De naam werd vijf maal vermeld, de afdeling Food en Horeca zelfs drie keer en de activiteiten van het bedrijf en de baas van het bedrijf of de afdeling drie keer. De presentator merkte zelfs op dat hij niet zo veel over het bedrijf hoeft te zeggen, omdat iedereen het kent. Toch werd nog gezegd dat het bedrijf bekend staat om 'de rookworst, tompoucen en leuke gebruiksartikelen voor elke dag.'
Ja, oke, het is iedereen dus duidelijk waar het om gaat. En is dat zo erg? Ik vind van niet. Een bedrijf vraagt verzoekjes aan en wordt genoemd, en als ze er geen geld voor krijgen is dat geen reclame.
Het commissariaat was echter van mening dat onbewuste overtredingen van de mediawet ook bestraft kunnen worden. De mediawaakhond vond de overtredingen zelfs ernstig, omdat er 'met grote nadruk' sluikreclame gemaakt werd, maar ook omdat het een structureel karakter had. Daarom besloot men om de maximale boete van 20.000 euro op te leggen.
Ja, van ons belastinggeld dus, erg onzinnig.
Arbeidsvitaminen is een luchtig programma, veel muziek, weinig diepgang. Het klinkt in fabriekshallen, kantoren, marktkramen, kantines, auto`s, thuis en op steigers. Niemand zit daar naar te luistern alsof het een hoorspel is, alleen het commisariaat doet dat wel, ze hebben de opname van minuut tot minuut nageluisterd, met het kladblok in de aanslag om te tellen hoe vaak er naar het bedrijf van de dag verwezen werd.
Voor de liefhebbers is er nog een filmpje: https://www.youtube.com/v/Ccf0h18aTwg
Ik ben al jaren een liefhebber van Paul de Leeuw. (tenminste bij de VARA, zijn NCRV tijd heb ik bewust nooit gezien) Paul de Leeuw is spontaan, en daar moet ie het ook van hebben.
Nu zag ik zaterdagavond op tv een geweldig stukje waarin dat duidelijk naar voren komt. Het beeld is slecht, het geluid te zacht, maar dat weerhoud mij er niet van om het toch vast te leggen.
Ik wilde eens door mijn voorruit de rit van de snelweg naar huis filmen, en dat deed ik dus ook. Ik dacht aanvankelijk dat het wel zou lukken binnen tien minuten, maar het verkeer maakte daar een kwartier van. En een kwartier is te lang voor youtube!
Dus moest ik met windows movie maker aan de slag om het in stukken te knippen. Aanschouw in drie delen de rit naar huis. Geniet van de omgeveving, het verkeer en de muziek van 3fm: een tijdsdocument!
Ik knipte de film in stukken op de momenten dat mijn camera in de bochten omviel.
Vanuit het zuiden neem ik een iets andere route, maar dat kon u reeds eerder al zien.
Update: Dit logje is nogal lang, namelijk een hele kwartier. ( een vierde van een heel uur) Dat is voor mezelf, en voor de geintereseerden. Mensen die daar geen zin in hebben hoeven niet te reageren. Doe dat dan ook niet!
Ik kom wel eens een leuk spelletje tegen, maar ik kom er eigenlijk nooit toe om het te loggen.
Vandaag maak ik eens een uitzondering, want dit spel is wel te gek gaaf en zo.
Het gaat niet eindeloos door, er zijn slechts drie levels.
Vier jaar geleden had ik mijn allereerste internetontmoeting. Vier jaar geleden was ik voor het eerst in mijn leven in Hoogkerk. Vier jaar geleden was ik voor het eerst op Rising Flow Radio te horen. Vier jaar geleden reageerden de mensen waar ik toen was nog wel eens op een weblogstukje.
Vier jaar geleden was ik nog nooit in Italie, Oostenrijk, Zwitserland, Liechtenstein, Estland, Polen en Tsjechie geweest. Vier jaar geleden leefde Kiras nog. Vier jaar geleden was er nog geen sprake van Tessa of Quandy.
Vier jaar geleden ergerde me het ook al dat ze zo`n extra dag in de winter doen, ik voel meer voor een extra zomerdag. Vier jaar geleden was het ook een schikkeldag. Vier jaar geleden lijkt als gisteren.
Ik eet elke dag om 18 uur. Daarna ga ik altijd even online naar een fijn hoorspel luisteren, en vervolgens pik ik het nieuws nog even mee. En als het woensdag is bekijk ik nieuwsbrief van Giel ook altijd even. Dan loopt het tegen de klok van zeven uur en is het wandeltijd.
Als zo lang ik me herinner wandel ik s`avonds om 19 uur een rondje door het Sterrenbos. (behalve dan in de hondloze periodes)
In de zomer is het daar gezellig druk. Er zijn altijd wel een aantal spelende kinderen en er zijn altijd vrij veel mensen die hun hond uitlaten.
Wat die lui in de winter met hun huisdieren doen is me een raadsel. Dan hebben we het bos helemaal voor ons alleen, ik kom dan werkelijk niemand tegen. Het is daar dan namelijk aardedonker, maar ik ken daar blind de weg.
En elk jaar in februari valt het me opeens weer op, als ik het bos nader: Er is een streepje licht aan de horizon! Een laatste glimp van de zonsondergang.
Dat geeft me weer engergie, moed en hoop. We gaan de goede kant weer op!
