Deze fotoreis begin ik in een voortuin ergens in Winschoten.
Alwaar veel statige panden staan, dat komt wel meer voor, maar hier dus ook.
Quandy aan het ploeteren in het Stadspark.
Gevogelte in de vijver.
Quandy op Ameland.
Ooit kreeg ik eens een bekeuring omdat ik een loskoppelbare trekhaak heb, de politie in Winschoten vindt dat die er niet aan mag zitten als die los kan, en de trekhaak van een Suzuki Jimny kan los dus kreeg ik een bekeuring. Telkens als ik ergens een Suzuki Jimny zie staan, wandel ik er even naar toe en kijk of er ook een trekhaak zit. En als dat het geval is neem ik daar een foto van.
Deze zag ik op Ameland.
Hier sta ik te wachten op de boot.
Die ons bracht over de zee.
En ik wandel tijdens zo`n overtocht even over het hele schip heen.
En daar komt de tegenligger, die weer mensen en goederen brengt waar ik vandaan kwam.
U merkt, ik ben nu aan mijn laatste vakantiefoto`s toe, er volgen er nog meer.
Dit spektakel duurde ruim een uur, ik heb daar onder andere deze tien minuten van gefilmd.
De nieuwe grote pleinproductie van Theater Gajes vertelt het avontuur van de held Odysseus. Na de strijd om Troje vertrekken Odysseus en zijn manschappen zegevierend op weg naar huis. Gemakkelijk verloopt zijn reis niet, het lot bepaalt dat Odysseus jarenlang over de wateren zwerft. De eilanden die hij aandoet herbergen monsterlijk gevaar, onweerstaanbare verleidingen en betoveringen die zijn doel doen vervagen. Tijdens zijn reis sneuvelen zijn bemanningsleden en loopt zijn schip steeds meer schade op. Met de hulp van zijn goddelijke gids Athena overleeft hij de verwoestende krachten van de god van de zee Poseidon. Als het Odysseus, na een bezoek aan de onderwereld lukt om al zijn strijd en listigheid te laten vallen kan hij eindelijk thuiskomen. Berooid en met niets meer dan vodden om zijn lijf staat hij oog in oog met zijn vrouw Penelope.
Met Odyssee , een bewerking van het gelijknamige epos van Homeros, maakt Theater Gajes haar vierde grote pleinproductie. Het gezelschap wil de thematiek thuiskomen en het belang daarvan, ook voor alle ontheemden op onze wereld, aankaarten. De wonderlijke, spectaculaire en poëtische pleinproducties spelen midden tussen de toeschouwers. Gebruikmakend van grote mobiele objecten en acteurs op stelten ontvouwt er een verhaal boven de hoofden van het publiek. Meer dan ooit zullen de toeschouwers in verwondering dit verhaal meebeleven doordat vrijwel alle objecten inclusief de live muzikanten mobiel zijn. Met deze unieke theatrale vorm weet het gezelschap keer op keer maximaal 3.000 toeschouwers in beweging te brengen en verschillende lagen van de bevolking te beroeren en ontroeren.
Kortom, ik heb er niks van begrepen en kon het verhaal niet goed volgen, maar prachtig indrukwekkend was het wel. Ze waren de hele dag al bezig op het Marktplein, en in de avond was er muziek om de mensen te vermaken. En toen om negen uur de winkels sloten begon de voorstelling. Voor aanvang werden de rolators er nog tussenuit gehaald en op een podium gezet, en mensen werden gesommeerd zeker nergens tassen neer te zetten, en vooral mee te bewegen met de acteurs. En ik had een prachtig uitzicht vanuit mijn opengezette raam.
Fenomenale straattheater acts in het centrum van Winschoten Waterbei is terug!
Na een afwezigheid van vier jaar werd het festival op 31 augustus en 1 september weer nieuw leven ingeblazen. Compleet met spetterende openingsact en een grote diversiteit aan straattheater acts beloofde het weer een klaterend spektakel te worden.
Er was eens een tijd toen we eventjes zonder theater De Klinker zaten. De oude werd afgebroken en een nieuwe werd gebouwd op precies dezefde plek.
Er werd tevens een ander theater opengesteld, de Tramwerkplaats, waar nu de Harbour Jazz Club gevestigd is, en waar eens de alhier rijdende trams werden onderhouden.
Dat was elk jaar schitterend en na het vijfde jaar was het afgelopen. Cultuurhuis De Klinker was herrezen, en daar houdt men voortaan elk jaar het Tellerlikkerfestival.
Tot dit jaar dus. Het Tellerlikkerfestival is ook gewoon gebleven en Waterbei kan er prima bij.
Ik besloot om te beginnen met filmen vanaf mijn balkon op het moment dat het klokkenspel van de Winschoter Toren d`Olle Witte gaat spelen, dat doet hij ieder kwartier. Mijn werd per brief gevraagd mijn verlichting te dimmen, ook de straatverlichting zou uitgaan, zodat het stuk van theater Gajes goed tot zijn rech zou komen, maar ze zetten dan wel zo`n grote lichtbakreclamezuil neer dat mijn huiskamer op zich voldoende verlicht was.
Daarna maakte ik beneden een rondje over het Marktplein, even de sfeer proeven en kijken hoe het er vanaf beneden uitziet allemaal.
Met Odyssee , een bewerking van het gelijknamige epos van Homeros, maakt Theater Gajes haar vierde grote pleinproductie, en deze was dus deze avond naar het Marktplein in Winschoten gehaald. Het weer zat mee, het publiek deed mee, al met al zeer geslaagd.
Ik had familie in de woonkamer zitten, en op het balkon staan, en stond zelf voor mijn open raam van mijn extra kamertje en filmde slechts af en toe, vooral om het vast te leggen.
Ik was op Ameland en smurfde het volgende verslag:
Op de boot naar Ameland, zomer 2018. Alweer we midden op de Waddenzee de tegenligger tegenkomen. Quandy is ook mee. Mijn nichtjes kwamen ook een paar dagen en nachtjes langs. We zagen een hert of een ree en toen filmpje ik ook maar toen ik achter ze aan fietste. De middag had ik gewandeld met Quandy en zat samen met hem alleen bij de voortent, de rest was samen fietsen. Konijntjes op de camping. Quandy op het strand. Vouwfietsen. Uitzicht vanaf de vuurtoren van Ameland. Quandy. Suzuki Jimny. En tenslotte hoe Quandy reageert op de op het nabijgelegen vliegveld landende en weer opstijgende hefschroefvliegtuigen. Tenslotte fiets ik dit filmpje uit.
Het VARA en tegenwoordig ook BNN radioprogramma Spijkers met Koppen bestaat 30 jaar. Dat mag toch wel een klein wondertje heten, dat dat nog mag bestaan. Er is al zoveel wegbezuinigd.
Elke zaterdagmiddag van 12 tot 14 op radio 2. Vroeger onderdeel van VARA`s vrije zaterdag, maar dat bestaat al heel lang niet meer.
Er is ook ooit een zeer succesvolle televisievariant geweest, maar op de radio gingen ze ook gewoon door, daarom bestaat het nog.
Ik had altijd wel kritiek op het programma, en dat vind ik nog steeds, het is jammer dat gesprekken nooit eens wat uit mogen lopen, men hanteert strak de klok, ook als het heel spannend is. Maar bij minder interessante onderwerpen is dat wel weer voordelig, dat er toch zo weer wat anders komt.
Ik zie Spijkers met Koppen als het laatste restje VARA, en het laatste restje vrije radio.
Update: Update: Jack Spijkerman ging absoluut niet van radio 3 naar een commerciële zender en weer terug, hij ging met dit radio 2 programma naar tv, zoals ik al zei, en keerde nimmer terug.
