Zomaar een pandje te Winschoten.
Ik was aan het werk aan de achterkant van een huis in ik hoorde een loeiende sirene wel heel dichtbij komen.
Die moest zijn bij het huisje helemaal aan het eind van de straat.
En er was ook politie.
En later waren ze opeens weer weg.
En nog weer later kwam er een lijkwagen, die bleef uren staan en voerden toen iemand af.
Het bleek om een stokoude alleenstaande man te gaan, hoorde ik later van zijn zoon die daar was om de zaken te regelen.
Dit was voor het weekeinde.
Na het weekeinde sprak ik die zoon weer.
Wat bleek:
Er was in het weekeinde ingebroken, glas kapot, spullen weg...
Dat is toch te tiest voor woorden.
Oke, bedacht ik later, die dode man heeft er toch niks meer aan, dus als je toch gaat inbreken...
Maar op het moment dat ik hoorde dat ze daar ingebroken hadden, waarschijnlijk wetende dat de man dood was, werd ik er haast misselijk van.
Maar inbreken sowieso, gatverdamme.
En wat ik ook heel stom vind is dat die Joint Strike Fighter Winschoten niet heeft aangedaan.
Zijn wij soms niet belangrijk of zo?
Wel van Groningen naar note bene Bourtange, en dan niet even via hier.
Schandalig.
Stom peperduur rechtse hobbyding.
Ik ben heel erg slecht in het onthouden van gezichten.
Dat heeft zijn voor en nadelen.
De voordelen zijn dat ik vrijwel nooit ergens een bekende tegenkom en dus niemand hoef te spreken.
Want daar hou ik niet van, mensen spreken.
Als het moet dan moet het en is het ook geen probleem, maar voor de leuk mensen spreken, nee.
Het liefst even groeten en dan weer door, of even een kort sociaal babbeltje.
Komen nu tot het nadeel van slecht onthouden van gezichten, waarmee ik dus bedoel dat ik mensen niet zo snel herken.
Nadeel is dus dat ik veel mensen wel ken, maar niet herken in een andere situatie en die dan straal voorbij loop.
Ik hoor ook vaak dat mensen me tegen zijn gekomen in het verkeer en dat ik ze helemaal niet zag.
En dat gebeurt mij dus ook als ik ergens naar toe ga, in de winkelstraat of op een festival of het theater.
Ik zie het niet.
Dat komt misschien ook omdat ik er niet op let.
Maar het is dus niet expres dat ik mensen moeilijk herken.
Er zijn wel voordelen, ook nadelen, maar het is dus geen keus.
En als iemand groet groet ik gewoon terug, ook al heb ik geen idee wie het is.
Hoera, de VPRO bestaat 90 jaar!
Nochtans achten wij onszelf niet ouderwetsch.
Want mozeskriebel hee, wat zijn we veranderd.
Aldus de VPRO zelf op de website 90 jaar!-VPRO
En daar staat dan de hele geschiedenis, indatzelfde populaire toontje als boven de streep.
Met allemaal fragmenten, en dat is best interesant en leuk.
Vieren doen ze bij de VPRO nooit, ze maken programma`s, daar zijn ze voor, niet om te vieren.
Op die website besluiten ze met de terugblikprogramma`s van vorige jubilea.
Zoals een vijfdelige radiodocumentaireserie uit 1986, die ik al jaren op cassette in bezit heb.
lekker makkelijk, dat internet.
Er is een fietspad geopend van Lauwersoog tot aan Nieuw Statenzijl, kiek over diek.
Dus van daar waar Friesland grenst tot daar waar Duitsland grenst.
En dat is zo`n 90 kilometer.
En over die hele linie is dit weekeinde een festival gaande.
Met als absolute hoogtepunten en publiekstrekker daarzo, te Lauwersoog.
En wat er verder ook allemaal waar was, ik vind het allemaal prima.
Ik ging een kijkje nemen binnen mijn eigen gemeente en dat betrof het festival bij het Ambonezenbosje.
En ik ging op de fiets, via Beerta, natuurgebied de Tjamme, Finsterwolde, Modderland, Ganzedijk, Hongerige Wolf en dan nog een stukje en daar was het dan.
Het was nog niet heel druk, maar de uren dat ik er vertoefde liep het toch wel steeds een beetje voller.
Als eerste maar de fiets parkeren, dan de dijk op.
Daar even van het uitzicht genoten, de zee.
En daar stonden allemaal stoelen en er zaten mensen met koptelefoons op.
Ik er ook naar toe, vroeg de dame aan mij een gatal te noemen, 41, en gaf mijn draadloze koptelefoon en ik mocht gaan zitten.
Uitkijkend over het einder hoorde ik muziek.
En ineens een mannenstem die rusten verhalen vertelde, en ineens kwam verhaal 41, leuk.
De man zat achter ons en sprak rechtsreeks tot ons via de draadloze koptelefoons.
Toen zag ik een koe in de sloot, en mensen die er mee bezig waren om het er uit te halen, en dat gelukte.
Er was een podium en er waren optredens.
En er was een boerenkar achter een trekker, maar die was al snel vol en naar de horizon verdwenen voor ik er erg in had.
Er waren allerlei kraampjes en de boel was zeer goed georganiseerd.
Men kon ook nog met een spiegel onder de neus allemaal bolletjes volgen, dat liet ik aan me voorbij gaan.
Er was een audiotocht, en de dame legde uit waar ik heen moest lopen en dat deed ik dan maar.
Ik hoorde ondertussen de geschiedenis van het Ambonezenbosje.
Maar het glas drinken dat voor klaarstond heb ik gemist, ik loop ook veel te snel natuurlijk.
Op de terugweg zag ik waar ik had moeten wezen, ha.
Er zijn daar bij het Ambonezenbosje onlangs wat trekkershutten geplaatst, want toerisme krijg hier nu echt een kans, met nieuwe ruiterpaden en fietsroetes.
En in één trekkershut was een bioscoop ingericht waar men speciale films kon kijken, en dat heb ik ook even gedaan.
Nog meer optredens.
De kar vertrok ook weer, dit keer naar een vertekpunt voor een wandeling met een gids, dat sloeg ik over.
Ik fietste door het prachtige landschap weer naar huis.
Ik had nog wel uren kunnen blijven, of later terug gaan, maar op mijn balkon is het ook erg fijn.
Het was een beetje rare, maar wel een gratis festival.
Eentje over een lengte van 90 kilometer, je verzint het niet!
En toen ik Winschoten weer binnenfietste werd het allemaal weer levendig, de bewoonde wereld, ook hier was markt, elke zaterdag, en er klonk ook een muziekcorps.
En later op de avond dacht ik, wat een gek festival, dat hadden ze net zo goed op het Marktplein kunnen houden.
Maar ja, het gaat om dat fietspad en dat ligt nou eenmaal aan zee.
En morgen is er ook weer wat, en dat laat ik verder allemaal maar aan mij voorbijgaan.
Ik heb er even aan geroken en dat is prima zo.
De fijnste plek op aarde is mijn balkon.
Tenminste, ik vind het het allerfijnst als ik lekker zit op mijn balkon.
Want dan ben ik vrij en is het lekker weer.
In de winter is het een plek waar ik soms weken niet kom, en als dat wel zo is is het vooral om even te denken aan de fijne zomerdagen dat ik hier mocht zitten, en hopelijk nog mag zitten.
En ik zit daar vrijwel altijd met een kopje koffie, en draai zachtjes mijn verzameling casettebandjes af en dan loer ik wat over het Marktplein of ik teken wat ik mijn schetsboek.
En op een gegeven moment zat er ineens een duif op de rand.
Hij leek te schrikken dat hij me zag maar maakte geen aanstalten om te vertrekken.
Hij stond, en hij keek.
Nu weet ik dat hier wel vaker vogels komen omdat ze poep achterlaten.
En ik zie natuurlijk van alles rondvliegen en zitten op de diverse daken.
Veel komen er toch niet op mijn balkon, want aan de winterbolletjes komen ze niet, wellicht omdat mijn balkon deels inpandig is.
En nu zat daar een duif op de rand en we keken elkaar aan.
En ik bekeek hem eens grondig.
Mooie kleuren, mooie veren, leuke kop, goed doorvoed.
Ik wist dat mijn fototoestel pakken geen optie was, want ik wist dat duif toch niet lang zou blijven.
En ook al bleef ik zeer rustig zitten, de duif vloog weg.
En toch besloot ik dit moment vast te leggen, niet met beelden, maar met woorden.
Sterrebos Winschoten.
Ik begin juni met mijn mooiste foto van de maand, en misschien wel het hele jaar.
Maar ik maak er geen westrijd van, ik laat gewoon wat zien.
Ik bekijk nu de live webcam: Rijksweg A7 / E22 in Winschoten via @WebcamsinNL http://t.co/WkSYzmBQg2
— ReneSmurf (@ReneSmurf) 4 januari 2014