat ze zonder te protesteren maar juist overijverig meewerkten aan de toenmalige maatregelen is me in het verkeerde keelgat geschoten. Maar als ik daar consequent in blijf heb ik alleen mezelf er mee.
Ik heb ervaren dat de magie van het theater blijft. Ik heb op internet de speellijst van Woe en Van der Laan eens gezien, en ze zijn vrijwel overal uitverkocht. En ze doen in al die zalen wat ze hier ook gedaan hebben. Maar dan weer toegespitst op daar.
En binnenkort zie ik ze weer op tv, Even tot hier.
Deze schrikkeldag ben ik naar cultuurhuis De Klinker om naar een voorstelling te kijken van het uitverkochte NC van Van der Laan en Woe en dit staat op de website:
Deze voorstelling is uitverkocht, het is mogelijk om u aan te melden voor de wachtlijst.
Van der Laan en Woe maken furore met kijkcijferkanon ‘Even Tot Hier’, maar voelen zich pas écht thuis in het theater. Daar spelen Niels en Jeroen hun meest persoonlijke theatervoorstelling ooit. Althans, voor Jeroen. Wat is hij voor iemand? Wat drijft hem? Waar komt hij vandaan en waar gaat hij naar toe? Samen met Niels gaat hij op zoek naar de antwoorden op de prangende vragen van zijn bestaan. Ook in ‘NG’, de zevende theatershow van het duo, wemelt het van de grappige scènes en muzikale acts. “Vindingrijk, effectief, geraffineerd, hard en onstuitbaar geestig. Fabelachtig mooi theater”, aldus het vijf sterren uitdelende Dagblad van het Noorden.
Vandaag was zo`n dag dat twee dingen samen liepen, en eigenlijk begon dat gisteren al. Of al reeds ver voor gisteren.
Mijn rechtervoorlicht is al een tijdje minder fel dan de linker, omdat er rechts iets kapot was. Mistlampen of stadslichten of weet ik veel, ik doe de boel gewoon aan als ik rij en zet het weer uit als ik gestopt ben. In april moet mijn auto toch weer naar de garage en dan fiksen ze dat maar even.
Een ander punt is dat het opladen van mijn mobiele telefoon steeds moeizamer ging. Ik moest het pinnetje er zo stijf in drukken en dan maar hopen dat die `smorgens vol is. Ik had al verschillende oplaadkabeltjes kapotgedrukt maar met een nieuwe kon ik telkens weer vooruit.
Maar gisteravond ging ook mijn laatste extra stevige kabeluiteinde kapot. Dus ik kon mijn telefoon niet meer opladen, en ik moest dit keer weer een nieuw kabeltje maar ook dat de telefoon gerepareerd werd. Helaas is de KPN winkel waar ik hem gekocht heb gesloten, dus ik ging naar een andere zaak. Een piepklein zaakje waar buiten staat: SCHERM STUK? wij maken het, en andere reparaties.
Daar moest ik dus vandaag voor sluitingstijd naar toe. Maar eerst werken. En toen ik wegreed merkte ik het al, mijn rechterkoplamp was nu helemaal stuk.
Toch haal ik eerst mijn collega op en we gaan naar het werk. Na het werk zou ik wel langs de garage gaan, voor mijn werk is die nog niet open. Zo ongeveer de helft van de tegenliggers geeft me lichtsignalen.
Op mijn telefoon, die nog 20% heeft, zie ik , in de pauze, in de keet, dat mijn vaste garage soms al om 15 uur, maar vandaag om 17 uur sluit.
Dus ik moet redelijk op tijd van mijn werk vertrekken en moet me nog ietwat haasten en rij om vijf voor vijf bij mijn vaste garage de oprit op. Oei, dat ziet er gesloten uit en blijkt het ook te zijn.
Hmm, snel besluit ik om naar een andere, grote garage te gaan, misschien zijn die wat langer open. Dat blijkt het geval. Voor de balie leg ik uit dan mijn koplamp kapot is en ik mag achter binnen rijden. Met drie man sterk werken ze mijn oude koplampen en toebehoren er uit en stoppen er nieuwe in. Als ik bij de balie betaal is mijn auto alweer naar voren gereden.
Tja, bij die garage waar ik vaste klant ben was het de vorige keer gratis, dat hoef ik hier natuurlijk niet te verwachten.
Snel rij ik, met uitstekende verlichting, het centrum in en nabij dat kleine telefoonreparatiewinkeltje parkeer ik mijn auto.
In het winkeltje is niemand, ik wandel naar de balie en daar komt de buitenlandse meer achter een gordijn vandaan. Hij hoeft maar even te kijken en ziet dat er geen vuil in zit maar de aansluiting is stuk. En dan kan dus gewoon vervangen worden, dat duurt een half uurtje. Het is twintig over vijf dus om tien voor zes moet ik terug zijn.
Ik kan mijn auto dus nog even naar zijn huisje brengen en aldaar een kop koffie nemen en dan mijn telefoon halen.
Dus, druk dagje, alles vertoonde al mankemeten en verging tegelijkertijd, het koste wat, maar nu kan ik weer dris voort. Opladen gaat weer zoals het hoort en ik rij weer goed zichtbaar.
En ik heb ook nog fijn met het hondje van mijn zusje gewandeld in het Sterrebos.
En waar stemmen ze mee in? Met een wet die de natuur zou moeten herstellen. Zo ver is het al gekomen, het moet hersteld, in plaats van dat het voorkomen is dat het zover kwam. Maar deze wet is heel erg afgezwakt, zo erg zelfs dat het geen wet meer te noemen is.
Het oorspronkelijke plan van de natuurherstelwet om een verbod op verslechtering van de natuur in te voeren, werd geschrapt. Nu moeten landen simpelweg hun best doen om te voorkomen dat natuurgebieden achteruitgaan.
De wet stelt ook doelen voor biodiversiteit op landbouwgrond, maar hier worden geen harde percentages aan gekoppeld zoals in het oorspronkelijke plan.
Helaas dus wederom weer alle ruimte voor geitenpaadjes in plaats van duidelijkheid verschaffen.
Ik zal voortaan mijn best doen om niet te hard te rijden. Best doen is niks, dat is geen wet.
Natuur zou helemaal niet iets politieks moeten zijn, het zou vanzelfsprekend moeten zijn dat we dat doorgeven aan volgende generaties. Maar ik vrees dat de volgende generatie in het Europees Parlement deze wet in zijn geheel weer van tafel veegt.
Het valt me op dat op de zondag vaak nieuws vermeld wordt over dat we steeds weer meer vliegen en topdrukte en stedentrips en het lijkt wel een reclame. En midden in het holst van de nacht als er normaal nooit nieuws is komen de berichten over de toestand van de aarde en moeder natuur.
Zo dat je dus op een zondag als je lekker veel tijd hebt stukken zit te lezen over het toenemend vliegverkeer, en op de maandagavond moet je je rot zoeken omdat er allemaal alweer ander nieuws overheen is gegaan.
De plannen van de provincies en de maatregelen van het Rijk zijn onvoldoende om de nationale doelen voor natuur, stikstof, klimaat en water van 2030 en 2035 te halen. Dat concluderen kennisinstellingen PBL, de WUR, Deltares en het RIVM na het bestuderen van de plannen die er nu liggen.
Dat is duidelijke taal, de politiek is aan zet, men moet ingrijpen, het kan niet nog langer wachten. We hebben meer natuur nodig en drastisch minder dieren in dit land.
Maar ja, de politiek, de grootste partij wil zelfs helemaal geen klimaat of wat dan ook voor maatregelen, enkel de dijken ophogen. En de partijen die daar mee praten vinden ook dat het allemaal wel langzamer en minder kan.
Het Marktplein in Winschoten kent duizend jaar geschiedenis.
En een deel daarvan vond afgelopen zaterdagmiddag plaats. Het heeft te maken met de sportschool Ultimate Gym, waarvan een belangrijke medewerker overleden is, en vandaag zou hij herdacht worden. In de sportschool, maar vuurwerk afsteken natuurlijk in de buitenlucht.
Als herdenking, of als eerbetoon.
Het was al een tijdje bezig en het bleef maar aanhouden zodat ik toch wel snel de telefoon pakte en vanaf mijn balkon begon te filmen. Wel met respect, van gepaste afstand, ik kom er immers niet naar toe, het komt naar mij toe.
De sportschool was voorheen een bioscoop, tegenwoordig zit de bioscoop in De Klinker ongeveer een kilometer verderop.
