Het koor is onder leiding van dirigent Joël Smits intensief bezig om een nieuw repertoire in te studeren. Het publiek kan hiervan voor het eerst kennis nemen tijdens een informeel winterconcert, welke vrij toegankelijk is, en wel op: Maandag, 12 december a.s. in de Evangelisch Lutherse Kerk aan de Vissersdijk in Winschoten. Aanvang 20.00 uur.
Een winterconcert in de herfst in een kerkje uit 1836 waar ik nog nooit binnen was geweest. Dat gebouwtje is de enige in de omgeving dat er nog staat, alles er om heen is nieuwbouw en daar zijn ze nu ook weer aan het slopen. Het schijnt niet zo goed te gaan met die religie alhier, maar het gebouw wordt gelukkig voor meer zaken gebruikt, onder andere door het Winschoter Mannenkoor. Ze repeteren elke maandagavond, en deze maandagavond dus het gratis toegankelijk concert.
Toen ik binnenkwam kreeg ik meteen een foldertje en mocht een plek uitzoeken. Helemaal voorin was nog plek, en even later kwamen er nog twee dames naast me zitten.
Ze waren al begonnen met zingen, en het publiek moest ook meedoen. Een jonge dirigent, een middelmatige pianiste en voornamelijk oudere mannen.
Om acht uur heette een meneer ons welkom middels een voorgelezen toespraakje. Voor de pauze vrij zware stukken, in de pauze gratis appelsap of wijn, en na de pauze wat luchtiger reportaire waarbij meezingen gewenst was, de tekst verscheen op het plafond. Tussendoor werd er nog van alles verteld over de liederen en daarna volgden nog wat kerstnummers, we zijn immers in de donkere dagen beland.
De aankondiginsmeneer ging nu afkondigen en er waren nog presentjes voor zowel de dirigent als de pianiste, voor hun inzet het afgelopen jaar, en daarna volgde er nog een toegift.
Ze hebben nieuwe leden nodig, dat werd me wel duidelijk, maar ja, welke vereniging niet?
Het was heel erg koud op 5 december. Zo koud, dat mijn werkgever mij een vrije dag liet opnemen. Dus ik zat die ochtend lekker thuis, Arbeidsvitaminen luisteren, en toen dat afgelopen was zette ik de tv uit. Ik wilde juist de deur uitgaan toen hoorde ik de sirenes loeien. Oja, eerste maandag van de maand... Ze willen er mee kappen, dat maandelijks testen, maar nu doen ze het nog.
Dus ik pakte snel mijn fototoestel en ging eerst nog mijn balkon op om het staartje nog mee te pikken.
En daarna nog een geheime opname van een hele mooie televisietune dat weerklonk in het theater. En dit aankomende weekeinde allemaal.
Op zaterdag was ik eventjes kijken bij de dag van de Oldambtster geschiedenis. Dat was dit jaar in Heiligerlee, dat vastgebouwd is aan Winschoten, en wel in het Klokkengieterijmuseum en tegenovergelegen Museum Slag bij Heilgerlee. Er waren lezingen en rondleidingen en Ik fietste er in de middag naar toe, het was zeer informatief en leerzaam, heb niet gefilmd, foto`s volgen nog.
Op zondag echter:
Ik ging kijken naar de Ultimate Gym Challenge Day en filmde de gevechten van mijn nichtjes, boven ziet u Tessa en beneden Vivian, die mocht zelfs twee keer.
Het was allemaal zeer goed georganiseerd, tikkeltje rommelig, met goed de tempo er in, en ook genoeg volk op de been. Iedereen kwam aan de beurt, van de allerkleinsten tot de stoere jongens die echt slaan, en tussendoor werd er gedanst in de ring.
En dit is dan weer echt zo`n logje wat later nog eens terug wordt bekeken, en dan kijken we ook wat u er nu allemaal over zegt.
Ik daas in het rond Geen rust in mijn kont. En de vogels dringen hun zingen naar me op. Jachtdrang van binnen. Ik raak buiten zinnen. Ik raas maar door in een uiterst galop.
Op zoek naar prooi. Ik jaag maar door. Net zo lang tot ik je heb. Last van voorjaar.
Het hangt zo zwaar in de lucht. Door onbedwingbare lust. Laat ik mij willoos drijven. De hele winter gewacht. Natuur werd overmacht. Ik stort mij nu met vuur op de jacht.
Op zoek naar prooi. Ik jaag maar door. Net zo lang tot ik je heb. Last van voorjaar. Last van voorjaar. Last van voorjaar.
Update: Dat borduursel is niet Quandy, het is wel een Duitse Herdershond en gemaakt door de oma die ik nooit gekend heb.
Regelmatig zit er weer eens een schrijver in de boekhandel om fijn te signeren. En onlangs was Annette Maas aanwezig. Binnenkort is mijn moeder jarig, en die houdt wel van lezen.
Ik vroeg haar of ze van mij het boek Hier kom ik weg wilde hebben. En dat wilde ze wel. Nou, toen dacht ik, dan koop ik hem op vrijdagavond en laat ik hem dan ook fijn signeren.
Ik zag buiten nergens staan dat er binnen iemand zat te signeren, maar bij binnenkomst zag ik haar meteen al zitten. Achter een tafel en een flink aantal van haar boeken. Ze is net in gesprek met een mevrouw. Ik wil mezelf niet opdringen en kijk even in de winkel rond. Dan zie ik dat ze afscheid nemen en loop ik er op af.
Oh, ineens is een andere mevrouw me voor en vertelt over haar demente man... Wat is het leven toch hard, denk ik.
En dan ben ik aan de beurt. Annette praat graag en veel. Ik had namelijk al een verhaaltje in mijn hoofd zitten, maar ze onderbreekt me steeds. Geeft niks, ik maak mijn verhaal af en laat haar signeren.
"moi, goedenavond, ik heb nog nooit een boek laten signeren." - Nee, ik signeer ook niet zo vaak, dit is ook vrij nieuw voor mij.
En ik vertel dat ik dit boek aan mijn moeder kado ga doen, als als zij het gelezen heeft wil ik het zelf ook graag lezen. En ik vertel dat ik haar gehoord heb op Spijkers met Koppen. Ze vertelt dat dat erg leuk was en dat ze erg zenuwachig was geweest. Leuk wicht. Na het tekenen las ze het voor en ze blies de inkt droog.
Nou, toen was de volgende alweer en we namen afscheid en ik liep naar de kassa.
"Is het een kadootje?" - Ja. Wat voor papier mag ik er om doen? -Kadopapier.
Verjaardag, zeg ik snel.
En dan wilde ze ook nog weten of het voor een heer was of een dame. Dus nu ligt dat boek hier ingepakt en gesigneerd en wel rustig af te wachten.