Winschoten is mijn geboortestad. Er is wel veel veranderd. Niet allemaal ten goed. De sfeer, die er vroeger was, vind ik niet meer terug. Ik krijg er tegenwoordig een beetje ‘oostblok-land gevoel’ . Gek hè?
Winschoten is inderdaad veel veranderd, en dat gaat ook altijd maar door. Winschoten is een stad in beweging, zoals elke stad dat is. Winschoten kent een stuk of 50 rijksmonumenten en er zijn nog wel net zo veel panden die daarvoor in aanmerking zouden moeten kunnen komen. Niet overdreven veel, maar toch nog wel behoorlijk wat.
Er zijn natuurlijk ook veel dingen gesloopt en gedaan die niet hadden moeten worden gedaan, maar dat is Amsterdam ook overkomen en dat bestaat ook nog. De sfeer van vroeger, tja, touwtjes uit de brievenbus kan inderdaad niet meer, maar dat geldt heus niet alleen voor Winschoten. En de fiets moet tegenwoordig op slot.
Winschoten is ook geen Bourtange, in Bourtange is een deel waar je je kan wanen in 1742. In Winschoten zijn ze altijd wel ergens bezig met nieuwbouw.
Het ,,Oostblok-land gevoel" heb ik al eens gehad. Ik ben wezen kijken in Praag en andere delen van Tsjechie en in Polen heb ik Warchau en Krakau gezien, en van Estland heb ik Tallinn gezien. Schitterende steden, stuk voor stuk.
Het bos is in de zomer op z`n allermooist, maar ook in de winter kan het er fijn zijn.
Bijna dezelfde foto als de achtste tijdens de vorige serie, alleen staat er nu ineens een Duitser bij, en die pakken doen me toch altijd ook aan Jiskefet denken.
Veel legervoertuigen te zien, ik koos voor diegene waarbij ik de toren er fijn bij op kon knippen.
Deze kar met dranghekken stond een tijdje in een hoekje van het Marktplein.
En deze zak stond naast de kerk, geen idee waarom.
Marktplein Winschoten, de achtergevel van het pand waar ze aardapels, groente, fruit, kaas en nog veel meer gezond snoep verkopen.
Deze zak stond aan de Vissersdijk, ook geen idee waarom.
De pijl op dit bordje wijst naar rechts, hier is wel duidelijk waarom.
De koekoekstunnel in het Sterrebos is inmiddels weer toegankelijk, toen ik deze foto nam echter nog niet.
Dit doet me ernstig denken aan de Luizenmoeder, goed luid en duidelijk articulerend.
Wat ik nou toch weer allemaal zag heb ik deels gefilmd. Het was op een donderdagavond dat ik ineens vuurwerk hoorde, en toen ik eens keek zag ik een menigte met brandende voorwerpen. Even later hadden ze wensballonnen, dat ook weer met vuur moest. Ik zag de brandweer ook al klaarstaan en dat was het dan zo`n beetje.
Op vrijdagmiddag speelde er iemand op het carillon dat het een lieve lust was. Daar genoot ik erg van en nam een gedeelte op, ik herkende duidelijk een aantal songfestivalliedjes.
Dit alles in het kader van het experimenteren met de camera en onthaasten.
Dan nu deel zoveel van de eerste bevrijdingsfestival van Winschoten in het Maintebos. Het ging door tot diep in de nacht en ik bleef tot diep in de nacht. Op een gegeven moment branden er overal lichtjes en daar ben ik filmend langs gelopen.
Op 5 mei 2018 was de allereerste bevrijdingsfestival in Winschoten, in het Maintebos. Het werd later en donkerder en de muziek werd ook wat ruiger. Zie hier hoe ik die sfeer vastleg.
Toegegeven, Bunschoten was tweede keus, vooraleerst echter wilde ik maar al te graag eens een kijkje nemen in Linschoten. Enkel en alleen omdat het slechts één letter verschilt met Winschoten. Ik hoorde er wel eens van, ik zocht het wel eens op waar het lag en hoe het er uit zag, en ik bezocht het eens. Vorig jaar in het hemelvaartweekeinde bezocht ik Linschoten.
En daarom was ik dit hemelvaartweekeinde in Bunschoten. En net als naar Linschoten was Quandy nu ook weer mee.
Ik vind het prachtig dat alles daar netjes in het Nederlands wordt weergegeven, en in geen enkele andere taal.
Dit soort bordjes vind ik nooit zo prettig.
Campers kunnen dat niet, dat kunnen alleen mensen doen.
De voorzieningen op de havencamping waren uitstekend.
Dat dat even duidelijk is.
Ik zag mezelf in de spiegel.
Raar woord eigenlijk, uitsluitend.
Ik weet de pincode nog en kan het openbaar gaan maken, maar dat doe ik natuurlijk niet.
