Eens komt de dag, en vandaag is die dag gekomen. Dat wil zeggen, ik voelde het al wel aankomen.
Ooit was de VPRO de allerbeste omroep, want alles mocht en alles kon en van meelopen was geen sprake. Toen kreeg de VPRO minder en minder te zeggen en het is nu nog maar de vraag wat er van over is.
Nu is het NPO en moet u eens kijken wat de VPRO jock van heden ten dage op de twitter zet:
Names#3fm ben ik deze EK voor Duitsland. Reken maar dat ik zit te nagelbijten tijdens de show vanavond! #dreifurzwelfrundfunk#duipol
Ik kan hieruit dus opmaken dat ze geloot hebben en dat elke dj voor een bepaalde voetbalteam moet zijn omdat dat kutvoetbal ons door de strot geduwd moet en zal worden, zelfs via de meelopers van de VPRO.
Men moet niet tv gaan kijken tijdens een radiouitzending, maar een fijn radioprogramma gaan maken, voor de luisteraars. De luisteraars die luisteren, want als ze voetval willen volgen doen ze dat wel via radio 1 of via de tv.
En over de VPRO op radio2 ben ik ook niet echt te spreken. Het gaat niet goed.
En dan kan u wel zeggen, luister dan niet, maar dat vind ik te gemakkelijk, de ogen sluiten voor de ondergang en doen alsof die niet bestaat. Nee, bovendien hou ik u graag op de hoogte.
En dan nu een herinnering die ik graag met u wil delen, met eerst een inleiding en daarna een afsluiter.
Eerst de inleiding:
Tussen 1984 en 1991 was ik tussen de 10 en 17 jaar oud en vanaf de ontdekking luisterde ik elke woensdagmiddag van 5 tot 6 naar de VPRO op radio 3 met Ronflonflon.
Twee medewerkers van dat programma, Jan Vos en Etna Vesuvia gingen het theater in en met het programma Tataboulou het land door. En juist toen ze in Winschoten waren, op een witte donderdagmiddag, moest ik gewoon naar school, en dat deed ik dan ook.
Tataboulou heb ik dus nooit gezien, maar ik had nog een kans want hun twee theaterprogramma heette Vos en Vesuvia in Volle Vaart. En op een dag las ik in de krant dat ze een optreden gaven op een festival in de stad Groningen, precies in het weekeinde.
Dus ik die zaterdag met de trein naar Groningen, en aldaar wandelend naar het Noorderplantsoen.
Tot zover de inleiding, dan nu de herinnering:
Ik liep af op een zebrapad, aan de overkant moest ik zijn. Het licht stond op rood. Er kwam een auto aanrijden, ze moesten ook wachten voor rood. En in die auto herkende ik Jan Vos achter het stuur en Etna Vesuvia er naast, de artiesten waar ik voor kwam!
En net toen ik dacht dat het grappig zou zijn als ze moesten wachten voor mijn oversteken sprong hun licht op groen en trokken ze op.
Tot zover de herinnering, dan nu de afsluitende zin:
De voorstelling was prachtig, het overtrof al mijn verwachtingen en ik ben blij dat ik dat mee heb mogen maken.
Omdat ik het zo leuk vind vandaag weer tien foto`s, te beginnen met Winschoten.
Een schuddende Quandy.
En dan toon ik nu de foto`s die ik maakte van Festival Over De Vloed ten bate van het fietspad Kiek Over Diek, georganiseerd door Festival Hongerige Wolf nabij het Ambonezenbosje.
Ooit stonden daar barakken, daar huisden ooit slikwerkers in, daarna kwam het in handen van de Duiters, om Emden te verdedigen, en verwoest tijdens de bevrijding van Delfzijl, daarna stopten ze er NSBers in, en nog weer later Ambonezen, tot ze het moesten verlaten en toen werd alles gesloopt en is er een bosje geplant.
Het was een mooie zaterdag en het was een mooi festival.
Omdat er meerdere festivals waren, over een lengte van 90 kilometer, was het niet heel druk.
Maar wel heel gezellig.
En een keer van Winschoten naar de zee fietsen, en weer terug, met een leuk doel...
We konden het bosje niet in, dat hoeft ook niet, er is maar één pad en het eind zie je al aan het begin.
Ik verbaas me, en vermaak me, over het lettertype en zo.
En hopelijk vermaak ik u hier net zo mee als ik mezelf hiermee doe.
In de Winschoter Toren d`Olle Witte bevindt zich een carillon die elk kwartier een melodietje speelt, en zeer regelmatig speelt er ook een beiaardier, zo ook afgelopen zaterdag, en dat klinkt zo:
Update, snachts speelt die geen melodietjes, dat doet hij in de ochtend weer.
Het gaat nergens om, of nergens over, maar het kan wel dus gebeurt het ook.
Ik zag dat mijn batterijen bijna leeg waren op de dichtersbijeenkomst, dus ik was zeer spaarzaam met vastleggen op film, wellicht maar goed ook, want het duurde ruim vijf kwartier.
Toen de avondvierdaagse begon kon ik weer naar hartelust filmen want ik had er verse batterijen in gedaan. Dit duurde ook ruim vijf kwartier.
Ik besloot alle langskomende muziek vast te leggen, de overhandiging van zakken spekjes aan mijn nichtjes...
...en daarna vanaf mijn balkon nog een paar korpsen van boven vast te leggen om daarna weer naar beneden te gaan, waar ook familie stond.
Ik vind het pure kunst, en daar gaat het maar om. En wat vindt u, zeg het maar.
Tijdsbesparende tip: klik filmpjes gelijktijdig aan en scrol wat heen en weder. Uw ervaringen gaarne delen bij de daarvoor bestemde reactie`s.
Ik had al nette kleding meegenomen naar mijn werk, zodat ik me snel kon omkleden om kwart voor vier, en niet eerst langs huis hoefde om me te ontdoen van mijn overal en wat ik daar onder draag. Want toevallig is mijn werk momenteel pal aan het pand naast De Klinker, en om 16 uur hedenmiddag was aldaar een gratis toegankelijke dichtersfestijn. Ik liet mijn tas in de keet staan en fietste toch naar De Klinker en ging naar binnen. Eerst liep ik naar de bibliotheek en zag dat het druk was in het theatercafe. Wellicht moest ik daar wezen en dat was ook zo.
Zo, best druk zeg, maar toch nog een stoel vrij zag ik. En er was gratis koffie, dus dat schonk ik mezelf eerst in. Toen zag ik dat mijn geplande stoel reeds bezet was, maar voor was nog wat vrij. Ik daar informeren of deze plekken vrij waren, dat bleek niet het geval, maar daar bij het raam nog wel, zag ik. Daar nam ik plaats. Ik groette de mensen en het was gezellig en toen begon het.
Ik zag dat de stoelen voor nu gevuld waren door de aanstonds optredende dichters.
We hoorden gedichten van de stadsdichters en genodigden en natuurlijk Jean Pierre Rawie. Als laatste was er een dichteres die ook nog gitaar stemde en speelde en zong, en na vijf kwartier mochten we weer naar huis, dat deed ik dan maar.
Maar ik haalde natuurlijk eerst nog even mijn tassen op. Op het Oldambplein zag ik bloemenkraampjes staan. Natuurlijk, vanavond is de intocht van de avondvierdaagse en dan worden er weer veel bloemen gegeven aan de wandelaars.
Het is al voor de zeventigste keer dit jaar, en er wandelen meer dan 4000 mensen mee. En er komt allemaal familie langs de kant staan kijken. Ik was er dus om naar mijn nichtjes te kijken!
En na afloop moet iedere deelmer zijn medaille halen en net als iedere toeschouwer moeten ze allemaal weer naar huis. Verkeerschaos altijd, en een drukte. Daar heb ik geen last van, de optocht was nagenoeg thuis.
Het gaat naar omstandigheden uitstekend met Quandy, zoals u kunt zien, en die omstandigheden zijn dat hij wat ouder wordt. Als ik hem wat lekkers geef laat hij overigens wel los.
