Het was heel erg koud op 5 december. Zo koud, dat mijn werkgever mij een vrije dag liet opnemen. Dus ik zat die ochtend lekker thuis, Arbeidsvitaminen luisteren, en toen dat afgelopen was zette ik de tv uit. Ik wilde juist de deur uitgaan toen hoorde ik de sirenes loeien. Oja, eerste maandag van de maand... Ze willen er mee kappen, dat maandelijks testen, maar nu doen ze het nog.
Dus ik pakte snel mijn fototoestel en ging eerst nog mijn balkon op om het staartje nog mee te pikken.
En daarna nog een geheime opname van een hele mooie televisietune dat weerklonk in het theater. En dit aankomende weekeinde allemaal.
Op zaterdag was ik eventjes kijken bij de dag van de Oldambtster geschiedenis. Dat was dit jaar in Heiligerlee, dat vastgebouwd is aan Winschoten, en wel in het Klokkengieterijmuseum en tegenovergelegen Museum Slag bij Heilgerlee. Er waren lezingen en rondleidingen en Ik fietste er in de middag naar toe, het was zeer informatief en leerzaam, heb niet gefilmd, foto`s volgen nog.
Op zondag echter:
Ik ging kijken naar de Ultimate Gym Challenge Day en filmde de gevechten van mijn nichtjes, boven ziet u Tessa en beneden Vivian, die mocht zelfs twee keer.
Het was allemaal zeer goed georganiseerd, tikkeltje rommelig, met goed de tempo er in, en ook genoeg volk op de been. Iedereen kwam aan de beurt, van de allerkleinsten tot de stoere jongens die echt slaan, en tussendoor werd er gedanst in de ring.
En dit is dan weer echt zo`n logje wat later nog eens terug wordt bekeken, en dan kijken we ook wat u er nu allemaal over zegt.
Ik daas in het rond Geen rust in mijn kont. En de vogels dringen hun zingen naar me op. Jachtdrang van binnen. Ik raak buiten zinnen. Ik raas maar door in een uiterst galop.
Op zoek naar prooi. Ik jaag maar door. Net zo lang tot ik je heb. Last van voorjaar.
Het hangt zo zwaar in de lucht. Door onbedwingbare lust. Laat ik mij willoos drijven. De hele winter gewacht. Natuur werd overmacht. Ik stort mij nu met vuur op de jacht.
Op zoek naar prooi. Ik jaag maar door. Net zo lang tot ik je heb. Last van voorjaar. Last van voorjaar. Last van voorjaar.
Update: Dat borduursel is niet Quandy, het is wel een Duitse Herdershond en gemaakt door de oma die ik nooit gekend heb.
Regelmatig zit er weer eens een schrijver in de boekhandel om fijn te signeren. En onlangs was Annette Maas aanwezig. Binnenkort is mijn moeder jarig, en die houdt wel van lezen.
Ik vroeg haar of ze van mij het boek Hier kom ik weg wilde hebben. En dat wilde ze wel. Nou, toen dacht ik, dan koop ik hem op vrijdagavond en laat ik hem dan ook fijn signeren.
Ik zag buiten nergens staan dat er binnen iemand zat te signeren, maar bij binnenkomst zag ik haar meteen al zitten. Achter een tafel en een flink aantal van haar boeken. Ze is net in gesprek met een mevrouw. Ik wil mezelf niet opdringen en kijk even in de winkel rond. Dan zie ik dat ze afscheid nemen en loop ik er op af.
Oh, ineens is een andere mevrouw me voor en vertelt over haar demente man... Wat is het leven toch hard, denk ik.
En dan ben ik aan de beurt. Annette praat graag en veel. Ik had namelijk al een verhaaltje in mijn hoofd zitten, maar ze onderbreekt me steeds. Geeft niks, ik maak mijn verhaal af en laat haar signeren.
"moi, goedenavond, ik heb nog nooit een boek laten signeren." - Nee, ik signeer ook niet zo vaak, dit is ook vrij nieuw voor mij.
En ik vertel dat ik dit boek aan mijn moeder kado ga doen, als als zij het gelezen heeft wil ik het zelf ook graag lezen. En ik vertel dat ik haar gehoord heb op Spijkers met Koppen. Ze vertelt dat dat erg leuk was en dat ze erg zenuwachig was geweest. Leuk wicht. Na het tekenen las ze het voor en ze blies de inkt droog.
Nou, toen was de volgende alweer en we namen afscheid en ik liep naar de kassa.
"Is het een kadootje?" - Ja. Wat voor papier mag ik er om doen? -Kadopapier.
Verjaardag, zeg ik snel.
En dan wilde ze ook nog weten of het voor een heer was of een dame. Dus nu ligt dat boek hier ingepakt en gesigneerd en wel rustig af te wachten.
Ik reed Winschoten net uit en toen ging het lampje branden, ik moet tanken. In mijn vorige auto had ik niet zo`n lampje, in deze wel. En ik tank altijd zodra het lampje gaat branden. Niet eerder en niet later. Maar nu reed ik Winschoten dus net uit, en ik moest de snelweg op.
Ik weet dat ik na een paar kilometer al een tankstation tegenkom en ik zoef er op af. Deze is helemaal zelfbediening, men kan aan de automaat betalen met de bankpas. Nu weet ik niet precies wat er op het schermpje stond, maar iets van buiten werking. Warrempel, en ik moet toch benzine hebben.
Bij het tankstation is nog wel een winkeltje, en er is iemand aanwezig, dus ik ga naar binnen. Ik groet de mevrouw en vertel wat ik las.
"Ah," zei de mevrouw, "vandaar dat ze steeds wegrijden, ik zie ze aldoor wegrijden" Er was een stroomstoring geweest en ze had de boel weer aangezet, maar ze ging het nogmaals proberen. Ik ook.
Buiten lukte het me niet om het apparaat weer aan het werk de krijgen, pasje er in, pasje er uit, geen verandering. De mevrouw kwam ook al naar buiten om te zeggen dat ze het opnieuw opgestart had, maar nu ging ze maar even iemand bellen.
Daar ging ik niet op wachten, ik besloot door te rijden naar het volgende pompstation, een kilometer of 17 verderop. Niet 130, maar kalmpjes aan, lekker 80 achter een vrachtwagen. En toen ineens erg langzaam en nog langzamer en ineens staan we met z`n allen in een knots van een file.
Ik zie dat er bij de volgende oprit een ziekenwagen komt aangescheurd en even later komt er een bergingswagen voorbij. De file is niet stilstaand, maar uiterst langzaam. De versnelling in de eerste zetten en dan steeds optrekken en afremmen.
En dat is niet fijn met een bijna lege tank. Even kreeg ik het benauwd. Ik word kriegelig van dat lampje.
Er is nooit file en ik rij nooit met een lege tank en nu alles tegelijk. Maar daar is het pompstation al, en de laatste 300 meter durf ik wel over de vluchtstrook en ik voel me onspannen. Want ik had de hele tijd met samengeknepen billen gezeten, en dat zit niet lekker en helpt geen enkele donder.
Ik tank mijn tank goed vol, kom tot 36 liter, dus had er nog 4 over. Daarna sluit ik me weer aan in de file en met een volle tank kom ik langs de kop van de file. Twee personenauto`s en een bestelbusje, gekreukt en gedeukt. En ik zie de ziekenwagen rustig wegrijden en ik kachel er achteraan.
Ik had het eventjes benauwd met mijn lege tank, maar dat stelt totaal niks voor bij de ervaring die die mensen meegemaakt hebben...
